Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Dat Bettelkind

Dat Nordlicht flammt, un isig weiht de Wind;
Is Wihnachtabnd; – de Lichter brennt so schön;
Dar buten awers slikt en Bettelkind
Den Snee hindör', de Strat hendal – alleen.

Warum alleen? Sin Vader bleev em dot,
De mit de Hann so sur dat Brot verdeen,
Un als he storbn weer, bleev in deepe Not
De Moder mit ehr Kind turügg alleen.

De Moder amers sitt dar binn an'n Abnd,
So bleek un still, so hungrig in de Kat.
Vun Kummer krank, – un darum geiht vunabnd
De Jung alleen to betteln op de Strat.

Sin Strümp sünd twei, in Palten hangt dat Kleed,
Sit güstern Middag feil dat dröge Brot;
De Backen, de so rot weern, sünd so bleek,
Erbarmn! Erbarmn! – ach, bitter is de Not!

Dat Nordlicht flammt, un isig weiht de Wind;
Keen Mensch to sehn, – de Straten sünd so still, –
So hungrig und so frostig is dat Kind,
Un bewert lud vör Hunger un vör Küll.

Günd, wo dat Hus, dat grute, witte steiht,
Dar gah de hellen Fenstern ni verbi,
Denn binn is nix als Herrlichkeit un Freud,
Dar gifft dat wul en Wihnachtsgav för di.

Bit an de Port, – nu wüllt de Föt ni mehr,
Un hin na't Hus is noch en arig Stück;
De Lütt is matt, – un tu is ock de Döhr, –
Dat weer so schön, to ruhn en Ogenblick! –

He sett sick hin un süht de Wulken gahn
Un Mand un Steerns dartwiscken hell un schön;
Am leevsten möch he babn bi Vader wahn',
Wenn ni de kranke Moder bleev alleen.

He ward so möd, – – – dar kummt dat lurig an
Als Slap un Drom, un will ni wedder fort,
Un als vun sülben fohlt sick still de Hann,
Un – Moder! Moder! – is sin letztes Wort.

Dat Nordlicht flammt, un isig weiht de Wind;
De Dannbom brennt; – se sünd so fröhlich binn;
Dar buten liggt un slöppt dat Bettelkind, –
Un – dör' de Luft swevt lis' en Engel hin!