Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Op de Hochtid

Ne gröne Kranz hung ünner'n Bö'n,
Se lur all mit de Kron,
Dar keem de rike Burvagtsöhn,
Se schulln den Brutdanz do'n.

Da flogn se hin, – wa weer se schön!
Wa seegn se all na ehr!
Mank alle annern Deerns weer keen,
De halv so smuck man weer.

Se danz so flank wul, als en Reh;
Se meer so Matsch un grot;
Se weer so witt wul, als de Snee,
Un als en Ros' so rot.

Dat Haar so swatt, – de Ogn so brun;
Als Parlen weern de Tähn,
Du keekst, – un keekst di redig dun
Un leetst dat doch ni we'n.

Doch stunn dar een, als weer he krank,
So likenbleek un stumm;
He stütt sick trurig op de Bank
Un seeg nich op un um.

Dar weer keen Mensch, de em wat da'n,
Keen Mensch, de em mal sehn;
He stunn un ween de hellen Tran
In'n Düstern ganz alleen.

Un wat em feil, dat wuss keeneen,
He sä ni, wat he dach;
He sleek na Hus, un seet un ween,
Un ween de ganze Nach.