Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Meerennacht

(Frei nach Hebel)

Wa schön is allns, – wa heemlich un wa sacht!
Deep in de düst're Nacht versteken liggt
Dat stille Dürp un slöppt – un nargns en Lud,
Als hier un dar de Wächter in de Straten.
Vull Slap liggt ünner'n Barg dat düst're Holt,
Un in de Feern, wo sachten dör' de Stau
Dat Water mummelt, dampt de stille Bek
Mank Leesch un Besen slaprig hin un her.

Wenn so de Nacht dat wille Leben hölt,
Un Neegd un Feern so ruhig als en Kark,
Is't nich, als flogn dar Engels öwerall
Un streun dar dör' de wide Welt den Freeden?!
Nenn lurt de lüttjen Bageln still op't Nest
Un drömt vun Leevd un röhrt sick nich, als wenn
De Nachtwind dör' de swatten Büscher spökelt,
Denn staht de Blom un makt de Ogen to
Un hangt de bleeken Köpp so möd un matt,
Als kunn se man mank Menschen fröhlich we'n; –
Un sachten swevt dör't Dörp en stillen Gast
Vun Hus tu Hus, vun Döhr to Döhr, – de Drom,
Un makt, wat flöppt, sin Welt vull Wunner apen;
Un wo he ankloppt, deit dar nix mehr weh,
Denn fallt keen Tran, denn's ock de Arme rik,
Un wo en Og noch wakt, un angst un bang
En Hart vull Kummer sleit, dat slapen möch,
Dar sitt he tru un und deckt dat fachen to
Un singt en Slummerleed sin kranken Kinner.

Se drömt wul all! un Schull ick se't ni günn?
Gott Los un Dank! min Hart sleit ebn so ruhig,
Keen Unrecht stött mi in de smarte Nacht!
Wer weet, war een un anner quält un drückt!
Wa mennig een, den man de Nacht erlöst,
Un den dat Glück man lachen deit in'n Drom!

Wat do' ick? – ob ick öwer'n Karkhoff gah?
Ne Port steiht apen, un de Lindnböm rükt
So söt un schön! – schull't würklich Geister geben!
Mi keem noch all min Dag keen in de Möt;
Wi Menschen künnt se doch ni sehn un hörn,
Warum denn nich? – ick de't ja all als Kind
Un freu mi an de smucken Likensteen.
So still, so still! – ja, ja! hier wahnt de Dod!
Dat's annre Ruh als öwer Dörp un Feld!

Keen Starbenslud, als hoch in'n Torn de Klock; –
Ehrn Pulsslag hett de Tid so gut als wi; –
En beten Grun löppt doch den Bossen dör',

Als keem't vun sülm, – un weer't ock to verwunnern
Hier an de Porten vun de Ewigkeit? –
De Karkhoff liggt so neeg! dat Leben flüggt! –
Man welke Fot, – so kummt de swarte Grenz,
Un ewig blifft de annre Sit uns düster! –

Wa schient so smuck dar babn de helle Mand,
Un all de lüttjen Steerns den Himmel lank!
Is't nich als keemst Du ut de Fremm torügg,
Des Abends lat, – un kunnst de Heimat sehn? –
Als stunnst du still un hörst den Bossen sla'n,
Un tellst vun feern in't Dörp de blanken Lichter?
Un jümmers mehr. – je mehr du fröhlich tellst;
Ja, ja, – so is't! un ebn so wunnerbar! –

Vun baben kummt dat Leben in de Welt;
Ut swarte Wulken drüppt de helle Dau,
Na'n blauen Heben strevt de gröne Saat,
Un schient nich ok dar babn de gollen Sünn
Un bringt den Dag un gifft, wenn't Abend ward,
De Million vun Steerns herum ehr Licht?!
Na jede Nacht kummt doch en Morgen wedder,
Un höger geiht, wat för de Eer to swar,
Keen Stillstand is, – un ewig wevt dat Leben
Vun een in't annre lis' un wunnerbar!

Slapt söt jüm alltohopen um mi her!
Ju weet wanem de grote Heimat is, –
Un mit de Tid, – wer kreeg dat ni to weten!

Du leewe Gott! dar's wedder een, de't weet't!
Merrn mank uns rut, – dree Hüs' de Strat hendal,
Wo günd de Dodenfru ehr Licht noch brennt,
Dar liggt he in de Kamer still un slöppt; –
Un hier steiht all sin anner Bett torecht, –
En true Seel, uns' ole gude Nawer!
Vergev mi, Hans, dat ick di meist vergeet,
Ehr se di noch dör' disse Porten sungen
Un hier op't Hart de swarte Eer di schüffelt.

Dat's ok wul so für di am besten we'n!
Du harrst din Deel wat riklich hier to dregen,
Se gung di alltohop to früh darvun –
Di weern de letzten Jahrn en sware Dracht,
Nu's beter wurrn, – dar kummt keen Leid mehr dal!
Och, ja! – bischurns is wul de Dod dat Beste!
Ick heff mi't ok all wünscht, – vergev mi't Gott!
Wa veel, de he ut'l vulle Leben reep,
Wurt't doch so swar, so swar darvun to gahn!
Is't nich en Rätsel, wat mi Schicksal nömt?!
Un möchst du't lösen, kannst du wider kamn
Als bit de Frag vull Tran un Weh: Warum?
Ritt ni de Stormwind ot de Blom hendal?!
Slöppt hier dat Leid, – slöppt nebenan dat Glück!
Un mennig Edelsteen liggt ünner't Gras,
De smuck nog för en Königsthron weer wesen!

Un dochen, is ni hier dat grote Bett,
Wo all uns' Weh un Kummer slapen mutt?
Un Trost för allns en Hand, de wi ni seht,
In'n Segen sacht un still daröwer streut?!

Wa flapt se all so ruhig un so deep!
Un stiller noch, als öwer't stille Dörp.
Hett hier de Nacht ehrn düstern Freden deckt.
Dar röhrt sick nix als lisen mal en Band,
Dat ünner'n Kranz an't swatte Krüz noch bewert:,
Vull sware Rosen hangt de Büscher dal,
Un bleek in'n Mandschien staht de Nachvioln
Un Osterblom un füllt de Luft mit Rükelsch,
Ick heff dat all min Leben nümmer wagt,
Mi ock man een vun düsse Blom tu plöcken,
Is't nich, als hör'n se all en anner Welt?!
Hier sünd de Engeln Garners wurrn un swevt
Vun Graff tu Graff, un wenn de Leevde kummt,
En Kranz to bringn, – begütt se se mit Tran

Un is't ni schön in düssen Gardn to gahn?!
So's ock wul schön, hier mank sin smucken Blom
Na Mögd un Sorg in'n stillen Slap to liggn!
Weer't noch so düster, noch so deep dar nerrn! –
Als weer't en Drom, so is de Nacht verflagen, –
Vun't Osten kummt dat helle Licht heröwer,
Un bleeker ward de Steerns, – de stille Mand, –
Un sacht un lisen kummt dat Morgenrot.

Dat's Morgen wurrn, – dat Leben kummt torügg.
Mi düch, als gung dar all en Döhr in't Dörp;
Sünd ni de Blöm all wak un röhrt de Köpp?
De Vageln piept, – un lisen drüppt de Dau,
Wa schön dat is dat wide Feld hindör'!
De Nebel stiggt, dat Holt ward wedder grön,
Un grön de Saat, wo still de Garben riept
Bit in de Aarn; – de Lurken ward lebennig,
Un sachten fleut de eerste Nachtigal.

Ick bleev noch geern, – ob nöst mul ebn so geern
Bün'ck uck all hier, – un kann ni wedder kamn?
Nu leewe Gott, schullt nu all we'n, wa swar! –
Ach ne! so früh ni! – lat mi glücklich we'n!
Ick kann ni fort! – dat Leben is so söt!
Ne Welt so schön! ock wo de Dod slöppt, schön!

Wat wull ik denn? – wat reep mi denn na buten? –
Ja, weet ick't sülm! – ik kunn dar binn ni durn.

Mi drück de Dönsch, als leeg dar'n Steen opt Hart;
Dat weer mi meist, als wurr de grote Welt
Op eenmal för dat lütte Hart to lütt,
Als muß ick fort un fort, – un jümmers wider,
Gott weet wohin! –

Un dochen reep mi nüms! –
Un'ck keem ni wider als de Karkhoff geiht!

Ick weet ni recht, – mi düch als muß ick ween,
Wüß ni warum! – als stunn ick hier un leng,
Wüß ni wohen!

Un doch, – wenn't Heimweh weer, –
Wa smuck un schön mutt't denn dar baben we'n!!