Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

De Reis' nah Bellingen

Kapittel 40.

Wo Fritz un Corl sick endlich funnen,
Un Heindrich Pastern blot nich finnen kunnen.

Nu wiren s’ prächtig utenanner,
Oenn hir satts Witt un red’t, as ‘t is vertellt;
Un uns’ Fritz Swart, de löppt nu von de anner
Statschon dörch Brauk un Wisch un aewer ‘t Feld,
Ob hei den Oll’n nich wedder finnen ward;
Un up de drüdd’, dor sitt oll Swart
Un drinkt Lakür, un schellt
Up Witten un de Jungs un up de ganze Welt;
Un up de virt’ Statschon, dor sitt
Up ein Gelänner uns’ Corl Witt
Un bammelt mit de gelen Bein
Un üm em stahn de Lüd’ un seihn
Sick dit gelung’n Stück Arbeit an,
Wo wunderschön hei bammeln kann.
"Ach Gott," seggt Witt, "ach, wir ick doch tau Hus!"
"Na," seggt Fritz Swart, "wir ick doch blot bi Muttern!"
"Ne," seggt oll Swart, "dit Stück ward mi tau krus!"
"Je wat," seggt Corl, "wat helpt mi hir min Buttern!"
"Dat Einzigst wir," seggt jeder von de Vir,
"Wenn ‘ck nu bi Heindrich Pastern wir!"
Un rasch beslaten würd ‘t von alle Viren, –
Ein Jeder up sin eigen Hand, –
Stracks nah Berlin taurügg tau führen,
Dor wiren s’ doch halwweg’ bekannt. –
So denken sei, un so geschach ‘t ok richtig.
Des Abends sünd sei wedder dor,
Ahn dat de Ein den Annern würd’ gewohr,
Un dat de Ein den Annern würd’ ansichtig.
Blot as Fritz Swart ut sinen Wagen stiggt,
Dunn is ‘t em so, as wenn em in den Trubel
So recht wat Gel’s entgegen lücht’t,
Hei also denn nu hen dor fixen,
Un ne: Wat was dat för en Jubel!
Dat wiren richtig Corln sin gelen Büxen:
"Corl Witt, so stah! Wo willst Du hen?
Na, dit dröppt sick doch mal eins glücklich!"
"Wo Dunner, ne! Ick denk, Du büst jitzt ogenblicklich
Mit uns’re beiden Oll’n tau Belligen."
"Ih ne! Wi sünd All utenein.
Hest minen Vader denn nich seihn?"
"Ih, ick weit vel, un ick weit nicks!"
"Ne, Corl, wo freut ick mi, as ‘ck Dinen Kledrock seg,
Un Dine gele Büx tau seihen kreg!"
"Ick wull, de Deuwel halt de gele Büx!
Un ok den Kledrock künn hei halen!
Dor, wo Ji mi dunn sitten leten,
Dor was denn ein recht nüdlich Mäten,
Ick segg Di, Fritz, rein as tau ‘m Malen,
As wenn sei ‘ne Prinzessin wir!
Sei schenkt dor Bramwin ut un Bir.
Ick also ‘ran un red’ denn ok mit ehr:
"Wo," segg ick, "hätt ich woll die Ehr,
Dat Sie en Kaehm mi woll ingeiten?"
Na, schön! Ick drink; drink noch den tweiten,
Ick ward den drüdden ok geneiten,
Dunn’ ward mi denn so wunderlich tau Maud’,
Un ick gah ‘rin nah ehre Baud’
Un ward ehr dor eins aewerstraken. –
Na, Fritz, Du kennst jo Corl Witten!
"Herr," seggt sei dunn, "det muß ich mich verbitten!"
Un kum hett sei dat Wurt utspraken,
Dor krig ick dor ‘ne Mulschell, nich von Stroh,
Un Ein sleiht mi den Haut glik aew’r ‘e Uhren.
"Wo?" segg ick. "Wat heit dit? Wo so?"
Ein Anner sleiht mi in dat Gnick
Un: "‘Rute!" raupen s’, "mit den dummen Buren!"
Un, Fritz, ick segg Di, so ward ick
Glik ut de Dör herute smeten,
Un – kik! – de Slipps mi von den Kledrock reten!
De tweite Slipp up des’ verdammte Reis’!
Dor satt ick nu, ick arme Wais’!
Min Oll weg, Ji wir ok weg,
Un ick satt dor, na, Fritz, ick segg,
As wenn ‘ne Pogg up Glattis sitt."
"Ih, Corl! Ih lat ‘t man sin, Corl Witt!
Wi möten hüt Abend dornah trachten,
Dat Heindrichen wi wedder finnen;
Bi denn’, dor möt wi aewernachten."
"Na, irst kumm hir man mit heninnen,
Hir steiht en Schinken an de Finsterlad’,
Hir will’n wi rinne gahn en beten,
Ick bün so hungrig as ‘ne Mad’;
Ick heww den ganzen Dag nicks eten."
Un Corl, de sett’t sick binnen dal
Un frett, as wenn hei hängen sall,
Un dat verdammtig baiersch Bir,
Dat smeckt denn ok nah ümmer mihr;
Un uns’ Fritz Swart, de föddert ok,
Un endlich sünd sei gaud in Smok.
"Herr Je! De Klock, de is all elben!
Corl, kumm! Wi heww’n tau lang’ hir lurt,
Wenn hei uns ut de Noth sall helpen."
So gahn sei denn nu endlich furt.
Je, aewer nu? Sei gahn un gahn,
Sei kiken ‘rüm un stahn un stahn;
Sei dauhn sick nu up ‘t Fragen leggen:
"Oh, Herr, oh kaenn Sei uns nich seggen,
Wo Heindrich Paster wahnen deiht?"
De Lüd’, de schüdden mit den Kopp
Un gahn vörbi, un kiken s’ an un dauhn, als ob
Verrückt sei sünd, un gahn denn ruhig ehre Weg’.
So kam’n sei endlich in de Neg’,
Wo up de BrUgg de olle Kurfürst steiht.
"So!" seggt Corl Witt, "nu weit ‘ck Bescheid:
Irst gahn wi linksch, denn rechtsch, denn aew’r ‘e Brügg,
Denn gahn wi ‘n Enn’lang wedder t’rügg,
Denn gahn wi linkschen in de Strat heninnen,
Denn dreihn w’ uns rechtsch un gahn de Strat herunner,
Un wenn wi denn sin Hus nich finnen,
Denn, Fritz, denn wir ‘t en wohres Wunner!