Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

De Reis' nah Bellingen

Kapittel 26.

Oll Swartsch kriggt wedder dat Regiren
Un kriggt ‘ne hübsche Lex tau hüren

Oll Swartsch gung ut de Kirch nah Hus,
Verdreitlich in Gemäut de Stirn so krus,
Brun von Gesicht, un mit de Unnerlipp,
Dor makt sei eine breide Schüpp.
So hastig, pustig dörch dat Dörp passirt sei,
Un mit de Finger up dat Bauk klawirt sei;
So kamm sei nah den Hof herup.
Dor stunn de eine Stalldör up;
De Gäus’ wir’n in den Goren gahn,
Un vör den Hus’ sach sei en Emmer stahn,
Wat nah ehr Meinung dor nich hürt;
Un ok de Meßwag’ was nich wid’ naug führt. –
Kum was sei up be Del nu blos,
Dunn brök denn ok ‘t Gewitter los!
De Veihmagd kreg s’ tauirst tau faten:
"Du, Nickel, Du! Wo oft heww ick
Di seggt, Du sallst de Gäus’ nich ‘rute laten?"
Un – bautz! Kreg de Ein’n in dat Gnick. –
Dunn kamm de Husdirn an de Reih:
"Heww’n wi nich. Emmern naug intwei?
Sael’n dor denn ok be Bänn’ afspringen?
Täuw, Du, Carnallj! Ick will Di klingen!"
Jehann, de was tau ‘m Glück nich dor,
Süs hadd’ hei kregen ok en por.
Sei gung nu nah de Stuw’ herin,
Ehr was ok gor tau arg tau Sinn:
De Paster ded’ von Hoffohrt spreken,
Von Rikdaum, Geld un so ‘n oll Saken,
Un hadd’ dorbi ehr an so keken,
Dat hei de Höll ehr heit ded’ maken,
Un sei nich anners dacht, as dat de ganz Gemein
Müßt hen nah ehren Kirchstaul seihn;
Sei kunn binah nich in de Kirch mihr bliwen.
Na, üm de Grill’n sick tau verbriwen,
Wull s’ in den Hus’ en beten ‘rüm regiren;
Dunn kamm ehr aewer dat so vör,
As ded’ sei dor wen kloppen hüren. –
"Herein!" – Un de Herr Paster kümmt herinne in de Dör.
Wo kümmt de Ollsch nu in den Draf!
Wo knixt s’ un ded’ s’ un wischt den Staul em af!
Bet dat de Paster tau ehr säd’:
"Lat S’ dat man gaud sin! Ick bün tau Ehr kamen,
Üm Ehr tau fragen, wat dat wesen ded’,
Wat ick hüt an de Kirchendör vernamen."
"Vernamen? Wat? Dor an de Kirchendör?
Ih, dor gung eig’ntlich gor nicks vör;
Man blot, dat ick de Köster-Dirn
Dat utenanner sett’t, dat dat nich künn passir’n,
Dat Fritzen sei tau ‘m Brüdjam kreg, –
Un dat s’ tau sine Fru nich dög."
"Ja," seggt de Paster, "dat mag Allens sin, –
Obglik ick dor fast aewertügt von bün,
Dat Sei kein beter Swigerdochter kreg,
Doch ick red’ hir non anner Saken,
Friwarwer will ick hir nich maken.
Ick red’ hir von den Lam, den Sei mi hüt
Vör mine Kirch hett makt. Wenn dat noch mal geschüht,
Denn ward’ ick mit Ehr anners reden.
So ‘n olle Fru, un höllt kein Freden!"
"Ja, dat is denn ok ganz egal!
Wat ick heww seggt, dat heww ick seggt,
Un dat segg ick noch twintigmal:
De Jung’, de sall de Dirn nich nemen!
Un wenn de Oll sick deiht dortau bequemen,
Denn lat ‘ck mi scheiden up min ollen Dagen.
Un ick, Herr, heww so vel tau dragen!
Von ‘n Morgen bet tau ‘m Abend möt ‘ck mi plagen;
De ganze Wirthschaft möt in ‘n Gang ick hollen.
Un seihn S’! Wat heww ‘ck nu von den Ollen?
Dor jöggt in ‘n Lann’ hei ‘rümme nu!
Ick bün ‘ne ganz verlat’ne Fru!"
Un nu würd’ denn en Strämel rort,
Un as sei sick en beten hadd’ besunn’n,
Dunn würd’ den Herrn Pasturn dat verklort,
Wat sei in ehren Lewen all hadd’ leden,
Von ‘t irste Wochenbedd’ bet up de itzige Stunn’;
Un wat sei seggt hadd’, as de Lüd’ dunn säden,
Un wat ehr Mauder säd’, as Swarten sei hadd’ kregen
Un dat sei dunn nich still wir swegen,
Un wat de sel’ge Herr Pastur hadd’ seggt,
Un dat ehr Vadder sick dorgegen leggt,
Un wat dunn säd’ ehr Swigermutter-Swester,
Un wat oll Swart hadd’ seggt, un wat de Köster,
Un wat sei dunn, as de All säden, säd’,
Un wat dunn säd’ de ganze Welt.
"Un, Herr Pastur," so slot sei ehre Red’;
"Ick gew ‘t nich tau, denn Geld, dat will tau Geld."
"Ick heww Jug dat all mal bedüd’t:
Ick kamm nich her; Friwarwer hir tau spelen,
Doch wil de Sak Ji wedder up hewwt rührt,
So will ick Jug dat nich verhehlen,
Ji kohlsurt Jug wat Schönes an,
Ji fat’t en heites Isen an
Ji wardt den Jung’n so lang’ noch quälen,
Bet hei nah Jugen Willen frigt;
Un wenn de Hochtid denn is hollen,
Un Ji up ‘t Oll’ndeil sitt’t mit Jugen Ollen,
Denn wardt gewohr Ji, wat Ji krigt.
Stats Fred’ un Rauh in ollen Dagen,
Hewwt Ji denn nicks as Larm un Strid;
Un wenn Jug Kinner sick denn slagen,
Denn denkt Ji woll taurügg an hüt.
Un Ji? Mit Jug ward ‘rümmer stött;
Jug ward de Höll so heit inbött,
Ji krigt denn stats dat Fleisch de Knaken.
Denn wardt Ji kamen: ‘Herr Pastur!
Ach, Herr, wat sael’ wi dorbi maken?
Uns’ Swigerdochter, dat ‘s so ‘n Creatur
De günnt uns nich dat beten Eten
Sei müggtzs uns ut den Hus’ ‘rut stöten,
Sei deiht uns allmeindag’ kein Gaud!’
Denn ward ick Jug up ‘t Geld verwisen möten.
Dorüm bedenkt Jug, wat Ji dauht;
Noch is dat Tid, noch steiht ‘t Jug fri,
Bedenkt Jug woll! Un nu: adjü!"
"Adjüs, Herr Paster! – Ja, dat is gewiß,
Dat is nu so, – dat is nu, as dat is –
Dat is denn aewerst ganz egal
Un min oll Kirl, de kümmert sick üm Nicks,
De swiggt dortau, so stumm un daemlich as en Pahl.
De seggt dortau ok nich en Lud."
Dunn makt sei einen deipen Knicks
Un bröcht den Paster ut de Stuw’herut.-