Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

De Reis' nah Bellingen

Kapittel 34.

De Gummilastikum, de höllt man slicht;
Un wen Fritz dor tau seihen kriggt.

So kamen sei denn mittewil
Dor unner bi de Stufen, vör
Dat olle ni Museum an,
Un kiken sick de Biller an;
Un baben up de Trepp stahn Herrn un Damen,
Sihr vörnehm un in vullen Staat.
"Dor makt Jug ‘ran," seggt de Soldat,
"Mit de gaht ‘rinne nu tausamen."
"Ih wo" seggt Swart, "dat schickt sick nich.
Wi gahn man ganz gewöhniglich,
Wi ward’n uns dor nich tüschen drängen,
Un uns in so en Staat nich mengen."
"Na," seggt oll Witt, "dit weit ‘ck nich, wat dat heit!
Irst möt ‘ck mi nige Hosen köpen,
Dormit wi jo uns nich blamiren,
Wenn wi mit fine Lüd’ tausamendröpen!
Un nu, dat ‘t mal wat gellen deiht,
Nu steihst Du hir un willst Di hir schaniren?
Ih wo? Man dristing ‘rinne in den Trupp!"
Un Witt, de springt de Stufen ‘rup;
Un dat sei seihn,z3 dat hei sick gor nicht fürcht’t,
Nimmt hei twei Stufen mit enmal.
Dat aewerst, dat bekamm em slicht,
Dat höll nich ut de Gummilastikum.
As hei de Beinen makt so krumm,
Ret unner ‘n Faut de Sprungreim em intwei,
Un – rutsch! – satt em de Beinling aewer ‘t Knei;
Un as hei sick nu bückt un dornah grippt,
Dunn ritt de anner ok un slippt
Tau Höcht, un hei steiht baben dor,
Mit nakte Knei, so blank un bor,
Mang all be finen Herrn un Damen,
As wenn hei hadd ‘ne Swemmhos’ an.
Un as de Annern ‘ruppe kamen
Dunn steiht dor All’ns üm Witten dicht tausamen,
Un lacht un deiht, un stött sick an.
Un Witt, de steiht un schüwwt un reckt,
Un hett hei ‘t ein Cretur herunnertreckt,
Denn sitt dat anner wedder hoch in Enn’.
Un deiht hei dornah wedder lang’n,
Un lett dat irst hei ut de Hänn’,
Denn rutscht dat wedder hoch tau Höcht.
Bald is ‘t ‘ne korte Hos’, bald is ‘t ‘ne lang’:
Grad’ as de Vigelin em seggt. –
Oll Swart kümmt nu heranner snawen,
Un as hei sick vör Witten schawen,
Dunn leggt hei los: "Man sacht! – Man sacht!
Ick bün dorbi, wenn hir wen lacht.
Un ick heit Swart un de heit Witt;
Un ‘n Hundsfott, de dat Lachen litt!
Un so ‘n Gelach, dat is man dumm!
Wer kann dorför, dat Gummilastikum
Nich so gaud höllt, as Draht un Pick?
Un, Vadder, Du giww Di in Rauh,
Un mak en beten Di tau Schick,
Un knöp den Rock Di vören tau.
Na, dit is wedder mal en Stück!"
Knapp is dit farig, knapp is dit taurecht,
Springt Fritz up einen Herren in,
De midden mang de annern stünn,
Un föllt em üm den Hals, un kriggt
Dat Küssen un dat Straken dor.
"Na," seggt oll Swart, "Gott Du bewohr!
Nu ward jo de woll hir verrückt?
Jung! Fritz! Wo Deuwel! Plagt hei Di?"
Doch Fritz, de steiht un herzt un drückt:
"Oh, Heindrich! Heindrich! Kennst Du mi?
Ih, Vader, kennst Du Heindrich’n denn nich mihr?
Dat is jo Heindrich Paster hir!
Herr Je! Wo ‘s ‘t maeglich? – Ne! Wat ick mi freu!"
Nu kamen ok de annern Drei,
Oll Swart vörup: "Ne, Lüd’ un Kinner, dat ‘s denn
Doch ‘n wohres Glück; dat Stück was gaud.
Dat hir just Dine Sprungreim’ platzten,
Un wi hir so tausamen kamen!"
Oll Witt makt sin Hannüren an den Haut
Un höllt sick vörn de Slipp tausamen;
Un Fritz hett sinen Spelkam’raden
Truhartig an de Hand tau faten,
Un treckte em furt, un deiht dat gor nich hüren,
Wo Swart em seggt: "Jung, hür doch blos!
Un lat Herr Heindrich’n hir doch los,
Hei möt sick jo vör uns schäniren."
"Ei wat!" seggt Heindrich. "Hir schaniren!
Wenn’ sick so ‘n olle gaude Frünn’
Taufällig mal tausammen finn’n,
Denn ok noch dat? Dat süll mi fehlen!
Dor ward ‘ck den Kukuk mi d’rüm quälen!
Ne, Ji kamt mit un saelts berichten,
Wo dat bi uns tau Hus utsüht,
Un saelt vertellen mi Geschtchten,
De dor passirt sünd in de Tid."
"Ih," seggt oll Swart, "wi sünd dor gaud tau Weg’,
Un Minsch un Veih hett sinen Däg’.
De Herr Pastur is ganz gesund;
Un Fru Pasturin, na! De ward so rund,
Un ward von Dag tau Dag cumpletter.
Un Brauder Corl, de lütte Setter,
Dat is denn nu en hellschens Jung’n!
Noch nilich hett hei Schulten-Fritzen dwung’n,
Un hett em in dat Stroh ‘rin smeten.
Un de Lawis’, wat is Ehr Swester,
Dat is denn nu en kostbor Mäten!
Noch nilich was ick bi den Köster,
Dunn hett sei dor en Ogenblicking seten
Un ded’ dör up den Klawezimbel spelen –
De Köster hett jo ok so ‘n Ding dor stahn –
Dat hadden Sei mal hüren saelen,
Dat ded’ ehr mal von Hännen gahh,
Un allmindag’ nich hett s’ ‘t verfehlt;
Na, de is denn nu uterwählt."
"Wat makt de Köster denn un Köster-Dürt?"
"Je, mit den Köster!" seggt oll Swart,
Dat is so ‘n Sak! De wurmisirt
Noch ümmer ‘rüm, bet ‘t beter ward.
Dat sitt denn ümmer mang de Dören
Un deiht un sleiht un lihrt de Gören;
Dat quält sick denn nu af mit Släg’."
Un Dürten?" – "De is gaud tau Weg’,"
Röppt Fritz, "un de ‘s mal rank un slank un grot!"
Un dorbi würd hei gläunig roth.
"Jung," seggt de Oll, "wat red’st Du von de Dirn?
Wat sall Herr Heindrich dorvon hür’n?
De hett wat Anners in den Kopp tau nemen;
Ick glöw’, Du deihst Di gor nich schämen!
Du denkst man blot an Köster-Dürt.
Un wenn dat Mutter blot so weiten ded’,
De würd’ Di in ‘t Gebett mal nemen."
"Na is," föll de Student nu in de Red’,
"Tau Hus wat Slimms denn ok passirt
"Jh, ne," seggt Witt, "man blot mit Vadder Raawen,
De hett sick dat nu ok entseggt;
Hei hadd’ sick glik nah Ostern leggt,
Un vör vir Wochen würd’ hei grawen.
Un Voß hett sinen Jungen aewerführt,
So in de Meßführtid, dor wir ‘t
Hei kunn aewerst just nich vör.
Un Hanne Schmidt gung up de Ledder stahn,
Un de oll Ledder was all mör,
Un müßt dunn ut de Fast ‘rut fallen,
Un sös sünd nah Amerika hengahn,
Mit Fru un Kind, un denn mit Allen.
Un Michel Frank un Hanne Wauderich,
De sitten, wil sei Hamel stahlen."
"Ih’ luter Hamel wiren ‘t nich!"
Segt Swart. "Un höll den Rock hendalen,
Un fat de Slippen bet tausamen. –
Twei Hamel un sös Jahrlings hewwen s’ namen,
Un dorför sünd s’ in ‘t Lock ‘rin kamen;
Un denn mit Vadder Bolten de Geschicht,
De müßt dunn ok vör ‘t Amtsgericht."
"Ih wo?" röppt Witt "vör ‘t Amtsgericht?" –
Un höll sin Slippen vör de Knei –
Vör ‘t daemlich Voßgericht müßt hei.
Hei hett ‘t mi sülwst vertellt, un dat weit ick."
"Na," seggt oll Swart, "dat was ‘ne schön Geschicht;
Dat was denn doch en dulles Stück!
Weck von uns’ Lüd’, de stahn vör ‘t Voßgericht,
Wil dat s’ tau Holt en beten wiren –
Un dat sall nu denn doch nich sin. –
Un as de Amtmann sei nu deiht verhüren,
Dunn kümmt uns’ Vadder Bolt ok ‘rin
De was ok tau ‘n Termin bestellt.
Na, uns’ Herr Amtmann zwiwelt sei nu düchtig,
Un towt gefährlich ‘rüm un schellt.
Un as hei sei nu so vernamen,
Un as seit ‘t ingestahn ok richtig,
Dunn lett hei sick den Slüter kamen,
Un lett ehr fiw un twintig in de Jack ‘rin tellen.
Na, as dat Prügeln nu taurecht,
Dunn denkt uns’ Bolt: nu möst di ok woll mellen,
Un geiht nah ‘n Amtmann ‘ran un seggt:
"Herr Amtmann, ick bün hir von wegen...."
"Ganz richtig!" seggt de Amtmann, "de ‘s vergeten,
Man denn’ ok glik hir upgemeten!"
Oll Bolt, de strüwt sick nu dorgegen:
"Herr Amtmann, ick bün jo von wegen...."
"Will Hei hir noch Sperenzen maken?
Ick glöw’, Hei makt hier noch Exküsen!
Hier! Fünf und zwanzig auch für diesen!"
"Herr Je! Ick bün jo hir in Saken...."
Un – swabb! – Un – swabb! – ward’n em dor fiw un twintig
In sine Jack herinne tellt
"Ick bün jo hir in vörmundschaftlich Saken,
Ick bring Sei jo dat Kinnergeld!" –
"Worüm hett Hei nich ihre spraken?"
"Herr Amtmann, as ick reden wull,
Dunn wull’n Sei mi jo gor nich hüren."
"Nah dissen red’ Hei hübsch bi Tiden.
Nu hett Hei Sinen Puckelvull.
Un wenn Em dat ok grad’ nich sihr gefollen,
Nah ‘t Lübsche Recht möt Hei em doch behollen." –
Na, nahsten ded’ hei sick dortau bequemen,
Un hadd’ em seggt, hei süll’t nich aewelnemen,
Un hadd’ bi em sick ok verbeden;
Doch sinen Puckelvull, denn’ hadd’ hei weg."
"Ja," seggt oll Witt, "so as ick segg!
Un hadd’ em seggt, hei süll bi Tiden reden,
Un sine Släg’, de hadd’ hei weg,
De Katt de lickt sei em nich af.
Un Vadder Bolt hadd’ doch, as hei s’ em gaww,
Dörchut nich ruhig sick verhollen. –
Doch nah dat Lübsche Recht müßt hei s’ behollen."