Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

De Reis' nah Bellingen

Kapittel 1.

Wo de Burrkäwer burren ded.
Un wo ‘t oll Swart mit Witten aewerläd’.

De Klock, de geiht: tick tack, tick tack;
Oll Bur Swart, de rokt Toback
Hei denkt noch an de Plumm’ un Klüt,
De Mutter em as Pingstdagskost
Tau ‘m Middageten gewen hüt;
Hei denkt noch an den Wollgesmack,
Un wo s’ em slogen schön tau Bost, –
De Klock, de geiht: tick tack, tick tack. –
Hei hett ‘ne Pip sick angebött
Un hett sick in den Lehnstaul sett’t,
Dor simmelirt hei nu un rauht,
Dor sitt hei un un aderkaut.
De leiwe Sünn kickt dörch be Ruten,
Sei schint so heit in ‘t Timmers ‘rin,
Kein Spirken Luft, dat rögt sick buten;
Oll Swarten ward so mäud’ tau Sinn,
Dat is so still, as in en Sack. –
De Klock, de geiht: tick tack, tick tack. –
De Knechts un Dirns, de heww’n tau ‘t Fest
De Stuw’ mit Mai utputzt up ‘t Best,
Burrkäwers heww’n s’ mit ‘rinne dragen,
De sünd nu in de Stuw ‘rüm flagen;
Un unner ‘n Aben liggt oll Strom,
De snorkt un pust un güns’t in ‘n Drom
De swarte Kater spinnt un snurrt;
De Klock, de tickt; de Käwer burrt;
De Bur, de nickt, hei stütt’t de Back;
De Klock, de geiht: tick tack, tick tack.
Un as dat nickt, un as dat tickt,
Un as dat brummt, un as dat snurrt,
Un as dat summt, un as dat burrt,
Un as dat snorkt, dunn wohrt ‘t nich lang,
Dunn örgelt Swart dor ok mit mang,
Bet in sin leiwes Angesicht
En ollen dwatschen Käwer flüggt
Un sett’t sick up sin Näsenspitz.
Na, eigentlich was ‘t keine Spitz,
Dat was so ‘n Ding, so as so ‘n Knop.
Na, as de Käwer desen drop,
Gung hei dor up un af spatziren
Un fung dor an herümmer tau exiren.
För em was dat twors sihr plesirlich,
Doch Swarten würd’ dat sihr schanirlich,
Hei sned’ de grüglichsten Gesichter.
Un mit dat Mul dat Trecken krigt ‘e
Bet sick de Käwer fängt an uptaurichten
Un an tau wuppen mit de Flüchten
Un nah den Kater ‘raewer flüggt,
Un wedder grad’ in dat Gesicht,
Un von den Kater nah den Hund, –
Denn’ flustert hei wat in de Uhren –
Von Stromen wedder nah den Buren,
So makt hei ümmer tau de Rund’
As wull hei s’ atlltausam vexiren,
Un deiht sick köstlich verlustiren.
De Kater snurrt, de Hund, de gnurrt,
De Bur, de murrt, de Käwer burrt; –
So geiht dat furt en Stund’ner drei,
Bet wedder Swart is an de Reih
Un wedder mal Gesichter snitt,
Dunn kümmt herin sin Nahwer Witt:
"Gu’n Dag ok, Vadder! Na? Wo is ‘t?
Ick wull mal fragen, ob Du einig büst."
"Je, Vadder Witt, dat ‘s so un so."
"Ja,Vadder Swart, dat segg ick jo.
Ick wull man fragen, ob Du Di besunn’n."
"Je,Vadder, süh! Ick will Di seggen,
Ick ded ‘t mi orndlich aewerleggen.
Ick sitt hir all drei klockenige Stunn’n:
Sid dat ick heww tau Middag eten,
Heww ick all ümmer tau hir seten
Un heww doraewer grübelirt."
"Na, hür! Ick glöw, am besten wir ‘t,
Wi sett’ten uns en beten dal
Un aewerläden ‘t uns noch mal."
So makten sick de beiden Ollen
Ehr Pipen wedder an up ‘t Frisch,
Un sett’ten sick genaewer an den Disch,
Üm noch mal weisen Rath tau hollen;
Un keken beid’ in einen Pott herin,
De vör ehr up den Disch just stünn.
Un nu gung ‘t los: "Dat is so, as dat is."
"Ja, Vadder Swart; dat is gewiß."
"Je,Vadder Witt, wer kann dat weiten?"
"Ja, dat sünd so Verlegenheiten."
"‘T sünd eklichte Verdreitlichkeiten."
"Dat heww ick ümmer seggt, wi kam’n dormit tau backen."
"Ih,Vadder Witt, wat helpt dat Snacken?
Wat möt, dat möt, dat treckt sick Allens t’recht."
"Ja, Vadder Swart, dat heww ick ümmer seggt."
"Je, will’n wi ‘t noch beslapen bet up morr’n?"
"Ih, Vadder Swart, ick denk, wi sünd in’t Rein."
"Ja, Vadder Witt, so as ick ‘t in kann seihn,
Denn sünd wi uns nu einig worr’n,
So as de Amtmann seggt: ‘in dieser Hinsicht’."
"Ja, dit is ok min beste Insicht."
"Na, afgemakt! Un ‘t bliwwt gewiß!"
"Na,Vadder Swart, na denn adjüs!
Dat höll doch ganz verdeuwelt swer!"
Dunn keken s’ ut den Pott herut
Un pusten ehre Pipen ut
Un Witt gung ‘rute ut de Dör.
Doch as hei weg, dor föllt dat Swarten in,
Dat hei doch sihr vörilig wesen künn:
Hei ritt dat Finster up un röppt den Annern tau:
"Wat meinst Du, wenn wi ‘t ok uns’ Mutters säden
Un dat mit de noch mal eins aewerläden?"
"Ja, Vadder Swart" seggt Witt, "dat dauh,
Sei leten uns jo doch kein Rauh."