Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

De Reis' nah Bellingen

Kapittel 29.

Wo Swartsch sick ein Gewissen makt,
Un wo lütt Dürten bi ehr wakt.

Doch ihr ein Unglück noch geschüht,
Kümmt just de Paster ‘rin tau rechter Tid;
De makt de Ollsch dunn los un jöggt
De Wiwer ut de Stuw’ un seggt:
"Weg mit de Gläser un de Kruken!
Nicks as Kamellenthee is hir tau bruken."
De Ollsch ward in dat Bedd’ nu wedder leggt,
Un ward dor warm in taugedeckt,
Un liggt un staehnt, bet s’ endlich fröggt:
"Wer hett mi ut dat Water treckt?"
Un as de Herr Pastur ehr dat verkünnigt,
Dat ‘t Dürten wir, de sei hadd ‘rute tagen,
Dung fung sei knäglich an tau klagen:
"Ach, Herr Pastur, ick heww mi sihr versünnigt,
Ick heww mi hüt so lästerlich verswuren,
Irst süllen s’ up den Kopp mi stell’n,
Ihr Fritz un Dürten Hochtid höll’n.
Un Allens üm dat leidig Geld!
Nu heww’n sei up den Kopp mi stellt,
Nu is dat kamen, as ick ‘t mi vermeten!"
De Paster tröst sei nu un säd’, dat würd sick finnen,
Wenn sei irst wir up ehre Bein.
"Ne," rep sei, "Herr! Dat kann ick nich vergeten!
Herr Paster, ne! Dat kann ick nich verwinnen!
So as ick flucht heww, is ‘t gescheihn.
Un wenn min Jung’ de Dirn nich nimmt
Denn will ‘ck meindag nicks von em weiten,
Denn sall hei nich min Kind mihr heiten
Ne, Herr Pastur! Ick segg, denn kümmt
Hei nich mihr aewer minen Süll,
Wenn Dürten hei nich frigen will."
As Mutter Swartsch führt so ‘ne Reden,
Dunn müßt ‘t taufällig just gescheihn,
Dat Dürten kamm herinnertreden –
Sei was tau Hus west, üm sick ümtauteihn –
Nu wull de Ollsch in ‘t Tüg denn leggen.
"Holt!" säd’ de Paster. "Still! Nu will ‘ck Jug Beid’ wat seggen.
Sei Swartsch, Sei red’ mi nich von oll, vergah’ne Saken,
Süs ward Sei ‘t Unglück gröter maken.
För Ehr is ‘t gaud, wenn Sei sick rauhig höllt,
Dat Sei tau Nacht in Slap verföllt.
Un Du, min Kind, Du kannst de Nacht hir waken
Un dorup seihn, dat sei liggt still.
Un wenn dat slimmer warden süll,
Denn röppst Du mi. Nu dauht, wat ick Jug segg!"
Un as sei Beid’ em dat verspraken,
Ded’ Dürten hei noch aewerstraken,
So recht vull Fründlichkeit, un gung dunn weg. –
Un Dürten sett’t sick an dat Bedd’ heran. –
De Ollsch, de kreg ehr an de Hand tau faten,
Un drückt’ s’ so vel un kunn s’ nich laten,
Un denn un wenn, denn fung s’ mal an:
"Süh, Dürten, wenn min Jung’ nich will..."
"Still!" säd’ denn Dürten, "Mutter Swarten, still!
Dat Reden hett Herr Paster Jug verbaden."
"Mi olle Fru ut ‘t Water ‘rut tau teihn!
Na, Dürten, täuw’! Du sallst mal seihn...."
"Oh, swigt doch still! Dat Reden kann Jug schaden,"
Seggt uns’ lütt Dürt, un leggt
Ehr ‘t Küssen unner ‘n Kopp taurecht,
Un stoppt dat Aewerbedd’ ehr t’ens de Fäut,
Dat sei sick nich verküllen deiht,
Bet dat de Ollsch in Slap gerött.
Dunn steiht sei sachting up un sett’t
Sick an dat Finster ‘ran, un süht
Herinne in de Sommernacht,
Süht, wo de Man in stille Pracht
Dörch helle Sommerwolken tüht,
Un wo sin bleikes Sülwerlicht
Up Barg un Bom un Büsche liggt;
Un horkte in de Nacht henut,
Wo Allens slep so still un trut;
Blots Nachtigal un Wachtel sungen. –
Gedanken kemen; Gedanken gungen.
Dor lagg ehr Vader’s Hus, wo sei
Ehr kindlich Johren ded’ verlewen;
Dor lagg de Kirchhof dicht dorneben,
Ehr Mutter Graf mit in de Reih;
Dor lagg dat Dörp, dor lagg de Goren,
Dor lagg dat Feld un Barg un Dal!
Un nicks was ehr dorvon verloren
Sid dat sei ‘t seg tau ‘m irstenmal. –
De Thranen in de Ogen drungen; –
Gedanken kemen; Gedanken gungen.
Doch nicks ehr d’rut entgegenlacht;
Ut hellen Sünnenschin von ‘n Morrn
Was bleike, blasse Manschin word’n,
Un d’raewer leggt hadd’ sick de Nacht.
Un as sei kek in ‘t Hart herin,
Dunn was dor Nacht: weg was de Sünn,
En bloten Schämer was noch blewen,
In ‘n blassen Manschin lagg ehr Lewen. –
De Thranen an tau parlen fungen; –
Gedanken kemen; Gedanken gungen.
As Dürten so satt in Gedanken,
Dunn kamm ‘t ehr vör, as hürt sei sick wat rögen.
Sei dreiht sick üm, un ehre Ogen segen
Oll Swartschen dörch de Stuw’ hen wanken.
"Oh, Mutter Swarten, leggt Jug nedder!
Herr Paster hett ‘t jo streng befahlen."
"Still Kind! Still, Kind! Ick kam glik wedder;
Ick will blot ut dat Schapp wat halen."
Sei halt wat ‘rut un kamm un drückt’
Lütt Dürten wat in ehre Hand:
"Süh, Döchting! Dat hett hei Di schickt!"
Un gung tau Bedd’ un läd’ sick nedder.
Un dreiht ‘t Gesicht ‘ran nah de Wand,
As wenn s’ in deipen Slap leg wedder.
Un Dürten? – Ach! – Wo bewert ehr dat Hart:
Hei hadd’ dat schickt, un Mutter Swart
Hadd ‘t sülwst in ehre Hand ehr gewen!
Sei makt de Schachtel up. – Dor lagg sin Hor!
Dor lagg de Ring! Sin Hart dorneben!
Un in ehr würd ‘t so hell un klor!
Un de Sünnenschin strahlt in ehr Lewen herin,
Un ehr Hart, dat gung up as ‘ne Blaum vör de Sünn,
As dat Is von de Bäk, as de Frost ut de Ird’;
Kein Leiden, kein Truren, kein Grämen was mihr!
Un de Nacht is vergahn, un de Schatten, de flüggt,
As wenn Wind aew’r ‘e Saaten de Wolken henjöggt;
Mit de Nacht is vergahn ok de Gram un dat Leid,
Blot de Nachtigal singt un de Wachtel, de sleiht.
Un de slagen un klagen un raupen so säut,
Dat dat Leid warb tau Lust, un de Lust ward tau Leid,
Dat de Mund Di lacht an, wenn de Thran flütt hendal,
Vull von selige Lust un von selige Qual.
Un de Sang un de Blaum un de Sünn un de Man,
Oh, Hart, woll möt einstens dat Allens vergahn!
Woll vergeiht, wat dor strahlt von den Hewen heraf,
Woll verwis’t Di hir All’ns up ‘t verfallene Graf;
Doch Di strahlt von den Hewen ‘ne annere Sünn
De Din Graf eins vergullt, un de ewig möt sin:
Dat is Hoffnung, de bliwwt, de ward ümmer bestahn,
Wenn ok lang’ all vergahn sünd de Sünn un de Man.