Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

De Reis' nah Bellingen

Kapittel 17.

Wo sick be Bur’n un Muskanten slagen deden,
Un wat dortau be Strelitzsch Börger säden.

De oll’n Muskanten fung’n nu an tau zackeriren;
Vör Allen, den de Baß ded’ hüren,
Un de oll daemlich Trummelsläger.
Sei kemen nu de Buren neger
Un födderten Betahlung för den Schaden,
Den sei an ehre Dinger hadden,
Un föddern drist so ‘n Dahler föftig;
Oll Swart, de argerte sick heftig,
Bet dat dat Blaut tau Kopp em schöt,
Un em bat brun vör Bosheit let.
Un böd’ ehre.... Na, wat hei ehr böd’
Un wat hei süs noch wider säd’,
Dat was denn just nu nich sihr fin,
Müggt de Muskanten ok nich paßlich sin,
Denn de Trumpet un de oll Cunterbaß,
Wat einen vlämschen Bengel was,
De kreg’n den Ollen bi den Kragen,
Un ‘runner mit em von den Wagen!
Fritz sprung nu tau, m bitaustahn,
Fung up den Baß an lostauslahn;
Doch de Clarnett un be Fläutduhs,
De bröchten ‘t wedder em tau Hus;
De fohr’n nu Beid’ em in den Nacken
Un krig’n von achter em tau packen.
De türksche Trummel un dat Hurn,
De krigen unsern Nahwer Witten
Tau glike Tid bi be Slafitten
Un döschen up den ollen Bur’n,
Un Corl, de hett genaug tau dauhn,
Dat em de Vigelin un de Posaun
Nich riten sinen Kledrock ‘runner. –
Oll Swart, de hett de Trumpet unner,
Un sleiht ehr ‘rinne in de Tähnen
Un kloppt dat Mundstück ehr taunicht.
Fritz mit den Baß dat Wräuschen kriggt,
Un sleiht von achter mit de Hacken
De Clarenett vör ehre Schänen,
Doch de Fläutduhs, de sitt em in den Nacken
Un spelt em dor en Stückschen vör.
Oll Witt, de sett’t sick hellischen tau Wehr,
Hei hadd’ de Trummel bi dat Fell
Un trummelt, wat dat Ding man höll;
Doch aewerst, dat entfamt’ge Hurn,
Dat brummt em eklich in de Uhr’n,
Un Corl? – Dor stunn hei as en Stock
Un ded’ sick nich verdeffendiren,
Dacht ümmer an den nigen Rock,
Un ob s’ em den nich rungeniren;
Em was ‘t blot üm den Rock tau dauhn.
Un dorbi prust em de Posaun
Verdwasling in de Näs’ herin;
Un ümmer up un dal de Siden
Strek em de lütte Vigelin,
So schön, as sei man jichtens künn,
As sühst mi woll, as müßt ‘t so sin. –
So stünn de Sak. Vepupp was afwarts gahn
Un säd’: "Lat s’ sick tau ‘m Deüwel slahn."
Flick flücht’t sick nah de Stuw’ herin.
Un krop vermauthlich unner ‘n Disch,
Un slicht wir dat de Bur’n gahn, –
Wenn dat so blew as ‘t ogenblicklich stünn.
Indeß, as ‘t los nu gung up ‘t Frisch,
Dunn ward dat Blatt sick eklich dreihn:
Von beiden Siden rückte Hülp heran,
De Snider Flicksch kamm von de ein’,
De Gastwirthin von ‘n ‘stillen Frieden’,
Un von de anner kamm Jehann;
Un mit de Swep as Fidelbagen
Strek hei den Baß de langen Siden.
Un Flicksch, de stört’te ahn Verzagen
Nu up de türk’sche Trummel sick,
Un in en korten Ogenblick
Hadd’ s’ ehr dat Ledder ‘runner tagen:
"Wo? Ji verdammtes Snurrepack!
Ji willt mi hir min Nachtgäst slagen?"
"Hurah!" röpt Fritz, "ick heww em unnen,"
Un hett de Clarenett bi ‘n Kragen.
"Hurah!" röppt Swart, "nu heww wi wunnen;
Nu, Kinner, nu noch mal von Flässen!"
Doch dormit was ‘t vörbi indessen,
De ganze Strat kümmt vör be Dör
Un kickt un fröggt, wat hir geiht vör.
"Wo? Dit ‘s boch dull," seggt Schauster Draht,
"Tau Ollen-Strelitz so sick tau bedragen,
Un up de öffentliche Strat
Sick mich nichts – dich nichts ‘rümtäuslagen!"
"Un noch dortau ganz frömde Lüd’!"
Seggt Klempner Bleck. "Paßt sick dat hir?"
"Wenn wi uns af un an so ‘n lütten Wischer
Mal gewen, Vadder," seggt de Discher,
"Wi heww’n dat Recht, so hürt sick dat;
Denn wi sünd Börger von de Stadt:"
"Wi möten unsre Stüern dragen,"
Seggt Klempner Bleck "Wi kaen’n uns slagen."
"Wi heww’n dat Recht," seggt Schauster Draht;
"Dorför heww’n wi den Magistrat."
"Doch Dese," seggt de Discher Hubel,
"De in dat Amt herinne hüren,
Un maeglich blot man in de Ridderschaft,
De will’n hir maken so ‘n Trubel?
Kamt! Will’n de Kirls glik arretiren,
Un nemen s’ all in den Verhaft."
Na, dat geföll; un Hubel, Draht un Bleck
Un von ehr Nahwers süs noch weck,
De rücken vör den ‘stillen Frieden’.
"Holt still!" röppt Bleck "Wi kaen ‘t nich länger liden,
Dat Ji Jug hir up eigne Hand
Un hir ‘ne Prügeli upführt.
Ein Jeder is uns’ Arrestant!"
"Wo?" röppt oll Swart un kriggt den Kirl tau faten,
"Von Di süll’n wi uns arretiren laten?"
"Ih wo?" röppt Flicksch. "Hir vör min Dör?
Ji willt as Obrigkeit hir spelen?
Ih, dit kümmt mi doch narschen vör.
Dit fehlt mi noch! Dit süll mi fehlen!
Ji Rackerwohr! Wat föllt Jug in?
So ‘n Pickhingst un so ‘n Ketelflicker!"
"So ‘n Stück," seggt Swart, "nemt Ji Jug in den Sinn?
Ih, dat sünd jo entfamte Stücker!"
Un tippt den Klempner up den Kopp.
De Börgers rücken nu tauhop,
Un Draht, de seggt: "Hür, Bleck, Du güngst tau wid
Taum Prügeln heww’n wi Börgers woll ‘n
Ganz richtig Recht, doch Fred’ tau holl’n,
Wenn eine Prügeli geschüht,
Dat is so ‘n Sak, dat hett en annern Grund!
Du magst mi, wat Du willst, ok seggen,
Dor möt de Obrigkeit sick ‘rinne leggen."
"Süh dor," röppt Hubel, "kümmt nu Krumm mit sinen Hund,
Nu sünd wi ut Verlegenheit.
Dat is en Stück von Obrigkeit:
As Kauhird’ hett hei Brod un Lohn
Von unsre Stadt. Hei is ‘ne Staatsperson."