Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

De Reis' nah Bellingen

Kapittel 6.

Swart tröst’t sin Ollsch mit Ketelswart,
Un Dürten breckt binah dat hart.

Den annern Morgen stunn en Ledderwagen
Bi Nahwer Swarten vör de Dör,
Twei schöne Fahlenstauten vör,
Un ehre Fahlen nebenher,
Un Saken würden ‘ruppe dragen:
En groten Kuffert mit vir nige Slaer,
Denn Corl un Fritz, de hadd’n tausamenpackt –
Un saeben Kipen würden upgesackt,
Un wat sick süs noch finnen ded’.
De Reis’gesellschaft was tausamen,
Un ok de Köster was all kamen,
De wull en Enn’lang mit sei führen,
Wull tau Besäuk nah sinen Brauder;
Doch meinten Weck, dat wir man blot üm ‘t Fauder,
Hei wull de Kipen man verhüren.
Dat halwe Dörp, dat was tausamen lopen,
Un stunn’n un gapten alltauhopen,
Un vör den Hof up ‘t Schultenheck,
Dor reden un dor rangten Weck,
Weck hadd’n den Tun herunner braken,
Un Weck, de seten in de Widen,
Denn dat hadd’ sick in ‘t Dörp ‘rüm spraken,
Dat Corl und Fritz nu süll’n studiren lihren.
"Nu ‘s Allens p’rat!" rep Swarten sin Jehann,
Un nu kamm denn de Affcheid ‘ran.
Dor will ‘ck nu wider nich von reden,
Denn dat was gor un gor tau knäglich:
De beiden Ollschen rorten maeglich,
As sei ‘Adjüs’ de Jungens säden,
Un Mutter Swartsch, de würd’ so windelweik,
Dat sick de Ollen beid’ verdrögen;
Un Nahwer Swart, de makte den Versäuk,
Ehr mit de Schört de Thranen aftaudrögen.
Hei ded’ sei denn nu frilich trösten,
Un hei berauhigt ok ehr Hart,
Doch wil de Schört vull Ketelswart,
So würd’ ehr Uhtsein nich tau ‘m Besten. –
Na, endlich gung dat ‘ruppe up den Wagen,
Vörn müßten Corl un Fritz un ok Jehann –
De süll taurügg mit dat Gespann. –
Sick up den irsten Sack verdragen;
Na, up den tweiten kunn mit Nahwer Witten
Man blot oll Nahwer Swart noch sitten,
Denn wil hei ‘n beten vüllig was,
Un Witt man ümmer satt verdwas,
So müßt denn achter in up de Verproviantirung
De Köster hollen de Blansirung.
"Na, is dat Packen nu vörbi?"
Seggt Swart un kickt, wat Allens farig is.
"Na, denn, Jehann, man ümmer Jüh!
Nu, Vadder Köster, holl Di wiß!"
Un heidi! Gung ‘t in ‘n vullen Draf,
Bi Görenschri’n un Hunn’ geblaffs
Von Swarten sinen Hof heraf,
Un in de wide Welt herin.
"Holt! Vadder," röppt oll Wunderlich,
De ok bi ‘t Schultenhecken stünn,
"Holt! Vadder, Ji verlirt dat Rad!"
"Verlirt ok jo den Köster nich!"
Rep Schulten-Fritz, de in de Widen satt.
Un Schulten-Vader rep: "Adjü!
Un grüßt den Papst ok hübsch von mi!"
Un as sei nu dat Dörp lang führen,
Dunn schüwwt sick eine witte Hand
In ‘n Köster-Goren ganz von Widen
Dörch ‘n Flederbusch bi ‘n Immenstand.
Un dörch de Blaumen un de Bläder,
Dor kickt en stilles Angesicht,
As gistern bi dat Frühjohrsweder
De Man dörch Blaum un Bläder lücht’t.
Un as sei ut dat Dörp ‘rut jagen,
Un as sei bi dat letzte Hus,
Dor ward dat Hart so krank ehr slagen,
Dor winkt de Hand den letzten Gruß.
Un ut dat Og’ de Thranen fleiten
Up ehre witte Hand so dicht,
As wenn Daudruppen ‘runner weih’ten
Bi Stormwind von ‘t Vergißmeinnicht.
Un as sei üm de Eck’ rüm bögen,
Dunn wull s’ vergahn vör Ach un Weih,
Un as ehr Ogen em nich segen,
Dunn föll sei dahl up ehre Knei.
Un bed’t för em un för sin Lewen
Un bed’t so tru un bed’t so heit,
Un ehr Gebett stiggt tau den Hewen
Unschüllig as en Lerchenleid.
As Morgendau de Sünns entgegen
Stiggt dat so grad’ un rein tau Hög,
Un föllt as käuhle Himmelsregen
In ‘t kranke, heite Hart taurügg.
Un an de Arbeit geiht sei wedder,
Doch kümmt ehr Allens vör so frömd,
As sei sick sett’t tau ‘m Neihen nedder.
Würd ‘t Hochtidskled? – Würd ‘t Dodenhemd?