Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

De Reis' nah Bellingen

Kapittel 27.

De Ollsch verswört sick wild un dull,
Un füllt sick de Pantüffeln vull.

Kum’ was sei in de Stuw’ herinne wedder treden,
Dunn gung sei hastig up un dal:
"Dat segg ick man! Nu seiht man mal! –
Ne! Dor heww ‘ck ok en Wurt noch mang tau reden.
Min einzigst Kind! Dat will w’ mal seihn! –
So ‘n Pap! – Je, Du! – Nu seih mal Ein!
Will sick in mine Saken mengeliren,
Un dat üm de oll Köster-Dirn!
De Dirn, de kriggt den Jungen nich,
Irst möten s’ up den Kopp mi stell’n!"
So würd’ sei in de Stuw ‘rüm schell’n. –
Nah ‘t Middageten wull sei sich
In ehr Gardinenkutsch tau Rauh begewen. –
All ehre Lüd’, de wiren nich tau Hus,
Sei was allein man aewrig blewen;
Dat was so still, dor rögte sick kein Mus. –
Sei hadd’ in dat oll Bedd’ so männigmal
Des Sünndags-Nahmiddags so rauhig slapen,
Doch as sei ditmal läd’ sick dal,
Dunn blewen ehre Ogen apen,
Un ditmal süll ‘t ehr arg bedreigen,
De Slap, de let sick hübsch bedanken;
Denn in den Kopp, dor summten ehr Gedanken,
Un üm den Kopp, dor summten ehr de Fleigen.
"Wo?" rep sei. "Dit ‘s doch fürchterlich!"
Un sprung ut ‘t Bedd’. "Un ‘t sall nu doch nich gell’n;
De Dirn, de kriggt den Jungen nich,
Irst möten s’ up den Kopp mi stell’n!" –
Sei sett’t sick dal, denn steiht sei wedder up.
Sei makt dat Finster up, kickt nah den Hof herup;
Sei makt dat Finster wedder tau;
Sei hett kein Rast, sei hett kein Rauh,
Ehr is so ganz beängsterlich.
"Ne!" seggt s’, "un wenn sei All’ dagegen höll’n:
De Dirn, de kriggt den Jungen nich,
Irst möten s’ up den Kopp mi stell’n!"
So flucht sei un verswür sei sick:
"Un wenn de Stirn’ von ‘n Hewen föll’n:
De Dirn, de kriggt den Jungen nich,
Irst möten s’ up den Kopp mi stell’n!"
Na, täuw Du Racker! Paß mal up:
Sei stell’n Di doch noch up den Kopp! –
Un as dat kamm so hentau fiwen,
Dunn künn sei ‘t länger nich verdoren;
Dat süll ehr ut den Hus ‘rut driwen,
Un sei lep ‘rinne in den Goren,
Un läd’ sick dal, un towte slimm
Mang Mir un Mell un Unkrut ‘rüm,
Un schüll un ded’ un flucht un swür,
Dat so vel Unkrut, Mell un Mir
‘Ne wohre Sünn’ un Schann’ doch wir. –
Worüm denn dat, min leiwe Mutter Swarten?
Wo is ‘t mit Unkrut denn in Jugen Harten? –
Dunn stellt’ s’ sick achter ‘t Hakelwark,
Un kek in ehre Koppel ‘rin,
Ob sei de lütte rod’bunt Stark
Von dorentau nich seihen künn.
Dat gung nu nich. Sei also steg
Heraewer, aewer ‘n Tun, un slög
Den Weg nah ehre Koppel in.
Na, nah ‘ne Wil, dor kam sei an de Bäk,
Doraewer lagg en Enning Räk,
En Sleit, dat höll, dat hadd’ so lang’ all holl’n,
Un noch was Keiner ‘rinne foll’n;
Dat lagg nu all, wer weit wo lang’.
Je, höllt ‘t ok woll? De Ollsch is swer. –
Ih, wo doch! Hewwt man keine Bang’. –
Je, wenn s’ man nich herinne föllt! –
So ‘n Ellernholt, wenn ‘t lett ok noch so mör,
Dat is dat tagste up de Welt. –
De Ollsch, de kriggt den Stock tau packen,
De dor tau ‘m Raewerstütten steiht;
Doch as sei up dat Sleit ‘rup geiht,
Dunn fängt ‘t oll Ding so eklich an tau knacken. –
Holt still! – Ih, wo? Man fixing aewerweg!
Ja, knacken! Knacken deiht so ‘n Stegg!
Doch breken? Ne! Wo dat woll breken künn! –
Sei geiht. – Perdautz! Dor liggt sei ‘rin.
Redd’t! Redd’t! Tau Hülp! Herr Jesus, Kinner!"
So liggt de Ollsch nu dor un schriggt
Un ampelt ‘rüm un sackt all ünner.
Dunn is ‘t ehr so, as wenn wat ‘ranne flüggt
Un springt bi ehr in ‘t Water ‘rinner. –
Un so was ‘t ok. Dat was uns’ lütte Dürt,
De wull just hen tau ‘m Melken gahn,
Un hadd’ de Ollsch ehr Schrigen hürt.
Un ahn tau taegern, ahn blot antaustahn,
Sprung sei in ‘t Water, kort entslaten,
Mit ein Hand kreg s’ en Widenbusch tau faten
Un mit de anner kreg s’ de Ollsch ehr Kled,
Un höll sei wiß, un treckt un ret
Un rep, bet dat de Schult ut sine Wurth
Kamm ‘ran un treckt sei an de Burd,
Un läd’ sei seker up den Drögen. –
De Ollsch lagg dor, as wir sei dod,
Un ded’ nich Händ noch Finger rögen.
Mit vele Mäuh un vele Noth
Würd’ sei nu in dat Hus ‘rin bröcht,
Un in dat Bedd’ herinne leggt.