Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

De Urgeschicht von Meckelnborg

Teigentes Kapittel

Dat oll lütt Worm Methusalem satt nu dor as 'ne verlatene Wais' in sinen hunnertföftigsten Jahr, un wenn hei wüßt hadd, wat em in sinen langen Lewen bevör stünn, hei wir't woll as sin Vader verlopen; denn wiren alle Düwel in Land Meckelnborg los, denn kamm nu noch de Luxusdüwel baben in, un dat is den ollen Düwel sin öllste Sähn.

De Herrn Eddellüd' kregen mit en Mal einen hellschen finen Hals, un de Husmannskost, de dor süs glatt dörch gahn was, wull nu nich mihr gliden, sei müßten wat Apartiges hewwen; un ehr Frölens un gnedige Frugens kregen mit en Mal 'ne hellsche fine Hut, un dat gewöhnliche Gaschentüg, wat sei sörreher dragen hadden, würd' ehr kratzen un jäken, un dat müßt dunn all Bombassäng sin. De Luxusdüwel röp sinen öllsten Sähn, den Modendüwel, tau Hülp, un dunn gung't los nah 'ne nige Melodi un ümmer wedder nah 'ne nige Melodi! Nu würd in den Lan'n snidert un sneden, weck hadden de Rück glatt un knapp un seten dorin, as seten sei in 'ne Wustslus', weck hadden sei wid un vüllig, rund herüm mit Balanzen beset't, un gungen dorin 'rümmer, as wenn en Äwerbedd spazieren geiht, weck hadden de Kleder hin'n utsneden, un weck hadden sei vör'n utsneden, un weck leten't hin'n lang' hängen, un weck leten't vör'n lang' hängen, un wat sei sick mit Bäwernadeln un Knistergold üm den Kopp tömt hadden un mit Fresen un Pellerinen un Kalwerkrüsels un Hamelrüsch üm den Hals tüdert hadden, was nich för de Warmnis un nich för de Küll.

Jedwerein sunn up wat Nigs; äwer ein Frölen was ehr all äwer, denn sei hadd en anslägischen Kopp un was wat ungetacht von Liw', wil dat sei en gauden Apptit hadd un wat vüllig worden was. Dat wull sei denn nu nich för ehren Vull hewwen, un sei namm en En'n oll Sadelgört von ehren Herrn »Vater« un röp ehr Kammerjumfer un säd: »Nimm de Gört un sner mi dat Liw' weg!«

Dat was dat irste Snürliw' in Meckelnborg.

Un as sei nu in ehren Glanz, dünn as en Swekspohn, up den negsten Tee kamm, dunn gung dat mit grot Wunnern los, un den annern Morgen wiren all de Sadelgörten in den ganzen Lan'n intwei sneden, un de Herr von A. bet de Herr von Z. kunnen in acht Dag' nich spazieren riden un legen up den Sofa un schullen up de Frugenslüd', denn sei leden an slichte Verdauung. – Uns' Herrgott äwer schüddelte den Kopp äwer all dit Wesen un säd: »Dit geiht nich länger! Ick heww den Minschen tau minen Ebenbild makt un heww dat Frugenszimmer schön makt, dat den Mann sin Ogen mit Wollgefallen dorup rauhn. Ick will nich, dat sei as de Hoppenstangen in den Lan'n rümmer gahn.«

Mit den Buren was dat äwer noch vel slimmer, hei was ganz un gor in den Dreck peddt un wurmisierte dorin 'rümmer, as wir hei dorin buren. Wat de Tähnen kort krigen kunnen, dat att hei, un sin irste Grundsatz was: »Man 'run dormit! 't is man en kort En'n, wo't gaud smeckt, nahsten is't all egal.« – Dat wusch un kämmt sick nich mihr un hadd kein Scham oder Gram; dat fulenzt herümmer un stöhl as de Rawen.

Un uns' Herrgott schüddelte wedder den Kopp un säd: »Ick heww den Minschen tau minen Ebenbild makt; äwer nich, dat hei lewt as en Farken. Hir möt en Inseihn gescheihn!«

De lütte Waisenknaw, Methusalem, was mitdewil en steinolt Mann worden, un in sinen nägenhunnertunnägenunsößtigsten Johr in den Artaust Anno ... kamm hei tau starben un let sinen Sähn Lamech un sin Enkelkind Noah kamen un säd tau ehr: »'t is en Unglück för den Minschen, wenn hei in 'ne Tid lewen möt, wo allens verkihrt geiht; ick heww mi nu naug quält, nu seiht ji tau.« – Un Lamech frog em: »Vadding, wo wir't mit en nigen Landdag'?« – Dunn richt'te sick Vader Methusalem in de Höcht un säd: »Dauh, wat du nich laten kannst! So vel äwer segg ick di, dat Hasen- un Hawern-Gesetz von den vörrigen Landdag is an den ganzen Qualm schuld, un ick ded't nich wedder«; un sackte taurügg un entsäd't sick.

Lamech äwer verget Methusalemmen sin Red', un as hei etzliche hunnert Johr de Sak mit anseihn hadd un mit sick tau Rat gahn was, schrew hei en Landdag ut. Noah äwerst hadd sin Großvaders Red' behollen un schüddelte den Kopp.

Un dit was de schönste Landdag, de meindag' in Meckelnborg hollen is, denn allens, wat dor was, was von den würklichen rezipierten Adel; kein Bur let sick seihn, un sülwst de, de süs achterwarts von den Adel stahn hadden, wiren bi Lütten afstunken, un keiner würd 'rinner laten, de keinen roden Rock anhadd.

Un as sei all dor nu so stün'n in ehre Pracht un Herrlichkeit, dunn drängt sick einer mang ehr dörch, un dat was Noah, un hadd itzig un allein 'ne swarte Frack an un stellt sick hen un slog up den Disch, denn hei was en Kirl dornah, un säd: »Ja, kikt mi an! Un wenn't wat warden sall, möt't anners warden! Dat Hasen- un Hawern-Gesetz möt uphaben warden!«

Dunn würd de ganze olle Jabelsche Dörpstäd wild, un allens rep: »Furt mit den Kirl!«

Noah blew äwer ruhig stahn un säd: »Gnad' Gott den'n, de mi anrögt.« Un keiner wagt sick an em 'ranne, denn hei was en hellschen forschen Kirl un hadd sinen Husdörenslätel in de Hand un stunn mit den Puckel gegen 'ne Eik.

Un ein ut de Versammlung steg up den Disch un höll 'ne Red': en Unnerscheid mang de enzelnen Stän'n müßte sin, weck müßten Privelegen hewwen un weck nich, dat wir nich allein ehr historisches, ne, dat wir ok ehr göttliches Recht; un hei för sinen Part reknete dat Hasen- un Hawern-Gesetz ok för en göttliches Recht; ja sogor för sinen Ur- un Anfang.

Un alle stimmten mit em un röpen: »Bravo!«, un't würd fast set't, dat sine Red' mit in't Landdagsprotokoll süll upnamen warden; un as Noah en Diktamen äwer de Glikheit von alle Minschen tau Protokoll gewen wull, röpen sei all: »Dor is äwer Johr kein Tid tau, dat kann bliwen bet taum negsten Mal!«, un de Landdag würd slaten.

De Landdagsafsluß von dit Johr äwer heit:

Un dormit gungen sei nah Hus.

Uns' Herrgott äwer schüddelte stärker mit den Kopp un säd: »Dat mit dat historische Recht was all en stark Stück, doch heww ick mi dat noch gefallen laten; äwer wenn ji nu all von't göttliche Recht reden, denn jeww ick ok en Wurd mit intauspreken.«

Un hei gung hen un söchte Noah'n un funn em in de Leppiner Dannen, wo hei 'ne Dann afstämmte, un hei säd tau em: Noah, min Sähn, du geföllst mi, denn ick bün mit di taufreden. Un arger di nich doräwer, dat sei din Diktamen äwer de Glikheit von alle Minschen nich tau Protokoll namen hewwen, denn ick will di 'n Flag wisen, wo du 't henschriwen kannst, dor ward dat länger stahn as in ehr Landdagsprotokoll: schriw dat in dat Hart von dine Nahkamenschaft, denn ward sick dat verarben up Kind un Kindskinner un wider un ümmer wider, un wenn ok vele dorgegen handeln, din Diktamen ward doch bet an't En'n stahn bliwen in jede ihrliche Minschenbost. – Bi dit Dannenstämmen bliw äwer bi, denn du sallst di einen Kasten bugen, un bet up di un din Hus will ick sei all mit 'ne Sündflaut verdarben.«

Un Noah bugte sick einen Kasten up de Jabelsche Dörpstäd un bröchte allens an Burd, wat uns' Herrgott em heiten hadd, un as hei dormit fahrig was, säd hei: »So! Ick bün klor.«

Un uns' Herrgott säd in sine Langmaut: »Täuw noch en beten un schriw en nigen Landdag ut, weck künnen sick besunnen hewwen.« – Un Noah ded dat, un as sei all tausamen wiren, lachten sei äwer den Kasten, un as Noah sei frog, ob sei ehr Privelegen upgewen wullen, dunn lachten sei ok äwer Noah'n; un Noah steg in sinen Kasten un set'te sick an dat Stüer un röp sine drei Sähns tau, Sem, Ham un Japhet: »Jung's, paßt up! Allens stramm in den Wind! Dat ward gliksten losgahn.«

Un de Sündflaut brok herin, un dat Water kamm von den Hewen un von de Barg un ut de Grün'n, un as de Landstän'n bet an dat Knei in dat Water stun'n, würd ehr bang', un as dat Water ehr bet an den Hals gung, röpen sei: »Wi will'n uns' Privelegen entseggen!« Äwer dat was tau lat, denn Noah hadd naug mit sick sülwen tau dauhn, wil dat sin Kasten flott worden was; un as hei bawen äwer de Leppiner Dannen wegsegeln ded, was ok de letzte vörsündflautliche Landdag slaten, un alle Privelegen wiren versapen.