Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

De Urgeschicht von Meckelnborg

Äwer de Geschicht is nich ut; dat dick En'n kümmt noch in dat

Achte Kapittel

As Rabatt den ganzen Ümstand tau weiten kreg, ret hei sinen Rock intwei un säd: »Ick truer nich üm minen Sähn; ick truer dorüm, dat hei ut de Ort slagen is. – Äwer Macholen sall der Deuwel halen!« Un dormit schickte hei 'ne Massiw' mit en riden Baden an dejenigen, de tau sine Partei höllen, un let sei tausam kamen un säd: »Kinnings«, säd hei, »so steiht de Sak! Wer weit, ob ick in den Stan'n bün, minen Adel uprecht tau erhollen«, un dorbi kek hei bescheiden sine säbenhunnertsößunföftig ollen stümperigen Beinen an, »äwer, Kinnings, wenn ick't nich kann, denn känt ji't. In dese gesegneten Tiden is dat nich swor, glöwt mi dat, ick heww dat tauirst dörchmakt: up Stun'ns hewwt ji blot nödig, vör jugen Nam en lüttes 'von' tau schriwen un tru tausamen tau hollen; äwer, glöwt mi, nahsten kümmt dat anners, denn sall jug Nam in dat Register stahn, denn sält ji Ahnen upwisen, un wenn ji dat nich känt, denn möt ji blecken, dat sei jug rezipieren.« – Na, dat was richtig, un sei segen dat ok in, un sei höllen ok tru tausamen, denn up den Nahmiddag reden sei alltausamen nah Riddermannshagen 'räwer un set'ten Macholen den roden Hahn up dat Dack.

Un den annern Dag ret sick Machol ok den nigen Rock intwei, röp sin Lüd' un Frün'n tausamen un säd: »Kinnings«, säd hei, »noch is dat Tid, noch kän wi uns wehren; äwer paßt up, dat kümmt anners! Dor ward 'ne Tid kamen, wo sei uns unner de Bein pedden, wo wi för ehr arbeiten un slawen möten un wo sei uns leggen, as sei dat all mit den Hingst anfungen hewwen. – Wi möten tausam hollen.« Un sei höllen ok tausam un fällen in Rabatten sin Fettossenhaud un drewen sei weg, un ein jeder namm sick, sovel em paßte.

Dat was de Fehler! Denn wenn de äwermäudige Eddelmann sick ok scharp un ungerecht räken ded, so dacht hei doch blot an de Rach' un nich an dat Plünnern un höll ok tausamen; de olle slus'uhrige Bur dachte äwer vör allen an dat Nemen un wat hei dorbi riten künn, un wenn hei gewohr würd, dat ein anner mihr kregen hadd as hei, denn kamm de Afgunst äwer em, un dat is de Mutter von de Uneinigkeit.

Tau dese Tid was Mahalaleel Patriarch un was en gaud Mann, wull ok girn Fred' in'n Lan'n hewwen, un hei röp sinen Sähn Jared tau sick un säd: »Bring' ok din lütt Jüngschen Henoch mit, denn hei is jo all säbentig Johr olt un is en klauk Kind, wi willen Rat hollen, wo wi dit Wesen stüren.«

Wil dat sei nu desen Rat höllen, wat Johr un Dag duren ded, wil drei so licht nich äwerein kamen, sengten un brennten de Eddellüd' in'n Lan'n herümme, un de Buren stehlen fette Ossen, un't würd 'ne Wirtschaft, dat dat einen Stein erbarmen künn. Un as sei nu so'n fiw Johr ut un in Ratslag hollen hadden, säd lütt Henoch eins in 'ne gaude Stun'n: »Großvadding, ick glöw, un Vadding, mi dücht, nu is dat naug. De Landsverglik seggt frilich, wenn sick de Pirdjungs slagen willen, so hett sick keiner dor mang tau steken; äwer dit sünd kein Pirdjungs mihr, dit sünd olle Lüd'; nahgradens, dücht mi, möt ick dit Wesen tau en Landfredenbruch reken.« Un Vadding un Großvadding säden beid' ut einen Mun'n: »Dat Kind hett recht; äwer wat bruk wi dorgegen?«

Dat was nu de Haken! – Sei ratslagten wedder gegen fiw Johr, denn dunntaumalen wüß allens, Arm un Bein un Knaken, vel langsamer as up Stun'ns, also ok de Gedanken, un de Kurhessen-Frag' un de Sleswig-Holstein-Frag' sünd wohre Snellöpers gegen de dunnmaligen Fragen. Äwer tau En'n kümmt allens mit de Tid, un as de fiw Johr üm wiren, säd lütt Henoch, dat klauke Kind: »Großvadding un Vadding! Wi möten en nigen Landdag utschriwen.« Un de beiden Ollen säden: »Dat Kind hett recht!« Un so würd denn de tweite Landdag utschrewen.

Un as de Dag kamm, kamm allens, wat sick för en Eddelmann utgaww, mit grot Geschrig un Geschrag nah de olle Jabelsche Dörpstäd un stellten sick Mann för Mann; de ollen dämlichen Buren äwer blewen tau Hus un plegten sick mit Biwstück un Pökelrindfleisch von ehre fetten Ossen un säden: »Lat Macholen hengahn, de het't anrührt: uns bringt dat keinen Vurtel, wi will'n uns de Näs' nich verbrennen.« Blot weck, de kläuker sin wullen as dat anner Burvolk, gungen hen un stellten sick orswarts achter de Eddellüd', un so drad einer von des' den Mund upded, nickten sei ümmer mit de Köpp un säden tau sick: »Mäglich, dat sei uns gewohr warden un uns in ehr Adelsregister inschriwen laten.« De Eddellüd' äwer lachten äwer ehre Dämlichkeit un säden tau sick: »Ja, nickt ji man, dat kann uns woll gefallen; äwer ut dat anner ward nicks, denn wi möten ok Schap behollen, de wi scheren känen.«

Up desen Landdag was grote Einigkeit, un ein von de Eddellüd' wis'te nah, dat de ganze Larm von den Hasen un den Hawern herkamen wir, un keiner hadd wat dorwedder, un en anner Eddelmann wis'te dat historische Recht nah, wat de Eddellüd' up de Hasen hadden, un keiner hadd wat dorwedder; un de drüdde makte den Vörslag, dat de Landdag slaten warden süll, un keiner hadd wat dorwedder.

Un de Landdagsafsluß ludete dit Johr:

Un dit is dat irste un öbberste Gesetz, wat in Meckelnborg gullen hett bet up den hütigen Dag; un't was en bös' Gesetz för dat Land, un lütt Henoch was doran schuld, un doch was lütt Henoch ein klauk Kind!

Denn as hei mit sinen Vadding un Großvadding von den Landdag nah Hus gung, treckt hei sinen Großvadding an de Rockslipp un säd: »Großvadding, dit's en slimm Stück! Du sallst seihn, hirdörch kümmt vel Elend äwer dat Land. Hadd ick wüßt, wat ick nu weit, ick hadd nich tau einen Landdag raden. De Bestimmung, dat sick de Pirdjungs slagen känen, berauht up 'ne Ort von Gegensidigkeit; äwer dit Hasen- un Hawern-Gesetz is jo eigentlich en Privileg'!«

»Dat is dat«, säd Mahalaleel, »äwer, min Sähn, de irste Not möt kihrt waren, as din Großmutter säd, dunn slog sei den Backeltrog entwei un makt dat Sürwater dormit heit. So lang', as wi lewen, höllt sick de Sak noch, wenn't ok en beting knackt.«

Un Jared säd, denn hei was 'ne Ort Prophet un hadd mihr Insichten in de taukünftigen Ding' as in de gegenwärtigen: »Après nous le déluge!«