Veteranezyt

Anzeige. Gutenberg Edition 16. 2. vermehrte und verbesserte Auflage. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

Linggerhand am Sträßli, wo z’mitts dür di hinderi Gandegg ab geit, schön vo Mitternacht gäge Mittag, isch bis vor öppe zäche Jahren im nidere Tanngrotzehag e große ghouene Sandstei-Tutsch gläge. Die, wo bim Spazieren öppe chly d’Ougen offe hei, bsinne sech no dra und hei sech gwüß mängisch gfragt, wie dä Muurstei dert yne cho sygi. Nid wyt dervo, bloß öppe zwänzig Schritt obehär, isch e schöni Truurwyde gstanden, und es paar wyßrindigi Birchli hei ihri rahnen Eschtli dernäben im Luft gschwänkt. Und under dene Böum, wo’s eso troumet het drinne von ere schönen alte Zyt, sy d’Bitze vo mene verschlagene steinige Brunnetrog und Soodhüsi im Gras gläge.

Üseren es paar, wo uf der Gandegg grau worde sy, mir wüsse no, was di Sache bedütet hei, und i will ech’s erzelle.

Dä Sandstei — sie hei ne jitz vertromet und verschleipft — isch der alleriletscht Räschte gsi vo der Haseburg. Burg? So a mene Wägbort? — Ja. Burg, Haseburg het me däm alte brav bouete Hüsi gseit. Es isch undenyne wärschaft gmuuret gsi, obenache Rieg, alles gwyßget, und us em altersbruune Ziegeldach isch es unerchannts, breits, wyßes Chemi ufgstande, wo o wider es Ziegeldechli treit het, schier so groß wi nes aständigs Hundshüsi. Uf der hindere Syten isch e hölzigi Stägen in es Löubli ufe gange. Dernäben isch e verhouene Schytstock gstanden und under em Löubli e Bygete Wedele. Das also isch d’Haseburg gsi. Nid daß es öppen es ehmaligs Jagdschlößli gsi wär. Der Name het’s gha vom Bewohner, 8 vom Annemarei Hasen, i der ganze Gandegg bekannt under em Name Hase Maji. Es isch es ehrbars arms Witfroueli gsi, wo sech schlächt und rächt dür ds Läbe gschlage het.

Zu ds Hase Majis Zyten isch under der Truurwyde no es schöns Soodhüsi mit mene große steinige Trog gstande, und ds Majis Läbeszwäck isch gsi, alli Morgen und alli Abe dä Trog voll z’pumpen und über Tag no Züberen und Chessle z’fülle. Am Morge früech und vor em Vernachten isch de albe ds Jungvolk vom Lindehof under großem Juheien und Hosche mit der ganze Viehwar uf em Charrwäg hinder der Hoschtet abe cho, cho tränke, und het Ufueg tribe mit dem Maji. Und wenn dä Lärme vorby gsi isch, so het es sy Züber voll pumpet und ne-n-uf em Chopf langsam und fyrlech i d’Chuchi vom Herrestock ufe treit, für di große chupferige Chessle nachez’fülle.

So isch es juscht der sälb Tag o ds Sträßli uuf cho, d’Armen uf em Gstältlischnabel verschränkt, wo-n-ihm am Stützli e schöne Kärli, so i de beschte Mannsjahre, begägnet. D’Sunne het ihm voll i sys wätterbruune Gsicht gä, wo-n-er vor das müehsälige Froueli häre steit und seit: «Guete Tag wohl, Maji!»

«Eh du myn Gott!» antwortet d’Wassertregere. «Bisch du’s, Peter?» Es darf ke Wank tue mit sym Chopf, für nüt z’verschütte, und luegt us syne heimelig grauen Öugli undenufen i das glattrasierte Mannsgsicht.

Der Peter Wyme lachet und seit: «Wenn du wüßtisch, a wän du mi jitz gmahnt hesch! — A die schöne Napolitanere. Prezys eso chöme si albe mit ihrne Chesslen und Züberen uf em Chopf derhär. Nume richtig de... afin, du bisch o einisch jung u hübsch gsi.»

Wenn ds Maji so wyt i der Wält umecho wäri wi der Peter, so hätt es ihm gwüßt umez’gä. Es hätti öppe de müessen antworte: «U de du, Peter! Du mahnisch ein an en altrömische Fäldherr mit dyr Adlernase, mit dym eigewillige schmal gläfzgete Muul, mit dyr große schöne Stirne, mit de wullige Chruslen und mit dyne große, fyschterbruunen Ouge, wo under de Braue vüre blitze, daß me der Chopf mueß uf d’Syte dräje, nid z’rede vo der Soldatefigur.» Aber was weiß ds Maji vo Römer und Imperatore! Es weiß nüt anders, als daß der Peter a menen Ort im Wältsche Gutschner-Gärtner und Bedienten isch und alli Meitscheni i Jäs bringt.

Der Peter het dem Maji nachegluegt, wi-n-es sy Züber uf em Chopf ds Sträßli uuf balanciert het, so rächt ds Bild vo mene Möntsch, wo grad exakt eso mueß und nid emal darf umeluege, wenn er nid öppis vo syr avertrouete Lascht wott verschütte. «Herrjere», het er vor sech ane glachet, «was han i däm arme Chuderwybli gseit, wo doch so gnue mueß tue!» En Ougeblick het er ganz öppis anders gseh, als was da gsi isch, nämlech e schiferfarbigi Bärgsilhouetten i der Form vo mene stumpfe Rosedorn, e gäälgraui Rouchfahne, wo vom Spitz in e tiefblaue Himmel strycht, silberigi Wälder, saftgrüeni Räbbärgen und Gärte mit bländigwyßen und rote Hüser drin und ds blaue blaue Meer. Wyßi Sägel, sunnigi Felse. Und de äben e schöni stolzi Frouegstalt mit mene Chorb 10 voll Trübel uf em Chopf. Barfueß chunnt si, uf graziöse Füeß, und Ouge het si — Ouge!

Und jitz isch wider d’Gandegg da gsi, rächts e große Härdöpfelacher i der Bluescht, d’Fure wi mit dem Räche zoge, und linggs e Roggenacher, scho zimlech gääl, und d’Halme hei der Sunnen ihre herrlech bogenen Äcke dargha und mit dem Ährichopf schwygsam i Boden yne gstuunet. Sunnig isch ds Sträßli uf Röthlischbärgers Huus zue gloffen oder ehnder under di alte Nußböum, wo drum ume vor em bleiche Himmel stande. Und wyter usse linggs louft der Waldsoum i Eichboden abe, Bueche sy’s und es paar Dähle derzwüsche — so öppis wi Pinie! Und wyter vorne gugge d’Sandsteiflüeh us em Waldmantel vom Oschtermaniger. Und ganz zletscht, ob em Hüenliwald, däm mieschige Vesüvli, di silberglänzigi Zylete vo de Schneebärge.

Ds Hase Maji hätti o gärn umegluegt, dem Peter nache. Aber äbe... häb der Äcke! — Het der Peter villicht dänkt: warum macht das Babi der Umwäg d’Straß uuf, wo’s doch hinder der Hoschtet düre zur Chuchi ufe chönnt? so hätt ihm ds Maji druuf chönnen antworte: weiß wohl warum. — Zwüsche de gääle Stümpli, wo-n-es dermit sys täglech Brot no müehsälig gnue gmahlet het, verdrückt es bitteri Wort. «Weiß wohl warum. — Nid gnue, daß i ne ds helig Wasser tüff us em Härd uehe mueß zieh, si mache de no der Narr mit u tüe’s gschändte. — Herr, vergib nen ihri Süng!» — Ja, wi mängisch scho het Hämmes Hämi, dä Uflat, ihm es Bei gstellt oder e Draht im höche Gras gspannet, daß es drübergheit isch und no einisch het müesse der Züber ga fülle! «Hundertuföifesibezig Züg für e Trog am Morge, hundertuföifesibezg am Abe — jitz, im Summer — u de das 11 no tüffi! Un es guets Dotze für jede Züber, im Ougschte mängisch zwöi Dotze, ja u bös Füeß derzue. We die wüßte, was alt Tage sy!»

Mit däm isch es dür ds offene Tor i Hof yne, e große Grienplatz, rächts im Schatte vo der péristyle-Hinderwand, linggs im Trouff von ere hundertjährige Linde, wo dem Guet der Name git, und gäge Morgen o no chly im Schatte vom Herrehuus. Es isch es breits höchfänschterigs Parterre. D’Hustüre steit under mene frontispice mit Sandsteisüüle. Chlätterrose chömen über ds Stägegländer ufen und winde sech um di graue Pfyler.

Eh du liebi Zyt! I ha mi mit Schyn versuumt, dänkt ds Maji. D’Jumpfer Flora hocket scho unger der Linden u studiert. Sie het emel o geng es Gnusch um sech ume vo Büecheren u Papier. Längs Stück luegt si alben i Tüller uehen u gnägget a der Schrybfädere. Grueß hätt si emel nie kene für üsereis. Me isch grad guet, für nere ds Wasser zum d’Füeßwäsche zuehe z’chrääze. — I mueß springe. Das Springe bedütet, daß ds Maji niene blybt stah. Glychmäßig wi nes Uhrwärk geit’s um ds Huus ume. Vo dert hindevüre ställelet’s. Vor der Schüüre wird mit Milchgschirr gchesslet. Ungstört chunnt der Wasserängel hindenyne zur Chuchi und lat sech uf d’Chnöi, daß er emel nid am Türgreis aschießi, und ds Chöchi chunnt ihm z’Hülf, für der Züber z’lääre. «Chasch nid chly ehnder cho?» räßet’s. «Das isch emel o nes Zaagg! I hätti ds Fleisch scho lang söllen übertue. Wi wett’s o lindte bis z’Mittag, wo me nie derhinder cha?»

Und jitz isch di anderi Jumpfer Rhagor o scho da, die, wo d’Hushaltig macht. Si isch dünkler und ründer als die under der Linde, aber si het di glyche Biberzänd. Und geng öppis z’choldere. So dunkt’s emel ds Maji. Aber 12 sünsch wär’s de no e gueti Drucke. Si tuet e chly gnue a der Hushaltig, wil disi geng «i de Bohnen» isch.

«Ja luegit», etschuldiget sech d’Wassertregere, «i jungen o nid. U dä Sood! Me mueß ihm o afe bal Plätzen abchääre, für daß er no vüre git.»

«Ja ja, scho rächt. Der Sood. Aber für mit dem Peter z’dampe, findt men emel geng no Zyt, gäll? — Wi söll das o no cho mit dir? — Di anderi Wuche sött me di großi Wösch ha!»

«Da mueß de wääger Hämmes Hämi zueche, Jumpfer Mathilde», meint ds Chöchi, wo nume z’guet weiß, was ds Maji uf däm Chum-mer-z’Hülf het.

«Ja nu, Jumpfer Rhagor, wenn i nümme guet gnue bi», räägget ds Maji, «so miera. Weder i säge nume: etwedersch Hämmes Hämi oder Hases Maji, aber beedisame... ä ä.»

«Bsinn di u mach!» brümelet ds Maji im Usegah. «Machen i öppe nid? Eh der Tüüner emel o, isch das afen e Läbtig!» Längs Zylete het es für sich ufbegährt, bis undereinisch der Herr Armand Rhagor näben ihm steit. «Was hesch aber z’wäffele, Maji?» fragt er. Er chunnt dem alte Froueli grad rächt. So scharf er dryluegt, so ne gueten isch er de doch. E chäche junge gsunde Ma, Soldat dür und dür. Di blunde Schnouzspitzli stächen über zwo tiefi Fure zwüsche Muul und Backe; aber es gseht räßer uus, als er isch, das sägen eim scho di guetmüetige blauen Ouge.

«E nu, Herr Houpme», git ds Maji los, «es isch emel wahr. Was cha üsereis derfür, wenn eim öpper uf der Straß ebchunnt u eim grüeßt! D’Straß isch für all Lüt. 13 U wenn i doch nid hingerum cha wäge Hämmes Buebe...»

I däm Ougeblick fat Hämmes Hämi under der Stalltür afa jodle. Der Herr Armand mueß lachen und fragt: «Wär isch der de so Grüüslechs ebcho, Maji?»

«Äbe het’s mi wungergno; aber i ha mi gwüß gwüß nid verdampet, Herr Houpme. Weder es graagget Ech i der ganze Gandig eke Wärre, Eues Stüdi gseht se.»

«Das wär ja de no nid ds dümmschte», lachet der Herr Rhagor. «Du muesch das nid so z’Härze näh. Adieu.»

«Adieu, bhüet Ech der lieb Gott, Herr Houpme!» Ds Maji geit. Es lamäntiert i sym alte plagete Chopf über di ganzi Wält und was drum umen isch. Und ds Stüdi und d’Jumpfer Mathilde überchömen ihri Sach. «Me weiß o nid, wi me’s dere söll breiche, so nen exakti isch si. Si säge re nid für nüt ds Gandig-Zyt. Chilchezyt bruuchti men emel keis da usse, so lang die läbt. — Ja, wenn nid ihre Brueder da wär...!»

So dumm das alte Froueli gschine het, öppis rächt het es doch geng gha mit syne Vermuetunge. Grad da emel o wider. Wenn ihre Brueder nid wär! Und ds Kuriosischten isch villicht de no gsi, daß ganz bsunders der Herr Armand Rhagor das sälber dänkt het. — Wenn i nid wär! — Das isch der Gedanke gsi, wo dä jung Ma soz’säge Tag und Nacht plaget het. Nid daß er sech aparti vil ybildet hätti uf sys Chönnen und Wüssen oder gar syni Tugede, bhüet is nei. Er isch eigetlech ganz en eifache, bescheidene Möntsch gsi. Aber, wi so Vili zu sälber Zyt, het er gar nid gwüßt, was mit sich sälber und mit syne Fähigkeiten 14 afa. Er het zu dene ghört, wo als jungi Offizier ga Neapel cho sy im Momänt, wo di gueti Disziplin vom Bärner Regimänt i sizilianische Dienschte vo der Schwyz uus dür gwüsselosi Politiker isch undergrabe worde. Anstatt, wi-n-er ghoffet het, bi syne Bärner Kameraden im vierte Regimänt chönne z’blybe, het er du i mene Frömdebataillon müesse Dienscht näh, für nid, chuum Offizier, wider hei-z’reisen und uf em Pflaschter z’blybe. Er het sech tapfer gschlage bi Ponte del Valle und z’Gaëta. Aber du isch es halt uus und fertig gsi, und er het hei müesse. Und daheim het er syni zwo Schwöschtere gfunde, wo nid mitenand uscho sy, wenn nid öpper Dritts beidizsäme ghörig in Egi bhalte het. D’Eltere sy gstorbe gsi, und der Herr Armand het ds Regimänt im Lindehof müessen übernäh. Solang öpper ghörig zur Sach gluegt und ihri paar Batze flyßig gchehrt het, hei si grad schön möge gcho. Aber uf d’Längi isch das halt ekei Läbtig gsi für nen achehrige junge Ma. Er hätti o gärn öppen en Ufgab gha vorusse, chly gmilitärlet und mitgredt im Vatterland. Aber einschtwyle het me das nid gseh z’mache, emel är nid. Und zu dene Schwöschtere z’luegen und zum vätterleche Guet isch ihm es heiligs Vermächtnis gsi. Er het sech scho so a di Ufgab gwanet gha, daß si-n-ihm jitze gfählt hätti, wenn er öppis anders hätti söllen afa. «Es dunkt mi, i wär für nüt meh i der Wält», het er albe gseit, wenn ihm öpper adütet het, das sygi eigetlech nüt für ne Möntsch vo syr Art.

Im stille hei ne syni ehmalige Kamerade bewunderet. So mit zwone Schwöschtere hüselen uf mene schuldefreie Guet, nu ja, das wär eigetlech nid so übel, wenn — äbe wenn — di zwo dernah wäre. Aber di Flörle, wo meint, si sygi es Genie, e Schöngeischt, und vo naachem gluegt 15 nüt anders als e ganz e gwöhnleche Sturm isch! — Und d’Mathusle! Wenn me deren i eir Hand e Villa am Thunersee mit nere Million derzue offerierti und i der anderen e Godel i der hindere Lorraine mit nere große Wöschchuchi — ohni Gäld — si nähm unbsinnet der Godel, wäge der Wöschchuchi. So isch si. Und zwone settige Figure sys Läben opfere! M’m. Das cha me vo keim gsunde Ma verlange. Einewäg, es isch schön von ihm. Und ds Merkwürdigschte: derby isch er de glych no hälluuf blibe.

D’Gandegg isch voll desoeuvrierti Offizier gsi, Veterane us frömde Dienschte, bsunders Napolitaner. Di alti Mandörle söll einisch gseit ha, wenn a mene schöne Morge der Chriegsgott z’Chäsertz äne trumpeteti, so wär am Aben i der ganze Gandegg ekeis Herrebei meh ufz’trybe. Aber öpper söll nere du gseit ha, si trumpier sech, vor zäche Jahre no, ja; aber jitz sygi’s de halbe scho z’wohl worde. Der Oberscht vo Wattewyl schimpfi geng: «Di Gandegg isch es Capua. Es isch nüt meh mit ne.» — Und derby begährti är sälber nüt anders meh.

Na der Art, wi der Herr Armand ds Maji grüeßt het, hätti niemer errate, daß er eigetlech rächt rumpelsurrig isch gsi dä Ougeblick. Erscht jitz, wo sy Griffon mit Wädelen und Ufgumpe chunnt cho guete Tag säge, merkt men öppis. «Ja ja», seit er zu sym Hund und chrauet ihm der Chopf derzue, «ja ja, Wadi, gäll, das Wybervolk!» Das het nid öppe dem Hase Maji gulte. A syni Schwöschtere het er dänkt. Bim Déjeuniere hei si bjornet, me sygi doch eigetlech erschröcklech näbenusse, hie uf em Lindehof. D’Flörle het bäägget, es syg e Reis i d’Stadt. Niemer bring eim öppis use. Jedes Buech, jedi Zytung müeß me ga reiche. Me heig o niemer z’schicke. 16 Vo Visite well me nid rede. Wenn öpper stürbi, so vernähmi me’s drei Tag na der Lycht. Und d’Mathusle het nere tapfer sekundiert, nid wäge Büecher, Zytungen und Visite. Aber daß men alles sälber müessi der Bärg uuf trage. Das sygi bald nümme zum Ushalte. Ds Fleisch wärdi im blächige Fleischchorb schlächt, wenn me’s a mene warme Tag heibringi, und di fournisseurs mache je länger descht meh Komplimänt, eim d’Sach i ds Huus z’lifere. Es isch der dreihundertfüfesächzigscht Värs vo däm Chlaglied gsi, und der Herr Armand het sy Tassen abgstellt und mit bitterbösem Gsicht gfragt: «Was weit dr de?» Und zum dreihundertfüfesächzigschtemal hei si kei Bscheid gwüßt uf di Frag. Das heißt: e Bscheid gwüßt hätte si scho. Me chönnti ne Bueb astellen oder der alt Röthlischbärger frage, der Fabrigg-Nachtwächter vo da unde, wo doch all Aben i d’Stadt müeß und am Morge heichömi. Aber si hei mit dene Vorschläge nümme dörfe cho, sitdäm si einisch sy agrurret worde, me heigi ds Gäld gschyder z’bruuchen als für settigi Kommoditete, punktum.

Derby isch es niemerem eso zwider gsi, der Hündligürter z’mache, als dem Herr Armand. Dänk men o! E jungen Offizier! Het er öppe nid sälber gfunde, es syg mängisch nümme zum Derbysy vor Längizyti? «Es isch emel wahr», het er zu sym Hund gseit, wo si jitz hindenuse dem Waldsoum zue gange sy. — Ds Hallerhölzli het grad bis a d’Schüüre zueche greckt, und dem Soum nah isch e Zylete vo prächtigen uralten Eiche gstande, derzwüsche zahmi Cheschteneböum und öppe hundert Schritt vom Huus, z’mitts i der Boumreien, e Turm, wo dem Lindehof als Gartesalon dienet het. — «Wei mer en attendant e Chräje schieße, Wadi, oder e Herregägger, was meinsch?»

17 Der Herr Armand isch i Turm, het dert e Vogelflinten us mene Wandschaft gno und vom Balkon uus glüüßlet, ob niene nüt umewäg sygi. Es het sech nüt zeigt. Hinder em Turm, wyt im Holz ine, het me Tube ghöre rugge. Und sünsch isch es still gsi wi uf mene Fridhof. Aber jitz gseht der Herr Armand öppis anders. Ganz wyt äne, vom Ulmehof här geit öpper bhuetsam uf der March zwüsche mene Roggenacher und mene Chleefäld gäge Wald zue, gäge Däntsch, wo ds Hallerdänkmal druffe steit.

Ds Gwehr wird wider im Schaft versorget, und der Herr Armand geit d’Stägen ab, bschließt der Turm und geit dem Waldsoum nah wyter. — Ja, wo isch jitz der Hund? — Der Meischter pfyft ihm und ghört ne bälle, aber wo? — Ach was! Han i ne jitz am Änd ybschlosse? — Richtig! Im Underbou vom Turm, wo me Wärchzüüg und Gräbel versorget, bället er. Er het dert gschnouset, öppis i der Nase gha und sech verschloffe. «Schlabi! Warum chunnsch nid, wenn d’ ghörsch, daß men use geit?» — Vor Freud über sy Befreiung fat der Wadi (vo Rächts wäge hieß er «Waldmann») i große Kreisen afa umenand rönne, mängisch wyt uf ds Fäld use, mängisch i Wald yne, daß me ne niene meh gseht. Ohni rächt z’wüsse, was er eigetlech im Sinn het, spaziert der Herr Rhagor wyter, innevür dem Waldrand nah under em Buechegwölb, wo d’Sunne hie und da urüejigi Fläcken uf e schwarze Wäg zeichnet.

Uf eismal schießt der Hund an ihm vorby, voruus. Wi ne Pfyl. Das isch natürlech all Fingersläng vorcho, und der Meischter het nid umegluegt derwäge, o dasmal nid, und so het der Wadi ganz ungstört syne Fründschaftsgfüehl chönne nahgä. Erscht wo-n-er mit öppis Wyßem 18 im Muul vor em Wald ussen umenand galöpplet, biegt der Herr Armand ab und macht sech Wäg dür ds Soumgstrüpp use, für ga z’luege, was los sygi. Da isch es ihm du aber schier gschmuecht worde. Zerscht het der Hund das wyße Ding schön höchuuf treit. Öppis, wo dervo abehanget, schleipft er dem Bode nah, bis er druuf trappet. Du blybt er stah und schlängget sy Roub hin und här, prezys wi si’s albe mache, wenn si ne Chatz am Gnick erwütscht hei. Und du stellt er beidi Vordertalpe druuf und zieht mit der Cosche das Gfungg i d’Längi, bis daß es d’Gattig gha het von ere Hampfele Strou.

«Wadi! — — Wadi! — Chunnsch hie! — Du Lumpehund du! Wart, dir will i!»

Jitz het die Gschicht en anderi Füetteri übercho. Der Wadi het ufghört d’Modiste mache. Es isch nämlech e große, schön garnierte Bergère-Huet gsi, wo-n-er da mit aller Sachkenntnis uftrönnt het. I chlynere Bögen isch er jitz, der Buuch im Gras, der Stil zwüsche de Bei, chnöilige neecher cho und het derzue d’Läfzge gschläcket. Der Herr Rhagor erwütscht ne bim Halsband und flachset ne-n-ab mit dem Läderriemen und lat trotz allem Weiele nid lugg, bis e weichi liebi Stimm näben ihm bättlet: «Ooh, nei. Löjt ne! Löjt ne, dä arm Wadi!»

«Dä — mueß — jitz — einisch — wüsse, was — er — z’tüe het», chychet der Herr Armand — wätsch — wätsch — wätsch. Da nimmt ihm e chlyni luschtigi Hand ganz fescht der Rieme, und er mueß hören und ufluege. Und da sy zwöi Ouge schwarz wi chinesische Tusch, voll Erbarmen und voll — Willen under länge sydige Häärli. Us mene fascht strängen und doch meiezarte Gsicht luege si. Der Hund schlycht um di beide Möntschechinder umen und weiß nid, a welem er zerscht wider well ufgumpe, 19 für Dank heigisch z’säge. Aber ds Lotti Doxat dröit ihm jitz doch mit dem Finger.

«Schöni Gschicht, das!» seit der Herr Armand, währed er das Stroubändelinäscht, wo verwiche no e Huet isch gsi, i de Hände dräjt. Und jitz erscht, wo-n-er sy jungi Nachbarin z’grächtem aluegt, gseht er, daß ihres hälle Summerröckli voll härdigi Hundstalpen isch.

«Nei nei. Das de doch nid. I bi dert unde, bim Dänkmal, uf em Bänkli gsässen und ha uf e Papa gwartet. Da chunnt er cho z’springe, der Wadi, steit a mer ufen und git mer uf sy Art Müntschi. Ds ganz Gsicht verchaaret het er mer. Der Huet han i näbe mer uf em Bank gha. Er isch abe gfalle, und wo-n-i ne-n-ufha, schlänggen i ne so uf d’Syte: ‹Allons jitz, gang!› Das mueß er lätz verstande ha. Er ryßt mer ne-n-us der Hand und uuf und dervo.»

«Du Arme», seit ds Lotti zum Übeltäter, «hesch es so guet gmeint und jitz no däwäg Schleg übercho wäge mir! — Ai! Jitz hingäge...» Der Wadi isch so touchiert, daß er syr schöne Fründin zum Dank grad no einisch agumpet, und zwar so guet zilet Nasen a Nase, daß dem Lotti es paar schöni lüüchtendi Bluetströpfli uf e Rock falle.

Vo jitz a chunnt der Hund nume no i verdrückte Halbböge zuechen und nie meh neecher als uf zäche Schritt.

Der Herr Armand weiß no nid rächt, wi me mit menen ydrückte Meitschi-Näsi macht. «Het er der weh ta?» fragt er. Ds Lotti nickt nume, und zu dene paar Bluetströpfli chömen es paar versteckti Tränli. Es lat sech vo sym verlägene Beschützer alli Gredi gäge Läbhag vom 20 Ulmehof füehre, und dert chunnt ne der Papa Doxat etgäge, en undersetzte Ma i Macmahon-Hose, e Schirmchappe ganz uf em linggen Ohr. Er isch soigniert, und sy Chnebelbart und Schnouz zeige, daß me sech Zyt nimmt zur Toilette.

«Tiens, tiens!» seit er, «syd dir handgmein worde, oder was het’s gä? Ça me rappelle Santa Brigida.»

«Dert isch der Sünder.» Der Herr Armand zeigt uf e Wadi, wo jitze zrückblybt und bald druuf gäge heizue tälplet.

Me het du dem Herr Houpmen erzellt, was gscheh isch, und gseit, me well zur Frou Doxat ga excuses mache. Der Herr Doxat het syni zsämegchlemmten Öugli voll Spott und Triumph gha, der Bart gstrichen und ändlech gseit: «E nu, i will ech la gah.» Er isch allei dem Wald zue träppelet und het still vor sech ane gseit: «Das chunnt ja grad wi gwünscht.»

Und der Herr Armand het uf em Fueßwägli hinder em Lotti här dänkt: D’Flörle, dä Sturm, redti wider vo Schicksal.

Der Wadi het uf em Fäld usse no einisch umegluegt, und wo-n-er di bekannte Macmahon-Hose gseht derhär cho, definitiv der Heiwäg aträtte.

Di zwöi sy gäge ds bosquet vom Ulmehof und vo dert uf ds Herrehuus zue gange. Vo wytem hei si d’Frou Doxat am Tisch under der großen Ulme gseh in ere Wulke vo Wyßzüüg. Aber sobald si hinder ihrem Töchterli nes Herrebei gseht derhärcho, steit si uuf und verschwindet im Huus. Me het nere-n-uf hundert Schritt agseh, daß si dänkt: Chunnt men eim scho um die Zyt! Si isch, wi me so seit, no nid agleit gsi. Hätt si sech d’Müej gno, z’luege, wär dä Herr sygi, so wär si rüejig blybe sitze.

21 Wo si bim Huus alange, luegt ds Lotti der Herr Armand a. Es het mit der Hand ds Naselümpli vor ds Gsicht drückt, wi wenn ihm sys choschtbare junge Läbe chönnti us de Naselöcher ertrünne, und über das Lümpli wäg hei di cholepächrabeschwarzen Ougen uf e Herr Armand zilet wi d’Mündunge von ere doppellöufige Fäldschlange. Es isch gwüß nid ds erschtmal gsi, daß ne-n-es Meitschi agluegt het; aber dä Chehr hätt er mit dem beschte Wille nid chönnen errate, was di Ouge säge. Uf en erschte Blick het es Gattig gha z’bedüte: Jitz mueß i ga stärbe. Aber es het grad so guet o chönne heiße: Wartisch mer hie? oder: La mi nid im Stich, hesch ghört? oder o: Du bisch d’Schuld a der ganze Gschicht; oder am Änd nume: Gäll, wi-n-i cha Ouge mache! — Jedefalls isch ihm no nie so dütlech worde, daß under Umstände der Blick i schöni Ouge sech tüür zalt, nid mit Gäld und guete Worte, aber mit nere Buuchbütti voll Geduld gäge caprices. Fascht gar hätt er sech gseit: I lobe mer ds Läbe bi myne Schwöschtere.

Ja nu mira, het er dänkt, wo’s im Huus isch gsi, das wird sech scho wüsse z’hälfe bi der Mama. Aber er het doch gfunde, es schick sech, daß er hie warti. Da gseht er du undereinisch dä verhudlet Huet uf em Tisch bi der Arbeit vo der Frou Doxat. — Soso, du Chrottli, du weisch es yz’richte. Hesch jitz dä nid o grad chönne mit ufe näh? Der Herr Armand betrachtet das corpus delicti und überleit, es wär eigetlech gschyder, der Mama Doxat dä Anblick z’erspare, me chönnti ja geng säge, der Hund heig ne verschleipft. Er luegt um sech, wo me mit hi chönnt. Dert, i ds Gstrüpp hinder der Garteladewand. Da gieng’s schon e Chehr, bis ne-n-öpper fänd. Guet. Aber so öppis mueß me difig mache, nid wi der Armand Rhagor, wo ne 22 Schritt hinder sech im Grien ghört, usgrächnet im Ougeblick, wo-n-er d’Räschte vo der Bergère mit allne Garniture zu nere Balle zsämechnuuschtet, für se descht besser chönne z’bänggle. Natürlech isch es d’Frou Doxat.

Ja nu, jitz mira! — «Bonjour, Frou Doxat. — I chumen Ech cho excuses mache für d’Schandtate vo mym Hund. I ha gmeint, i chönnt Ech der Erger e chly adouciere, wenn i d’Räschte vom Huet vo Euer Tochter miech z’verschwinde. Aber wenn Dr’s doch jitz grad gseh heit, so will ig Ech nüt hinderzieh. Lueget da! Es isch mer furchtbar leid. Machet mer emel de d’Rächnung, gället?»

«Es isch mer ergerlech — sehr ergerlech.» D’Frou Doxat luegt das Ghürsch vo Stroubändeli, Band und Bluemen um und um a, wi wenn no öppis z’rette wäri dranne. Si worgget, me gseht nere’s guet a; aber si wird der Töubi Meischter. «Es nimmt mi nume wunder», seit si ändlech, «wi lang Dir d’Geduld heit, dä Hund no z’bhalte. Es dunkt mi, mit allne Hüehner und Änten und Chleider und was er sünsch no uf em Gwüsse het...»

«Dir heit rächt, Frou Doxat, es bruucht halt Zyt, bis me ne settigs abgwanet het.»

«Afin. Wäge däm wett i no nid emal vil säge, wenn ds andere nid öppe fatali Folge het.»

«Dir syd gar fründlech; aber i möcht würklech zerscht no mit mym Ma rede. Es dunkt mi, so lang dörfti me scho warte. — Nid daß es jitz grad sy müeßti; aber gället, Armand, 23 es git eim doch bi settige Glägeheite geng wider d’Idee, wi komod es eigetlech wär, es équipage z’ha. Wenn einisch öppis Ärnschters sötti gscheh und men e Dokter e chly gschwind bruuchti...»

I däm Ougeblick chunnt me d’Frou Doxat cho rüefe, es well öpper mit nere rede. «Aha, da chunnt er dänk juscht», seit si zum Armand, «also, mer rede ja de no drüber. Vous m’excuserez, adieu.» Und dermit isch si i ds Huus.

«Mer wei hoffe, es sygi nüt Schlimms mit dem Carlotta», rüeft er nere no nache.

Im Usegah gäge d’Straß blybt er en Ougeblick stah und tüpft sech mit dem Zeigfinger a d’Stirne: «So isch me sünsch nid, wenn men e Sünder vor sech het. ’s isch ja schier gsi, wi wenn si Freud hätti a däm verrißne Huet, de verchaarete Chleider und däm ‹brochene Nasebei›. Und de... ‹da chunnt er dänk juscht›! — Wär? — Was söll das alles?»

D’Frou Doxat het sech trumpiert gha. Es isch öpper anders cho als dä, wo si het erwartet gha. Derfür isch du ihre Herr Houpme heicho mit mene boshafte Lachen i den Ouge. Aber das Lachen isch ihm bald verfloge, wo men ihm seit, ds Carlotta begähri der Dokter wäge syr Nase.

«Ah, sapristi!» het er afa ufbegähre. «Was isch jitz das wider für ne Komedi? I däm Alter het me doch no gar keis Nasebei. — Wäge mene Nasestüber zum Dokter springe! Me chäm ja i ‹Hinkende Bott›.»

24 Z’mitts i däm Gspräch springt d’Frou Doxat vom sujet ab und fragt: «Was het er jitz gseit?»

Der Herr Houpme luegt sy Frou verwunderet a, und si antwortet mit mene Blick, so... «gen Himmel». Der Herr Alfred het das gkennt und wohl gwüßt, was es bedütet: Es Lamänto über d’Mannen im allgemeine mit bsunderer Nutzanwändung uf dä, wo nere-n-am nächschte gstanden isch.

«Me cha das nid eso vom Zuun ryße», seit er du. «Me mueß e guete Momänt abpasse.»

«E guete Momänt! — Und de lat me de d’Glägeheit verstryche, wo die Beschtie vom Armand dem Carlotta der Rock verchaaret, der Huet verryßt und d’Nasen yschlat. Nie wirsch du ne wider so a der Wand ha. Und de lat me ne de ungfragt la loufe!»

«Afin, wo isch ds Meitschi?» Mit schwäre Schritte geit der Herr Houpmen i d’Äßstube, wo sys Töchterli im Ruehbettegge sitzt. Es deckt geng no d’Nase mit dem Lümpli und luegt dry wi mit Gott und der Wält im Ung’reis.

Aber ds Lotti, wo längschtes nüt meh gspürt, gönnt ihm dä Anblick nid. Es chehrt sech ab, leit ds Gsicht i syni luschtige runden Armen und schüttlet di schwarze Büggeli.

25 Dadruuf rangglet ds Meitschi mit den Achsle, und wil’s keini Träne ma erborze, grunzet’s i ds Ruehbettchüssi wi nes rosefarbigs Fäärli.

«Ja nu», seit der Papa, «i ha nid derwyl, dyne Flousen abz’lose. Me geit jitz der Dokter ga reiche, er cha der de di zsämedrückti Nase wider usspenne. Einschtwyle geisch i ds Bett!»

Mit däm het er d’Chappe gägen e Panamahuet vertuuschet, e Stäcke gno und isch ds Sträßli ab. Bis i Eichboden abe het er gfutteret über ds Wybervolk. Aber gangen isch er. So isch er halt gsi. Wi meh er ufbegährt het, descht sicherer het er ne der Wille ta. Sy si öppe nid alli so? Wi breiter d’Front, wo si bim Militär mögen erbrüele, descht hübscheliger rede si mit der Frou.

Der Panamahuet isch no nid hinder em Läbhag vom Burgerezilgäßli verschwunde gsi, so chunnt ds Töchterli vom Oberscht vo Mannebärg i Ulmehof cho frage, ob ds Carlotta zu ds Mannebärgs dörfi cho z’Mittag ässe. Es chöme de am Namittag no anderi Fründinnen uf d’Porte. (So het me der Campagne vo ds Mannebärgs gseit. Ehmale het’s gheiße: «Bi ds Jenners Porte»; aber das isch de Lüte z’läng gsi.) «Ds Carlotta isch chrank», het d’Mama gseit. «Es het e bösi Nase.» Uf das hi sy dem Lotti syni schwarzen Ouge no fyschterer worde. Es chönni ganz guet gah, het es bhouptet.

«Nei, Chind, es isch besser nid, und du weisch ja, der Dokter chunnt de. — Dänk doch, wenn dir e Letzi blib und du dyr Läbtig mit neren ydrückte Nase müeßtisch umeloufe!»

Da fa di Ougen afa glänzen und rünnen und hei jitz vo der Nase ds Lümpli etlehnt. Derby isch du das Näsi wider zum Vorschyn cho, und zwar ohni Letzi. Und wo 26 d’Mama seit: «Es dunkt mi doch, si sygi gschwulle», fat ds Lotti a dran ume chlemmen und chnuuschten und seit: «Lueget, es macht gar nüt meh!»

D’Mama het du no chly gschmählt; aber schließlech het si dem Lotti doch es neus Band i d’Haar zogen und ’s useputzt, und di beide Töchterli sy seelevergnüegt gäge d’Porte zue gwanderet.

Underdessen isch der Herr Doxat zum Finkehölzli cho, wo der Dokter gwohnt het. Nid wyt vom Gartetor blybt er stah: Isch es eigetlech nid schier blödsinnig, dä Dokter zu üs hindere z’spränge? Was gilt’s, ds Meitschi isch wider hälluuf!

«Eh, guete Tag, Herr Houpme! Dir syd gwüß uf em Wäg i d’Stadt und heit öppis vergässe, es gseht mer ganz dernah uus.» Halb uwirsch, halb froh über di Störung i syne Gedankegänge, luegt der Herr Doxat über e Hag yne. «Ah, Frou Doktere! Serviteur. Pour dire la vérité, i ha eigetlech zum Herr Dokter söllen und pour dire encore une fois la vérité, i ha schier gar vergässe warum.»

«Wohl, jitz chunnt’s mer ume. I ha sölle cho frage, ob es vierzächejährigs Meitschi schon es richtigs Nasebei heigi.»

«Chömet yne, Herr Houpme! — My Ma isch scho furt. I dänke, wi all Tag a der Matten unde bi synen Armen und Bräschthafte.»

27 «Es macht nüt. Er cha mer’s ja de bi Glägeheit... oder, Frou Doktere, Dir syd ihm so ne guete Chum-mer-z’Hülf, Dir wüsset settigs gwüß o!»

«So chömet, mer wei i ds péristyle. — En Ougeblick.» Wo si mit ihrem Cabaret und nere stoubige Fläschen umechunnt, seit er: «Was heit Dir für Verbena, Frou Doktere! Was gäbet Dir nen o, daß si-n-Ech so schön blüeje?»

D’Frou Doktere het d’Hand näbe ds Muul: «Geißebohne, Herr Houpme, Geißebohne!»

So hei si wyter tampet, bis uf eismal — si sy jitz im péristyle gsässe — d’Frou Doktere seit: «Ja jitz, für uf Eues Anlige zrückz’cho: wüsset Dr, Medizin gstudiert han i nid, aber e chly ds Läben und — di hinderi Gandegg. Wi lang es geit, bis der Chnorpel zum Chnoche wird, das chan Ech de my Ma säge. Es wird öppen o druuf acho, ob di änglischi Chrankheit nienen i der Familien isch; aber mir macht’s Gattig, im Ulmehof sygi nüt eso. Im Gägeteil. Dä Patiänt het es Näsi, däm’s nid a Hebi fählt. Es isch, für mynersyts o d’Wahrheit z’säge, so öppis wi nes Zwärg-Rhinozerößli, wo mit sym Hörnli di ganzi hinderi Gandegg, vom Ulme- bis zum Lindehof, ds underobe tuet.»

Der Herr Houpme luegt sy Nachbarin a, nimmt e länge Schluck Marsala, schläcket der Schnouz und fat a: «Eui Diagnose, Frou Doktere, Eui Diagnose... Kmhmhm. — Wo heit Dr di Maréchal Niel här?»

Me het du no allerhand vo Bluemen und Gköch und Hüehner gha z’brichte. Erscht, wo me dür di dünni Summerluft d’Zwölfiglogge vo der Stadt här ghört het, chunt der Herr Houpmen im Usegah dür e Hof no einisch uf sy Konsultation. Er het d’Hand näbe ds Muul, grad wi vori d’Frou Doktere, und seit deren i ds Ohr: «Dir heit rächt mit Euer Diagnose. Das will i jitz de myr Frou beize.»

«Hütt nid und morn nid, Frou Doktere, aber bi gueter Glägeheit lat me’s de los, das ‹Rhinozerößli›, i freue mi druuf.»

«I danken Ech z’hunderttuusedmale für di Konsultation. Adieu, und myni Grüeß dem Herr Dokter. Jitz wei mer ga luege, ob dä Nasestüber versurret het.»

Der Herr Houpme Doxat isch fascht all Abe nam z’Abetrinke mit der Pfyffe ds Sträßli uuf gspaziert, mängisch bis zur Haseburg ufen und no wyters, wenn nid öppe der Herr Bürki, dä donnschtigs Demokrat, umewäg gsi isch. Gwöhnlech isch der Herr Rhagor o cho mit der Pfyffe, und de sy si de mängsmal ufen und aben und hei ihri Dienschterläbnis vo Neapel la ufläbe, politisiert und na Härzesluscht gschumpfen über alls, was ne nid i Chram passet het. Mängisch isch o ds Lotti derby gsi, sym Papa i Arm ghänkt, und nid sälte, wenn me de der Soodplämpel vo der Haseburg het ghöre dür d’Abedstilli gyxe wi ne truurige Vogel im Fäld, und wenn under der Truurwyde d’Wasserschwäll gluntschet hei, isch ds Lotti uf ne Momänt derthi verschwunde, het dem müede Tschauteli 29 oder o dem Hase Maji sälber der Plämpel us der Hand gno und drü Dotze Züg ta.

Hütt am Aben isch es nid derby gsi. Uf di Komedi vom Vormittag hi het der Papa nüt dervo welle. Me het’s i ds Bett gschickt; aber es isch im Nachthemmli under em Fänschter gsässe, het dublet und dür nes Glaschnöpfli i mene gschnitzlete Fäderehalter der Stärn vom Münschterturm im Abedhimmel zwüsche de Böum vom Wyßloch gsuecht, bis di rächte Stärne der blächig dürta hei.

Underdesse sy, wi gwanet, di beiden ehmaligen Offizier d’Straß uuf und ab und hei Wülkli blaset.

Im völlige Vernachten erscht isch der Herr Armand dür e Hof yne cho, wo syni beide Schwöschteren uf mene Bank vor den Äßstubefänschter gsässe sy und mit Behage der Duft vo der letschte Lindebluescht gschnuufet hei.

«So», seit ds Brüederli, «hütt hingäge chönnet dr jitz einisch zfride sy mit mer.» Mit däm sitzt er zwüsche di beiden ynen und vertubäklet di nächtlechi Linde-Poesie.

«Mir sy doch geng zfride mit dir», seit d’Mathilde. Si hätti de no gärn de Lüten öppis Liebs gseit, aber es het nume dene wohlta, wo se neecher gkennt hei. Di andere hei ihres guete Härz nid ghört wäge der Stimm, wo tönt het, wi wenn men i ds Rohr von ere Bschüttchanne tüütleti. Drum het si im Napolitaner-Café o der Rohrdummel gheiße. Aber so für ds Nacht um ds Huus ume het sech di Stimm no guet gmacht.

«Ja», seit er, «das han i. Das heißt, mi dunkt’s, es sött ech so vorcho, aber mit euch Froue weiß me halt nie.»

30 «Es git Neus — aber jitz spitzet d’Ohre! — daß i mit dem Alfred dunden eis worde bi, mer welle zsämethaft — jitz loset! Das ghöret dr numen einisch i euem Läbe — mir welle zsämethaft es équipage zueche tue.»

«Ja ja, Und Gschirr und Geislen und Gschäll und Dechenen und Striglen und Mälchteren und e Chopfsack — nei, kei Chopfsack, aber e Schmierbock und und...»

«Ja, ei Reie Chnöpf mit üsem Wappe, di anderi mit dem Doxat-Wappe. Das isch d’Houptsach!» spottet der Herr Armand.

«I wär überhoupt nid für möschigi Chnöpf», meint d’Mathilde. «Das bruucht e Huuffe Putzpulver, und de isch der Stoff geng gschmuslet drum ume. Me sötti doch de blaui Flanälle...»

«Nei, silberigi Chnöpf», plaidiert d’Flörle, «me darf doch nid anders. Und für e Winter e große Pelzchrage. Wenn me so öppis wott, so mueß es doch de rächt sy und e Gattig ha. — Mir wei morn mit dene dunde ga rede.»

«Oder villicht grad zwo Garniture», brümelet d’Mathusle. «Das wär gar nid so dumm. Jedi Partei luegti de für sich, und me hätti keis Gchär mitenand.»

«Äbe, du hesch rächt», zäpflet der Herr Armand, «aber wi macht me de, wenn einisch öpper vo üs und öpper vo ds Doxats zuglych im Wage sitzt? Söll er de 31 üse Huet und üsi Hose tragen und ds Doxats ihri Chutte?»

«Nei, aber jitz ganz ohni Gspaß, Armand», wott d’Mathilde wüsse, «säg jitz! Hesch du z’grächtem öppis mit nen abgmacht? I begryffe würklech nid. Nadäm du di no dä Morge so gwehrt hesch gägen e Kommissionebueb...»

«Äbe, gäll! Ja — begryf, di Sach macht sech halt jitz anders. Mir für üs hätte ja nie dörfe dra dänke, öppis eso zueche z’tue. Aber wenn sech doch so ne gäbigi Glägeheit bietet, warum sötti me nid dervo profitiere! — Di Gschicht isch nämlech eso: di Doxat sy prezys glych drinne wi mir. Si sy um kei Schritt neecher a der Stadt und hei doch ungfähr di glyche Bedürftnis wi mir. Si hei sech glitte, wi mir is glitte hei; aber jitz chunnt halt öppis Neus derzue, und das isch, daß ds Lotti...»

Wär het das grüeft? D’Mathuslen oder d’Flörle? Es isch ei Ton gsi us zweene Häls.

«Loset nume! Daß ds Lotti, zur Förderung synes Wüsses, mit dem Kulturzäntrum in ängere Kontakt cho söll. Ohni Gouvernante gieng’s nümme. En alti begährt der Alfred nid im Huus, was i begryffe. Und e jungi wott ds Henriette nid — o nid schwär z’verstah. Und drum mueß me halt i d’Stadt ga Lätzge näh. Und usserdäm sy Roß und Wage de no für mängs gäbig. Und so ne Gutschner, es Mannsbei, wo drübery no öppis vom Garte versteit, öppen e Boum ablist, e Nagel weiß yz’schla und so wyters. Ds Doxats möchten äben o nid so vil dra wage; aber wenn me sech zsämetäti...»

«Ja, wi söll de das gah?» möchti d’Mathilde wüsse. «Wär het de dä Gutschner am Tisch?»

«Alls dunde. Da wärde de halt o die dunde welle befäle. — Afin, das wär mer no rächt; aber wenn mir de öppis von ihm wei?»

«Das isch äbe grad ds Gäbige dranne. Das macht sech alles dunde. Und mir, wem mer öppis von ihm wei, so bruuche mer de nume Bscheid z’mache. Derfür zale mir o der chlyner Teil dra. Und Kommissione cha men ihm geng gä, wenn er hie vorby fahrt.»

«Es dunkt mi nume, me sötti de o öppis derzue z’säge ha. Wenn de die dunden alles allei sölle z’befäle ha und mir nume so dra zalen und zueluege...» D’Mathilde schüttlet der Chopf und strycht mit der Hand über d’Chnöi, ganz wi albe, wenn öppis nid na ihrem Chopf geit.

«Afin», seit zletscht der Herr Armand und steit uuf, «c’est à prendre ou à laisser. Dir chönnet ech ja no bsinne bis morn. I für mi bruuche kei Gutsche.»

«Es wär halt doch kommod», meint d’Flörle, «scho nume, für uf der Läsgsellscheft ga Büecher z’näh. — Het me de schon e Gutschner in Ussicht?»

«Ahaa», meint d’Mathilde, «drum isch er wider i der Gandegg uftouchet. Drum, drum. Öb er üs passet, fragt me natürlech nid.»

«Mer wei froh sy, wenn mer dä überchöme, es wär en Acquisition», tröschtet der Herr Armand.

33 Di Gschwüschterti hei du Fyrabe gmacht und hei sech guet Nacht gseit. Der Herr Houpme het, wi all Abe, sy Runden um Huus und Schüüren ume gmacht, währeddäm di beide Schwöschtere, jedi mit ihrem Cherzestock i der Hand, vor ihrne Schlafstuben im obere Gang no nes Dampis mitenandere gha hei.

«Öppis Dumms eso», brümelet d’Mathilde, und di anderi seit: «Ach, du gsehsch de o geng alles vo der fyschterschte Syte; i wär jitz emel für ds Probiere.»

«So probieret halt! Aber i finde ds ganz Arrangement eso ungschickt wi nume müglech. I cha mer scho dänke, wär derhinder steckt.»

«Wär sünsch! Der Armand het halt o der Narre gfrässen an ihm. Das Meitschi regiert bald di ganzi Gandegg. Du wirsch gseh, äs befihlt de, und mir dörfe vo ihm der Wage ga etlehne.»

«Eh! Wi channsch o nume frage! Es settigs dumms Arrangement glychet doch dem Armand eso nüt. Niemale wär er uf die Idee cho ohni das Prinzäßli.»

D’Mathilde zuckt nume d’Achsle, und d’Flörle stellt plötzlech der Chifel: «Afin, mir sy de o no da. I wetti bim Tuusig luege, ob de das Chröttli alles cha zwänge!»

Inhalt

I