| |
Ih bin gar spat in's Lerná gangá,
Dertweg'n will's nimmá weitá geh'n
Da sitz'n Bub'n und Mádeln g'nua,
Bald gaffán s' weg, bald los'n s' zua,
Ih bleib' nit müssi steh'n.
Und gleihwöhlst, z' trutz dö Schläg' und Wichs',
Ih lern' halt nix und kann halt nix: –
Ih hab' halt oanmal z'spat ang'fangá!
Wann ih und d' Gred'l z'sammág'langá,
Und nachád bei-n-ánandá steh'n,
Und mih dá Lehrá fragt: »Du, Bua!
»Du bist án oanz'gá, – dö dazua,
Wie viel Stuck macht 's ös denn?« –
»»Oan's!«« schrei ih lüfti; – 's is nit woahr;
Mir abá kimmt's gleichwol so voar, –
Dös is, – ih hab' halt z'spat ang'fangá.
Und wann oft d' Gred'l stürtzen gangá,
Und mih dá Lehrá bissi fragt:
»Du, Bua, – heunt' is koan' Gred'l da:
Wie viel machst du denn aus?« – Da ha'
Ih all'mal: »»Zwoa«« noh g'sagt.
Dös is grundfalsch, ih moan 's nur so,
Is s' gleih nit da, ih siech' s' halt doh:
Wie g'sagt, – ih hab' halt z'spat ang'fangá!
Und sag' ih: »»Z'spat bin ih halt gangá
In 's Lerná,«« wann dá Lehrá greint,
»»Dertweg'n kummt's mit mir gar nit voar!««
Da sagt dá Lehrá! »'s is nit woahr!
Was andás is 's, mein Freund,
Was dá d' fünf Sinn' im Kopf váschiebt, –
Sag's selbst, – in d' Gred'l bist váliebt;
Nit z'spat hast, suntán z'fruah ang'fangá!« |
