|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
|
|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
Anzeige. Gutenberg Edition 16. 2. vermehrte und verbesserte Auflage. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++
| »Je,« seggt oll Smidtsch, »min leiwes Kind, Süh, wat uns' beiden lütten sünd, De kann nu Dürten ok all wohren, Uns' Krischan helpt mi in den Goren, Uns' Fritz, de hödd de Schap bi'n Buren, Nu darwst Du länger ok nich luren, Du möst nu ok hen Deinen tein.« – »»Ja,«« süfzt lütt Fiken, »»'t is woll Tid, Doch, Mutting, schick mi nich tau wid, Nich alltauwid von Jug vonein.«« – »Ne, nah de Stadt. De Bäcker was Jo gistern hir un wull Di meiden Un redt utdrücklich mit uns Beiden, Un Vader säd, em wir't tau Paß, Un makt dat mit den Bäcker af. Un hir 's Meidsgeld, wat hei gaww.« – »»Ach, Mutting, Mutting, nich nah den'n – Ik dau jo All'ns, wat Du verlangst – Wo stört't hei rin hir in de Angst, Wo bäwert hei an Fäut un Hän'n, Wo kek hei sik so gruglich üm, Wo heisch un braken was sin Stimm! Weitst, wat uns' oll Herr Paster seggt? Wer so'ne Angst in'n Harten dröggt, De is nich recht. Ik künn't nich ansein; ik müßt gahn. Un in den Drom de ganze Nacht Hett mi sin Angst vör Ogen stahn.«« Un bidd't s säut un strakt so sacht: »»Ach, Mutting, Mutting, nich nah den'n!«« »Na,« seggt oll Schmidtsch, »büst nu tau En'n? Wat is dat för en görig Wesen! Wenn Einer ut de Pust sik lopen, Denn sackt hei nahsten woll tauhopen; Wenn dicht bi Di de Blitz inslög', Wo Du Di denn dorbi woll haddst? – Ih, wat! lat sin, gah weg! gah weg! – De oll Geschicht blot föllt Di in, As Du dor bi Din Gösseln sattst Un hei Di in de Hor hett reten. Wat? Du willst nu verstännig sin, Un kannst so'n Ümstand nich vergeten?« – – Lütt Pudel weint, ehr Mutter schellt, |
| Dunn kamm ehr Mutting: »»Lat man sin Uns' Vader hett dat so nich meint, Hett Di mit Fründlichkeit jo tagen. Un hett Di jo sindag' nich slagen, Doch schickst Di nich – dat segg ik Di – Un kümmst mi mal tau Hus mit Klagen, Denn sallst mal fein, denn is't vörbi! Na, lat man sin, wardst Di woll schicken«« – Un ward sei fründlich an sik drücken. »»Wo hest Din Meidsgeld? In de Tasch? Wis' her, dat künn Di rute slackern; Ik will't Di in den Halsdauk knöpen. Un hür! deist Du dat Geld verklackern Un wardst dorför nicks Orndlichs köpen, Denn sallst mal sein! Un wis' den Dahler Nich Jedwereinen up de Strat; De Slichtigkeit is glik parat; De Stähner hett wat, nich de Prahler. Un grüß Fik Schulten ok von mi, Sei segg'n tau ehr jo nu »Zaphie«. Du lettst Di äwer »Fiken« nennen Un nich »Zaphie«, dat segg ik Di! Un kannst Du dat so drein un wennen, Dat Du tau Pingsten hir kannst sin, Un wenn de Bäcker nicks dorgegen, Denn kumm, min Kind; wi bliwen in; Un denn bring för uns' annern Nägen En Stuten mit för Jedwerein, Dat sei doch, wenn s' Di weddersein, Sik tau ehr grote Swester freu'n. Hir sünd zwei Gröschen, nimm sei mit; Acht Stuten sünd't, dat stimmt genau, Un nägen Gör'n, denn för dat Lütt Dor giwwt hei Di woll einen tau. Un nu adjüs! un bliw gesund«« – Un drückt en Kuß ehr up den Mund – »»Un holl dat Dinig gaud tau Rad. Micheli köp ik Di 'ne Lad', Wenn't jichtens mit de Gäus' deit glücken. Dat segg 'k Di äwerst: möst Di schicken. Un nu, min Döchting, gah, nu gah!«« – Un Fiken geit, sei kickt ehr nah, Un Vader ward ut't Finster kiken: »Adjüs, adjüs! min leiw lütt Fiken!« – – Un Fiken geit un weint so sacht, Ehr is't, as güng s' in düstre Nacht, As wenn de Sünn un Man un Stirn Versackt, vergahn an'n Heben wir'n. Un üm ehr rüm is luter Licht, Dat lewt un wewt un singt un lücht't, As wir de Welt hüt jung irst word'n, As wir't de irste Sündagmorrn, As den'n uns' leiwe Herrgott säd, Dat Allens prächtig wesen ded. Un sei, sei geit in Blaum un Gras In Sünnenschin un Vagelsang So rein un schön as Eva was, Un in den Harten doch so krank, As wir sei för ehr ganzes Lewen Ut't Paradies herute drewen. Un is't ok krank mit ehr bestellt, In jungen Harten flütt en Born, Von den is Männig heil all word'n, De Born, worin de Hoffnung quellt. De wallt tau Höcht ut düstre Nacht, So deip, so deip, un doch so sacht, Bald wellt hei up, bald wellt hei dal, Bet hei tau Dag' kümmt frisch un hell, Un Heben blag un Sünnenstral Sik speigeln un sin klore Well. Un wenn sin Flauthen wider tein Dörch frisches Wisch- un Waldesgräun, Denn kiken de Blaumen ut ehren Verstek Un speigeln sik bunt in de klore Bäk, Denn ward dat en Flimmern un Lüchten un Gläun, En Danzen un Springen un Küseln un Drein; Un Welt und Heben, de danzen mit, Wenn vull in Flauthen de Strom hen flütt, Un in den Harten, dor ward dat en Freu'n; De Hoffnungsstrom, de heilt un käuhlt, Bet't kranke Hart gesund sik fäuhlt. – Si was't denn ik mit uns' lütt Fiken, De swarten Schatten von ehr wiken, Un wat ehr ahnt un wat ehr swant, Dat schüchert furt de Sommerdag, So wankt sei furt bet an dat Flag, Wo Jochen mit sin Lotting wahnt, Un set't sik hen, wo Hanner lag. |