Un in de Mus'gesellschaft – quatsch! –
Föllt Pogg herin, de gräune Jäger,
Un nah dat Sparlingswiw 'rup seg 'e:
»»Wat makst Du dor för dwatschen Klatsch?««
Un knart de Red dörch't Mul hendör:
»»Wat kör un kör!
Wat will so'n Sparlings-Hänschen singen?
Wat will so'n Quarding Ständschen bringen?
Irst känen, Vaddersch! känen, känen!
Un nahsten, nahsten dorvon klänen!««
»Ja, Vadder,« seggt de Mus'madam
»Du kannst un ok Din ganze Stamm.
Dat gütt mi orndlich dörch de Knaken,
Wenn Ji Musik des Abend's maken.« –
»»Ja,«« seggt de Mus'buck, »»dat is wohr!««
»Nu kik de ollen Häukendrägers!«
Röppt Sparlingsfru. »Verleden Johr,
Dunn schullen s' up de gräunen Jägers,
Dunn wull'n s' hir wegtein in den Firn,
Blot üm dat Quaren nich tau hür'n. –
'T is wohr, min Jochen singt nich mihr
Wat nüt't; hei is kein Sänger, as dat möt;
Susänger blot is de Hallunk –
Na täuw! Kumm du mi man vör't Brett! –
Doch as hei noch min Brüjam wir,
Un as de Racker noch was jung,
Dunn süng hei ok von »Lieb« un »Küssen«
Un von »auf ewig scheiden müssen«
Un von das »süße Liebeslewen«;
Nu äwerst is de Quint em reten,
Sin Stimm is gaud, Rindfleisch tau eten,
Un is in't Birglas hacken blewen. –
Doch so'n oll Klotz, de will sik mit em meten?«
Un grawwelt unner sik en Beten
Un halt en Ei herut: »Dit's doch man ful!«
Un smitt't de olle Pogg' an't Mul:
»Süh, dat's för't Dickdauhn, Du Hans Quast!«
Un dukert deiper sik in't Nest.
Un de oll Poggenkanter blöst

    Un bi de Wid, wo Hanne liggt,
Geit't flirk – geit't flirk
Dörch Busch un Knirk:
'T is Jochen, de heranne flüggt.
En Beten bläustrig in't Gesicht,
Dat brune Käppel ganz verwogen,
De Vatermürder ut de Richt,
So kümmt hei ran in'n lütten Bogen.
Dunn höllt hei an un kickt sik üm –
Sin Husdör is doch hir wo rüm –
Un halt den Kamm sik ut de Tasch
Un kämmt dat wille Hor sik glatt,
Kloppt von dat Vörhemd de Cigarrenasch,
Den Kalk sik von den Snipelkragen
Un treckt den Rock, bet hei em nobel satt,
Un ward sik so an't Hus ran wagen.
Doch hellschen sachten ranne tüht 'e,
So langsam as de düre Tid,
Un seggt, as hei vor Hannern süht:
»Wo Dunner! Dat's jo Hanne Nüte! –
Gun Abend,« seggt hei, »Vadder Mus!
Wat liggt de hir vör minen Hus'?« –

      Des Morgens halber vier
      Tret' ich aus meiner Thür:
      »Adieu, mein Schatz, will schweifen,
      Durch Felder, Wälder streifen,
            Ein freier Cavalier.
            Bin Abends wieder hier.«

      Und wenn ich kehr zurück
      Und leis' die Klinke drück,
      Dann hat sie's gleich vernommen:
      »Mein Schatz, mein Schatz, willkommen!«
            Der Riegel fliegt zurück.
            O Mus'buck, welch ein Glück!

    »Segg, Vadder, is dat Lied nich schön?
Frei is der Mann« un slickt sik up de Tehn
Ganz sachten in dat Hus herin.
Un Mus'madam, de slüppt nu swinn
An Jochen sine Butendör:
»»Kumm, Vader, kumm! Kumm bet nah vör!
Hir kän w' den ganzen Krempel hüren.««
Doch Mus'buck seggt: »Ih stah un hork! –
Wer sik mang Ehlüd' will mengliren,
De stellt sik tüschen Bom un Bork;
Dor kann 'n de schönsten Prügel kriegen;
Ik heww nich Lust vör Amt tau tügen.
Taum besten is't, wenn Ein nicks süht.
Nu All' tau Bedd, 't is Slapenstid.«
»»Je, Vader,«« seggt de Ollsch, »»ik dacht...«« –
»Holt doch Din Mul!« seggt Mus'buck sacht,
»Wat säl'n de Gören dorvon weiten?
Wi hür'n taum Schin blot up de Poggen,
Un nahsten gahn wi in den Möllerroggen
Un in den Preister sinen Weiten.«