Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Wenn de Scharrnbulln brummt

De dumme Jung'

En upfrischtes Märken.

Da weer mal en Katenbuer; de grav up den höchsten Knüll von sin Huskoppel. He wull mal sehn, ob he dar nich Mergel finn' kunn. He is kum twee Spatt deep in den Eerdboden rin, da stött he up en breeden Steen. Ünner den breeden Steen steiht en Putt, en richtigen gebrennten Taterputt oder Swartsuersputt, un baben in den Putt liggt mank luter Knaken en Ring ut Bernsteen, richtigen geelen Bernsteen. Ünner den Ring awer liggt en Tafel, ok ut Lehm brennt as de Putt, darup steiht schreben, dat dat en Wunschring is. In den Ring steekt dree Wünsch; awer de tweete Wunsch mutt sik an den ersten un de drütte an den tweeten ansluten, un gültig ward se erst alle dree, wenn erst en Großvadder, denn en Vadder un denn en Söhn jeder eenen Wunsch utsprickt. De Großvadder mutt toerst den Ring tweibreeken un denn geiht los. – De Buer steek den wunnerlichen Ring in sin Tabaksbüdel, dat he man nich tweibrök. Dar weer ok noch lang' nich an dat Wünschen to denken; denn he harr woll en Söhn, awer noch keen' Söhnssöhn. He müß noch twintig Jahr töben. Un as de 82 Söhnssöhn, den wi upstunns Enkel nöhmt, dar weer, da töv he noch ümmer een Jahr up dat anner. He wull ja ok man gliek dat Rechte un Beste wünschen. Daröwer würr he old, söbentig Jahr old, un ümmer en beeten unentslatener. Nu harr he awer en Swiegerdochder, dat weer en Regent, en Driewer, de in den Olen en öwerflötigen Eeter seeg; denn dat veerte Gebot harr se lang' vergeeten. Den ganzen Dag schüll un gnus se mit em rüm, un Arbeit steek se em so veel up de Röp, dat he de ganze Week daran to dohn harr.

Malins geev se em en Spintsbüdel mit Schalotten in de Hand, de schull he bet Middag plant hebben, sünst kreeg he keen Bokweetenpannkoken aff. As de Klock viertel vör twölv weer, harr he den Büdel noch nich mal halv lerrig plant. Un da kreeg he dat mit de Angst, kreeg den Tabaksbüdel ut de Tasch, brök den Bernsteenring mit sin letzte Kraft twei un stöhn man noch so: »Nu wull ik, dat alle Schalotten plant weern!« Verdori, wat sprüngen de Schalotten ut den Büdel un kröpen as Rotten un Müs to Eer an. As he sik satt Pannkoken eeten harr, vertell he sin' Söhn von den Wunschring un dat he, de Söhn, nu den annern Dag den tweeten Wunsch dohn müß.

Dunner, wat keem de Fru in Ambrasch. De ganze Nacht keem keen Slap in ehr Ogen, un ehrn Mann leet se ok keen Ruh. Gegen Morgen awer weern se doch tom Entsluß kamen, un da nöhm de Mann de Stücken von den Ring in de Hand un säd: »Ik wünsch, dat ik nu so veel Ossen krieg', als mit de Schalotten dat Beefsteak von ehr brad wardn kann!«

Kum harr he den Wunsch utspraken, da keemen hulterkapulter woll dusend Ossen anlopen, keeneen ünner 1500 Pund. De ganze Huskoppel weer vull. Wedder kreeg de Fru keen Slap. Se müß sik nu üm 83 de Ossenpries' bekümmern un hal all de niesten Zeitungen ut dat ganze Dörp tosam.

Den annern Morgen schull Hans, ehr Söhn, den letzten Trumpf utspeelen un de Ossen to den höchsten Pries verköpen.

Dat leeg ja up de Hand, dat kunn man ja mit'n Tunpahl an de Wand föhln.

Nu harrn se awer in dat Dörp en Slachter mit Namen Stenner, den dat man wat knapp mit de Kaß güng', un de Lüd säden, he harr all mal de Fingern ünnerhöch holn. De dörf de Ossen nich kriegen. Ümmer beed se ehrn Söhn vör: Verköp nich de Ossen an Slachter Stenner.

Den annern Morgen güng' se alltosam nah de Huskoppel, wo de Ossen stünn' un leegen. De Vadder mök dat Heck apen, Hans tred rin, rull de Ogen in'n Kopp un säd: »Ik wull . . .«

»»Nich an Slachter Stenner!«« swiester sin Moder em noch mal to.

»Ik wull, dat ik en ganz grote Pietsch harr, wo ik all de Ossen mit tom Dörp rutballern kann.«

Wutsch, harr he en grote Sweep inne Hand, de knarp binah von sülben, un da kreegen de Ossen den Steert hoch un füngen an to lopen, lang dat Redder, öwer de Stückenkoppeln, dwaß dör de Frieweid to Busch un Brook an. Weg weern se.

Den olen Großvadder beewern de Been ünnern Liev, de Vadder beet de Tän' tosam un Hans stünn' dar mit de grote Pietsch un harr den Mund wied apen. Sin Moder awer reet de Schört von de Ogen, se kunn vör Wut man een Wort seggen: Du ole Mulap!

Dat weer dat Enn' von den Wunschring. 84

*