Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Wenn de Scharrnbulln brummt

De Ockschon

Keen Minsch seggt mehr bi uns Bohl. Versteigerung is ehr to hochdütsch un Verstiegerung to plattdütsch. Verstiegern is to dicht bi verstiegen. So hebbt wi denn en schönen Utweg funn' un dat französche Wort Auktion in Ockschon verwannelt. Awer de Handlung is so bleben, as se ümmer west is. Wer man jichens von de Arbeit affkamen kann un en Daler in de Tasch hedd, de strömt der hen. Dat weer doch möglich, dat man dar mal en Schap mit fief Been griepen kunn. –

Min Vadder weer ümmer besorgt üm mi, dat ik en unpraktischen Minschen würr un nich recht in de Welt un mank de Minschen paß: »Dir nimmt vielleicht all' deine Sachen der erste, beste Bösewicht!« Un he harr allen Grund to sin Motmaßung. Denn ik wüß nich, wie veel Swien wi harrn, ik kunn mit tein Jahr noch keen Peerd anspann', un den olen Bettler Niklas Wüpper harr ik mal en ganzen Schilling in de Hand leggt. –

In disse lütte Spaßgeschicht will ik awer doch mal bewiesen, dat ik mennigmal dreemal dör de Näs bohrt weer.

Eben buten de Stadt wahn en Garner.

49 Awer he weer ok Kunstmaler, Bökerworm, Raritätensammler, Ilensetter und Höhnertüchter. Darvon keem dat ok woll, dat de Garnerie bald an de Flickdebüxkant schaben würr.

Min Fründ Jehannes Vagt seggt to mi:

»Öwermorgen is bi den Garner up de Hud Ockschon. Dar ward en ganzen Stapel Böker verköfft, ganz ole sünd dar mank. Dar schußt man mal hengahn.«

Ik stewel mi ja rechtiedig los, lat mi stunn'lang schubsen un drängen, awer de Böker kamt nich. De Mannslüd gaht aff, as de besten Saken verköfft sünd, un de Fruenslüd ward knapper, as de Tassen, Blomen un Gardinen all worden sünd. De Utröper – mi is, as wenn de Mann, de dat linke Og' tokniepen un sogliek mit dat rechte Ohr waken kunn, Hawermann heet – keek mi an: »Aaa! Sie haben wohl Lust zu das feine Schreibpult, das da noch in'n Stall steht.«

»»Ne, ik wull mal sehn, ob mank de Böker, de dar noch sünd, wat för mi is.««

»Die Bücher, Herr Fromme, werden nur in Kabrutsch mit den andern Kram verkauft. Sonst werd ich die nich los. Was wollen Sie mir für den ganzen Rummel geben, der da noch nach ist?«

»»Na, tein Mark.««

»Unter zwanzig Mark nich, mein Lieber, wolln Sie zwanzig Mark für den ganzen Rest geben, denn besinnen Sie sich nich lange.«

»»Denn man to, twintig Mark.««

»Zwanzig Mark – zum ersten! – zum zweiten!! – und zum dritten!!! – für Herr Fromme.«

Darmit springt he von sin Disch, kümmt up mi to un swiestert mi to: »Aber'n Taler Trinkgeld für mir müssen Sie extra abrücken.«

50 »»Nanu, geiht dat nich mit'n Mark?««

»Nein, Herr Fromme, es muß'n ganzen Taler sein; denn da is ja noch die Ziege, die beiden französchen Kaninken und die große Zeugmangel mit bei.«

»»'n Zeeg, französche Karnickel un en Tügmangel? – Na, denn man to, hier is de Daler.««

Tom Glück harr min Fründ en sodennigen Wagen in en Utspann stahnlaten, wo wi de ganze Bescherung upladen kunn'. Tom Unglück awer müssen wi dör de ganze Stadt föhren, un ik hev in minen ganzen Leben nich so veel vergnögte Gesichter utkieken sehn. To Hus müß ik nu erst sorgen, dat Vehwark ünnertobringn. De Zeeg keem in den Swienstall, wiel he doch lerrig weer. De Franzosen awer müssen sik mit en grote Kist behelpen. De annere Kram müß to Böhn schafft wardn.

Bet herto harr ik ganz gemütlich levt. Nu weer dat ut. Bet herto harr min Fru Freden mit mi holn. Nu weer he fleiten. Nu heet dat ümmer: »De Zeeg blarrt ümmerto; du muß ehr Gras snieden un Krut plücken. Du muß aff un an mal'n Viertelstunn' mit ehr snacken. Se is dat woll so gewohnt un hedd gewiß Heimweh. Du muß ehr morgens un abends melken. Ik kann dar nix rutkriegen.«

Ik ok nich. So keem ik denn heel bald up den Infall, dat Deert to verköpen. Awer dat weer damals up'n Lann', wo binah alle Lüd Köh harrn, nich so licht möglich. Toletzt hör ik, in de Stadt weer so'n Kalverslachter un de leet mennigmal ok en Zeeg mit in de Wust verswinn'.

Ik schick also uns' Stutenfru bi em vör, wat he Neigung harr, dat Deert to köpen.

51 He stell sik denn ok den drütten Dag in, un mit Hängn un Wörgn würdn wi uns üm söß Mark eenig. He wull se forts mitnehmen. Awer mi füll noch to rechter Tied en Sprickwort in: Glücklich is de Besitter. Ik töw dree Dag, acht Dag – dat Deert blarr noch ümmer, geev keen Melk, un ik harr Plag', so veel Gras in min frie Tied to plücken, as se von de Röp reet.

Toletz säd de Brotfru, de Slachter keem doch nich; denn wull se mi von de Zeeg affhelpen, awer söß Mark weer to düer, fief kunn se man geben.

Ik steek vergnögt de fief Mark in un weer recht von Harten froh. Den annern Dag awer weer mit'nmal de Slachter dar, läd de söß Mark uppen Disch un verlang' de Zeeg.

Je, de weer verkopslagen. Wat nu?

»Wenn Se mi nich schadlos holt, denn verklag' ik Se!«

Dat weer ja nüdlich. Ik harr toerst noch grote Rosinen in'n Sack. Awer jedermann rad mi, ik schull man in den suern Appel bieten un mi mit em verglieken. He harr all mennigeen an'n Foot reeten, un up en bütten falschen Eid keem em dat gar nich an. Nah lange Verhannelungen müß ik in den Büdel langn un em de fief Mark von de Stutenfru in de Hand glieden laten.

För de Karnickels müß ik ok Gras un Krut plücken, un se weern ebenso krüsch as de Zeeg.

»Wi wüllt to Sünndag een slachten!«

As ik in de Kist keek, weer man een mehr to sehn. Dat annere harr sik dörscharrt un en Utweg funn'.

Wi söchen Gorn, Knick un Tuhn aff, – nütz allns nix. Toletz entdecken wi den Utrieter in't Reet von den Karpendiek achter min' Gorn. Awer to faten 52 kriegen, dar weer garnich an to denken. So hal ik mi denn en Scheetprügel un puß em dat Licht ut. »Wenn de Bettler Mallör hedd, verlüßt he dat Brot ut de Kiep.« As ik mit den Sluckerohr to Hus drög, wer bemött mi? – De Jagdpächter un sin Jäger. Toerst hölln se mi för en Krupschütt un setten all en gewaltige Amtsmin up.

Awer Affbeed schull ik doch doh'n von wegen Scheeten up frömdes Gebeet.

»Fallt mi garnich in!«

Se harrn awer doch so veel Ehrgeföhl, dat se sik nich vör Gericht mit so'n Kinkelitsches blameern.

Nu ward awer bilütten Tied, dat ik to min' Ruhm kam.

De Tügmangel weer alleen tein Mark weert an Füerholt, un ik hau ehr kort un kleen. Sünst harr se noch dat ganze Hus mit ehr Holtwörm ansteeken.

De Böker – öwer hunnertunföftig Stück – weern meistens latinsche Smökers von en olen Rechtsgelehrten. Un wiel ik keen Latinsch kunn un ik min Recht all in'n Kopp harr, so mök ik de olen Böker in Swiensledder to Herbariums för de Scholkinner.

Een Bok awer weer ünner in de Kist, dat wög all' den annern Kram up. Dat weer de Landesbeschriewung von Sleswig-Holsteen von Dankwerth ut dat Jahr 1652. Dat steiht nu all mit 100 Mark in'n Kurs. Awer ik verköp dat nich. Un in dat Schrievpult leegen öwer hunnert verschiedene Deel, de riep sünd för jede Raritäten-Kamer. Dar fünn' ik ok fiefhunnert Bagen Papier, un darup hev ik en Sagenbok schreben, dat nu gewiß all de fiefuntwintigste Uplag' belevt harr, wenn de Verlegger nich so bald de besten Tähn' utbeeten harr. 53

*