Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Wenn de Scharrnbulln brummt

Behext

De Wichelbuer seet in sin' smeerigen Lehnstohl un smök ut en smeerige Piep. He heet de Wichelbuer; denn rund üm sin Hus un Hoff stünn' grote, ole Wicheln. Püllt würdn se nich; awer wenn en anner Buer oder Daglöhner en paar Schüffelsteels bruken müß, denn hau he sik welk aff. Eegentlich heet he Hans Wensin.

In de een Finsterschiev harr he sik en Kieklock wischt, dat he nah de Strat kieken kunn.

He smök un smök, keek un keek, un aff un an säd he langtögsch för sik hen: »Je–ja, ji–ja.« Toletz mök he en langen Hals: dar keem en Mann de Strat lang un güng' up dat Hus to. Da mök Greetlieschen, de Fru, de Dör apen:

»»Vadder, nu kümmt de Kerl.««

»Ja, ik hev em all sehn, lat em man kamen, wi sünd je all hier.«

De Blang'dör würr apenklinkt. Langsam un wiß peddt de Mann up de knubberigen Feldsteen in den Flett, klopp dreemal langsam an de Stubendör un keem rin.

»Goden Dag ok.«

»»Goden Dag. Sett di dal.««

»Na, wie steiht un geiht dat?«

32 »»Je, dat geiht bi uns man slecht.««

»So?«

»»Bi uns hölt dat Negenunglück garnich up. En slechten Minschen mutt uns wat andahn hebben. Wi sünd behext.««

»Dat hev ik mi all dacht. Vertell mal.«

»»De Köh versett een nah de anner; de Melk lett sik nich affbottern.««

»Ne, lett sik garnich affbottern.«

»»De Swien hebbt keen Deeg. De Töt hedd'n Fahlen kreegen; awer an'n neegten Dag weer't wedder dod.««

»Ja, da weer't wedder dod.«

»Vertell man wieder.«

»»De Wind is int Schündack west un hedd binah ne halve Sied affreeten.««

»So?«

»»De Müs sünd in'n Hawern un de Rotten in'n Swienstall.««

»Heel veel Rotten un Müs.«

»Hm!«

»»Un Mudder hedd so veel Rehmatismus in den Arm.««

»Min beste Mann, wat ik for Rehmatismus hev, dat kann'k Se garnich seggen.«

»»Un de Klock geiht ok nich mehr.««

»So?«

»»Un jede Nach sitt de ol Kattul in'n Appelbom achter't Finster. Dat hedd ok wat to bedüden.««

»Hebbt Ji denn all wat brukt?«

»»Ja, wi hebbt all allns versöcht, de ole Wragsch is hier all dreemal west, hedd rad un bött, hedd awer allns nix holpen.««

»Hedd allns nix holpen.«

»Dat hev ik mi woll dacht. De ol Wragsch kann nix. Denn wüllt wi dat mal versöken.«

33 »»Dat is recht, Mudder, du schust den Mann man en Taß Kaffee kaken. Du hest em noch nix Natts un Drögs anbaden. De Mann hedd all'n arigen Weg makt, slah em man en halv Dutz Eier in de Pann'.««

Dat schien den Mann to passen. Dat kettel em in de Ohren, un he slök all mal drög dal to Prov. Nu sett he sik an'n Disch, kreeg en swartes Taschenbok rut un füng' mit en Timmermanns-Bleesticken an so schrieben un to printen.

De Wichelbuer säd nahher, em weern rein de Haar to Barg kamen, un dat weer em heet un kold lang den Puckel lopen, as he de wunnerlichen Teeken seeg. He harr öwerhaupt en groten Respekt vör dat Schrieben.

De Hexenmeister, Hans Kibbel von'n Brook – denn dat he en Hexenmeister weer, kann sik nu all jedereen denken – weer en lütten duknackten Kerl mit en langtögsch Gesicht vull Pockennorn. De Näs weer scheev un lang, de Ogen weern grön un spitz as den Foß sin. Se güng' ümmer hen un her, as en paar Fettplackens up de Supp, de int Kaken is. De Haar speeln in't Rötliche un seegen ut as: Wer kämmt Hasen un Föß.

As he utschreben harr, stell de Fru Kaffee un Brot, Eier un Mettwuß up'n Disch, un he säd, dat smeck doch all wedder, man müß de Mund man blot wat beeden.

Toletz weern de Töllers blank, un he wisch sik den Bart mit en rodes Taschendok aff.

»So, nu kann't losgahn.«

Darmit stünn he up, kreeg en lütten swarten Kasten, den he so lang' in de Eck stellt harr, her un füng' an uttopacken: En lütte Lücht, en Füerstahl mit Steen un Tunner, en Pistol, Hamer, Knieptang' un lütte Nagels, söben hölten Schachteln, neegen Tüten 34 un sünst noch allerhand Krimsdudel, en Rökerfatt ut Kopper nich to vergeeten.

Nu geev he as Feldherr den Befehl ut, wenn he buten bi de Arbeit weer, denn müssen se all' binn' blieben, un weer he binn' to hanteern, denn müssen se sik so lang' buten upholn, un üm Himmelswillen dörv keen Wort falln.

Toerst güng' he dreemal mit de brennen Latern ümt Hus, lücht in jede Muerritz un jedes Lock un stopp dat denn mit en Strohwiep to. An alle veer Ecken nagel he en Barkenbusch an de Stänners, un dat Dack up Hus un Schün weih he dreemal mit en Fedderflunk von en Krai an.

An de Dören mök he mit rode Kriet Krüzen un Teeken. Öwerhaupt schien'n Rot un Swart en grote Rull bi em to speeln.

In dat Füerfatt schüdd he ut dree Tüten fienes Pulver un steek dat an, güng' üm Köh, Peer un Swien rüm, un de Höhner kreegen ok en beeten aff.

In een' Stänner, de en Knastlock harr, steek he en lüttes, vermückertes Ei, as de olen Höhner mitünner leggt. Ünner den Borrn von dat Botterfatt nagel he en wittes Krüz, dat he sik ut Wesselfell sneeden harr, de Melkfatten beschreev he mit Kräns un Zirkels un in den Füerherd schöt he toletz en lütten Pistolenschuß aff. Darmit weer de erste Bespreekung to Enn'. He buck mit'n Kopp ut de Blang'dör, wink de Lüd wedder rin, sett sik up sin' Stohl un verklar, dat he de Minschen, Stuben un Kamern en anner Mal vörnehmen müß.

De Buer, den noch ümmer de Been ünnern Liev beewern, frög nu, wat he schüllig weer.

Dat stünn' in jeden sin Beleeven, awer dat Sülwer harr keen Deeg, en rodes Stück müß dat all wesen.

35 Hans Wensin harr sik dat all dacht. He schöw de Piep von de rechte Eck in de linke, slöt den Kuffer apen, grabbel en Twintigmarkstück rut un läd dat vör den Hexenmeister up den Disch.

Nah acht Dag keem he wedder. Up Greetlieschen ehrn Arm leet he Funken ut den Füersteen spring'n. An alle Kuffers, Laden un Schappen trummel he mit en Hamer an, as wenn he Rotten un Müs bang' maken wull. Jeden Rum röker he mit Tunner ut, un wat he dar för Formeln un Riemelreis herbeed hedd, dat kunn keen Minsch verstahn. Toletz kreeg he wedder sin Geld un Eeten.

De Buer un sin Fru möken ditmal all en anner Gesicht un verseekern den Hexenmeister, dat schien so, as wenn dat all en beten holpen harr.

Nu geev denn een Wort dat anner, un toletz rück de Buer denn mit de Frag' rut, wer em denn woll behext harr.

Dat kunn he so mi nix di nix nich seggen; awer dat geev allerhand Anteeken, dat man dat Düwelskind doch up de Spor kamen kunn. Disse Art Minschen güng' dat grad so as de Verbreekers, de müssen ok ümmer wedder nach de Städ hen, wo se ehr Undaht utövt harrn. Gewöhnlich möken se sik denn en Gewarv un wulln sik irgend wat lehn', de Hex en Fatt oder Schöttel, de Kerl en Biel oder isern Stang'.

Darmit wull he affgahn, awer de Wichelbuer höll em fast un frög: »»Wenn nu de Kerl kümmt, woans un wodennig mutt man denn mit em verfohrn?««

»Kolt Water, min leewe Wensin, blot kolt Water, – lopen Water ut'n Beek, mutt awer vör Sünnupgang halt wardn, un denn ahn en Wort so spreeken forts öwern Kopp, un denn mit en nien Barkenbessen stuv up de Hacken dat daldreben Water ut de Dör fegen. Denn is de Bann braken. Wi heet dat den 36 Bann, min gode Wensin, heet wi dat. Wie kunn' em sünst ok veeruntwintig Stunn' »stahn« laten. Awer dat deiht ja am Enn' nich nödig. Addüs ok.«

Schräg öwer unsen behexten Buern – man kunn dar binah mit en Steen hen smieten –, wahn de Buer Breuker, en goden, vernünftigen Mann. Em kunn keen Minsch wat Leeges nahseggen; blot de Solospeelers, de jeden Sünndag-Nahmiddag von Klock veer bet söben mit Spedillje un Manillje sik rümrackern, säden, dat he mennigmal, wenn Not an'n Mann weer, dör de Farv steek. Na, en lütten Fehler dröpt man bi den besten Minschen.

Kort un god to vertelln: Buer Breuker leet sin' Hofplatz, wiel he all arig bulig un bargig weer, frisch plastern. Twee Steenbrüggers wruschen gräsig mank de groten Felsen rüm, un den een' harr en scharpe Kant gestern abend all de linke Back affschrammt.

Nu harr Buer Breuker man een isern Stang', un as se en groten Kantsteen nich darmit rutkriegen un nich recht klaufast wardn kunn', säden se: »Wenn wi blot noch een isern Stang' harrn!«

»»Dat wüllt wi licht kriegen,«« säd de Buer, »»ik lop röwer nah den Wichelbuern un hal een.««

Darmit fuck he los.

De Wichelbuer weer all lang' up'n Posten; he güng' mit grote Schreed langsam nah de Grotdör, von de Grotdör nah de Blang'dör, denn nah de anner Blang'dör un so wedder nach de Grotdör torügg. Bi jede Dör stünn' en Emmer mit fleeten Water, lang' vör Sünnupgang halt, un en nien Bessen, ut frischen Barkenbusch bunn'.

He mök grad Kehrt bi de Grotdör un wull de Deel wedder tohöch gahn, da kümmt Buer Breuker sik rinklinkfießen un seggt ganz fründlich: »Goden 37 Morgen, Nahwer, o kunnst mi mal din isern Stang' en beeten lehn', wi kamt bi de Steen een to kort . . .«

Quatsch! harr he den ganzen Emmer fleeten Water, lang' vör Sünnupgang halt, öwer'n Kopp, dat he man so lecken däd un dat letzte em in de Steweln bestahn bleev: »Büst nu ganz unklok wordn oder wat fehlt di?«

Awer dat weer nich ratsam, sik mit den Wichelbuern noch intolaten. He weer en bomlangen Kerl, un de stieven Ogen, de he mök, leeten nix Godes ahn'n. He höll em ok all den Barkenbessen entgegen un feg' em stuv up de Hacken mitsams dat Hexenwater nah de Dör rut.

»Süh so, Greetlieschen, nu hebbt wi wedder Freden un Deeg in't Hus. Awer dat Nahwer Breuker dat weer, dat harr ik doch nich dacht.«

»»Gott Lov, dat wi wedder Freden un Deeg in't Hus hebbt. Nu kumm man rin un fröhstück, ik hev Eier in de Pann' slagen.«« 38

*