Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Wenn de Scharrnbulln brummt

De Beermann un de Melkkutscher

De beiden kunn' sik von Anfang an nich utstahn. Se harrn en Pik upenanner, ahn' dat se wüßten – worüm?

Dat leeg jawoll in de Natur. Melk un Beer künnt sik ok nich verdrägen. Un so stünn' sik de Melkkutscher Klaas Kröger un de Beermann Hannis Kröger as Kuckuck un Söbensteern.

Dar keem noch hento, dat de een ut de Stadt un de annere von'n Lann' keem, un jeder harr en minnachtiges Vörurdeel gegen den annern.

Melk-Klaas keem wied ut' Land un müß all vör Merrnnacht loskutscheern, um noch rechttiedig sin Melk afftoleewern, un denn klöter he sik so Halwigvörmiddig mit de leerigen Kanns wedder to Hus.

He föhr bi Nacht un föhr bi Dag, in Hitt un Küll, bi Storm un Regen ümmer ganz egal fort, as en Uhrwark.

Beer-Hannis harr dat en beeten lichter. He kunn de Nacht darto bruken, woto se den Minschen am besten deent. He bruk erst morgens uttorücken, un sin Weg weer nich so wied. He harr en Paar Peer, de kunn' den Wagen haltern, un wenn he sik in eenen Krog mal beeten to lang' uphöll, denn steek he mit den Smicken nah, leet ehr draben un hal dat bald wedder 64 in. Dat arger Melk-Klaas denn bannig, wenn de annere em vörbijög, un he kunn sik denn nich holn un röp em to:

»Na, du Peerschinner, du weeßt woll nich, wat Peerfleesch kost? Du kriggst din Elefanten ok noch ehrer in de Wust, as din' Herren leev is.«

»»Dar quäl di man nich üm, du Bottermelksmöller, an din olen Zeegen will sik doch keen Minsch de Tähn' utbieten.««

Un in'n heeten Sommer heet dat:

»Mi wunnert, dat du noch von din Jüch los warrst. Du schust man ümkehrn un Kees maken!«

»»Ja, ik harr grad desülwigen Gedanken un wull di all toropen: Bedenken un ümkehrn is dat Best an'n Minschen. – Du schust man de Straten mit din' Drank spölen, dat ik nich so veel Stoff to sluken bruk.««

So vergüng' een Jahr nah dat anner. De beiden würden toletz möd, sik to uzen. Se föhren mennigmal all ganz gemütlich achterenanner an.

Toletz böden se sik all wedder de Tied, un een reep den annern all mal to: Dat is je bannig kolt! oder: Man mutt ja in't Stillsitten sweeten! Dat Weder föhrt veele Minschen tosam, wenn se sünst nix to snacken weet. Un liekers hört man all den Ton, woans de annere gesunn' is.

Toletz, wenn de Een mal en frisches Peerd harr, frög de anner, wo dat her weer un wo dat ole bleben weer, ob dat nie ok zeppelinseeker weer un sünst allerhand.

»Du hest ja gestern gar nich föhrt, büst krank west?«

»»Ne, ik hev min' Vadder begraben.««

65 »O, wat hedd em fehlt?«

»»Em hedd wieder nix fehlt, he weer up.««

»Wo old is he denn wordn?«

»»Achtunsöbentig.««

»Dat is'n godes Öller.«

»»Wi harrn em awer noch gern en beeten beholn, he weer noch ümmer so tofreeden un so nett to uns' Kinner. – Je, wi möt jawoll wieder. Hü Peter!««

Niejahrsmorgen weer't. All' de Böm un Büscher hüng' vull Ruriep, luter fiene Nateln, dicht an dicht. Dat weer as in en anner Welt. Wenn de Meisen un Goldhahns von en Telgen flögen, denn turr de Smuck as en Brutsleier lies hendal in den Snee. Achtern Knick harr sik en Rapphohnvolk up de junge Roggensaat inbuddelt, üm den Kropp wedder vull to stoppen. De Hahn höll de Wacht, awer he säd woll to Fru un Kinner: Pukt man geruhig wieder, de Wagen, de dar anquietschen kümmt, dat is Beer-Hannis sien. De deiht uns nix.

As Hannis up'n »Grönen Jäger« ankeem, höll Melk-Klaas all vör de Dör. Hannis bög nah dat Weertshus ran, smeet de Peer de Deeken öwer un güng' in'n Krog:

»Godn Morgen un Prost Niejahr alltosam!«

»»Danke, ik meent ok so!««

Awer vör Melk-Klaas stell he sik hen, wisch sin Hand an dat Achterdeel von sin Büx aff, denn an de grote Ledderschört kunn he dat ja nich, un höll em de Hand hen un säd:

»Un di, – ole Landschippsmaat, will ik noch ganz besonners en godes Niejahr wünschen.«

»»Ik di ok, recht von Harten. Wüllt höpen, dat wi noch lang' gesund tohopen föhrt.««

66 »Wo lang' föhrt wi nu all tosam?«

»»Je, öwer twintig sünd dat all.««

»Töv mal, büst du nich grad int Kullerajahr anfungn?«

»»Dat stimmt.««

»Minsch, wat geiht de Tied.«

»»Weest wat, wenn't fiefuntwintig sünd, denn lat uns man Jubiläum fiern.««

»Dat künnt wi dohn, ik betahl hier up'n »Grönen Jäger« dat Botterbrot.«

»»Un ik geev en Buddel Wien darto ut.««

Beide slögen sik in de Hann.

»Minsch, wat hest för grote Flossen, dat's man god, dat du keen Klavierlehrer worden büst, du harrst mit jeden Finger forts dreestimmig speelt.«

»»Di brickt ok nix aff, du weerst ok nich to'n Uhrmaker to bruken.««

»Du kümmst mi öwerhaupt heel verdächtig vör.«

»»Wo meenst dat?««

»Du hest grad son Ogen as en Unkel von mi un treckst grad so mit de Ünnerlipp as he.

»»Wo hest din Unkel denn?««

»He wahnt in Wakendörp, is nu awer all up't Olendeel.««

»»In Wakendörp, wo heet he denn?««

»Hans Kröger.«

»»Minsch, dat is ja ok min Unkel; denn sünd wi ja, weet Gott, liefhaftige Vetters.««

»Büst du denn een von Theeß Kröger sin?«

»»Ja, ik bün de tweete Söhn.««

»Dat harrst je ok all vör twintig Jahr seggen kunnt, denn harrn wi uns ok nich so lang' as Hund un Katt uptospeeln brukt.«

»»Wokeen kunn dat weeten, Krögers gifft dat ja bi uns in jedes Dörp. Un de Rendant an de 67 Kaspels-Sparkaß hedd mi nuletzt seggt, he wull sik en besonneres Hauptbok för all' de Krögers inrichten, mit alle Vörnams un Geburtsdag.««

»Na, dat freit mi würklich, dat wi so nah verwandt sünd. Denn wüllt wi höpen, dat wi noch lang' as Vetters föhrt.«

»»Dat is jüst min Meenung.««

Darmit güngen se rut, steegen to Wagen, wünn' sik in de Deeken un »Hü, Peter!«

»Noch een Wort, wo heest du denn eegentlich mit Vörnam? Dat harrn wi ja bald vergeeten.«

»»Ik heet Hannis.««

»Un ik heet Klaas.«

»»Nochmal Prost Niejahr, Klaas!««

»Prost Niejahr, Hannis, gröt to Hus!«

Hü, Peter! 68

*