Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

Paul Bodderbrod.

In Hilligensteden lev mal en Mann, de heet nich anners as Paul Bodderbrod. He weer ümmer hungerbeetsch un lungerfreetsch un eet för Söben. As de Bischof mal de Karken in de Gegend visenteer, vertelln de Pastorn em ok von Paul sin Freeten un Supen up de Kösten und Högen. Da leet de Bischof em mal to sik beden un stell em vör, dat so'n Freeten un Supen garnich mehr minschlich weer.

Paul säd dar nich veel to, as dat eene Wort: »Ik kann dat dohn un laten.«

Dat letzte Wort gefüll den Bischof un he säd, dat weer god, he keem nah dree Jahr wedder, un denn schull em, den Bischof, dat högen, wenn he dat laten harr.

Richtig, nah dree Jahr stell' he sik wedder in, un een von sin ersten Fragen weer, ob Paul Bodderbrod sin' olen Lebenswannel laten harr.

Da müß de Pastor bedrövt den Kopf schürrn, dat weer noch ümmer dat ole Leed mit em. So leet de Bischof Paul wedder to sik kamen un smeet em vör, dat he sin Wort von wegen dat Laten braken harr.

»Ik hev Em nicks verspraken«, säd Paul, »ik hev dat so meent: wat ik eeten un drinken doh, dat kann ik in min Liev ok laten.«

Dat kunn he ok, denn de Lüd säden: he wög 476 Pund.

(Ut ganz Holsteen.)