Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

De Professer.

Fröher wüß keen Minsch mank de Vagels in ganz Sleswig-Holsteen beter Bescheed as de Professer Rohweder in Husum. Wenn he in'n Sommer man jichens Tied harr, so weer he ünnerwegens in Knick un Tun, Busch un Brok un beluer de Tweebeenigen. He weer ok sünst en ganz liedsamen Mann, un de Freden güng' em öwer alles.

As he mal morgens wedder up de Walz wull, leegen sik up sin Nahwerschopp all ganz fröh Mann un Fru in de Haar un schimpen un schandeern gräsig. De Professer vermahn ehr, doch eenig to sin. Awer se gröhln em an: »Stick di man nich twüschen Mann un Fru!« Un so geiht he denn wieder.

Nah en Stunns Tied kümmt he in en Dörp un geiht nah en oles Buernhus ran, wo en oles grotes Adbarnest up den Gewel sitt, un de Olsch kiekt klok öwer Bord, as se em wies ward. Da ward he gewahr, dat en Adbarei up den Meßfahlt liggt. Dat is heel blewen un is ok noch ganz warm. He wischt dat aff un röppt en gatlichen Jung, de grad mit sin Snappsnut ut de Blangdör kiekt.

»Jung, is hier nich en lang' Dackledder?«

»Ja, hängt an'n Schuerkaben.«

»Denn will ik mal de Ledder halen un du stiggst up't Dack un leggst dit Ei wedder in dat Adbarnest. Wullt dat?«

»Ja, wat givst mi, wenn ik dat doh?«

»Denn kriggst en Duwwelschilling.«

»Denn man los.«

De Ledder ward anstellt. De Jung klattert tohöch un leggt dat Ei richtig wedder in dat Nest rin. De Professor freit sik as'n Stint. He is all grad in't Wiedergahn, da ward dat up dat Buerhus klappern, un de Ol von den beiden Adbars, de grad von de Poggenjagd to Hus kamen is, makt en groten Spiktakel un smitt dat Ei wedder rut. De Professer kehrt wedder üm, bekiekt dat Ei, dat nu doch all en Kluft kreegen hedd, rükt dar an un hölt dat gegen de Sünn'. Dat is wahraftig fulschölt, as he dat apenmakt. Un as he nahdenklich weggeiht, kümmt em dat so vör, as wenn de Adbar em nahklappert: »Stick di man nich twüschen Mann un Fru!«

(Ut Stapelholm.)