Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

De Peerkrüff.

Uns' Discher Borkmöller weer en heel swiegsamen Minschen. He säd nich mehr, as he jichens nödig harr, am leevsten nich mehr as Ja un Nee. He meen, sin Warktüg, Huwel, Hamer un Sag, snack för em mit.

Malins weer he all fröhmorgens bi to kloppen un to nageln, dat de ganze Kat man so dröhn. Sin Nahwer, de Snieder, weer ümmer heel nieschierig, keek in't ap'ne Finster un frög: »Na, all so dull bi de Arbeit?«

»Ja.«

»Makst du en Kist?«

»Ja.«

»För wokeen?«

»För Buer Tietens.«

»Woans is dat denn kamen?«

»De ole is up.«

»Dat hev ik mi woll dacht; toletzt hett alles mal en Enn.«

So snacken se noch en Stremel wieder, de Discher von de Peerkrüff, de he för Buer Tietens mök, un de Snieder von den olen Vader Tietens, denn he in'n Sinn harr, un den he nu för dod höll.

Flink dreih he sik üm un löp von een Hus in't annere: »Hebbt Ji ok all hört, de ole Vader Tietens is dar nu ok ja mit lank?« Un wenn een un de anner dat nich glöwen wull, denn sett he hento: »De Discher hett mi't seggt, de würr't nich seggen, wenn't nich wahr weer, un dat Sark hev ik sülben sehn.« As he nu dat halwe Dorp all affkloppt hett, un von'n Dörpsplatz nah de Achterhörn rin bögt – wer steiht dar un snackt mit Korl Göben? De ole Vader Tietens, – un ganz kandidel is he! – Junge, wat verjagt sik de Snieder! Flink kehrt he üm un lett in de Hüser, wo he all west is, den Doden wedder lebennig warrn. Bi den Discher hett he sick awer so bald nich wedder sehn laten.

(Ut de Nah un von de Säbarger Landstrat')