Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

De Olen.

As wi noch ünner de dänsch Regierung weern, würr in't Kaspel Kolnkarken mal en nien Kaspelvagt insett. He leet sik denn nu jeden Dag sin' Brunen sadeln un reed öwer Land, üm sin Kaspel erstmal gehörig kenn' to lehrn.

So keem he denn ok in den Kisdörperwohld, wo de Hüser un Höv man ganz vereenzelt liggt. Dat weer in'n Sommer un sin Peerd würr bannig von de blinn' Fleegen plagt. So reed he denn nah en Hoffstäd rup, üm dat Peerd mal Verlüchterung to günn'.

Da seet dar en olen Mann twüschen söbentig un tachentig Jahr vör de Dör up en ümstülpten Börnammer un ween sin snapperlangen Tran'. Dat süht man sünst selten, denn de olen Lüd sünd gegen all' dat Hack un Mack in düssen Leben all bannig affstumpt.

So is denn de Kaspelvagt nieschierig worrn un fragt den Olen, worüm he denn so bedrövt is. »Ja«, seggt he, »min Vadder hett mi slagen.« Dat will de Kaspelvagt denn garnich to Kopp. Awer as he dar up de grote Deel wat gnurren un brummen hört, buckt he öwer de Grotdör un süht dar en noch öllern Mann mit de Hann' slahn. He fragt em denn nu, worüm he so gnaddig is. »Je,« seggt de, »de Jung dar buten vör de Dör hedd den Olen in de Döns, de all en beten von de Föt is, fallen laten un da hev ik em en paar in't Gnick geben.«

Nu steiht den Kaspelvagt binah de Verstand still. He geiht in grote Verwunnerung de Deel tohöch, klinkt de Stubendör apen, un richtig: Dar achtern Aben in de Eck sitt en steenolen Mann, den he up hunnertundörtig Jahr taxeern mutt, un smökt ut en lange Piep.

»Goden Dag«, seggt de steenole Mann. – da wünscht de Kaspelvagt Grotvader, Vader un Söhn gode Gesundheit, sett sik to Peerd, ritt to Hus un vertellt sin Fru von de dree olen Minschen, von de uns' Herrgott twee gewiß vergeten hedd.

(Kaspel Kolnkarken, un in'n »Müllenhoff« steiht dat ok all.)