Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Kumm rin – kiek rut

Tein Daler.

As wi noch wieder nicks harrn as Sülwergeld, schick de ole Buervagt Jörns sin' olen Daglöhner Daniel mit en groten Büdel vull preusche Daler nach den Amtmann in Pinn'barg:

»Segg em man, du bröchst dat Herrengeld von uns' Dörp.«

Daniel müß sik up den langen Weg höllisch mit den Büdel afftasen un arger sik, dat he dat för sin gewöhnliches Daglohn un en paar Tehrschillings dohn müß. Toletzt tell' he sik dicht vör Pinn'barg tein Daler ut den Büdel rut un nah sin eegen Tasch rin.

As de Amtmann dat Geld tellen laten harr, säd he Daniel dat batz för'n Kopp, he schull de tein Daler, de daran fehlen un de he dar in de linke Büxentasch harr, man flink wedder hergeben, sünst leet he em in »Johann Mus sin Fack« steken.

Na, denn müß he ja wedder affhaaren. He vertell' dat to Hus an sin' Döschkollegen un de säd: »Wat büst du dumm west; du hest dat Geld baben affnahmen; du harrst dat von ünnen rutnehmen müßt, denn harr de Amtmann dat nich markt.«

As he dat anner Jahr wedder mit dat Geld henbücks, nehm he also slankweg de tein Daler von ünnen rut.

He luer all örndtlich, dat he den Amtmann ditmal begriesmulen däd, den olen Voß. Awer ditmal, buck de Amtmann ut de Dör un röp: »Sparrn Se dissen Mann mal bi Water un Brod in; dat tweete Mal wüllt wi em dat doch nich schenken.«

Dar seet he denn eenen Dag achter de swedschen Gardinen un wunner sik, wie de Amtmann dar gliek achter kamen weer.

(Pinn'barg.)