Eər stâut, eə d· Sunn aûf’gangə^~,
Scho^~ voər dər Pfoərtə^~ Wacht,
Und wenn si· gâut a^~fangə^~,
So zündt ər iər zə Nacht.

Wiə glitzgət eər so fáindli’
Mit helləm, klâurəm Äug!
Und nickət eüs so fráindli’,
Und ist so gar net blaûg!

Vərliəbtə scháu·n d·rum geərə^~
Nau’ iəm mit stilləm Blick;
Eər háißt »dər Liəbe Steərə^~«,
Von deəm all Fráid und Glück.

I sell’ laûsch hin und widər
Aûf iən, so früə als spâut;
Warum? Weil dann mei^~ Fridə
Von und zuər Arbət gâut.

Dâu haltət, still vərborgə^~,
Ai^~·s aûf dəs andrə Wacht,
Zə sagə^~: Guətə^~ Morgə^~!
Zə sagə^~: Guətə Nacht!

Und, wem-mər z·sämə^~ kosə^~
Aûf dər ai^~samə^~ Paß,
Dâu luəgə^~ und dâu losə^~
Kái^~ Neid und áu’ kái^~ Haß.

Eər nur, dər liəbə Steərə^~,
Siht eüs vo^~ weitəm zuə,
Und weu^~scht eüs, wol recht geərə^~!
D^~ guətə, süəßə Ruə!