Lang vor dr Wienecht sind di wyße Vögel
Vom Himel cho, und d Chind händ d Schlitte gholt.
Wen s Anneli uf siner höche Gäiß
Is Gräbli gfahren ischt, händ alli glachet,
Und s Nochbers Sämi änevör am Brunne
Het s allmol gschneeblet, wen er s gseh het cho.
S het aber gwüßt, wi s dem mag Mäischter gwärde,
Und s nechscht mol het s em grüeft: «Du bischt jo nume
De Batze-Sämi, du!» Das het de Sämi
Nid chönne ghöre sid dr Bundesfyr:
«Wart aber iez!» Do streckt s em d Zungen use,
Und eb er s packt gha het, isch s uf dr Gäiß
Durab und häi. — Mit chalte Schneebelhände
Schlycht s gäg dr Chamer, wo s Mareili lyt
Und düßelet zum Bett und het em d Händ
Ufs Fiebergsicht und lachet winen Schölm.
«Gäl Anneli, het d Schwöschter zuenem gsäit,
De hesch mi lieb und d Bäsimueter au?
Und gäl, de folgischt, wen si öppis säit?»
«I folge jo», het s gsäit und nid verstande,
Was d Schwöschter mäint, und wo si gar nid lachet,
So isch es gläitig wider usegsprunge.

«Ihr, Bäsi», het s Mareili wyter gredt,
«Wen i den nümme do bi, müend r s chly
63 No lieber ha as mi; das folget scho
Und lügt ech nonig a.» «Was redscht doch au?
I säg dr s jo, das isch scho lang vergässe»,
Het d Bäsi gsäit. «Jo aber, wen s es lehrti
Und word win i, den säite d Lüt im Dorf,
S seig äis wi s ander. Bäsi, wen i dänke,
Wi s iez no allne von is ’gangen ischt,
So sött s us äim doch öppis anders geh.
I wett i gsecht, wi s Anneli den äinischt
Drhär chunnt ame Sundig, gsund und schön,
Und wi s vor käim mues d Auge z Bode ha,
Und all Lüt säge: Das isch glych es bravs.»
«Mareili, stirb mr nid», het d Bäsi ’briegget.
«I cha s nid träge. Lueg, iez bin i gschuld,
As er is Wasser ischt. Er het no d Hand
As Ufer gstreckt und grüeft, i söl em hälfe.
I han em d Finger abem Balke glöst
Und han en zmitzt i d Aaren use gstoße.
Das quelt mi iez, so lang i s Läbe ha.»
«Wen i wett dewäg rächne», säit s Mareili,
«Wer isch den gschuld as i? Wäg eusem Vatter,
Iez gsehni wi s vom Hergott gmäint gsi ischt:
I hätt em sölle hälfe; glaubed s Bäsi,
Für das isch d Chraft und d Gsundhäit umecho.
Drum isch es dopplet rächt, as i mueß stärbe.
Iez dänki aber hinechtie, de Pfarer
Het äinischt i dr Underwysig gsäit,
Zum Stärbe bruch me numen äis Gibätt:
‹Gott sei mir Sünder gnädig!› Alli glych,
Nid äine stöhj vora. Isch das nid schön?
Den ghöre mr doch alli wider zäme,
De Vatter, d Mueter, ihr und dänk au i:
64 S sind alli, aber käis eläigge gschuld.
Und alli tusig Möntschen uf dr Wält,
Vo wytem chöme si und us dr Nöchi
Und gänd enander d Händ im wyte Chräis
Und luegen obsi, wo me s himmlisch Liecht
Vil schöner weder d Morgesunne gseht.
Und alli tusig fallen iez uf d Chneu
Und bätte mitenand.» Ganz still het d Bäsi,
Wo s dewäg gredt het, glost. Den het si gsäit:
«Wi du äin tröschte chauscht! Wo chunnt s dr här?»
«Es isch mr wines großes häiligs Bild,
Wo näumen i dr schönschte Chile hanget,
Und ha s doch niene gseh! O lueged au,
Wi s funklet i dr Höchi, immer schöner!
Und immer tiefer falle d Lüt an Bode,
Und mir sind z mitzt im Chräis und bätten au.»

So het s Mareili z obe d Wält vergässe,
Und s Stärbe wer em gsi, wi we me gärn
Es alts verdräckets Chläid uf d Syte hänkt
Und inen neue warme Chittel schlüft.
Am Morgen aber het s dr Bäsi grüeft:
«Das möchti glych no wüsse, wägem Hans,
Worum as de nid cho ischt a dem Sundig.»
«Er het dänk gfrogt, den händ em d Lüt scho lang
Vo diner Chranket zellt», het d Bäsi gmäint.
Do lachet s halb: «Wen s nume das ischt, Hans,
So ha di glych no lieb.» Den handcherum
Het s wider lislig ’briegget i dr Decki.
Und under Tags het s hundert mol im Hans
Di liebschte Näme grüeft. Wo z obe spot
No s Emmi chunnt, so het s em s müesse säge:
65 «De wäischt jo wäge mym, wo a dem Sundig
Nid isch cho tanze. Lueg, i möcht no wüsse,
Öb s wäg dr Chranket ischt. Er het dänk ehnder
Es anders, wonem gfallt.» «Das wäisi bald»,
Het s Emmi gsäit, «i kenne mängs det äne;
Heb no Gedult bis morn, den muesch es wüsse.»

Do z nacht het s numen a sim Hans gstudiert,
Und d Yfersucht het s wi mit Chettene
As Läbe ’bunden und em s Härz verschnüert.
S het nüt meh glaubt, was s geschter gsäit gha het,
Und mängischt grüeft, es seig no z jung zum Stärbe.
Wen s d Bäsi tröschtet het, so isch es wider
Verschrocken ab dr äigne böse Schwechi,
Und wen si ’bättet het, het s Amen gsäit.
Am halbi vieri isch es rüehjig worde,
Und usem Egge näb dr Stubetör
Isch öppis wi uf Gäischterfüeße cho.
E wyßi Gstalt het d Chamer häiter gmacht
Und het im Chind e Hand uf d Stirne gläit.
S het gwüßt: das isch mi Mueter. Wi im Himel
Isch s worden ums, ke Angscht, ke Yfersucht
Kes böses Gwüsse het s meh chönne ha.
Si het kes Wörtli gsäit und doch het s gmäint,
Es ghör si rede, lieb und guet wi ame,
Näi lieber, besser, wi me s nid cha säge.
Den isch si zuenem gläge. Warm und z fride
Händ beedi zäme gschnufet wi vor Zyte,
Wo s Chind am Sundigmorge zu dr Mueter
I d Chüssi gschloffen ischt. — Dr ander Tag
Het s nüt meh gchlagt und numen öppe gsäit:
«Iez stirbi gärn, i goh jo zu dr Mueter.»
66 Den händ em d Auge glänzt vor Säligkäit.
Vom Hans het s gsäit: «Ir müend nid mäine, Bäsi
I seig no s glych wo nächt. Näi, wen i wüßt,
As s wäg dr Chranket wer, i chönnt em säge:
S isch schad, i hätt dr s ander au verzoge.
He gwüß, s ischt wohr, was hätt er doch a mir,
A somen arme Lumpemäitli gha?»

Eb s Emmi cho ischt, isch s Mareili gstorbe. — —
Vier Bueben us dr glychen Underwysig
Händ gsäit, si wele s träge. Sini Gspane
Händ gsunge vorem Hus, wo s glütet het
Und wo si s dussen abgstellt händ im Sarg.
Wie graui Umhäng sind die schwere Wulke
De Bärge noh und i de Bäume ghanget,
Wi säbmol, wo si d Mueter furtträit händ.
Bim letschte Värs het d Sunne s Gwülch verrisse
Und het en Augeblick mit wyßem Liecht
Uf d Mäitli abegluegt, wo gsunge händ.
Den sind si mitem gäg dr Chilen use.