| |
All Tag het s Anneli si Arbet gha.
Wen s us dr Schuel cho ischt, am zächni, elfi,
So het em d Bäsi s Huttli vüre ’geh
Und gsäit: «Versuum di nid bis i d Fabrik,
S Mareili blanget druf!» Erst im durhäi
Het s gluegt wi d Chäber laufe, d Raupe chrüche,
Und d Schnägge d Hüsli schläiken uf dr Stroß,
Im Holz no aben isch es ab dr Stroß
Für besser z gseh, wi d Äicher turnet händ,
Und s Dorf uf het s den ’gäutschlet a de Brünne.
Gwüß isch im Anni niene wöhler gsi
As underwägs, wen s häizue trölet ischt.
S Mareili het em aber d Freud verdorbe,
Wo d Chranket cho ischt no dr Bundesfyr.
S ischt äinischt müeder häicho ab dr Arbet
Und früehj is Bett, und wo s verwachet ischt,
Het s gmäint, es häig e Schmitten i sim Chopf.
Und no e Nacht, so het s im Fieber gredt.
Nün Tag und Nächt isch s hert am Wasser noh,
Wo käis meh usechunnt. No mängi Wuche
Isch s müed dr Sunne noh, und d Sunne het
Mit aller Gwalt und aller Liebesmüehj
Kes Wunder fertig ’brocht. Wi gärn hätt s gschaffet!
Wi gärn, wo s gägem Winter ’gangen ischt,
Hätt s ghulfe s Land abrume, Rebe hole,
Und d Rüebli mit de halbverfrorne Hände
Abhaue vorem Hus bis spot i d Nacht!
Drfür het s gfroren uf dr warme Chouscht
Und ’dänkt, wen s nume gägem Hustag gieng.
«Wo het s di ächt au packt?» het d Bäsi gfrogt.
Und es het gsäit: «Das chunnt vo i dr Stadt;
Dert hani ame gfrore, mäjed Bäsi,
Und müesse wueschte, han ech s nie verzellt?
Iez geschter hani dänkt — i darf s nid säge,
Und ha s doch ’dänkt — i häig s halt vo dr Mueter,
Und d Madam häig doch rächt. Und lueged Bäsi,
I stirbe gwüß, eb s wider Früehlig ischt.»
Do het em aber d Bäsi nüt lo gälte.
Und wo s do traumet het i säber Nacht,
S gsäch nüt as roti Rose und di rötischt
Häig s übercho von äim, wo s lieb gha het,
So het si gsäit: «Wen s äim no dere traumet,
So stirbt me nonig grad, das chauscht mr glaube.»
Und richtig, no im glyche Wintermonet
Am zweute Sundig isch es mit de Gspahne
S erscht mol is Dorf. Und z obe, zwüsche Liecht,
Isch s Nochbers Emmi cho. Sie händ vom Tanze
Und vo de Buebe gha. Das donners Emmi
Ischt usem Hüsli gsi vor Freud: «Am Sundig
Wird duretanzet! Mini Bäi sind z lang;
Zwee Zoll müend ab und ehnder höri nid!
Am Mendig gohni uf de Stümpe häi.»
«Los, Emmi, isch es wohr, am nechschte Sundig?
Im Stärnen uß?» «Wo wett s nit wohr sy?» «Los,
Chunnt s ächt nid i dr Zytig?» «Frog doch au
So dumm! Wer luegt für das i d Zytig? Wäischt,
Das traumet äim!» «Gäl, Emmi, s dunkt di au,
Es gang mr guet? Was mäinscht ächt, chani cho?»
«Bis emol nid so dumm und blyb dehäim!
Grad s Tanze macht dr wider roti Bagge
Und bringt dr s Bluet und alles durenand.
Das macht di gsund.» Iez het s Mareili gsüfzget
Und ’dänkt: «I mues jo goh, i mues go luege!»
Wo s do eläi gsi ischt, het s uf dr Chouscht
Us Traum und Hoffnig glänzig Fäde gspunne;
«I chume den im Winter», het er gsäit.
Jo, wen er s wäis! Aba, er cha jo froge
Und d Zytig läse. — Wen i sicher wer!
Und wen i no so gsund wer wi im Summer!
Und wen em brichte chönnt! Iez isch halt bös. —
O Hans, wen d wüßtischt win i chrank gsi bi!
Wen d wüßtischt, as i nümme cha go schaffe
Und as i bläich und mager bi und müed!
Wen d s wüßtischt, wen dr s scho verbotte ha,
De chemischt glych cho luege, Hans. S wer schön,
Wen d chemischt, wen d no äinischt z nacht
Am Brunne stiendischt. Näi, am hele Tag
Wen d säitischt zu dr Bäsi: «Isch es dinne?»
Gogrüeßdi! säiti, so, chunnscht du zu mir?
Lueg, s besseret iez gly, s goht nümme lang. —
Chunnscht ächt am Sundig? Lueg, i trou dr nid;
S het gar vil Mäitli änevör am Bärg
Und erscht no rychi, käini, wo nüt händ.
Was händ em Lüt ächt gsäit? Gwüß het er gfrogt,
Den händ si gsäit: «Was wit doch au bi dem?
Das het jo nüt, as was em d Bäsi git.
De Vatter ischt im Zuchthus. I dr Fröndi,
Wo s ischt go diene, händ si s wider gjagt.»
Gäl, glaubscht nid alles, wo si vo mir säge?
S wer besser gsi, i hätt dr s sälber gsäit,
Den wüßtischt doch, wora. Am nechschte Sundig
Muescht alles wüsse, was i sälber wäis,
Und so wi s ischt. De muescht mr alles wüsse.
Den wen i s gsäit ha, wäm-mr wider tanze
Und luschtig sy wi a dr Bundesfyr.
Und nochem Tanze... Hans, i wäis s halt nonig,
I wäis s nid, Hans...
So het s de Sundigobe
Vertraumet und die glänzige Fäde gspunne.
Dur d Wuchen isch es gsünder, stercher worde,
Und wen s nid gsi ischt, het s es emel ’glaubt.
S het nid uf d Müedi gluegt und gmacht und gschaffet,
Wi we men a dr Armbruscht d Schnuer vo Hand
Is Schloß wil zieh, me zwängt und byßt uf d Zänd
Und git nid lugg, wen s d Odere versprängt.
So het s es dureghaue bis am Samschtig,
Und z nacht het s gsäit: «Jez, Bäsi, isch es ’gunne,
Iez glaubi, chönnti wol go tanze morn.»
«Was tanze?» säit si, «s isch dr doch nid ärnscht?»
«Wol, Bäsi, morn im Stärne; darf i goh?»
Iez het em d Bäsi scharpf is Gwüsse gredt:
«Mareili, dänk, was d säischt. Vor vierzäh Tage
Hescht no vom Stärbe zellt. Iez witt go tanze.
Dem säit me Gott versuecht!» Do feht s a briegge:
«Iez hani so vil gschaffet sid em Sundig!
Ir gsehnd doch, as i mag.» «Näi los, Mareili,
Du bischt no chrenkner as es sälber wäischt.
Was hescht drvo? En churzen Augeblick,
E schöni Stund, drfür e Wuche z lyde.
Wi doch die junge Lüt efange sind!
Nüt gilt as d Wält; und wen en Ängel chem
Und mitem goldige Schwärt vor d Töre stiehnd
Und säiti: ‹iez isch s gnue!› si hörte nid,
Bis s hinderscht Päärli tod am Bode leg.
Mareili, s isch mr häilig ärnscht drby:
Es chönnt din Tod sy. S Läbe hanget dra.»
«Und wen i stirbe dra! I mues go tanze.»
«Das ischt e Sünd. Gott wel dr si verzieh!
De gohscht din äigne Wäg. So säg den nid,
Wen s böser chunnt, es häig dr s niemer gwehrt.»
Die Nacht het s gchutet i de Jurabärge
Und großi Wulke gha; wi schwarzi Manne
Uf schwarze Rosse händ si vorem Mon
E Trybjagd gmacht, vorus di wyße Hünd,
Und hindenoh e neui schwarzi Gschaar.
Den isch de Vollmon wider häiter still
Am Himel gstande wines großes Liecht,
Wo i dr Häimet usem Pfäischter schynt.
Me het nid gwüßt, was d Nacht dr Wält wil bringe,
En schöne Sundig oder Sturm und Schnee. |
