| |
Am Mendig vor Mittag isch s Anneli
Cho luege, öb s Mareili immer nonig
Wel ufcho. S het no gschlofe; aber chuum
Isch s Anni dusse gsi, so het s im Bett
De Chopf ufgha und glost und wen es Tönli
Von ussen iecho ischt, isch s zämegfahre.
Wo d Bäsi chunnt, so het s scho wider to,
Wi wen s no schlief und het si nid verrodt.
Si het em d Hand uf d Stirne gläit und gspürt,
Wi s brönnt und winem d Schlöfe gchlopfet händ.
Do gseht si, wi s es schüttlet i dr Decki,
Und iez het s ’briegget, wi wen s alli Not,
Wo d Wält scho gseh het, usebrüele müeßt.
«Was het s ächt au?» isch s Anneli cho froge.
«Es briegget, säit si, wil s nid gfolget het;
S schadt nüt, mr wänd s lo briegge.» No Mittag
Isch d Bäsi wider zuenem. «Gsehscht iez», säit si,
«Wi d s Fieber hescht, wi s wider brönnt im Chopf?»
Und es het gsäit: «Wen s nume s Fieber wer,
Das wetti lyde. Bäsi, i bi schlächt,
De schlächtischt Möntsch, wo uf dr Ärden ischt.
Agloge han ech geschter, tanzet hani.»
«Hesch gmäint, i glaub dr s? Mäinscht, i wüß nid au,
Wi s goht bim Tanze? Mit em beschte Wille
Blybt äis wi du nid stoh, wen d Musig spilt.»
«Woll, wen i welle hätt! Das quelt mi ebe,
I ha jo gar nid welle. Gloge hani!
Und s gscheht mr rächt, wen d Chranket wider chunnt.»
«Jo Chind, de hesch di Strof. Und wägem Lüge,
I wil dr das verzieh. Iez aber äis,
Das möchti wüsse vo dr: was di geschter
Mit s Tüfels Gwalt zum Tanze zoge het?»
Iez het si s gwüß vernoh, het s Mäitli ’dänkt
Und d Bagge gläitig under d Decki gha.
Den het s en Alauf gnoh: «I wil ech s säge,
Er ischt jo doch nid cho, er chunnt jo nümme.
I ha drum gmäint, er chöm, er het s versproche,
Versproche het er s a dr Bundesfyr
Und het mi glych vergässe sidem Summer.
Iez säg ech s halt: Er isch vo än am Bärg,
Wo d Füchs und d Hase tanze mitenand,
Und wen er guet tuet, sött er äinischt erbe.»
«Was brichtischt au?» het d Bäsi müesse froge,
Und s Chind ischt immer meh is Fieber cho
Und het vom Hans verzellt, halb was s erläbt
Und halb was s traumet het, und i dr Angscht
Isch d Bäsi gsprunge go im Dokter brichte.
Den isch es wider zuenem sälber cho,
Und wo s es Tönli ghört, so hocket s uf
Bolzgrad im Bett und rüeft: «Iez chunnt er, Bäsi!
Was muesi mache? muesi mit em furt?»
«Was furt? mit wem?» «He mit em Vatter», säit s,
«De Vatter isch doch do.» «Das isch nid wohr»,
Het d Bäsi gsäit, «es traumet dr, Mareili.»
«He woll, im Stärnen ussen ischt er gsi,
So — wüssed r, so grusig voll wi ame.
Er het jo gsäit, mr wele zäme tanze.
Hütt chunnt er mi cho hole, lueged denn!»
«Und s isch nid», säit si; «we me s Fieber het,
So gseht me meh as disi. Schlof du, Chind!»
Wo z obe dussen öpper gstopfet het,
Het d Bäsi ’dänkt, iez chöm gottlob de Dokter,
Und isch go zünde. Wo si d Tör ufmacht,
So stoht si vorem Fritz. De isch cho luege,
Wo d Mäitli wone, het sis Vatterrächt
Und Liebi vo den äigne Chinde gsuecht.
Z erscht het em d Bäsi d Hand nid welle geh;
Erscht woner lachet: «Lueg, i ha si gwäsche!»
So het si gsäit, er söl i d Stube cho.
Dert feht er a: «S Mareili möchti wider.
Mr wone wider zäme. S cha mr choche,
D Hushaltig mache. Gwüß, s mues anderscht cho
As s ’gangen ischt.» «Jo, we me s glaube chönnt!»
Het d Bäsi gsäit. «So lieb mr s Mäitli ischt,
I geb dr s, wen i wüßt, as s anderscht chem.»
«I säg dr s jo; wen äin es Häimet hätt,
Wo syne ghörti, z oben öppis warms,
Wen s dusse gfrürt, so bleeb me gärn dehäim.»
«Und wer isch gschuld, as d iez kes Häimet hescht?»
Het d Bäsi gfrogt. «Jo», säit er, «wer isch gschuld?
Du hesch es mit dr Frau, das wäisi scho.
S sind alli glych: Hustüfel, Gassenängel.
Mir het si s Hus verläidet mit em Gchähr,
Und vor de Lüten isch si s Schöfli gsi
Und i de Wolf.» «So!» fahrt iez d Bäsi uf,
«Mues d Frau no gschuld sy? Gäl, si wehrt si nümme?
Du hesch si töt. Nid mitem Mässer, näi,
Das wer e Gnad gsi für si. S git en Tod,
Wo zähmol schlimmer ischt: wen öpper langsam
Von innen use stirbt. So mängi Nacht
As du nid häicho bischt und diner Frau
Nüt z lieb to hescht, so mängischt isch si gstorbe.
Iez witt no s Mäitli hole. Mues s em goh
Wi siner Mueter? Mues es au in Bode?
Do lueg, de hescht no äis, no s Anneli.
Witt das nid au no grad?» «I säg dr s jo,
S mues anderscht cho, i goh is Tämperänz.
De Tüfel söl mi...» «Fritz, verschweer di nid!
Me wäis wi s goht, i glaub dr s äifach nid.
Gottlob isch s Mäitli chrank, de wirsch es wüsse,
Und cha nid mit dr furt!» «Chrank?» het er grüeft.
«Das glaub, wer wil. Wen äis bis z nacht am zwölfi
Cha umegumpe! Chrank? Das isch so gsund
As d Sou im Stal. Verschwore händ r ech,
Für mir nid müeße z folge. Aber warted,
Iez wäm-mr luege, wer de Vatter ischt!»
Er gumpet uf und springt a d Chamertör
Und d Bäsi noh und ryßt en wider z rugg:
«Do usse blybscht und losch mr s Chind i Ruehj!
Es chönnt sin Tod sy, wen s di dewäg gsecht.»
S het nüt meh gnützt. Won er si i dr Wuet
Ewägg wil rüehre, isch scho d Tör ufgange.
Im Hömli isch s Mareili usecho
Mit halbverstörtem Blick. Wo s gseht, was goht,
Springt s zwüsche beedi: «Vatter», rüeft s, «i chume,
Loh aber d Bäsi goh!» den trümmlet s z rugg
Und eb si s gha händ, ischt em s dunkel Bluet
Us Mul und Nase gsprützt und mit em Chopf
Het s hert und hohl uf d Chamerschwelle gschlage,
Wo s i dr Ohmmacht zämebrochen ischt.
Iez het de Vatter still dr Bäsi ghulfe
Sis Chind is Bett tue. Wo de Dokter chunnt,
So ischt er usegschliche, het vo wytem
Gseh, wi si dinne mit em Liecht i d Chamer
Und wider use sind, und wo de Dokter
Durs Dorf abchunnt, so stoht er em in Wäg.
«Chunnt s wider zwäg, Herr Dokter?» het er gfrogt.
Und woner ghört, es seig ke Hoffnig meh,
So het er ’briegget wines Wäisechind. —
Wo d Bäsi monderigs und übermorn
Und mänge Tag no gfrogt het bi de Lüte,
Het niemer öppis vonem welle wüsse.
Bis s do vo Basel i dr Zytig chunnt,
Si häigen äine gländt. S ischt öpper abe,
Go luege, öbs en seig. Und z Basel unde
Im Channefäld, wo s ire tusig ligge,
Wo nümmen ufstöhnd, händ si en vergrabe. |
