| |
«Gottlob git s no für settig Lüt es Plätzli,
Wo s Wasser billig ischt!» het s z Aarau ghäiße.
Si händ de Vatter gholt und für si z’bsinne
Uf Länzbig dure to, und i dr Hütte
Isch d Muetter mit de Chinden äinzig ’blibe.
Im Dorf händ d Manne gsäit, de Ma seig gschuld:
«Wer het en ghäiße sufe win es Loch?»
Und het me d Wyber ghört, isch si no schlimmer
Und gschülder gsi as er: «Wo s Händel git,
Händ beedi d Händ im Chrut, do fehlt si nüt.»
S Mareili het im Dorf bim Brunnen obe
E gueti Bäsi gha, wo d Mueter kennt
Und besser gwüßt het weder d Lüt, wi s stoht.
Si het eläi im äigne Hüsli gwont
Und het es äignis Blätzli Räbe gha,
E gechi Matt drzue, e Gäiß im Stal.
Wo äinischt äine gmäint het, wo dehäim
E Trupple Chind gha het und z Hus gsi ischt,
Si häig s glych schön, eläi im äigne z sy,
«Jo, het si gsäit, s cha drum no all Wäg goh,
Wen s Alter chunnt. Wer wäis, men isch no froh?
Und bruchi, was i gspaart ha, sälber nümm,
S git gnue, won erbe wänd und uf em Grab
No säite: S ischt e Schand! Si het gwüß alls
No sälber gfrässen, as es eus nüt ’bräicht.»
So het si gredt; wen s aber niemer ghört
Und niemer gseh het, het si mänge Batze
Den arme Lüte ’geh und hinde dure
Isch mängi cho, wo nid hätt vorie ’dörfe.
«De muescht go luegen abe», het si z nacht
Am Sundig ’dänkt, und wo si monderigs,
I d Hütte chunnt, so isch si schwer verschrocke,
Wi s usgseh het, wi d Mueter i dr Chamer
Im Egge glägen ischt, a Chopf und Hände
Verschunden und verbunde, i den Auge
So trurig müed, so trüeb as d Pfäischterschybe,
Wo d Sunne nid händ welle dureloh.
E nassi schwarzi Chamer, won äim s Eländ
No schwerzer gschinne het, es Loch für d Müs,
Nid für en chrankne Möntsch, nid für e Mueter,
Wo eb si lyt scho wieder gsund sött sy.
Wo d Bäsi chunnt, isch s win es Freudefür
Dr Mueter i di müeden Auge cho:
«Gott Lob und Dank, as du do abe chunnscht!»
Den het si iri Lydesgschicht verzellt:
«De hesch mr mängischt gsäit, es chöm nid guet.
Jez gsehscht, öb d Rächt gha hescht. Gäl, s isch e Kunscht,
Für vieri z chochen oni Züg und Gält?
De mäinscht, er häig doch au sin Zahltag gha.
Jo, freu di druf! am Samschtig ischt er z nacht
Nie vor den äise cho und statt em Gält
Het s Brügel ’geh, han i em nid flattiert.
Und erscht am Sundig, o min Gott und Vatter!
Z mittag am zwölfi scho de Huet an Chopf,
Adie! und furt, wo d Manne z Chile göhnd.
Was mir für vierzäh Tag hätt müesse länge,
Ischt im bis z obe ring de Hals abgloffe.
Do geschter ischt er früejhner cho as süscht,
Nid für dehäime z blybe, näi, für z luege,
Öb i no Gält häig. ‹Gim-mr s!› het er gsäit,
‹I han en guete Tag, i bring dr s dopplet.›
‹Du bruchscht no z spile, du verdammte Lump,
Wen i für Brot und Milch no schuldig bi!›
Jez, Bäsi, han em alli Ärdeschand
Und alles, won i süscht verworget ha,
Tätsch use gsäit, und s isch mr hütt no so.
Es müeßt e Mueter nümme Mueter sy,
Es hätt e Frau ke Liebi meh zum Ma
Und gwüß kes Fünkli Ehr meh i dr Seel,
Wen si zu so me Läbe nume schwigti.
Wohr isch, i hätt em s schöner chönne säge,
Villicht wer s anderscht cho. — Er uf mi dar:
‹Iez vüre mit dem Gält! De Schlüssel gim-mr!›
I ha no ’bättet: ‹Vatter, dänk, was d machscht!›
Und gschwore druf: ‹De Schlüssel gib dr nid!›
Do zuckt er... lueg, das cha dr nid verzelle.
S sind beedi gschuld und beedi sim-mr gstroft.»
Wo d Mueter das verzellt het, isch dr Bäsi
E frommi Täubi cho: «Das sim-mr Manne!
Hürote, säb vetstöhnd si, aber d Frau
Und d Chind erhalte? Glaub doch! S Gägetäil,
Die sötte sälber no de Manne geh.
Gott mues me danke, we me ledig ischt.»
«Jo, we me s ehnder wüßt! het d Mueter gsäit.
Zwor i ha s gwüßt und ’dänkt, wen äin e Frau
Und Chind und Liebi gäge beedne häig,
So seig er bald kuriert. De wäischt jo, Bäsi,
Wi s d Mäitli händ: Wen s numen äinen ischt.
Und gwüß, z erscht ischt er nid en Wüeschte gsi.
Er het mi lieb gha, wo mr z Chile sind,
Und d Chind wi mi, si sind em iez no lieb.
Lueg, wen i dänke, wo mr us der Chile
De Räi ab sind, s händ alli Chriesbäum ’blüejht,
Und s Tal isch schöner gsi as s Paradis,
Und wo mr mit enand uf Züri use
Und z obe wider häi sind gäg dr Hütte,
Do isch mr gsi, di nobelscht Königin
Seig z dure gäge mir; und er het gsäit:
‹De muescht en rächte Ma ha a dim Fritz.›
Und won i s Chindli gha ha a dr Bruscht,
Lueg, Bäsi, wen i wider ume chönnt
Und ledig sy, glych säit i zähmol näi.
Das isch min Himel gsi. Sid säber Zyt
Het s ’böset bin is unde. Äinischt z nacht,
Wo s Chindli gschlofe het, so ghöri dusse
De Stärnewirt, wo zellt het mit em Fritz.
‹De bisch solider worde›, het er gmacht,
‹Me gseht, as d Frau regiert.› ‹Jo, wäge säbem›,
Het myne gsäit, ‹uf d Frau chunnt s do nid a.›
Do lachet dise: ‹Säg ere s, wen d darfscht!›
‹Guet›, rüeft de Fritz, ‹de muesch es sälber ghöre›,
Und chunnt scho gäg dr Tör. Den chehrt er um
Und säit zum Wirt: ‹Du donners Fuchs, hescht gmäint,
De häigischt mi? Bigott muescht d Freud nid ha.›
Iez hani müesse hinderem Vorhang vüre
As Pfäischter stoh für z ghöre, was si säge.
‹Seh, Nochber›, macht de Wirt, ‹verstohscht ke Gspaß?
I chume wägem Mähje, s Gras wer ryf.›
Was mäinscht, het myne gsäit? Versproche het er
Und ischt go mähje morn! Sid säber Nacht
Isch fertig gsi. Er het im Stärnewirt
Im Summer gmäjht, im Winter s Holz vermacht,
Und was er trunke het, ischt gratis ’gange.
Wäischt wie? Abzoge het er em s am Loh!
Z erscht d Schulden ab em Loh, den bald de Loh
Abzogen ab dr Schuld. Er het em s Bluet
Zum Lyb usgsuget, s miech s ken Marder besser.
Und niemer het en gwarnet; s Gägetäil,
D Lüt händ em au no s Glas a d Schnöre ghänkt.
Fluech allne Lüte, won em z sufe gänd!
Fluech allne, won em s Glas nid us dr Hand
I hunderttusig Schärbe z Bode schlöhnd!
Und Fluech im Wirt, so lang i s Läbe ha!»
«He lueg», het d Bäsi gsäit, «iez isch es gscheh.
Mr wänd nid lang studiere, hälfe möchti.
Was cha dr geh und rote, säg mr s nume!»
«Du bischt e gueti. O, wi tuet s mr wohl,
As du cho luege bischt und as de Lüte
Nid alles ’glaubt hescht, was si vo mr säge.
Lueg, s töt äin mängischt fascht eson eläi,
Und niemer z ha, won äin echli verstoht,
Und niemer, wo men em es Wort chönnt chlage.
Du, Bäsi, bisch mr win en Ängel cho:
Es isch mr iez, i seig scho halber gsund,
As numen öpper gfrogt het, wi s mr gang.»
Erscht iez het d Bäsi gseh, as i der Chamer
Fascht alles gfehlt het, won es Chranks sött ha.
«Do isch es trurigs Ligge», het si gsäit.
«Mr wänd doch euser liebe Hergetssunne
Nid Wäg und Stäg verspehre.» Wo si s Pfäischter
Uf d Aaren usen ufmacht, chunnt es Imbi
De Sunnestrahle noh i d Chamer gsurret.
«Gsehscht ebe, s Liecht bringt s Läbe wider mit,»
Het d Bäsi gsäit. «Magscht dert das Bäumli gseh,
Wo näbem Schopf am Gartenegge stoht,
Wi d Öpfeli scho gäle? Isch es eue?
S sind Jockebärli, gäll? Die falle bald:
Bis dar bischt gsund und lisischt sälber zäme.»
Und d Mueter het mit halbem Glaube gsäit:
«Jo, Bäsi, wen den alles anderscht wer.» |
