| |
Scho usgänds Wintermonet isch es gsi,
Wo d Mueter gstorben ischt, und z mitzt im Winter
Händ d Chind e neui Häimet müesse sueche.
De Gmäirot het verhandlet. I dr Sitzig
Het s ghäiße, s gäb en Gältstag i dr Hütte.
«Den blybe d Chind dr Gmäin, het äine gsäit,
Und was mr zahlt händ, isch no s chlynscht wo chunnt.
S ist glych nid rächt, as mir für de müend schaffe,
De Chäib, wo glachet het am Stärnepfäischter,
Wen i am nüni häi bi mit dr Hutte!
Rächt isch, ischt äinischt öppis Dumms passiert,
So händ s en chönne neh.» Do mäint de jüngscht,
Wo nonig lang im Gmäirot ghocket ischt:
«Und iez det äne? Wird er dert iez besser?
Wer s ächt nid gschyter gsi, mr hätte do
Dehäimen anderscht gluegt und besser ghulfe?
Wen äine chem und säiti: Ihr sind gschuld,
Ihr Gmäiröt, wo nid ehnder glueget händ,
So hätt er rächt.» «Natürli», säit dr ander,
«All Lüt müend gschuld sy, d Lumpe sälber nid;
So isch es Moden iez.» «Und überhaupt»,
Macht druf de dritt, «Wer d Frau rangschierter gsi,
Si hätt em s sälber zäigt. Was mäined’r,
Was myni miech, wen i wett s Mässer zieh,
Und was si säiti?» «Wyter!» rüeft dr Amme,
«Was mues am Gältstag goh? I wer dr Mäinig,
Me luegti überzcho, was d Gmäin bis iez
Het müessen abegeh. D Gmäin chunnt vora.»
«Jo, erschti Hypothek!» het äine gsäit,
As alli glachet händ. Und wo si wyter
Verhandlet händ, so chlopfet s duß, und d Bäsi
Ischt wäg de Chinde cho. «Ir Here», säit si,
«Si müeßte s ha, wi wen si äige were.
S Mareili gieng uf d Arbet. s Anneli
Mues bald i Gschuel und Choschtgält weti käis.»
Das isch de Manne cho wi Gold i d Armet,
Wi s Wasser i dr Wüeschti. Aber käine
Hätt z erscht drglyche to, und äin het gmäint:
«He, wen si s elter schickt, so cha si wol.»
Das het do d Bäsi a dr Ehr a’griffe:
«Ihr Here», säit si, «we mr d Chind nid lieber
As eui Mäinig were, säiti iez,
I näm si nid. I bin ech guet drfür,
As alls uf d Kasse chunnt, was s elter bringt.
Und s Büechli bhalted ihr, nid as es häißt,
I fueri s jünger mit em eltere.»
So sind si äinig worde. Bi dr Bäsi
Händ d Chind e Häimet gha; kes Burehus
Wi s het im Dörfli, aber warm und suber.
Glych wer s Mareili lieber dunde ’blibe,
Wo d Chamer, s Bett und s hinderscht Eggeli,
De Tisch, d Stabälle, s Bänkli vor dr Chouscht
Und jedes Ofetörli vo dr Mueter
Und vo den alte Zyte ’brichtet het,
Wo s jede Chlaffe kennt het i dr Schür
Mit welem Ton de Byswind durepfyft.
S het s dopplet ’duret, z erscht ke Mueter meh
Und denn no usem Hus. Wen s ab dr Arbet
Mit sine Gspahne häi ischt, isch s em gsi
Es mües der under Wäg, es seig no alls
Wi vor und eh und d Mueter liggi dunde.
Und winem d Bäsi mit dr wermschte Liebi
Eggägen ischt, es het s nid rächt verstande.
Drfür het aber s chly mit beedne Hände
No allem glängt. Im isch es wöhler gsi
As ime Vögeli im warme Land,
Wo gärn vergißt, wi s gfrore het bin eus.
Dr Bäsi isch es a dr Scheube ghanget
Und het ere vo sälber Mueter gsäit.
Das het s Mareili ’duret. «Näi», het s ’dänkt,
«Wenn s d Mueter ghörti, as es Mueter säit!»
Lang het s a dem gstudiert und äinischt z nacht
Het s gsäit: «Jez säischt dr Bäsi nümme so!
Si isch nid eusi Mueter, numme d Bäsi.»
Das het do d Bäsi wider müesse dure,
As es für alli Liebi erscht no s Chind
Ufgwise het, und wen si nid e gueti
Und äini gsi wer, wo het chönne schwige,
So hätt s scho vor dr Wienecht Händel ’geh.
Und doch, wi wer s es anders Läbe gsi
Im Hüsli näbem Brunnen as det unde!
Wi het z mittag di silberig Wintersunne
I d Schybe zündt, as alli Mäjestöck
Die grüene Chöpf verdräiht und Freud gha händ!
Und wen s verusse gschneit und grislet het,
So het dr Ofe mit sim grüene Buch
Di chalten Egge ghäizt. Den händ si z obe
Und z nacht bis spot um d Lampe Strümpf vermacht
Und Nuß verchlopfet, oder s Anneli
Het näbem Büsi gschlofen uf dr Chouscht.
Und suber isch es gsi! Do het s Mareili
No chönne gseh, was Stubefäge häißt;
Und wil s det unde mängischt vierzäh Tag
Sis Bett nid gmacht und d Hor nid gstrehlet het,
So het em s d Ornig nume halber chönne.
Do het s den wider Chritz und Yfer ’geh,
Und wen si s ’balget het, het s ’dänkt und gsäit,
S seig nume für ein d Mueter abe z tue.
Wo s äinischt ab dr Arbet chunnt, het dinne
Dr Amme mit dr Bäsi vonem zellt,
Und es het glost. Dr Ammen isch cho luege,
Wi s mit de Chinde gang und wi si s häige.
«Ir wärded gnue Verdruß ha», het er gsäit.
Wo d Bäsi säit, si chön bis iez nid chlage,
So het er gmäint, wi äin, wo s Gschäft verstoht:
«So warted nume, s chunnt no. Wüssed’r,
De Chalberhans, ir händ en ä no kennt,
Im Chalbersepp de Bueb. Dr Alt isch drus,
Und d Gmäin het müesse zue. Me het de Hans
Schuemacher lo studiere — wer nid mänge
Froh, wen er dörft? — Im het s sin Götti zahlt,
Min Schwöschterma. ‹I woge s›, het er gsäit,
‹Er ischt en arme Burscht.› Was macht min Hanes?
Z erscht het er gschafft und gfolget, as em niemer
De Vatter agseh hätt. Am letschte Tag,
Wo s ghäiße het: iez bischt en glehrte Burscht,
Het s müeße ghändlet sy. Er chunnt is Loch
Und wider drus und ischt im Vatter noh.
Und churz, es freut mi, wen s mit dene zweune
Nid au so goht.» «Herr Amme», säit do d Bäsi,
«Im chlyne wird i Mäischter, händ nid Angscht.
Und s größer macht is äinischt au ke Schand,
S mäint s guet und rächt und schaffet emel brav.»
Das alles het s Mareili dusse ghört.
Wo d Tör ufgoht, het s nid drglyche to,
S het aber sider bynem sälber alles
Abbätte, was es gsäit het gäg dr Bäsi.
«Si het no gloge für mi gägem Amme,
Si chön nid chlage wäg mr», het s iez ’dänkt,
Und immer meh het s müessen uf si lose
Und Liebi gägere ha. Drmit het s aber
Erscht rächt nid gwüßt, wi tue. Wie gärn hätt s zäigt,
Es häig si lieb und glych, wie het s es gworget,
Bis d Wort händ welle vüren und wi mängischt
Hätt s chönne bätte drum, si söl em zäige,
Si mäini s glych no faltsch! Bis gägem Früehlig
Het s immer besser gmerkt, as d Mueter nie
Dr Bäsi nohcho wer, scho mit em Schaffe
Und mit dr Red und no mit mängem nid.
Und chuum ischt uf dr Mueter irem Grab
De Schnee vergange gsi und d Merzeblüemli,
Wo s gsetzt gha het, händ afeh blüehje druff,
So het s scho müesse dänke: «Wen i blybe,
Chunnt eusi Mueter z churz», und won es Mäitli,
Wo s kennt het, usem Wältsche häicho ischt
Und nume Wunder ’brichtet het vo dinne,
So isch s em gsi, de Liebgott sälber häig em
En Uswäg zäigt. Wi wen äim mängischt z nacht
Im halbe Schlof es ewigs Frögli quelt,
Und s chlynscht isch groß, und s dümmscht verstoht me nid,
Bis d Sunne chunnt, den gseht me wider Wäg
Und s git kes Rätsel meh; wi i de Bärge
Wen d z mitzt im Gwitter bischt, es blitzt und chlöpft
Und rumplet um di, as si d Felse rode,
De wäischt nid Wäg und Stäg, bis d under äinischt
Im blaue Himmel stohscht und Blitz und Donner
Sind unden a dr, immer wyter unde,
Und obsi goht din Wäg: So het s Mareili,
Wo s nümme gwüßt het hindertsi und vürsi,
En Uswäg gseh und Freud gha für i d Fröndi.
Und d Bäsi het em nüt drwider gha:
«De gsehscht den, wi s bin andere Lüten ischt.» |
