Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Klaus Groth

Mien Jungsparadies

Ick sleep noch deeper as vörher, ick sleep mit en Lust, as man Water drinkt, wenn man recht verdörst is, ick sleep mit Leidenschaft, sleep gegen all't Unglück an, as man dargegen an arbeiten kann, ick föhl ordentlich den Aten as bet ant Hart trecken un sack darmit weg. Doch bleev dar en Deel vun mi waken, ob de Ohren oder de Ogen oder de Kopp, schull ick nich naseggn. Ick weer jümmer lebennig darbi, wat dar passeer, aver ick weet nu nich mehr, wat ick darvun würklich sehn un hört un mit beleevt oder wat ick darvun vertelln hör.

Dat Ballern an'e Husdör weer noch luder un ängstlicher as tovör, wat nu toerst wedder los gung, nadem't en Tiedlang en Twischenpaus' geben harr. Ick harr, rneen ick, den Mann all lang vörher gahn un kam sehn, de nu würklich keem un furchtbar klopp. He keem schreeg öwert Feld, um de Landstraat kümmer he sick nich, ut den Storm un Snee mak he sick nix. Sien Krümpersteveln gungn em bet öwer de Kneen, en brune Mütz ut Biberfell seet em rund öwern Kopp as en Soldatenhelm, nu harr he de Klappen fast um de Ohrn bunn. So keem he in'e Dör, de Büß öwer de Schuller. Anna schreeg lud op, as se em seeg, un ick heel em vör den würklichen Krupschütt. Eerst as he den Snee afschütt un de Mütz opbunn harr, kenn ick Klas Fot. De Büß sett he nich af un leet sick blot en Glas Branntwien un en Happen Brot ut't Eckschapp geben. He harr mehr to hörn as to vertelln. Anlopen weer'n se wull mit en vun de Wagens, un wat vör ern darut entstahn kunn, muß sich finn. He beschreev dat ok, un ick seeg't as mit mien Ogen, wat de »Kerl« en Wagen anfulln harr, un he weer an' Enn' darvunsprungn in Nacht un Sneejagd hinin. Awer Sorg mak em blot, as Anna em vertell, dat ehr Vadder noch nich wedder ant Hus weer, as he all wuß, villicht vun den Geselln. He frag Anna genau ut, was se wuß över sien Weg un sien Vörnehm. He schüttel veel mit den Kopp bi ehrn Bericht un sett sick nadenklich op'n Stohl bi de Dör.

Soveel se wuß, harr de Ol na't ruge Moor wullt, um sien Voßiesen to leggn un villicht en paar Sneehöhner to scheten. Darvun harr he langn to Hus sien kunnt meen Klas Fot, wenn he nich noch wat anners vör hatt oder sick verlopen harr. As en oln Jäger woor he sick nich so wiet wagt hebbn, denn he muß längst sehn hebbn an'e Maan un den Dunst, dat Westwind mit Sneejagd opkeem. Wo man em nu söken un finn schull? He kunn villicht nach Schalkholt dalböögt sien, um en Fründ to besöken un dar de Tied vergeeten hebbn, ahn op't Wedder to achten. Denn seet he ja gut. Aver dat weer em nich wahrschienlich, dat weer nich recht sien Wies', wenn he eenmal mit Flint un Iesen to Gang' keem. He kunn sick villicht doch to wiet vun de Höhner de Au lang verlocken laten hebbn, de jümmer vun Wak to Wak open Water söchen un nich gut vör Schuß to kriegen weern, bet em dat Wedder överrascht harr, wo he nu jüs gegenop muß to Hus an. Dull weer't, kum gegenan to kam'. Man verlor so licht de Richtung. Doch de Ol weer strewig un kenn jeden Busch un Pahl op Mielen umher. An Verbiestern weer bi em so licht nich to denken. He woor sick jedenfalls vör de Waken vun de Au af an de Schalkholter Dörpsweid' to holn, um op den breeden Fahrweg to kam', wenn he blot nich to wiet na'n Ecksee to dreben weer.

So överle' Klas Fot un sprook halvlud mit sick sülbn, as kunn he dat dardörch rutbringn, wat to fürchten oder to doon weer. He weer gewiß sülbn in Sorgen um de Ol. Weer he alleen west oder harr he mit en Mann spraaken, de hölpen oder raden kunn, so harr't villicht ganz anners lud't, wat he utsprook un överdach. Ies un Waken sünd all slimm bi Dag' un ruhig Wedder, wat denn eerst bi Storm un Nacht un Sneedrieben! He schon blot Anna mit sien vorsichtige Wöör, de all so genoog in Angst weer un keen Rat wuß noch Hölp. Ehr Angst woor aver eerst recht lebennig, as na en lang' Nadenken Klas Fot op eenmal opstünn, sick sien Jägerbuttel vull Branntwien goot, sick Mütz un Reem um'n Lief faster mak, de Steveln umhöch trock, de Büß höger umhung un sä: söcht muß he warrn, he woor em nagahn. Anna schreeg luut op un fat em um, as kunn se beide verleern. Se dach Klas Fot doch all as half verloren wegen dat Unglück mit de Waaren. Aver he dräng' ehr to Sied un weer ut'e Döör, de wedder mit Larm achter em tosnapp, un verswunn.

As ick all seggt, ick weet nich, wat ick vun disse Saken sehn, hört un mit belevt heff, oder wat ick vertelln hör un mi darut torecht dacht. Ick föhl alle Angst un Sorg' deep in'n Droom mit un hör all, wat spraaken woor, dütlich mit mien Ohrn. Ick störm nu ok mit Klas Fot in'n Storm hinut un seeg em as mit mien lieflichen Ogen in't fürchterliche Unwedder darvunielen, un dit gung würklich op Leben un Dod. Dat gung ut de düstere Dörpstraat in't noch mehr düstere Feld hinin. Dat gung bald vun'n Weg af lieköver un liekan, över Walln un Gröben, wo achter de Knicken de Snee all so deep leeg, dat he darin versack un sick an sien Flint wedder hinutwöhl. Dat gung över de Heiloh nach den gruligen Galgenbarg to, de mi all bi Dag' en Schudern mak, wenn ick em vun wieden vörbi muß, dat gung lieköver na'n Ecksee to un dat Ruge Moor. Dar eerst heel dat Loopen an. Klas Fot stell sick liekop, heel beide Hann' holl vör de Mund, un de Nam »Wida!« schall unheemlich mank den Storm hendörch, as reep en Stimm de Doden op. Jedesmal na en Rop oder en paar böög he den Kopp dal un ut'n Wind um to horchen. Aver Antwort keem nich, un de Reis' gung wedder wieder. Wo de Au afböög, söch he lang herum, ob jichenseen Footspoor to finn weer. He böög' de Heidtulln rünner, he keek achter de Wichelnbüscher. As he denn noch en paarmal ahn Antwort to kriegen »Wida, Wida!« ropen harr un wull nich seker weer, ob he sick rechts oder links, na de Au oder den Ecksee dal wenn' schull, nehm he de Büß vun de Schuller un schot se af. De Schall flog dump in de Sneejagd hinut, un Klas Fot weer all op'n Sprung, sick na de anner Siet to kehrn, as he nochmal ophorch, denn em düch, he hör en Hund belln. He horch niepto un bög liek mit den Kopp binah bet an'e Eer. Richtig! Dar bell en Hund un keem vun de Au rop neger. Dat much Wida sien Stackbusch sien! Op em heel he to, un weer noch nich lang twischen Heid un Porst wiederstakelt, do keem richtig de ol true Jagdhund op em to un gegen em an in vuller Freud! Natürlich folg he em, un as he bald den Oln funn, seet de half verfraren un in een Aart letzten Slap achter en Wichelnbusch, ganz tosamkrauelt. He harr genoog to doon, dat he em mit Branntwien sowiet vermünner, dat de Ol begreep, wo he weer un wer »he« weer, um endlich mit em den Weg nach Hus antotreden, wat indes beter gung, as he dacht harr. Se söchen un funn' den grooten Fahrweg un keem' gegen Morgen heel un lebennig in Tellingsted un bi uns an.

Ick weer all opstahn. Anna harr mi ok toletz in ehr Angst vermünnert un uns Kaffe kakt. Wi seten dar still bi uns Licht un horchen op jeden Ton buten. Ween' kunn Anna nich mehr un ick nich mehr trösten. De Wind un de Larm nehm övrigens af, un dar leeg all en Aart vun Beruhigung darin. Dar hör'n wi plötzlich den Hund mit en Freudengebell un Geschrigg' in'e Straat un an'e Dör kam'. Wi schregen beid' mit ebenso'n Freud dargegen an. Un as ick mi achtern Disch utwickelt harr un op'e Deel keem, dar weer de Dör all apen, un Anna umarm een um't anner den Oln un den Junger, de ehr beid to Ruh snacken' un de Hund gung in Sprüngn gegen mi an, as muß he vun jichenseen doch ok wat vun Loff un Leev afhebbn un wiesen.

Is so slimm nich woorn, sä de Ol, as Anna em anfat un betracht un ehr noch mal dat Hart bet in'e Ogen keem, as se em Mütz un Pelzjack afnehm un seeg, wo bleek un angrepen sien stark Gesicht utseeg. Is so slimm nich woorn, sä he un wehr ehr af, dat Geföhl weer em sülbn to stark, man lett sick dat nich geern ut vör sien Kinner, am wenigsten in dütliche Wör. He wedderhal dat nochmal as en passende gliekgültige Wendung, dat't so slimm nich woorn weer, as Anna sick um en Taß warm Kaffe ieln dee. »Is noch nich so ielig, lat em man ok wat afkriegen«, wies he op sien Hund, as en Aart Mittelsperson, »he hett ok sien Deel verdeent, ahn em weer't wull nich gahn!« De Hund much't verstahn, he keem glückselig op den Oln to un lick em de Hann un Ol kunn't gegen den Rechten doch nich los warrn.

Dit weer as so'n Aart Weg achterum, wenn man sick langs de Straat nich wiesen mag, am wenigsten mit sien menschlich Geföhl, dat gift ja'n Opsehn vör de Lüüd. »Man ward doch to old«, so versöch he en annern Weg achterum. Denn vörwarts muß he an't Enn un he kenn den Placken ok genau, wo he hin wull: »Vör Jahren harr mi sowat nich passeern kunnt.« Und darbi lee he na un na sien natt Tüch af un trock de groten Steveln ut. He leet' sick't gefalln, dat Klas Fot em darbi hölp un Anna em dröge Strümp övertrock. Doch de Weg föhr noch nich bet to'n rechten Utgang. Dar keem jümmer noch en Graben, wo he nich röver, oder en Tuun, wo he nich dörch kunn, ahn de Scham' to verwinn un sien nakelt Geföhl to wiesen. »Is doch an'n Enn gut west«, so versöch he't denn, as mit en Toloop to en Sprung, un dat em't Eernst weer, seeg man daran, dat he sick an'n Disch rück un na de hitte Taß Kaffe lang, de em all dörch den Geruch much en Stärkung brocht hebbn, un ahn hintosehn, schov he mit den utreckten Arm en tweeten Stohl dicht an sien Siet un wink Klas Fot, de bet dahin, so wenig as Anna, en Wort seggt harr, as wat dörchut nödig weer, dat he sick ok setten schull. »Is am Enn doch gut west, dat de Swartkopp all mien Slikweg' kenn un mi mennigmal tovörkam is, wenn ick en Rehbuck op't Korn oder en Mahltied Kruschen int Og harr«; un darbi geev he em de linke Hand un dä, as seeg he in sien Kaffe ganz wat Besunners swimm, »he harr mi ditmal sunst ok nich funn' un ick weer sacht mit mien oln Stackbusch beliggn blebn, solang de dat bi mi utholn harr.«

Aver darmit övermann em dat nu, un statt den oln Stackbusch to strakeln, de op sien Nam all gliek wedder herbikam weer, um sien vull Part vun de Leev aftokriegen, wo man hier bi an't Opdeeln weer – he wuß recht goot, man muß tolangn, denn dat geev ok anner Tieden – stunn de Ol plötzlich op, mak sien Bewegung mit den Hand, de ganz egen weer – he mak se, wenn he recht schelln un sien Arger Luft maken wull – un he mark darbi sülbn, dat he ditmal op den richtigen Achterum-Weg weer, de an't Mal föhr: en rechtfarrig Schelln makt frisch as en Gewitter, dat wirkt as Marrettich op'n Geschmack – un so seggt he (un en beten trant een bekanntlich de Ogen, ween de Marrettich recht frisch un gut ist): »Na, ick heff dar nix gegen. Aver dat segg ick di: Du geihst nich anners na de Lehmkuln as mit mi tosam, Klas Fot! Du harrst doch letzmals de Kruschen in'e Jagdtasch, de ick entdeckt harr un mi holn wull – frielich, se hörn di so gut as mi –, un dien Anna ward di sacht vun de Schubbelenters ehrn verfluchten Hannel afholn, denn dar will ick nix vun weten!«, scholl he mit sien ole Kraft lustig los, indem he Anna un Klas Fot, de sick glückselig umfat harrn, de Hann op'n Kopp le un gegen sien Hart anarbeit, dat em jümmer op'n Sluck kam' wull. Dat trock mi deshalb dörch un dörch, dat weer so fierlich, as ick nix belevt heff, as de ol Mann na en lütt Paus' mit ganz anner Ton un Stimm utsprook: »Gott segen ju, mien Kinner!«

Sunnerbar, de Sak, de so gut afleep – na alle Sorg un Angst, na allen Striet un Larm nix as Freud un Freden – mi woor se jüs nu wunnerlich, mi woor wehmödig to Moot. Ick harr op en Aart lever hatt, wenn dat Schelln fortgahn weer, ob ick't gliek nich wünschen dee. Ick föhl mi nu op eenmal so överflödig, as hör ick garnich darto, ick föhl mi verraten, ick föhl mi in en Rang' mit den truen Hund, de ok mit grote Ogen vun Een op de Anner keek un darbi den Kopp beweg, as schüttel he em, un en liesen Ton vun sick geev, de twischen Wimmern un Freud swar mank ut to kenn weer. Se kümmern sick ok nich mehr um em, un so heel he sick an mi, un ick harr ween oder slapen much', as he den brun Kopp op mien Kneen lee un insleep vör Mödigkeit oder Kummer.

Ick harr en düstere Ahnung – nich dat ick rutsmeten woor ut mien Paradies, ick harr dar nix verschuldet, aver dat de Dörn darto allmählich sick sluten woorn un ick stunn buten, alleen, in en Welt, as de Welt nu eenmal is:

klung dat ungefähr in mi, ahn dat't rechte Gedanken weern un ahn dat et hölp.

Am wenigsten hölp't, dat Ol Wida mi wies woorn un Anna opmarksam maken muß, dat se mi nich ganz vergeten schull. Dat hannel sick darbi an Enn um en Taß Kaffe un Koken, un mi weer't as wies' he op sien Stackbusch un sä: Lat em ok sien Deel afkriegen! Ick schov den Kaffe torüch un sä, ick harr genog, ja ick wehr mi gegen Anna ehr Ficheln un Küssen, as ick mi gegen ehrn Koken wehr. Dat harr nu keen Smack mehr vör mi. Un ehr Loff mak mi binah ärgerlich: wat ick ehr tru bistahn harr in de böse Nacht, solang de Slap mi nich övermannt harr.

Glücklicherwies keem Hansohm mit de Morgenschimmern wedder an de Husdör un woor vun Klas Fot inlaten. Op em leet Ol Wida all sien week Geföhl in en grimmig Schelln op den infamichten Handel un de ganze Schubsackerie ut, dat dat een gut dee. Aver Hansohm leet sick nich störn, he harr wedder ganz sien klook ruhig Gesicht op. »Narrenkram, Friedrich«, seggt he, as dar in den Strom vun unsaubere Redensarten mal en Stopp keem, »Narrenkram! Ick heff't ok satt. Dat hett ditmal noch gut gahn, un wi sünd mit en blau Og darvun kam', de ›Kerl‹ weer maneerlich, ick heff mi't en Daler kosten laten. Wees' Du man tofreden un stell keen Voßiesen, wo Teckels in kamt«, lach he un geev em to'n Verdrag de Hand. »Ditmal freu Di, dat Du endlich den Lichtfoot fungn hest. De kann warrn, wat he schall, mientwegen ok de Kumpanion vun mien Söhn, denn ick will mi torüch trecken: Kannst Du ok doon, un wi wüllt tosamen Kruschen angeln, dat is sekerer. Öwrigens hett uns Herrgott am meisten darbi daan, denn ahn en rechtfardig Unwedder weern twee so'n egensinnige Köpp, as mien Dag' Tellingsteder Grund un Boorn optrocken hett, nich tosam to bögen west.

Is nich wahr, mien Anna?« sä he un geev ehr de Hand, »hal man en Buddel Wien un Glös her, mien Söhn kummt ok un sogar Elschemedder, um to graleern, wi sünd all flau, to Bett wesen is wull nüms int Dörp. Süh! Dar sünd se!«

Un ick weet noch, dat ick mank veel fröhlich Getös' bi hellen Dag to'n tweetenmal to Bett brocht woor. – – –

Tellingsted is nich verscholln, dat liggt noch lank hin vun'n Brunbarg to sehn mit sien Kark un spitzen Toorn un de blanke Möhlendiek darvör. De Weg darhin – ja, wo is mien sekern Begleiter, Schoster Harders mit Sekreten oder Bäcker Krebs mit sien beiden Stutenkörf? Alleen wag ick mi nich, ick kunn't verfehln: