De Floth, de keem un spöl un spöl,
bet se de Insel ünner wöhl.

Dar blev keen Steen, dar blev keen Pahl,
dat Water schael dat all hendal.

Dar weer keen Beest, dar weer keen Hund,
de ligt nu all in depen Grund.

Un allens, wat der lev un lach,
dat deck de See mit depe Nach.

Mitünner in de holle Ebb
so süht man vunne Hüs' de Köpp.

Denn duktde Thorn herut ut Sand,
as weert en Finger vun en Hand.

Denn hört man sach de Klocken klingn,
denn hört man sach de Kanter singn,

denn geit dat lisen daer de Luft:
»Begrabt den Leib in seine Gruft.«