»Du Spitzbov, du Gaudeef, man weg, ga man weg!
Weest noch vergangn Jahr? O wa slech, o wa slech!
Wa seet ik un brö, harr ni Korn oder Kröm,
un Spatz flog to Dörp, räsonneer inne Böm.

Du Spitzbov! du Gaudeef!« – »Lütt Ebbe, swig still,
vuntjahr ward't ganz anners: will mi betern – ik will!
Mi steken de Fettdun – kumm, kik mal wa schön!
Vuntjahr ward dat anners, schast sehn, schast man sehn!

De Hadbar kumt bald, wahnt uns dicht aewern Kopp,
bu't en Hus as en Korf, stellt sik baben derop,
op een Been, opt anner, de Naes inne Flünk!
Wa klappert he fründli: Gudn Morn, Nawer Lünk!

Un denn schint de Sünn hier lankt Dack rein so blank,
un denn treckt de Rok hier vunn Schösteen hentlank,
un denn kumt Annstina mit Weten un Kaff:
Tuck, tuck! – Kikriki! un wi beidn krigt wat af.

Ok heff ik man sehn, hier de Koppel int Gras:
Nawer Anton will Rogg sei'n, dat kumt uns to pass,
un denn hier de Bom vaer uns Kinner to fleegn,
un wi merrn dermank, watn Vergnögn, watn Vergnögn!«

»Du Spitzbov, lat sehn: dats dat Nest? dats dat Nest?
Mak to, un hal Feddern un Dun, dats dat Best!
Ol Anton sin Pudelmütz liggt günd achtern Tun:
Plük af, mak man to, lat's man bu'n, lat's man bu'n!