|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
|
|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
Anzeige. Gutenberg Edition 16. 2. vermehrte und verbesserte Auflage. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++
Vierzähe Tag sy e längi Zyt, we men uf ene wichtigen Etscheid wartet; mängisch chöi ein jo scho Stungen u Minuten unerträglig läng wärde, we ein d’Ungedult rächt stiflet. Änni het fasch nid möge gwarte, bis sie sy ume gsi; i der Ugwüßheit z’läbe, ischt ihm e herti Nuß gsi. Es het si zwar gchlemmbiset u nid welle derglyche tue. Heimligs het es aber doch Angscht gha u si gfrogt, gäb de Res si nid öppen uberluegt u uberlüpft heig, u ’s Fueder nid no chönnt uberlääre, gäb es unger Dach syg. D’Urueuh ischt ihm zu allne Chlecken uus grünelet. Mängischt het es ’s welle düeche, Res sälber syg nümme so chäche wi sälbischt vom Bärghof hei u löj schier wider der Duller hange.
U ganz het es si in der Tat nid trumpiert. Res ischt ou lang nümme so boghälsige gsi u het si z’zytewys sälber müesse froge, gäb er de am Änd nid no chönnt Abchabis ubercho. Es het ne düecht, es wär fasch nume zu nes großes Gfeel, eis, wo-n-är nid verdieneti, wen er das bruunäugige, chruselhoorige Kätheli uberchäm. We sie uf em Bärghof ou öppis vo däm Lärme vernähmi, wo d’Stadleren u der Chlötz de Eichbüehlere gmacht heigi, chönnt es de no harze. I vierzähe Tage syg mängergattig mügli, u Wybervölcher u Windmüline dräje si mängisch gleitig. Fryli, wen er schi vorgstellt het, wi fründtlig u zuetroulig Kätheli nen aglachet het, ischt ihm der 141 Chamme de wider gwachse u ’s Müetli i’s Blüeje cho. Es müeßt eis doch es faltsches Trüechtli sy, wen es ein däwäg chönnt am Narreseel umefüehre. U Faltsches het er Käthelin nüt chönne zuetroue, Käthelis ganze Wäse het das nid mitggä. A däm Gedanke het er schi albe wider ufgrichtet.
Immerhin ischt ou är froh gsi, wo-n-er het chönnen i d’Sunndigchleider schlüüffe, der Fuchs sattle u gäg em Bärghof zue abdämpfe. Gäb er ggangen ischt, het ihm Änni agha: «Chumm emel de rächtzytig hei, u lo mi nid vergäbe plange, du weischt jo, wi-n-es mer ischt...» U wo-n-er dür e Schregwäg ab ischt, het’s ihm nohgluegt, d’Häng zsämegha u bättet, der lieb Gott söll hälfe, soll gnädig sy u sy Säge derzue gä! Sälbe Halbtag isch es umegfägnäschtet i eimfurt, het d’Arbit unger de Fingere vergässe u numen a das gsinnet, wo jetz uf em Bärghof vorgang.
Derwylen isch Res dervo trabet, u ischt ihm z’Muet gsi, wi wen alls e Troum wär. Är... u um ene Hochzyteren uus!... Das ischt ihm sälber schier ungloublig vorcho. Vergäbe het er schi vorgstellt, wi de das sy wärd, wen er mit Käthelin red, u was er de alls säge soll; es ischt ihm alls Müglige dürenangere trohlet. Schließlig het er schi tröschtet, uf ene Wäg wärd si das de wohl finge...
Der Mittag isch vorubere gsi, wo-n-er ischt acho. Der letscht Teel vo der Reis, dür e Stutz uuf, het er im Schritt müesse zrugglege, für em Fuchs z’borge. Kätheli het ne scho vo wytems gseh arücke, het si aber no nüt zeigt. Erscht, wo Res het zum Huus zuehe gha, isch es du voruse cho. Res het ihm d’Hang ggä, u ’s het nen emel wider fründtlig aglächlet. Chly schüüch isch es fryli gsi.
142 «I ha bal gmeint, es syg niemmer deheim!» het Res gseit.
«Eh grad vil öpper ischt würklig nid umewäg. Der Vatter het i ’s Dorf müesse an e Sitzig, u d’Dienschte sy uf em Fäld», brichtet es.
«Nid ungäbig», het Res glächlet, «so chöi mer de ungstört zsäme brichte. Darf i nen i Stal tue?» Er het der Fuchs gmeint.
«Wohlöppe!» antwortet Kätheli u geit go d’Stalstür uftue. «Du woscht jo de luege, gäb ’s junge Fuchsli gleidet u gstruubet heig!» güselet es.
«Das ou», lachet Res, u dermit het ’s Fuchsli scho afo rühele.
«Gsehscht, es chennt mi emel no!»
«Es schynt würklig», seit Kätheli. Dernoh het Res sys Roß i Stang gstellt u isch ’s Fültscheli go tätschle. Das isch munter u zwäg gsi u het zuetroulig a Reses Chuttenermel u Hang gnoulet.
«Muesch mir jetz nümme z’grüüseli flattiere, süscht wird de Kätheli yfersüchtig!»
«Isch nid so gfährlig, mir chöis ou guet zsäme», seit das, «es louft mer ou scho noh u chunnt mer vor d’Chuchistür chon es Zückerli bättle.»
Res het e töifen Otezug to...
«Un jetz, Kätheli, was gisch mer für Bscheid uf das, wo-n-i di vor vierzähe Tage gfrogt ha?» seit er ungereinischt. Irgetwie isch’ ihm gsi, er chönn hie am beschte mit Käthelin brichte. «Hescht jetz mit em Vatter gredt u di bsunne?»
«Jo, mir hei do zsäme druber verhandlet, un er isch nid dergäge.»
«Jä u de du sälber?»
143 «Jo eh... i cha mi ou derzue lo verstoh...»
«U hoffetlig, ohni daß es der zwider ischt?»
«Eh, daß es mer sövel zwider wär, chönnt i grad nid säge, süsch miech i’s nid!» U derzue het’s glächlet.
«De darf der jetz afen es Müntschi gä!» frohlocket Res, het’s obenyhe gno un ihm eis verabfolget. «Weisch, d’Muetter het mer scho ’s letschtmol der Marsch gmacht wil der kes ggä ha!»
«Soso... het sie di müessen atrybe derzue, heiteri Gschicht!» lächlet Kätheli.
«Uha lätz! Welle hätt i scho gärn, wen i dörfe hätt! Aber i ha di gäng no chly gschoche u zweni gwüßt, wi-n-i mit der dranne bi. Derfür wei mer’sch jetz hütt guet mache!» Wider het er’sch um e Hals gno.
«Es gseht’s emel gottlob niemmer, weder ’sch Fuchsli», seit es nome Rüngli.
«U das ischt is nid derwider. I hätt fasch nid gwüßt, wo d’Wort härnäh, wen äs nid wär derby gsi.»
«Aber ’s Fuchsli, das blybt de mys, das wett i vorebha, daß i mit däm zu allne Zyte cha mache, was i will...»
«Das verspriche der i d’Hang. U soll nid ’s enzige sy, wo du druber z’verfüege hescht. Du sollischt i kene Teilen äng yto sy u zu allem dy Meinig ou dörfe säge, das ischt es heiligs Verspräche. Mir wei de Chopf ha mitenangere u enangere nid ungerdrücken u ungfellig mache.»
«Nu, so wei mer’sch drufhi zsäme wooge!» Dä Rung het ihm Kätheli es Müntschi ggä. «Aber jetz wei mer gäge der Stube zue, du wirscht wohl öppis mögen ässe no der länge Reis.»
«He jo, i will mi nid lang wehre. Nume suumme sött i mi de nid gar z’lang. D’Muetter versprützt fascht vor 144 Ungedult, bis sie der Bricht het. Die wird e Freud ha! Sie het gränzelos vil uf der!»
«I däm Fall darfsch däich de nid warte, bis der Vatter heichunnt?»
«I hätt scho gärn mit ihm ou brichtet. Weisch, dy Vatter, dä cha mer’sch. Vo däm cha me lehre! Aber hütt gieng es z’lang. I will d’Muetter nid lo warte. I chume de gradeinisch wider, u dennzemol chöi mer de wyter zsäme rede.»
«Nu guet, u bring de d’Muetter ou grad mit der. Sie soll ou öppis derzue z’säge ha. I wett nid, daß sie meinti, es gang se-n-i Zuekunft nüt meh a. I ha’s mit dyr Muetter wi du mit mym Vatter, es het mi zue re zoge vom erschten Ougeblick a, wo se gseh ha. I wär mängisch gnue froh gsi, i hätt e settigi Muetter näbe mer gha!»
«Guet meine tuet sie’s, das isch sicher. Nume het mi mängisch düecht, sie dörft mer meh zuetroue.»
«Ach, z’verbessere wär dürhar öppis, a mym Vatter ou, er git’s sälber zue. Aber mängischt isch es no besser mit Lüten usz’cho, wo wüsse, daß sie Fähler hei, weder mit settigne wo meine, a ihne syg niene kes Fläreli.»
Kätheli het ihm Fleisch u Wurscht u Brot ufgstellt u derzue e Fläsche guete Wyße. So sy sie ’s erschtmol zsämen am Tisch ghocket, hei Gsundheit gmacht u z’Fade gschlage, wenn ’s Hochzyt söll sy. Res het düecht, wi eh wi lieber, Käthelin, mi sött nid z’fascht spränge dermit. Es müeß doch de ou no en Usstüür ha. Nume mit em Bündteli unger em Arm wett es de nid gärn uf em Eichbüehl yzieh. Res het ihm abbroche, es soll nid meine, es müeß e grüüslige Huuffen allergattig bringe, daß men ihm schier nid emol Platzg hätt. So isch d’Zyt umeggange, sie hei nid gwüßt wie, bis Res het müesse 145 der Fuchs vürenäh, für gäge heizue. Kätheli het gseit, dä Rung well’s ne nid zrugghalte, aber ’s nächschtmol ghör er de ihm ou afe chly, nid ume der Muetter.
Dermit isch Res bärgab, u ischt ihm wider troumhaft z’Muet gsi. Är... u soll zure settige Frou cho... u heig ere nid es enzigs Mol pfäischteret u nid en enzige Tanz mit ere tanzet... Fryli, we me nid uf em Eichbüehl deheime wär, chönnt es de harze, gäb es so gieng, do müeßt men allwäg doch de d’Scheichli herter schlängge, gäb me so eini hätt. We nid e settige Prachtshof als Hei gwunke hätt, wär es nid so ring ggange. U daß er der Muetter vil z’verdanke heig, het er schi ou müesse säge. Drum ischt er heigritte, er het ungerwägs numen einisch bire Wirtschaft zuehegha u het’s lo zieh.
No vor em Znachtässe ischt er deheime gsi. D’Muetter het im Garte gjätet. So gly het sie ne no gar nid erwartet u ischt halbersch erchlüpft, wo-n-er isch cho z’ryte.
«Un jetze?» frogt sie uber e Gartezuun uus.
«Alls i der Ornig! Zuegseit! Schön gsi!» mäldet Res im Vorbygang süüferli u ischt i Schopf hingere go absattle.
Änni het gäge der Stube zue müesse. Der Freudeschreck het ihm ’s Härz gmacht z’chlopfe u ischt ihm i d’Bei gschosse, daß sie’s nümme hei welle träge. «Gott Lob u Dank! Gott Lob u Dank! Das ischt jetze das große Glück, wo mer isch verheiße gsi! O wi bin i froh! Jetz cha de no alls guet cho!»
Vo de Dienschte het niemmer sicher gwüßt, wo Res higritten ischt. Vermuetet hei sie’s zwar. Sie hei gmerkt, daß öppis im Wärden ischt. Uskunft druber het aber Änni keni ggä, so gärn es druber gredt hätt. Süscht wär 146 me de laggiert gsi, we’s hätt sollen abläcke. Jetz het es ändtlig ab em Plampiseel ahe dörfe u feschte Boden unger de Füeße gha.
Gäb es i ’s Bett ischt, het ihm Res no alls usfüehrlig müesse brichte, u het es ihm gseit: «Gsehscht jetze, daß i doch ha rächt gha sälbischt wäg em Bäbeli, we d’mer’sch scho so grüüseli zürnt u ytribe hescht! Jetz uberchunnscht e Frou, wo-n-es si ghört, u daß d’chaisch Gott danke derfür. U mit mir dörftischt jetz de ou zfride sy! I Zuekunft will-n-ech de nümme hert am Wäg sy. D’Sach ischt ändtligen uf däm Glöis, wo-n-i se gärn hätt gha u schier myr Läbelang ha gwärchet derfür. Stell di de nume, daß si Kätheli nid z’erchlage het, de wird’s scho rächt usecho!»
Res het dä Zuespruch wohl mögen erlyde, aber doch probiert, e heitere Ton dryz’bringe u der Muetter welle bychte, ’s Müntschigä heig er de dä Rung nid versuumt. Aber sie het nid welle druuf ygoh. «Scho rächt», het sie gseit, «numen isch es mit däm aleini de nid gfochte.» Ihren isch es vil z’ärnschthaft u fyrlig z’Muet gsi, für chönne z’gspasse.
No lang, wo sie im Bett gsi ischt, het ere der Schlof nid welle cho u het sie si a däm Gedanke gsunnet: «Der lieb Gott meint’s guet mit mr, er zeigt mer, daß i rächt gha ha. Jetz geit’s doch dert düre, wo-n-i gäng welle ha, u isch mys Awänge nid für nüt gsi. Duzme, wo-n-is eis ums angere wäggstorben ischt, ha mi albe müesse plogen u däiche, mit was i mi ächt so versündiget heig, daß i so müeß gstroft wärde u ’s Liebschte, wo-n-i heig, alls müeß häregä. Jetz het’s mer gliechtet, u chan i däiche, i heig my Pflicht erfüllt, u der Himelvatter syg zfride mit mer. Jetz wünscht i mer nüt meh, weder daß i de no 147 d’Wiegle dörft vürenäh un es Putzli buttele. Das wär no ’s enzige, wo mer unerchannt am Härze läg. Nachhäre wett i mi de minger hert meh wehre gäge ’s Stärbe.»
I de nächschte Tagen ischt Änni ime wahre Glücksruusch inne gschwumme. Johrelang däwäg porzet u gharzet u gchritzet u gyxet, u ungereinischt ’s Redli i Schwung cho u glüffe wi vo sälber! Wi nes Wunder ischt ihm das vorcho. Un jetz het es ändtlig dörfe rede u sys Glück verchündte. ’s Verheimlige u Verminggmänggele isch nümme lenger nötig gsi. D’Dienschte hei säuft dörfe wüsse, daß de e jungi Frou i ’s Huus chöm, u de wie eini! All Tag het Änni ihres Lob gsungen i de höchschte Töne. Es ischt i Käthelin no verliebter gsi weder Res. U het gfrohlocket, wi-n-es jetz de die schwäri Lascht chönn ablege, wo’s so lang drückt heig.
Z’sorge het’s fryli früscherdings Hüüffe ggä. Aber das sy liebi Sorge gsi, settige, wo ’s Härz gwärmt hei, nid settige, wo ein i d’Achsle houe. Nämlig, alls so yz’richte, daß de Kätheli chönn Freud ha dranne u dermit zfride sy. ’s Stöckli het müessen e früschen Astrich ubercho, der Husrat erläsen u alls usgschoubet sy, was nümme gaarig het usgseh. Neu Säuschtle hei häre müesse, daß de Kätheli chönn würke, wi’s ihm gfall. D’Näjere hei «zwei Mann hoch» müessen arücke u die Wälle Tuech für Hemmli u Azüg verschaffe, wo scho lengschte im Spycher äne parat gläge sy. Änni ischt ime füürigen Yfer inne gsi, alls lo i Stang z’setze. Res, är het ehnder hingere gha. Ihn het düecht, mi sött warte, bis Kätheli do syg u sälber chönnt säge, wi’s ihm am beschte tät passe. Är hulf afe luege, was äs alls bring. Dernoh chönn me de no gäng nohebessere u aschaffe, was dienlig syg. Am Änd wüßt me süscht nid meh, wo d’Sach 148 verstoße u wär nume ploget dermit. U schließlig het me si emel chönnen einige.
Ame Sunndi druuf sy Änni u Res wider gäg em Bärghof zue gwägelet, für alls i d’Richtigkeit z’bringe, u das Mol isch der Bärghofer sälber ou deheime gsi. Natürlig het’s wider e ghörigi Dorfeten abgsetzt, u derby ischt abgmacht worde, daß ’s Hochzyt no im Herbscht söll stattfinge. Änni het dranne tribe, daß me nid lenger warti u Käthelin wider grüüseli der Chratz gmacht. Der Graber het us freie Stücken e schöni Ehstüür anerbotte. Nume müeß men ihm dermit Zyt lo, bis er ’sch Heimet verchouft heig. Er chönnt ne’s jo scho blank uszalen; aber er tüei si ou nid gärn blütte mit em Gält. Bis er e guete Chäufer heig un e aständige Prys löse chönn, well er afen e Läheme ha. Dernoh syg es ihm de glych, uf en Eichbüehl z’cho. Nume das wett er de vorebha, daß er dörf ’s Rächt ha, syner eigete Wääge z’goh u z’läbe, wi-n-er schi gwanet heig u wi-n-es ihm gfall. Vorschrifte mache do druber ließ er schi de nid gärn, do dra wett er schi lieber i synen alte Tage nid no gwane. Chummer z’ha bruuche sie nüt derwäge, daß er z’unerchannt uber d’Stricke schlöj. Wen er scho öppen albeneinisch chly Kuren ustryb, wüß er de glych, was er mach u was z’Äschlismatt yhemög. Das well er ne lieber vor un eh säge, daß es de nid söll z’chupe gä, wen er öppen es Reisli oder e Badkur mache well, oder we ne gueti Fründe chömi cho bsueche.
Das isch a Ännis Adrässe grichtet gsi, un äs het’s ou gwüßt. U chly chly piggiert isch es ou gsi druber, aber derglyche to het es nüt. Der Graber isch fryli e Zuegab gsi, wo ihm’s nid i allne Teile chönne het. Es het aber ou gwüßt, daß alls i Frog gstellt wär, we me do ou numen 149 es Wörteli dergäge sieg, daß es do heiß Chopf ha, we me nid der Chübel well uberlääre.
Im wytere het’s eke Mißton ggä; mi ischt im Friden usenangere u froh gsi, daß jetz alls im Blei syg.