Simon Gfeller: Eichbüehlersch

Anzeige. Gutenberg Edition 16. 2. vermehrte und verbesserte Auflage. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

5. KAPITEL

Wi scho früeher ischt atönt worde, sy Eichbüehlersch bhülflig Lüt gsi. Ke arme Möntsch het se vergäben um Hülf agsproche. Wen er nid öppe Ännin vorhär het trappet gha, isch es ihm sicher irgetwie eggägecho. Wär öppis het z’fuehrwärche gha u sälber kes Roß, oder wär süscht i änge Räte gsi ischt, het si gäg em Eichbüehl zue gmacht. Stadlersch uf em Stutz sy ou vo dene gsi, wo si albeinisch chly a däm gäbige Füürli gwärmt hei.

Der Stadler ischt e flyßige Schuehmacher gsi u het derzue es chlys Heimetli gwärchet. Sy Frou het ihm derby ärschtig ghulfe u winterschzyt im Chäller unge gwobe. U we öpper e Wöschere, Fägere oder Taunere het nötig gha, isch d’Stadlere gäng parat gsi, für z’cho, we’s ere-n-irgetwie isch mügli gsi. Zwe Buebe, wo no z’Schuel sy, un es Meitschi, wo isch vom Here gsi, hei uf däm Härdli obe z’wärchen u z’ässe gnue gha. Alli vo Stadlersch hei si de Lüte glimpfig gwüßt az’passe u niemmere der Balg gäge d’Hoor gstriglet. Mi het se chly für ne pfiffigi Rassen agluegt, aber ne dernäbe nüt Bös’s nohgredt. Sie hei allgemein für derigi ggulte, wo Gält uf d’Syte mache u vorwärts chöme.

Nametlig vo der Stadlere het me gseit, sie wüß guet, wo me der Chatz müeß chräble, daß ’s ere wohl tüei. Sie verstang’s famos, de Lüte nom Muul z’rede u z’holzen, ohni i Ascht z’saage. Aber mi het ere das nid hert für 54 übel ufgno: Es wehrt si es n-jedersch Tierli mit synen eigete Waffe, so guet es cha. U mängisch sy derigi Theaterli no wärklig az’luege, u verzieht es dene, wo se bitrachte, no schier d’Mulegge.

We d’Stadleren uf en Eichbüehl cho ischt, het sie zwöi rundi Äugli mitbrunge, wo alls biwunderet hei bis dert u änenume, un es gläufigs Züngli, wo allbott Alaß funge het zum Rüehmme. «Eh wi isch das wider e Pracht i euer Pflanzig!... Eh wi hesch du wider schöns Meiezüüg!... Sövel feißi Söi gseht me landuuf, landab niene, oh, we me doch ’s Söimeschten ou sövel guet verstieng!... Vo allem Müglige het’s gheiße: So öppis gseht me doch naadisch niene weder uf em Eichbüehl! Aber rächt isch es, we der Rychtum guete Lüten i d’Häng fallt, wo angernen ou zwäghälfe! Settigne vergönnt me’s nid, we’s ne guet geit u nen alls grotet. Mi wünscht ne nume vo Härze Glück u Gottes Säge!»

U het de Änni gseit, vo sälber syg ihnen ou nüt i d’Häng gfalle, sie heigi’s so guet müessen erwärche wi angeri, u alls im richtige Gang z’bhalte syg de ou nid Sunndig gha, so het d’Stadlere gleitig halbi Wändig gmacht u bypflichtet: «Jä jo, z’luegen u z’sorge git es uf eme settige große Burewäse, ke Möntsch weiß wi vil! I ha mi scho mängisch müesse druber ufhalte, daß du das alls magsch baschgen u bauche. Aber es macht halt i dene Teilen en Ungerscheid, gäb es öppere ggä ischt oder nid, u gäb er e Chopf het oder kene!» Churz, sie isch chly ne Täsche gsi, nume het sie mängisch der Ankebock wohl dick gstriche. Immerhin het sie bi Ännin sälte vergäben aghoschet. Un eso het sie’s emel früscherdings derzuebrunge, daß es ere versproche het, es chönn de eine Stadlersch cho der Ägertebitz fahre, für Härdöpfel.

55 U so isch es du ou gscheh, u isch nüt gsi, wo öppere hätt müesse uffalle. Es ischt i früehere Johren ou vorcho. Nume het süscht albe der Charrer müesse goh, u dä Rung isch es du a Reslin cho, wil är meischtes sälber mit de Rosse gmacht het u gfahren ischt. U derby het si du öppis agspunne, wo däm Bürschtel e Zytlang nümmen us em Chopf cho ischt. Es ischt Reslin nämlig es Müggeli i ’s Oug gfloge, u das Müggeli het Stadler Bäbeli gheiße. Achtzächni isch es gsi, das Bäbeli, zwöi Johr jünger weder Resli, un es wättigs styfs Noggeli. Es het zwar Reslin mit syne dicke, heiterlochte Züpfline numen a’s Chragechnöpfli uehe greckt; aber derfür isch es de so schön rundtlig uspölschterlet gsi, daß men ihm ke körperlige Mangel hätt chönne vürha.

Es ischt e schöne Früehligstag gsi, wo ne Resli der Acher gfahre het, sunnig u warm. D’Hacker hei si müessen uszieh, u Bäbeli, das tuusigs Bäbeli, het i sym gstrichete Gstältli u spitze wyße Hemmli sälber usgseh wi ne lachete Früehligstag. Syner runde, feschten Ärmli sy zum Abyße gsi, die rote Bäckli hei vor Früschi u Gsundheit nume so zündtet. U die blauen Äugli hei Resen agstrahlet, daß es ihm dervo ganz kuriosig worden ischt unger sym graue Wätterhuet obe. Zum Hacke het es si gschickt wi ne Wätter, daß ihm Resli nid öppe chönn Chäs u Brot uftische, wott säge: e zwöiti Fuhren uf die erschti lege. Er het gseh, daß es es ämsigs Chrottli ischt u zähi Chraft het u het gwahret, wi schön die junge Brüschtli ’s blau-wyß gstrichlete Gstältli spanne... es isch vilicht ’s erschtmol gsi, daß er schi a settigem mit heimligem Wohlgfallen ergötzt het. U Bäbeli het ou gmerkt, daß es ihm nid übel i d’Ouge schynt; es müeßt eis es völligs Tüpfi sy, wen es settigs nid merkti, ohni 56 daß es enzigs Wort druber gredt wurd. U Tüpfi isch Bäbeli bi wyt u fern e keis gsi, hott ume Tschäggeli! Es isch syr Muetter nohgschlage u het ou öppis vo der schlauen Art g’erbt gha, si bi de Lüte wärt z’mache.

Vo der Schuel här het es no wohl gwüßt, daß Resli im Lehre kes großes Chilcheliecht gsi ischt. Aber hie im Acher, mit der Geislen i der Hang, näbe zwöine vollbräje, glänzige Rosse zuehe, het Res ganz öppis angersch vorgstellt weder mit em Läsibüechli vor den Ouge. Mit de Rosse het er gwüßt umz’goh, do hätt niemmer öppis chönne säge. U hinger dene breitrüggige, guetghaberete Rosse zuehe het me uf der angere Talsyten äne der Eichbüehl gseh, dä gwaltig Hof mit dene wärschafte Gebäue, der prächtige Husmatt, mit all denen Achere, Grasplätze u ere Waldflechi, wi süscht niemmer het gha, wyt im Biet ume. We si Resli hätt welle lo phöterle, er hätt ke bessere u würksamere Hingergrund chönne finge. Do het me liecht chönnen uberseh, daß er nid grad en Usbund vo Hübschi gsi ischt u gäng chly vorubere gheltet het. Mänge, wen er so deheime gsi wär, hätt der Chopf ufgha wi nes Stubehüngli u die angere lo gspüre, wär är syg u was er z’bidüte heig. Vo däm isch bi Rese nüt gsi. E freinere, gäbigere Bürschtel hätt me nid liecht chönnen uftrybe. Das alls isch Bäbelin gfüehlsmäßig im Sinn gläge, ohni daß druber wär gredt worde. Niemmeren ischt ygfalle, daß uf däm Acher oben i aller Stilli ou no öppis angersch chönnt erwärchet wärden u errünne, weder Rooschter- u Tschäggerhärdöpfel. Es ischt nüt angersch här- u zueggange, weder daß es bim z’Acherfahren i der Regel geit. Resli het albeinisch chly mit der Geisle gwunke, syner Chlöben ermunteret: «Hüü, Buebe!» oder, we sie hei welle dryschieße, zruggzäumt: 57 «Sattli, sattli!» u zwüschyhe het me nid vil angersch ghört, weder «Hüscht ume!» u «Hott ume!» Ou Bäbelin hätt me nüt Bsungerigs agmerkt. E n-jederi Hackere streckt gärn einisch der Rügge, luegt em Acherzug eggäge u tätschlet em Fuhreroß im Vorbygang öppen einischt am Hals. Es ischt es Cho u Goh, es stumms Grüeßen u Adiemache, ohni daß d’Arbit müeßt drunger lyde. Wär wett do Lunte grochen u a Schätzeliruschtig däicht ha!

Daß Bäbeli Rese bim Zvierinäh emel gäng no es Chacheli voll Gaffee het wellen ufnötige, ischt ou nid uffällig gsi. Astränge zum Ässen ischt alte Ämmetaler-Bruuch. Ehnder hätt me si druber chönne verwungere, daß es der Geiselstäcke het us em Chometfuetter zoge u welle probiere, gäb es ou so flott chönn chlepfe wi Res. Aber was fot so nes jungs, ubermüetigs Blüetli nid a, wil der Tag längen ischt! Ihne fryli, Resen u Bäbelin, ischt er gar nid ubermäßig länge vorcho, u gäb Res am Obe gäge heizue ischt, het er gärn versproche, ou es angersch Mol ume z’cho, sie solli de nume zuespräche. Lohn het er ou kenen agno. We Stadlersch öppis derfür welli tue, chönne sie für’sch Fahren einischt öppis cho hälfe wärche, Lüt heig me gäng nötig uf em Eichbüehl.

Vo sälbem a het es si zuetreit, daß Stadler Bäbeli Luscht ubercho het, ame Sunndi öppen es Spaziergängli z’mache mit angerne Meitschine. ’s Merkwürdige drannen isch nume gsi, daß die Spaziergängli nie vom Eichbüehl ewägg, sondere dergäge zue gfüehrt hei. Nid zum Huus zuehe, biwahr, aber i Eichbüehlersch Wald oder Weid, oder zu den Eichen uf em Eggli obe, d’Ussicht vo dert mueß Bäbelin bsungerbar gfalle ha. Ab u zue hei sie de Resen atroffe u gschwing chly mit ihm 58 gchälzet u branzet. U mi hätt nid chönne säge, daß er ne gflohe wär, ds Gunterär!

Ungerwylen isch es Summer worde u d’Chirschizyt agrückt. Eichbüehlersch hei vil Chirschbäum gha, zweieti u wildi, de Wääge noh u i der Weid nide. Jetz isch Res ei Sunndivormittag bi de Weidguschtine gsi u het am Mäjriemmen e Chirschichratten aghäicht gha. Bim Schüürli ischt e Boum gstange, afen en eltere Grappli, dä het süeßi Schwarzi treit. Res het dervo gschnabuliert, sovil’s ne gluschtet het u derzue e Chratte voll gwunne für d’Großmuetter, wo die bsungerbar gärn gha het. Dernoh ischt er ab der Leiteren ahe gchlättet, am Wäg a Bode ghocket u het der Chratte näben ihm abgstellt. Es ischt warm u troche gsi. Res het ame Morge früech uuf müesse go d’Roß fuehre, u drum het’s nen afo schläfere. Er het a d’Uhr gluegt, gseh, daß ’s Zimis no nid nohen ischt, der Chopf uf en Arm gleit un es Rüejigs gno.

Es Chehrli dernoh... wär chunnt dür e Wäg uuf? ’s Stadler Bäbeli! ’s Stadler Bäbeli, u de wie im Flor! Gsunndiget, im sametige Chittelbrüschtli, schwarze Chittel u wyße Strümpfline. Weiß nid, gäb es isch z’Predig gsi oder süscht en Usfal het to gha. Item, es ischt emel hagelisnätt usgstaffiert gsi u het es Chöpfli gha wi nes Leghüehntschi. I der Hang het’s es Zwiseli treit u albeinisch mit gfäliert, gäb es Rese gwahret het. Im erschten Ougeblick isch es nid sicher gsi, schloft er, oder tuet er nume derglyche. Par Schritt het es no to, wi wen es si syne nüt achteti. Aber dernoh het es ihm doch gschinen, er schlof würklig. Drum isch es zuehetüüßelet, u für ne z’fecke, isch es ihm mit em Zwiseli vor em Gsicht düre gfahre. Aber Resli het ke Wank to u nid emol blinzlet. Jetz het’s es Schmäli gno u ne dermit am 59 Ohr gchützelet, ganz süüferli. Er het chly der Chopf gschnellt u der Mulegge verzoge, wi wen er es Flöigeli wett dännewehre u wyter gschnürfelet. Luschtig isch es gsi für Bäbelin, sackerlimänts luschtig! Dernoh isch däm Plogeermeli öppis angersch z’Sinn cho. Es het i Chratte greckt un ihm es tolls Hämpveli Chirschi gstybytzt. Mit denen isch es süüferli änet em Wäg hinger nes Haselstöckli gschloffe u het se dert gkalatzet. U allimol, we’s wider e Stei het gha, het es ne zwüsche Duummen u Zeigfinger gno u Rese probiert az’püüße. Das Spil het ihm e Schelmefreud gmacht. Meischtes het’s ne fryli nid preicht oder de numen a d’Chleider. Aber ändtligen isch doch einen a ’s rächten Ort hi, Rese schön näbe d’Nasen a d’Backe. Wohl, jetz ischt er ufgfahre u het schlofsturme desume g’äugeret, Bäbeli hätt am liebschte grediuse ggügelet. Es Rüngeli het es si no still gha, dernoh het’s wider eine lo flüge! Un jetz het Res gmerkt, wohär dä cho ischt u unger em Loub düren es wyßes Strümpfli gseh güggele. Wi ne Schwick ischt er uf de Beine gsi: «Wart, dir will i!» het er dröit. Un jetz het Bäbeli für guet erfunge, Päch z’gä dür e Grasgang hingere. Du ebhanget’s mit em Schueh ame Brommerdorn u fallt i d’Chnöi. Resli mit syne länge Beine uuf u nohe. U gäb es si het chönne lösen u ufstoh, het er’sch ebsoge, z’Bode gmacht u bi den Arme gha. «Gäll, jetz het’s di, du Chirschischelmli! Soll di jetz grad tüechtig husche?»

«O du hättsch mi emel nid erwütscht, we dä hagels Brommerdorn nid gsi wär! Alee, lo mi uuf!»

«Chaisch der ybilde, das gang sövli ring! Zersch muesch mer säge, es syg der leid!»

«Un i well’s de no meh mache!» bhoutet es u strahlet derzue Reslin a — wen er wär Anke gsi, wär er sofort zergange. Es het ihm sowiso im Chopf obe süüferli afo zwirble.

«So... so... so!» seit er u weiß nümm rächt, was afo. Es ischt ihm gsi, irget e Strof sött das ubersüünige Chrottli doch müessen abtue, u irgetwie isch das allszsäme so neuartig u uber alli Maße schön gsi, wi-n-er no nie öppis erläbt het: das tuusigsnätte Bäbeli mit sym früsche Gsichtli so nooch vor den Ouge u so ganz i syr Gwalt...

«Nu guet, i will di für das Mol no lo goh; aber zersch muesch mer es Müntschi gä!»

«Alee, wosch mi jetz lo goh, du verwuschisch mer’sch Mänteli! Eh, u myner Chleider!»

«So tue chly minger ungattlig! Wäg eme Müntschi... das geit emel nid z’töde!»

Es het si gwehrt, het welle d’Häng losmache u afe 61 ganz es rots Chöpfli gha. Alls vergäbe, Res isch stercher gsi. Gäng ume früsch het es agsetzt. So hei sie zsäme gchraftet u grutzet, u derby isch Reslis Gsicht bilängerschi nöher cho, bis die Müntschleten isch Tatsach gsi, Bäbeli het lang chönne der Chopf näbetsi dräje u umeschlängge. Es het dermit numen erfruchtet, daß Backe, Hals u Öhrli ou öppis Füechts abgchriegt hei. U vilicht ischt ihm das nid so gruusam zwider gsi, wi-n-es derglyche to het. Item, Resli ischt emel zuegfahre, bis me nümme het chönnen im Zwyfel sy, wär gwunne heig u Meischter worde syg. Bäbeli het sy Strof ubercho gha. Erscht wo das sicher gstangen ischt, het er’sch losglo. U wi ne Schwick isch es ihm i d’Hoor gfahre u het ne chly gstrublet, daß er ou sy Teel ubercho heig.

Dernoh het’s d’Arme vor e Chopf gschlage. Resli het nid gwüßt, plääret’s oder lachet’s, u isch wi nen Ölgötz näben ihm zuehe gchnöiet. Ungereinisch isch es ufgschosse u dervopfylet, was hescht was gischt. Resen isch nid wohl gsi derby, er het ihm verdatterete nohegluegt, bis es uf em Grötli obe gsi ischt. Dert het es si ändtlig umgchehrt un ihm mit beedne Hänge u lachete Gsichts e längi Nase gmacht. Du het’s ihm gwohlet. Er het sy Chirschichratte greicht u isch mit langsam dertüruuf gäge heizue. Derby het’s ihm ums Härz merkwürdig gramselet, u het ihm der Chammen afo wachse. «Hütt bischt jetz einisch nid der Dümmscht gsi», het er däicht. Nie hätt er ihm sälber so öppis zuetrouet gha, u hingerdry het ne dä Streich bilängerschi herter gfreut. Däich men ou: die erschte Müntschi...

Simon Gfeller

Eichbüehlersch

Inhalt

5. KAPITEL