Dat harr Nawer wul markt? He keem un glup dær de Ruten.
»Wetter!« seggt he un keek, »lütt Anna, dar mutt ik wul hölpen!«
Anna weer sin Vertog, he harr keen Kinner, un klucker
Al inne Weeg mit ęr rum, un noch, as weer se sin egen.
Morgens, bi Tiden to Gang', plegg he, blotkopp un hemdsmauen,
Meistens al rummer to singn – sin Frunslüd slepen as Dachsen,
Nich to vermünnern, vertell he, un wenn ok de Sünn se int Nest schin.
Anna weer lichter vun Blot, de harr en Natur as en Vagel,
Weer mit de Höhner vunt Reck. – So keek he denn blid in ęr Finster,
He un de Sünn um de Wett: ob de Kaffe al damp un de Rullbröd.
Denn en Köppen værut, un en Mundvull to en Gunmorgen
Fründlich, as Anna dat gev, sin Annaken, as he denn seggn dę,
Dę em den ganzen Dag gut!
                                            So glup he nu ok dær de Schiben.

Anna nödig em in. Un as se herut vær de Dær leep,
Keem ok Vetter vunt Markt, un Vatter keek ute Bosdær.
Frunslüd hebbt je to snacken! De Süster keem mit en Schörrt vull,
Inkofft harr se ant Markt, se wis al Anna int Gröten,
Snack vun Pris un de Waar, un wat se nu dochen vergęten!
Mundgau weer se so wat, oldbeltig un lütt bęten hinken.
Gahn war ęr sur oppe Steen. Se pust un huck anne Bank dal,
Wo ok uns Nawer al seet un rę mit de Bur vun den Vehstand.
Awer Anna de krag': Nu kamt, un lat jüm dat smecken!
Kaffe is klar oppen Disch! Herr Nachbar, kamt Se mit rinner.