Geestburn rükt dat herut, wenn 't en Lęben inn Ort un to sehn gift,
Keen Spektakel un Larm – sünd 't Berieders oder de Snieders:
Optæg treckt se mit op, un Umtæg treckt se mit rummer,
Seggn un don do't se nix, un stat mit ęr Alldagsgesichter,
Sünndagsmützen derop, un kikt, as weer't en Geduldsprov.
Anners – wa kamt se denn hęr ut Offenbüttel un Lehrstall,
Vun Süderhastęd hendal, vun Linnern oder Palhude?
Milen sünd dat to fahrn – un Geestburn sünd der doch jümmer.

Ünner de schattige Linn – de Namdag glöh oppe Steenbrügg,
Langs de Straten un Stig – heel en Wagen bi Rothgeter Lampe,
Kürwagen, achter mit Korf, merrnin de Sitzen mit Küssens,
Wete, mit Feddern utstoppt; inne Boos verpusten de Brun sik,
Twee so glatt se man weidt op en Wisch twischen Eider un Elfstrom,
Bleßte, tamm as de Schap, un lat sik locken as Schothunn,
Klok un krütsch as de Muppsen! – Dar! prust se nich gegen uns Water?
Pumpenwater is hart, se drinkt to Hus uten Quellborn!
Kærsch is de Bur un sin Veh, de föhrt en Lęben as Prinzen!
Awer'n Geschirr vær son Pęr – en Schann noch weert vær en Störrtkar!
Nich en Stangtom mal ut Metall! Keen Ring anne Schuklapp!
Halters ut gris linn Gurrt, keen mischen Knop annet Sęltüg! . . .

Meister de püssel dar rum, un gev de Brunen to drinken,
Hung dat Geschirr anne Wand un snack mit sik un de Beiden
As he so stunn un betrach, un harr sin Hart in Gedanken,
Bald en Tom inne Hand un bald wat anners in Ogen,
Oder en Wort oppe Tung, as hör he ręden un Antwort.
»As de Prinzen, jawul!« so snack he sacht mit de Bleßten,
Klopp se æwer de Schuft un strak se æwer den Bogen,
De sik strecken vær Węl. –
                                              Sin Vetter hörn se ut Bunsoh,
De weer ok innen Ort, un nu to Mark mit sin Süster,
De em sin Husstand föhr – en grote Fründ vun sin Anna,
De se mitünner mal haln un geern op wękenlang mitnehm',
Summerdag, wenn dat ins paß, – nu weer't je frilich ni mæglich,
Sit ęr Moder to Grav – de gude – och! nu wa lang al! –

So stunn Meister un dach, beseeg de Pęr un dat Sęltüg,
Seeg sik um inne Boos un æwer de Dær innen Sünnschin.
Stunn un seeg inne Luft, as gingn den Weg sin Gedanken.

———

Awer bi an, inne Stuv, de dar kramn deit – is dat uns Anna?
Strohhot noch inne Hand, kum hett se den Fot inne Dær sett:
Doch gat de Ogen un sökt al rum ünnerwęgens na Ordnung,
Un keen Gang dær de Dörns. so wischt un stellt de lütt Fingern
Hier en Stohl anne Sit un hier en Stuff vun den Kuffer,
Treckt an de bunten Gardin umt Bett de Folen un Krüsen,
Un as en Spor wo se geit, is't achter ęr sauber un ęben.
Kamer geit apen un Kuffer, de Tassen kamt op den Klappdisch,
Dischdök bredt sik darünner – echt egenredte ut Damast –
Moder hett se noch spunn ęrn letzten Winter, de gude! –
Allens rückt anne Stell, as keem se blot in um to winken,
De doch kumt uten Feld, in Il, ut Arbeit un Hitten.
Vader harr rut na ęr schickt, de Gesell muß hinut un ęr Bott bringn,
Burß un allens weer mit, nich Kæl noch Rok oppen Fürheerd!

Glücklich drippt se dat noch, dat de Fremden noch ut un to Mark sünd,
Nu is doch wenigstens Tid den Kaffe to kaken un klären,
Rohm uten Keller to haln, frisch Brot und egenbackt Stuten! –
Wa sik dat köhlig dar wahrt! de Melk is sunst nich to bargen
Bi son mulstrige Luft, – de dreiht sik al bet de Middag!
Keller! dat geit der doch mit! ok noch so lütt un so schummrig!
Dat is en Schatz vær en Hus! – Un en Ehrgiz is he vær Anna!
Rein de Luft is al schön! – de köhlt ęr Athen un Bossen,
Frisch de Geruch un de Duch! – Se kikt in Pütten un Setten,
Rükt de Botterkruk na, un prövt de Stabben vun güstern,
Fingern spitz un de Mund, un tippt anne kirschroden Lippen.
Lang doch hett se nich Tid, se snitt den Schinken in Schiben,
Snitt in Dalers de Wurst un bredt se sauber op Tellern.
Denn, mit de Schütteln in Hand, den witten Arm um en Grofbrot,
Noch inne Fingern en Guß, lichtfarrig stiggt se de Trepp rop,
Füllt den behäbigen Disch un seggt: sieh so! nu is't redi!