Simon Gfeller: Em Hag no

Anzeige. Gutenberg Edition 16. 2. vermehrte und verbesserte Auflage. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

Vom Tanneläng u vom Geißemeitli

Vor alte Zyten isch dert inne, wo der Napf mit sine Stockwürzen i’s Land ahe gryft, e Holzer us em Wald cho zspringe u het gchychet:

«Es ischt e Ries im Howald hinger, gar en Utüfel, fasch so läng wi-n-e Tanne! U ghoorigen ischt er wi-n-e gfotzlete Geißbock! Er schryßt Bäum us, was ihm i d’Finger chunnt u tröhlt Steinen i d’Chrächen ahe, so groß wi Ofehüsli. ’s Hoor steit ein z’Bärg, we mene gseht!»

Afangs hei d’Lüt dranne z’gloube gnue gha: «We men e Gägel ischt u si hingernieder förchtet, gseht men Unghüür hinger allne Studbösche!»

«Jez isch de afe nümme chouscher: Es söll gloub e Ries i der Flueh hinger sy, er sig so läng wi-n-e Tanne», u hei zäpflet, un eso ischt im Schwick der Name Tanneläng fertig gsi.

Aber d’Wuche druf chunnt e Holzufläser ou däwäg verstöbereten us em Wald z’satze. Der Schweiß ischt ihm ahezübelet, u d’Bei hei-n-ihm gschnadelet.

«Der Tanneläng! der Tanneläng!... Emene Bär ischt er nogsprunge! Der Bär het’s Päch gäh u ischt i der Angscht uf ene großi Tannen uehe gchlättet. Het ihm nüt abtreit! Der Läng isch zur Tanne zuehe gstange, het der Stamme mit den Armen umchlofteret, mit de 106 Chnöie verstellt u derno ghudlet u ghudlet, so erschröckelig, daß der Tannsduller obenabverheit u samt em Bär a Boden ahe tätscht ischt. Der Bär wurmseret sturmen am Boden ume; der Läng schießt zuehe, erwütscht ne bime hingere Scheich, zieht uf u schmätteret ne-n uf ene Fluehgring, bis er muustod isch gsi. Derno schlängget er ne a Rügge hingere u schiebt mit ihm. I ha mi z’rächter Zyt verschloffe gha u bi mutzstill gsi. U gottlob het er mi emel nid erlickt, un i ha chönnen ertrünne. Es isch ’s letscht Mol gsi, wo-n-i e Tritt i Howald to ha. Nid mit vierne Rosse brung mi eine meh derthäre.»

Jä, jez het me doch afen e Tschuder gspürt uber e Rüggen uf u isch nümme chäche gsi. Aber es isch no meh dra ghanget. Chuum zwo Stung später chunnt scho wieder eine mit ere früsche Botscheft. E Beerer isch es därung gsi u het si ou halb z’tod gsprunge gha.

«Tusigemillionen abenangere, wi bin i jez drinne gsi! I ha i der Flueh hinger welle beere. Du gsehn i es Räuchli uffahre u nimmt mi wunger, wär ächt do tüei füüre. I tüßele süferli zuehe. Us eme Fluehspalt usen isch es cho. U — hälf mer Gott! — vorzuehen am Bode huuret der Tanneläng u blost a. E totne Bär isch näben ihm zuehe gläge. Zersch hets em Läng nid welle brönne. Du wird er toube u blost so unerchannt, daß es d’Escht u d’Holzbitze höch i d’Luft uehe gsprängt het. Derno han i nümme lenger dörfe warte u ha mi dänne gschliche; i bi ganz verschmeiete gsi. U wo-n-i afen e Bitz dervo dänne bi gsi, han i afoh techle, so sträng daß mi d’Bei treit hei.»

Vo denn a het’s Spöttlen u Zäpflen ufghört, u mi het si hellischt in acht gnoh. Viel Lüt hei schier nümme vorsch Hüsli use dörfe, u d’War het men ou nümmen ungsorget dörfen usloh. Es isch no d’Red gsi, we d’Mannen 107 enangere hulfi, villicht wurd me däm Ufloth Meischter. Aber es het nöje niemmer rächt vora welle, un eso isch di Jagd ungerblibe. I Wald ihe z’goh het si niemmer meh trouet, weder zwe Cholebrönner. Die hätti ime Chrachen inne no e schöne Chohlhuffe gha u gärn e chly dervo greicht. U wil si der Läng i äir Gäget no nie het zeigt gha, hei si’s emel gwogt. Es si zwe starch Manne gsi, u het en jedere e scharpfgschliffni Achs mit ihm gnoh. Aber si hei umgchehrt, gäb si bim Chohlplatz si gsi. Der Läng sälber hei si frili niene gseh; aber ufs Gspor si sie-n-ihm doch cho. Uf eme Waldbödeli hei si e Schwetti Bluet funge un e Schübel Säuburscht. Es glumpeligs Buechli isch druber ihe ghanget. Der Duller isch ganz verstrupfte gsi; aber d’Würze si no fescht gstange. Das Buechli ischt ou bluetigs gsi u der Bode drunger ganz versperzt. Wildsäutreibe hei zuehen u dänne gfüehrt u groß groß Tritte, di Manne hei no nie söttig gseh gha. Si hei vermuetet, eh weder nid heig do der Läng e Wildsou bodiget. Er wärd öppe gmerkt ha, daß d’Wildsäu do ihres Wägli heigi u ’s Buechli druber ihe gchrümmt u däwäg glußet ha. U wo eini cho sig u heig welle drunger dür schlüüffe, wärd er am Stämmli gschnellt ha mit sir utüflische Chraft u d’Sou am Bode feschtgchlemmt, daß si weder hingertsi no vüretsi chönne heig. U derno wärd er zuehe gschnoogget sy u re mit der Fuscht uf em Gring Fürobe topplet ha, bis si heig der Pärsch lo goh. Angersch hei’s di Mannen emel nid gwüßt uszlege, un es het se kes Gymmeli meh gluschtet, em Läng a d’Schnütze z’loufe. Si hei ihrer Chole lo Chole sy u sorg gha zu ihrer Hut.

Daß der Läng gäng no umewäg u alle gräschlige sig, het men ou de Bechlinen agmerkt: ’s Wasser isch dickisch 108 bim schönschte Wätter cho so trüeb wi Mählsuppe. Offebar het der Läng ou e guete Fischbrägel nid verachtet.

D’Lüt hei dennzemol i sälber Gäget ou vorhär enangere nid Blätzen abgribe; aber uf das hi isch es grad gsi, wi we alls usgstorbe wär. Sälten ime Hüsli inne isch meh öpper gsi. Eine vo dene wenige, wo hei dörfe warte, isch der Grabepuur gsi. Däm hets nid ihe welle, daß er wäge däm großen Uhung sis ganze Heimetli hätt söllen im Stich loh. ’s Hüsli, Hostertli u d’Weid hei ne z’unerchannt groue. D’Ching u di größeri War het er frili ou zu Verwandte witer im Land usse gschickt. Är sälber hingägen isch blibe, u si Frou, d’Geißen u ’s Hüetermeitli si ou blibe.

Das Meitli ischt es angerhalbwilds Gschir gsi un e boghälsige Wätter, daß nüt eso. Ganz Tagen isch es mit sine Geißen i de Studen ume ghalouderet, wi wen es ke Tanneläng gäb. U wen ihm d’Püüri Himel u Hell vorgstellt het, was ihm chönnt gscheh, het es nume glachet.

«Dä erwütscht mi doch nid. Wen är starchen ischt, bin i de derfür gleitigs! U z’Sinn chunnt mer allwäg de no so viel daß däm.»

«Eh Herjeses, Herjeses», het d’Püüri gschroue, «ischt er der nogsprunge? Het er di welle näh?»

«Jo wohär», lachet ’s Meitli, «a Waldsoum usen ischt er cho, het es Buechli z’Bode zoge, isch drüber a grittet und het gygampfet wi-n-es chlys Ching! I gloube gar nid, wo dä eim öppis tät!»

109 «Chönntsch es de erfahre! Nimm di emel jo zsäme!» het d’Püüri g’yferet und dermit isch’ guet gsi.

Churz druf chunnt der Puur ame ne Morge verstöbereten i d’Stube: «Letschti Nacht hei mer de Wisite gha. Der Tanneläng isch do gsi. Er het is der Holzöpfelboum im Hag hinger usdräit. Es lige ganzi Schübeli verchätschet Öpfel desume. Si wärden ihm öppe wohl suur gsi sy, un er wird gmerkt ha, daß si no lang nid ryf sy. Aber derfür het du der Boum müeßen umehah.»

Sälb Tag het du ou der Puur gmeint, ’s Meitli soll mit de Geißen am Schärme blybe; aber reis men öppis amene settige Rifi! Es het emel müeße zwängt sy z’goh, u Uchrut chunnt nid um! Am Oben isch es buschuf u zwäg ume hei cho u het verschmitzt glachet:

«Nid daß i wüßt», seit der Puur u bsinnt si chly. «Eh wohl yemerischt, der Bschüttigohn han i gsuecht u niene funge.»

«Soll der säge, wo-n-er ischt? Der Tanneläng het ne. Er het e Tubakpfyffe drus gmacht!»

«Meitli, Meitli, jez glouben i de bim Hung afe, du loufischt ihm no äxtra no!»

«Es ischt emel luschtig gsi z’luege. Zerscht het er der Stiel drus gschrisse. Derno ischt er go-n-es Houlerstämmli bräche, het’s am reineren Ort i’s Mul gnoh u dryblost, bis ’s Marg usegschossen ischt, daß es nume so-n-e wyße Zymme gäh het. U dermit isch’s Pfyfferohr scho fertig gsi. Ymache ha ne-n ou no gseh. Er het e Huuffe Loub u Chrisnodlen i Gohn gchratzet. Wen i du nume no hätt chönne luege, wi-n-er azündtet het! Dä wird mir es Mul gmacht ha! Er het säuft dranne gschrisse, bis ihm ’s Füür uf Zunge cho ischt.»

110 Dermit het es ’s wider es Zytli gha. Du isch du öppis nohecho, es isch sogar em Meitli ’en Ougeblick vorsch Lache nohe gange. Emel em Puur u der Püüri het es der Ote lang hingerha, Sackerlimänt abenangere! Chunnt nid der Läng ei Morge früech, d’Sunne isch no nid emol uf gsi, dür e Grabe vüre z’joggle. U wo-n-er ’sch Grabehüsli gseht, nimmt ne wunger, was eigetlig ou i der kuriose Trucken inne sig. Er trätschet zuehe, lüpft uf eir Syte der Dachschilt, reckt uf d’Büni ihe u zieht e Garben use. Wahrschynlig ischt ihm das öppis Neus gsi. Er het se bitrachtet u wird ne düecht ha, das ussedra müeß öppis Äßigs sy. Er foht a Ähri abbyßen u müllere. Derwyle hei die i der Stuben inne der Äcken yzoge, si hei gförchtet: «Jez gheit is d’Hütten uber em Chopf z’säme!» Aber ungereinischt isch der Dachtechel wieder zuegchlepft, ’s Garbli i d’Hostert use gfloge un es Hueschte u Schnütze losgange, öppis Erschröckeligs. Der Läng het es Gärschtegarbli erwütscht gha, u richtig! Chuum het er afoh schlücke, hei-n-ihm d’Gärschtenagni (die Grannenhaare) mit ihrne Chläiline im Hals hinger yghäicht. Si hei ne gchutzelet un ihm Angscht gmacht, er het ganz zäberlet, mi hätt chönne meine, er heig der Goggelüsch. I der Angscht ischt er gägem Bach zue glüffe, het Schwettine Wasser trouche, gurglet, ghueschtet, usegsprützt u derno, hälf was well, es Tanngrotzli oben ab broche u dermit sis Halsrohr grueßet. ’s Geißemeitli het’s zum Löifterli us gwahret, u wo-n-er gäg em Wald zue trottet ischt, het’s ihm scho hinger em Rügge die längi Nase gmacht. Hingernohe, wo si di verchaulete Gärschtenähri gseh hei, isch ne du glanz worde, worum der Läng so erschröckelig ghueschtet und gschnützt heig.

111 Gly druf het ’s Meitli i der Nöhi vom Wald ghüetet. D’Geiße si i den Erlen ume gschloffe, u ’s Meitli ischt eme Heidöchsli nogfahre. Wo-n-es uf enes Högerli uehe chunnt, gseht es änefer nide der Tanneläng am Bode lige. Er het welle siner Tschottle tröchne, isch fule worde un etschlofe. «So», däicht ’s Meitli, «jez wei mer doch einisch gugge, was mit däm Kreß sig, er schloft jo wi-n-e Ratz!» Es tüßelet zuehe, i der Hang het’s es Hüeterstäckli gha, u bitrachtet dä Gchöchme vo allne Site. Es het öppe ’s Näsi schön grümpft un es gnots wär ihm es «Huß huse!» usen ertrunne! Wo’s ne gnue het gvisidiert gha, hätt es’s gjuckt, ne mit em Stäckli z’güsele oder ihm mit eme Hälmli im Ohr z’grüble. Weder äis hätt doch chönne dumm use cho. I allem gseht es, daß der Läng uf eme Ambeißehuuffen obe lyt. «Do gseht me wieder, was er für ne Schlimmhüngler ischt», däicht es. Härdambeiße sin es de no gsi, rote, vo dene, wo eim so erbärmlig chöi litze. Jez het si di Chrott nid mögen uberha, u het mit em Stäckli im Ambeißehuuffe güferet u grüehrt, bis die erboste Tierli rächt desume gschosse u dem Läng vo allne Syte i d’Tschottle graagget sy. Derno isch es hurti hurti uf sine Barfüeßline dervo täselet. Chuum het es si ime dicke Tschupp verschloffe gha, isch der Tanz losgange. Der Läng het afoh ranggen u ribse u d’Achsle desume schnelle u ischt ufghocket. U wider het er müeße ranggen u ribse u mit de Füeße sperze u chratze u isch mit allne Föife linggs i d’Tschottle gfahre u rächts i d’Tschottle gfahre bilängerschi töiber. Was dä brummlet u für Äuger gmacht het! Ändtlig ischt ihm en Ahnig ufgange, was do gspielt wärd u di hässige Tierli hei ne z’vollems glüpft. Dir hättit ne sölli gseh, wi dä gfischperet u gstampfet het. Gar eländ hei si ne traktiert, 112 er het nid gwüßt, wo wehre. Aber wo-n-er gnue gha het, hei du d’Ambeißen ou ihre Tel ubercho. I aller Täubi ischt er nidergchnöiet u het der Huuffe verchratzet u verschrisse, daß der Härd u d’Grasbösche höch i d’Luft uehe gfloge sy. U derno het er mit de Füeßen alls i Grund u Boden ahe gstampfet. Zletscht wott er du no mit em Rügge amene Baumstämmli rangge: du loht das, u dä groß Gstabi pürzlet hingertsi ubersch Port us. Was das Meitli i sim Tschupp inne für-n-es Galgefreudeli gha het! Wen es nid mit em Schöibeli verschoppet hätt, di glitzerigschte Lachrügeli wäri-n-ihm usegrüdelet, ganzi Öserli voll. Fasch’s zündtrote Gringli oben ab deckt het’s ihm, wo der Läng dürsch Port ab gcheiglet ischt. Aber es het si zsäme gnoh, bis dä ungattlig Kärli im Wald isch verschwunge gsi.

Natürlig isch em Meitli jez der Chammen ersch rächt gwachse. Es het si ufgloh, em Läng gang es nid e Tritt meh us em Wäg. Drum het nid chönnen usblybe, daß es scho graad wider mit ihm het Affären ubercho. Ei Tag het es si bim Hüete mit Ärdbeere versuumt u wo-n-es der Schaden umseht, ischt e Geiß niene meh. Alls Chötten u Gibele ischt i chalten Ofe blost gsi, nüt vo Geiß, so wit me gseht! «Jez het mer sche bim Tüfeli der Läng erwütscht», däicht es. U das frävete Tschudi nid meh weder uf und nohe u bilängerschi töifer i Wald ihe! Gäng albeinischt het es’s düecht, es ghör sche meggele. Du isch es umen afoh stabe, u das isch ggangen u ggange, bis es zur Hüli cho ischt, wo der Läng si Yschlupf gha het. Ungereinischt, Herjeses im Himmel! chunnt er sälber hinger eme Fluehsatz vüre u steit, so läng daß er ischt, vor em Meitli zuehe, u d’Geiß ghört men i der Hüli inne meggele.

113 Jez ischt em Meitli doch e Hüehnnerhut über e Lyb glüffe. Aber es het si chächs gmacht u nüt lo merke. U wo-n-es der Läng rächt is Aug gfasset het, ischt ihm gsi, er lueg schier meh verwungeret dry, weder hässig u wi-n-e Schwick het es wider Bode gspürt unger de Füeße.

«So, do hei mer ne-n-jez, dä Geißeschelm», bibelet es ne-n-a. «Wosch du mer mi Geiß umegäh, oder wi hesch es!»

Der Läng het nume vergnüegt blinzlet u es parmol der mittlischt Finger lo vom Duumen abschnelle. Vermuetlig het er dermit wellen adüte: I bruchti nüt, weder dir es Nasepüßli z’gäh, flugisch du uber e Boden us wi-n-e Cheigelchrugle — es settigs Igeli!

’s Meitli het ne-n-ufderstell bygriffe, u das Nasepüßle hets öppen äberächt guslet.

«Mi Geiß wott i ume, daß d’s ghört hescht; die geit di nüt a!» Jez het er’sch wellen erchlüpfen u z’förchte mache u het’s Mul u d’Äuger hingera ufgspert: «Söll di fräß, he?»

Em Meitli het’s schier tutteret; aber z’glycher Zyt isch es so toubs worde, daß ihm sis rote Bälgli ufgstangen ischt wi ere Chatz ’s Rüggehoor, we se-n-e Hung näh will.

«Ehe, probiersch numen u tue mer öppis, du wirsch es de erfahre! Dir will i de öppis areise, du freinisch de!» U derzue hets mit bedne Hängen afoh siner Brüschtli rybe. Em Läng isch di Branzete nume churzwilig vorcho, u das Meitli het ihm gfalle. U wil es so uffällig siner Brüschtli g’ribe het, ischt er ändtlig ou druf ufmerksam worde.

114 «Wirsch’ de gseh! Rüehr mi numen a! Ambeißehüüffli han i do. U wenn i toube gnue bi, flügt vorfer es Zäpfli use, u de chöme Ambeiße nohez’schieße ganz Wulche! Rote, gfäckete, die wurdi der de ’s Gurli fiegge!»

«Byß, däich schier! Byß u chlemm u litz u stäch, a-h-allwäg! U du gradusebrüel, Himel uehe gump u Boden ume tröhl!»

Uhderidee, wie hei em Meitli siner Ouge gsprätzlet! Der Läng het der Sach nümme trouet.

«Jä, läng mi nume mit eme Finger a, de bisch de Müüse! Di Tierli, wo-n-i use loh, stäche di, daß d’nachhär usgsehscht wi-n-es Rattesieb. Hingäge, we d’mer d’Geiß ume gischt u Ornig hescht, gscheht der nüt. Un es chunnt mer nid druf ab, der es Schöibeli voll Ärdbeeri zsäme z’läse.»

Uf de Fluehsätzlinen ussen isch es nämlig ganz rot gsi vo große, schöne Waldärdbeerine. Der Läng hätt se scho lengschte hagelis gärn gha. Nume het är sche nid dörfe go näh, süscht wär es de mit ihm dür d’Flueh ab, der Bode hätt ihn nid möge träge.

Item, er ischt emel yverstange gsi u go d’Geiß us der Hüli useloh. G’roue het si ne nid fascht; si ischt ihm wohl mageri gsi. Aber i der Flueh ume chlätte het si fasch so gleitig chönne wi ’s Meitli. Der Läng het si nume müeße verwungere, wi das uf alli Grötli u Höckli use dörfe het. Är wär hundertmol etschlipft u z’tod gheit. U fasch nid gnue luege het er chönne, wi tifig daß es mit sine spazierige Fingerline di Beeri zsäme g’ramisiert het. Wi-n-e Schyn het es e Schübel im Schöibeli gha, fascht e ganzi Hampfele het’s em Läng möge ggäh.

115 «Heh, Zütterihuehn, was de bischt, loh se doch nid halbi gheie!» hets ne balget. «Jez cha dä groß Gstabi no nid emol e Hang i der Ornig zuehe hah!»

Der Läng het si gwünd sälber ou gschiniert un i aller Strengi zsäme gläse, was ihm ischt ertrunne gsi. Aber das isch toopiochtig ggange, u was dä nid alls dermit het i’s Muul gstoße: Chrisnodle, Loub, Härd, wo draghanget ischt. Nid es Brösmeli abputzt het er sche u glych no ’s Mul gläcket un e halbi Jucherte drum ume. Er het d’Zunge gschlängget wi-n-e Chueh, we si der Gläckchübel usschlarpet, u ’s Meitli het müeße gügele uberlut.

«Aber jez hesch di Tel gha, jez chumen i dra», seit es. U der Läng het nüt derwider gha. ’s Meitli het ihms bilängerschi besser chönne, u wo-n-es wider ärschtig de Beerine no zwickt ischt, brummlet er süferli für ihn sälber: «Loh’s nümme loh goh! Loh’s nümme loh goh!»

’s Meitli hets aber doch ghört u däicht: «’s Sälb wei mer de gugge.» U wo-n-es im sälben Ougeblick es großes Wäspihuus gseht ame Chriseschtli hange, hets wyter däicht: «Wen i nüt meh weiß az’foh, schlohn ihm das Wäspihuus um d’Ohren umen u springe, Geiß hin, Geiß här. Aber z’erscht will i no ufe guete Wäg probiere.»

Es het no es Ougeblickli i’s Mulchrättli beeret u nüt derglyche to. Du fingt es es bsungerbar großes feischterrots, nimmt das, chlemmts zwüschem Multrümeli u Nasebeeri fescht u lachet däwäg der Läng a, daß er nid gwüßt het, was röter u schöner sicht, ’s Beeri oder das luschtige Göscheli.

Uf der Stell het er probiert, ou so der Trümel z’stelle u bättlet: «Mir ou!» Das hätt richtig es großes Beeri gmanglet, heiterefahne! U ’s Meitli het glachet: «So bringsch es nid zwäg; aber wart, i weiß wie!» Es het 116 d’Beeri a de Stüdeline gloh, u wo-n-es zwo groß Buschele het gha, chunnt es u bifiehlt: «Häb jez zuehe! Aber chnöie z’Boden u d’Häng hesch mer uf e Rügge, süsch wott i nüt mit der z’tüe ha!» Är het ihm gfolget wi-n-es Schöfli, un jez steits a ’s Börtli uehe u leit ihm di Buschele chrützwys unger si Nase (er het eini gha wi-n-e Schuehleischt, nume viel größer) u drückt ihm der Multrümel obsi: «So häb jez!» Är het de no gäng müeße lache u der Lätsch verzoge, dä Lävi, u so bhäng äs het lo goh, so bhäng si di Stüdeli vergatteret un ihm ubersch Chini abgheit. Jez het er schi natürlig wider müeße lo ’s Zyt usputze. «Mit dir ischt ou i Gottsname ahe nüt az’foh.» U dumm het er in der Tat drygluegt.

’s Meitli het si chly bsunne. «Aber uf däwäg geits doch de!» seits ungereinischt u reckt i Chittelsack u zieht es Schärli vüre. Der Läng het das spitze, glänzige Dinggeläri chly stober agluegt, un es ischt ihm nid ganz heimelig gsi derby. U ’s Meitli het ne wider usglachet: «Jez förchtet er schi no, dä groß Gali! Mit dere do houen i de Geißen ou d’Tschottlen ab, we si Role drann hei. Häb du nume zuehen u loh mi mache, es tuet der emel nüt weh.» Eis zwöi schirt es ihm unger der Nase düre ’s Hoorgstrüpp wägg, derno steckt’s ihm a d’Stufflen Ärdbeeri, soviel daß Platzg hei. Das ischt es Luege gsi! Sogar d’Geiß het es erlächeret, u ’s Meitli isch vo eim Bei uf’s angere tanzet: «Gsehsch jeze; i ha dersch gäng gseit!»

Der Läng het si nid schlächt gmeint mit sim Beeriblätz unger der Nase u der Ote dür’sch Mul zoge, daß er kes tüei wägschnuße.

Aber lang het di Herrligkeit doch nid gwährt. Di wohlschmöckige Beereli hei e großi Surflöige zuehe 117 glökt. Die hätt ou gärn chly vo der Süeßigkeit gha u wott a eim vo dene rote Wunderchrügeline süggele. Der Läng ma das nid lyde u wäiht no ren us. Ihre machts Angscht, u i der Angscht schießt si obsi drus i eis vo dene stiefelrohrgroße Naselöcher uehe. Das het natürlig gchutzelet u der Läng mit sir Tatze druff u rybt: Chrützpastete, wi git das e Beeristurm unger der Nase! ’s Meitli het wider müeße lache, es hets höch ufgsprängt.

Der Flöige het das Rybe nüt to, si isch scho z’wyt obe gsi. Aber z’tod angscht hets ere glych gmacht, u si het gflöigaschtet u gchräblet für us der Chefi use zcho, was eren isch mügli gsi. Der Läng isch vor Chutzele schier wimmselsinnig worden u höch ufgumpet. Ungereinisch mueß er pfipfe, daß es fei so der Bode ghudlet het. U bi däm Pfipfe schloht er der Chürbs ane Fluehzaggen a, daß er sturme wird u hingertsi uber d’Flueh us gheit. Das isch so ungsinnet cho u so gleitig gange, daß ’s Meitli nid emol Zyt het gha z’säge: «Hälf der Gott i Himel uehe!»

Erchlüpfts isch es uf e Rand use gstange u het ihm nohegluegt, aber scho nüt meh von ihm gseh. Nume par Steine si no dür d’Flueh ahe grüdelet.

Jez isch es ne los gsi; aber duuret het er’sch glych. «Dä arm Tscholi! Ach ach, het er jez no wäge re Surflöige müeße ’s Läbe loh!»

Derno hets der Geiß gchöttet u isch gäge heizue, u dermit isch der Tschuep us gsi.—

Numen eis mueß i no säge: Dert fascht am Napf hinger fingt me no hüt der «Geißgrot» u der «Länggrot». U d’Flueh, wo der Tanneläng druber us tütschlet ischt, heißt bis zur Stung «d’Eselflueh». Un i meine, do dranne chönn me gseh, gäb di Gschicht wohr ischt oder nid.

Simon Gfeller

Em Hag no

Inhalt

Vom Tanneläng u vom Geißemeitli