Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Achtens: Nordnordwest – an Bord op best!

De Bek von Dübelsbrügg is een lütte Inbuchtung von de Elw mit een lütten Kai an de Südkant. Dat weur Lotertied, un se weur ganz dreuch lopen, allerwirts keek de brune Slick ut. Dor leg een löschen Strohewer un een leddige Schut, achterto twee ole aftokelte Blankneser Fischerewers (eben dat noch dat S. B. to lesen weur) un werden dortwüschen de dicke hollandsche Jalk »Neerlands Flag«.

Dat weur een von de groten, breeten Jalken mit de dickbackige Snut un dat dicke, breete Gatt, mit den schrägen Mast un den langen lieken Flögel, mit de körte krumme Gaffel un den ewiglangen Giekboom, mit de swarten Sweerten un dat Witte Deckshus, mit dat körte Bogspreet un dat breete Ror, mit de swarten Luken un de greune Plicht.

To hunnerten seilt düsse Jalken twüschen Dünkarken un Kronstadt op See rum un reegenwies liggt se Dag for Dag in den Köhlbrand un lurt op Fracht.

Leddig süht son Jalk meist ut as son dicke fette Kluckheen.

De mehrsten feuhrt de hollandsche Flagg un hefft Froo un Kinner von den Schipper an Bord.

Hein Godenwind sien Tüch weur all meist wedder dreuch, as he mit Anna Susanna den Kai lang weur un vor de Jalk stunn, so god meen de Sünn dat.

He stell sik erst mol hen un bekeek sien Seeschipp von beben bet nedden.

Bet he de Ehrenport seh un dar Lachen kreeg: dor, wo all dat Steg utlecht weur, smeet sik ornlich een Ool op: twüschen de Fallen un Wanten weur ut Wichelnbüsch un Beesen un Kattenblomen een greun un rote Port mokt. Boben öber weur een Lukenbrett fastmokt un dor stunn opmolt:

Den Admirol Hein Godenwind,
den kennt in Hamborg jedes Kind,
den kennt in England jeder Lord,
o Heinrich, sei gegrüßt an Bord!

»Dat hett de Stürmann sik mol wedder bannig poetisch utklamüstert,« lach Hein, »meist, as wenn Liljenkron dat mokt hett!«

Anna Susanna meen ober, dat wör Tüdelee. »Nu heur bloß Hein, wat se all vergneugt sünd! Wat se singt, sogor de ole dreuge Seilmoker!«

Ut dat Hus opt Achterdeck leet sik ok würklich »Gesang un Lautenspill« heurn, as op son Folksawend von de Nedderdütsh Sellshopp to Hamborg.

»Dat deit dat Woter,« reep Hein mit blanke Ogen, »dat mokt ole Fohrnslüd wedder frisch. In Moskitonien weur ok mol een olen Seemann utknepen, de wull von den Atlantik no den Pazifik lopen: no veertein Dog brochen em de Indioners ober trück; he weur op de Bargen liggen bleeben un dor verdöst, he weur all ganz tosomdreugt un se sin all, he weur dot. Ik kreeg em ober her un leet em in Soltwoter leggen: Anna Susanna, no een Veddelstunn weur uns Moot wedder opleeft, du magst dat glauben oder nich. Ne, geh noch nich an Bord, Deern, kumm, wi sett uns hier erst een beten int Gras, bet ik dreuch bün, un heurt mol to.«

Hein pack sik strecklang op den Sand, un Anna Susanna sett sik op ehrn bunten Unnerrock. Un de beiden heurn to, wat de lütte Tingeltangel achter in de Jalk opt Programm harr.

Erst keem dat scheune Leed von Jantje:

Een Jantje harr twee Bruten,
een binnen un een buten;
De binnen wem Kotrino Dick,
de buten weur de Schunerbrigg

De Deern, de free een Snieder,
dat Schipp seil jümmer wieder;
den Jantje quäl nich Luv un Lee
do is he bleeben op de See ...

un gliek dorachteran keem, wat bi all de Seemannsleeder achteran kummt as de Steert achtern Koter:

Denn es fällt mir so schwer,
aus der Heimat zu gehn,
wenn die Hoffnung nicht wär'
auf ein Wiederwiedersehn!

»Wat dat Woter nich all deit!« sä Hein vergneugt.

Was nützt wohl dem Seemann sein Geld,
wenn er ins Wasser fällt?
Was nützt wohl dem Seemann die Braut ...

»Wie kann Wasser solch große Dinge tun, much ik meist mit Luther frogen,« sä Hein un stunn op.

»Wenn dor Rum un Zucker to kummt,« antwor Anna Susanna dreuch; »dat de een Duntje hefft, kannst doch all lang marken!«

Hein schech mit ehr an Bord, un se gungen öber de Luken no achtern.

Int Hus seeten de beiden ölen Fohrnslüd op den Disch, mit de Puckels gegeneenanner, as de Odlers op den rußschen Kaiser sien Wopen. Un de Seilmoker reet an sien Harmoniko rum, as wenn he ehr nich twei kriegen kunn. Un de Stürmann seet barft dor, mit opkrempelte Büxen, mit Slick besprütt as son Ollanner Kleigrober, un sung, as wenn de Geist von Coruso öber em komen wör.

Anna Susanna schüttet bloß den Kopp.

Hein ober, de reep: »Dat deiht dat Woter, wat, Jungens?«

» Ne, Hein, Hein, Heinerich, dat deit de Grog!« lach de Seilmoker, de all een beten Ballast op de Tung harr, un de Stürmann gröhl: »Halloh, Hein, geihst mit lang? Anna Susanna, sullst mi man ok mol een Seuten geben! Du, Hein, hier is dat nu doch son Hitt, nich? Jä, ober in Hoporando hett dat güstern noch sneet!« »Un in Hamborg hefft se hüt woll noch Isbreekers mokt?« »Dicht bi den sülbern Lepel, Hein!«

»Nu segg mi bloß mol, wat hier los is?« schull Hein un kunn doch dat Lachen nich verbieten, »Seilmoker, wat kummst du bi de Harmoniko?«

»De hefft wi mitnohmen, Hein, ne: Heinerich will ik nu jümmer to di seggen; de hefft wi mitnohmen, Barborossa un ik, un do sünd wi mol dorch all de Schenken trocken, de wi unnerwegens dreepen, Heinerich, un hefft sungen un speelt, un sünd von de Janmooten fein trakteert worden, hefft een barg Wohltäters funnen! Weest woll Bescheed, Heinerich! Von wegen!«

»Ob du nu Schellfisch sechst oder fix schellst, Hein, amuseert hefft wi uns doch,« reep de Stürmann, »Minsch, wat hefft wi uns amuseert! Un fein dun worden sünd wi ok. Un Fiefmarkveertein hefft wi ok noch dorbi sammelt, Hein, kiek hier: Huttjepanutje. Ik jümmer mit de Mütz rum!«

»Un noher hett he ingelsch Jeck danzt, Hein,« sä de Seilmoker un lang wedder no sien Harmoniko, »do wulln se sik rein scheef lachen!«

Anna Susanna mok noch een beus Gesicht un sä to Hein: »Un mit son Lüd wullt du no See!«

Hein lach ober all wedder: »Lot man god sien, mien Deern: de slechtsten Matrosen an Land sünd noch jümmer de besten Matrosen op See west.« Wieder keem he nich: de beiden Hamborger Stadtmuskanten legen wedder los: erst: Heil dir, o Oldenburg ..., denn: Wir lustigen Hannoveraner .., denn: God save the king..., denn: Sleswig-Holstein, meerumslungen ..., denn: Stars and Stripes ..., denn: Stadt Hamborg an der Elbe Auen, wie bist du stattlich anzuschauen ... Hein un Anna Susanna keemen öberhaupt nich mehr to Word.

»Sühso hefft wi bat mokt, Heinerich,« reep de Seilmoker, »jeden to Gefall», so hefft wi jem all rum kreegen!«

»Wat könt ji woll so an de Sprit gohn,« schull Anna Susanna, de ober ok all dat Lachen kreeg.

»Morgen goht wi wedder los,« sä de Stürmann, un de Seilmoker reep: »Jo, Heinerich, dat dot wi, dat is een fein Geschäft.

»Morgen goht wi no See,« dunner do ober Hein dortwüschen, »un de mi von Bord geiht, de ward an de Gaffel ophangt, ji Nudelkassenkerls!«

De Seilmoker harr noch wat op den Harten: »Bi Jens Petersen fung dat an, Heinerich, der wulln wi uns een lütten Selzer to Gemüt feuhrn: do seet dor een boben op de Toonbank un freug uns olen Fohrnslüd, wo wi fohrn dän. Wi fohrt bi Godenwind, secht Barborossa. Bi goden Wind fohr ik ok, secht de Janmoot. Ik fohr ok bi goden Wind, roppt de anner. Un toletzt sän se all: se fohrn ok all bi goden Wind! Lögen, Lögen! secht Barborossa. Eggert Seilmoker un ik fohrt bi Godenwind: ji annern ober nich! Dat wulln se ober nich wohr hebben: ganz gewiß fohrn se bi goden Wind, reepen se. Se kreegen dat Strieden op Leben un Dot, Hein, keen bi Godenwind fohrn di un keen nich, un harrn sik bald kloppt. Toletzt kreeg ik een Infall un sä: Junggäst, ik heff den Hamborger Brand all beleeft un bün vullicht de Ollst hier op de Back: lot mi mol eben an den Wind komen! Dat kann jo doch licht sien, dat dat noch mehr von de Godenwinds gifft: wi beiden hier fohrt bi Hein Godenwind, bi den Admirol von Moskitonien, wo fohrt ji nu bi? Heinerich, do fungen se an to lachen un sän: an di harrn se nich dacht: se harrn meent, se fohrn, wenn de Wind god wör! Do hefft wi uns wedder verdrogen, Heinerich, un hefft den Freeden ornlich natt mokt – un so is dat komen! Ober scheun weurt doch, Heinerich, to scheun!«

»Nu man wol all an Deck,« sä Hein, »un lot uns mol uns Schipp bekieken!«

»Jo, man rut,« schull Anna Susanna, »dat de ole sure Spritgeruch sik hier gornich erst fastsetten kann!«

Se gungen nu alltohop an Deck un bekeeken oat Schipp von binnen un buten. De Stürmann jump gliek wedder bet an de Knee in den Slick rin un befeuhl un bekneep de Jalk nedden, as wenn he een Doktor weur un dat Schipp een kranken Minsch. Dorbi snack he jümmer to, dat de Jalk Teer un Smeer hebben muß.

Hein gung mit Anna Susanna öber Deck un wies ehr all den Krom, den de Hollanners an düsse Jalken sorr de Nibelungenlied bedacht un utfunnig mokt hefft.

Un noher kreeg jeder gliek sien Schippsarbeit, beid Wachen: de Stürbordwach (dat weurn Hein un Anna Susanna) un de Backbordwach (dat weurn de Stürmann un de Seilmoker) müssen klor stohn. Erst worr dat Schipp lenzt pumpt, denn keem de Boot vont Deck, denn holn se de Seils ut de Plicht, sleugen jem an un setten jem op, dat se mol wedder ornlich dorchdreugen sulln; se decken de Lucken af, steeken dat Bogspreet ut un dweilen dat Deck. As Anna Susanna dat sehn dä, kreeg se de Hamborger Reinmokerkrankheit un fung gliek an, son lütt Schürfest aftoholln: Hein muß Woter drägen as Hummel, un Anna Susanna gung, in Hemdsmauen un mit een olen Zuckersack as Ploten vor, mit Schrubber un Leuwogen op de Kojüt dol. Un dreef de Ruh dorut, de dor öbern Johr in wohnt harr.

As noher de Floot öber den Slick lopen keem, un de Jalk sik opt Woter weegen dä, sä Hein, se wulln man utscheiden un erst mol Foftein moken. De Stürmann gung no Dübelsbrügg rop un hol Kaffe un Brot un Botter, Anna Susanna harr sik een poor von de brodten Schulln mitbrocht: Ketel un Tassen funnen sik noch in de Ecken, Holt soch Hein eben op den Sand twüschen den Feek. Dor schull woll een sein Obendbrot von warrn! Se eten all veer no de ungewohnte Arbeit as de Schündöschers! Binnen weurt to warm, dorum setten se sik op de Luken, unner dat grote Seil, un kecken bit Eten un Drinken no de Scheep op de Elw un de Wogens op de Elwschossee.

Se bleeben ok noch sitten, as se mit dat Obendbrot schier weurn, un sehn de Lichten opfluckern, as dat schummerig warrn dä.

Anna Susanna knütt an ehrn Strump, de Seilmoker, de wedder ganz still worden weur, seet beten wieder weg un grübel all wedder. Hein un de Stürmann snacken von Teer un Smeer un Wind un Wedder.

»Hein, de Hauptsok is: hoch versekern! Hoch versekern, Hein! Hoch versekern, segg ik di nochmol!« So prester Barbarossa jümmer wedder, bet Hein nicken dä un sä: »Jo, versekern möt wi.«

»Ober hoch, Hein, hoch, hoch! Denn will ik woll stürn, Hein!«

»Hein, wat heet dat Schipp eegentlich?« freug Anna Susanna.

»Neerlands Flag,« sä Hein, »den Nom könt wi ober nich bruken, Stürmann, den Pinsel morgen man gliek öber. Werweet, ob Pieter Dekker nich noch Schulden dor op hett!« »Denn mol ik ober een goden Hamborger Nom an, Hein,« antwor de Stürmann, »Wopen von Hamborg oder de Admirol von Hamborg.«

»Ne,« reep Hein, »bat molt wi noher an, wenn wi op den Atlantik sünd. Solang wi noch op de Elw blieft, mutt de Jalk butenlandsch Schipp sien: de Viez kunn mol de Elw afseuken un kreegt rut! Mol man erst mol an: Ons Wilhelmintje van Vlaardingen!«

In de Wicheln sungen de Grashüppers, un opt Woter gungen de witten, roten un greunen Lichten vorbi, un de Blinkfürn smeeten jemehr hellen Blink dortwüschen. Op de grote Elwstroot roll een Kutsch achter de anner no Hamborg rop, un von Blanknees keem een Damper achter den annern un een noch vuller von Minschen as de anner. De swarte Rook trock öber de ganze Elw. Ewers seiln mit jemehr hegen, sworen, swarten Seils as Gespenster vorbi. Von de Brooeree weur de Konzertmusik eben un eben to heurn.

Noher, as de grote, geele Moon achter Kohwarder ut den Hobendook steeg un öbert Woter glirrn dä, worr dat stiller un geruhiger. De Obendwind mok de Elw krus, reug sinnig an de Seils un klopp mit de lütten Seen an den Steven von de Jalk, as wenn he seggen wull: Wardt nich all Tied?

»Nu is dat düster genog,« sä Hein, »nu seilt wi ut de Bek rut. Beter is beter: wer weet, wo hoch Pieter Dekker noch mit Hobengeld an de Kried steiht.«

Anna Susanna sleug vor, he sull denn doch gliek no Hamborg ropseiln, ober dat wull he ok nich: he sä, se mussen erst in de Admirolitätsstroot allens trechtstelln, dat se noher ok in een Nacht klor warrn kunnen.

Do moken se in de Schummeree de Jalk los, hieven den Draggen op un scheuben ut de Bek rut. Un de Flotstrom un de südliche Wind brochen jem langsom de Elw rop. Hein stunn ant Ror un keek no de Fürn un no dat grote, swarte Seil rop un leet veel von sien Schippfohrt dorch sien Kopp gohn. De Stürmann stunn an de Fock, un de Seilmoker löhn an de Wanten. Anna Susanna seet op de Luken un freug mitunner mol wat. De annern snacken wenig.

So dreeben se unner dat hoge holsteensche Öwer, achter dat dat helle Nordlicht stunn, geruhig no boben, un dat Licht von de rote un greune Sietenlanterns speel mit den Moon opt Woter.

Eben vor den Köhlbrand smeeten se to Süden vont Fohrwoter Anker, nehmen de Seils dol un setten de Nachtlatern op den Steven. As dat don weur, wrigg de Stürmann de dree annern in de Boot no Altno röber; he sülbst wull gliek an Bord blieben, sä he.

Hein geef em Geld, dor sull he den annern Morgen Proverjant for käupen, un gung mit Anna Susanna un den Seilmoker no Hamborg rop.

Barbarossa ober schipper wedder no de Jalk raf un leet sik von de Damper-Dünung in Slop weegen.