|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
|
|
||||||||||||||
| Autoren | ∞ | Werke | ∞ | Neu | ∞ | Information | ∞ | Shop | ∞ | Lesetips | ∞ | Textquelle | ∞ | |
Anzeige. Gutenberg Edition 16. 2. vermehrte und verbesserte Auflage. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++
Du, min Gedank bi Nacht un hellen Dage,
Du, min Gedank bi Sünn- un Maanenschin,
Du, de ick in de Sinn so lank all drage,
Du witte Rose, weerst du min!
Ick kann di nicks anbeden as min Läven,
Nicks as een Hart vull Levd un Tro dorbi.
Dat will ick ganz, man mehr kann 'k di nich gäven,
Du witte Rose, weerst du min!
Denk ick an di, seh ick de Himmel apen,
Denk ick an di, föhl ick keen Angst of Pien;
Denk ick des Nachts an di, kann ick nich schlapen;
Du witte Rose, weerst du min!
Um di wull ick mi dör de Flammen schlagen,
Um di leep ick dör Störm un Dönnerwär,
Um di wull ick woll Not un Sörgen dragen,
Du witte Rose, un noch mehr!
Sall ick man um di wesen in min Drömen?
Man in Gedanken alles dohn um di?
Segg, sall ick di nich ganz min eegen nömen?
Du witte Rose, willt du mi?
Woll hult de Wind, de Waterbulgen grahlen,
Gelik dorup all schwiggt dat wilde Spill;
Man in min Hart – willt du de Störm nich dalen –
Du witte Rose, ward 't nich still.
Wenn de Bossem so vull
Un dat Leed is so deep
Un dat Hart sülvst man wull,
Dat et still leeg un sleep.
Och, wat helpt dar 'n gode Rat!
Och, wat helpt dar 'n god Woord!
De heele Lücht is vull Quad. –
Un de Blomgarn versoort.
Man een Ogstrahl van hör,
De min Lecht is, min Sünn,
't is vull Klör un vull Gör,
't is wer Mai, war ick bün.
F. H. Müller.
't is doch 'n egen Ding,
So 'n blanken, gollen Ring,
Ick kiek hüm an un krieg 't min Dag nich satt.
Ick drei hüm hen un wär
Un sücht un simeleer,
Un legg 'k hüm hen, denn sünd min Ogen natt.
In d' Sömmerköken stund 'k,
As he mi stillkes wunk
Un stook de Ring mi to un sä darbi:
Holl du man gode Mot,
't word doch am Enn' noch god,
Verlaat di all din lävendlank up mi.
In 't Vörhus flogen jüst
De Swaalkes um hör Nüst,
De Kinner sungen: Störke, Langebeen!
De Störk is lank all weg,
Dat Swaalkenüst is leeg,
Un ick sün mit min Ring allief alleen.
Ick dogg mi 't all geliek,
He is je Bur un riek,
Ick weer sin Maid; min Oll is Döskerknecht.
Sin Moder sprok hüm to,
He nimmt 'n rieken Fro,
De Maid, de weer hüm doch am Enn to slecht.
Kummt he mi nu to möt,
Ick nick hum to un gröt,
He spreckt geen Woort un kickt nich na mi her.
't is alles ut un dot,
Ick hebb geen Lüst of Mot,
Ick weet nich – 't Hart in d' Bost deit mi so sär.
Min Moder fraggt mi: Och
Min Kind, wat schadt di doch?
Worst witt un bleek un mager nett as Holt.
Se hett de Dokter haalt,
Hüm mit hör Sweet betaalt;
De Dokter meen, ick har mi woll verkollt.
Ick krieg min Ring wer her,
Bekiek hüm hen un wer,
Un sücht un simeleer; – de fragg 'k um Rat!
Wenn de man spräken kunn,
Sin Swiegen bräken kunn, –
De Ring, de Ring, de weet woll, wat mi schadt.
't is mi all fak so west,
As wenn de Ring tolest
In sück herin suggt all min Saft un Kraft.
Nä, 'k holl 't nich lang mehr vull,
Un wenn 'k denn starven sull,
Min Ring, min Ring, de gevt mi mit in 't Graft.
Enno Hektor.
(Na 'n dütske Leed.)
Ick weege di in minen Arm.
Warvan is di de Hand so warm?
Och! is so warm van Levde.
Warvan, min leve Wichtje, o!
Warvan brannt di de Wange so?
Och! brannt di so van Levde.
Warvan, min leve Schattje, o!
Warvan sleit di din Hartje so?
Och! sleit di so van Levde.
Warvan, min Engel, schmeichelt so
Din Ogenpaar so lev un froh?
Och! schmeichelt so van Levde.
Warvan och! is din Soon so söt,
As Pisang was in Eden neet?
Och! is so söt van Levde.
Ick weeg in minen Armen di,
Seh her! mit Tranen frei ick mi:
O Schattje! um din Levde.
H. Holtmanns.
(Sanghfona 1838.)
Och ja, min Sehnsucht is so grot!
Ev'n hör ankieken mugg ick blot;
Ev'n in hör blaue Ogen sehn,
Ev'n bi hör stahn so ganz alleen.
Blot ev'n küss'n hör rode Mund,
Blot ev'n hör segg'n van Hartensgrund:
»Ick kann, löv mi, nich but'n di lev'n,
Up ewig mußt du din Hart mi gev'n.«
Man och, se is van hier so wiet!
Viellicht kummt noit de saal'ge Tid;
O söte Deern, völ Dusend Mal,
Hest du mi brocht de Sehnsuchtsqual.
Un kehrst du nich torügg to mi,
Denn is min Lävensglück vörbi;
Ick schwör di Trö bit in de Dod!
O Hartenskind, min Levd is grot!
B.-S.
(Ostfr. Hausfreund.)
Du kickst so trurig mi, so lang,
So sünnerbar mi an.
Din Ogensteerntjes sünd so blank
As lüchten Tranen dran.
Un ick, ook ick bün le un still
Un heff kin eenzigst Woort,
Ick weet woll sülst nich, wat ick will,
Un in min Hart rumoort 't –
Dar sitt de Lev bi Dag un Nacht
Un kloppt bold lies, bald lut,
Un kloppt bold sär un kloppt bold sacht,
Un weet nich in, noch ut.
»Hest du mi lev, du brunogsk Kind,
Min eenzigst söte Deern?
Hest du mi lev? so segg 't doch swind,
Hest du mi lev un geern?«
Du seggst nich nä, du seggst nich ja,
Din Ogskes sleist du daal.
Of ick woll bliev, of ick woll gah? –
Nu bünn ick sünner Qual,
Nu fallst du juchelnd in min Arm
Du brune Hartensdeef,
Nu holl ick di so wiss un warm –
Ick weet, du hest mi lev!
Ick sitt mit hör vör d' Döre
Un naast hör up de Bank, –
Wat is se moi un nüver,
Wat is se rank un schlank!
De Steerntjes plinstern boven,
De Blömkes an de Grund;
Twe Steerntjes sünd hör Ogen,
Een Blömke is hör Mund.
De Steerntjes un de Blömkes,
De hebb ick glieke geern,
Man lever noch as alles,
Hebb ick min lüttje Deern.
Harbert Harberts.
(Ostfr. Volksbote 1869.)
Aver glatte Klinkerpad'n
Fahr'n wi up Rullerrad'n.
Achter uns liggt dat Gesnack
In de Stadt mit all dat Pack,
In de Danssaal, in Salons,
Söt un smärig as Bonbons.
Hier is nüms as du un ick
Un uns Brun'n, glatt un dick.
»Klapp-klapp – trapp-trapp,
Pottjung haalt de Waternapp,
Hinnerk kummt mit d' Hafersack,
Huckepack – Sack up Nack.«
So! nu legg ick di torügg,
Sguf di Küssens unner d' Rügg.
Plück die Sterns! Kiek in de Maan!
Hör! dor kreit in d' Dröm 'n Hahn,
Blafft 'n Hund, un blart 'n Schap –
So, min Lev, nu dröm un slap!
Hüh, min Wittfoot! – Hoh, kopptein!
Hinnerk sall jo Hafer strein,
Hört! ji fahrn min söte Brut;
Fahrt man sacht un trappt neet lut!
»Klapp-klapp – trapp-trapp,
Pottjung haalt de Waternapp,
Hinnerk kummt mit d' Hafersack,
Huckepack – Sack up Nack.«
Süh! ji beid'n weten all:
Bold sünn ji in 'n warm Stall,
Bold sitt wi in 'n warm Nüst,
Un »Go Nacht« un denn to Rüst.
Aver glatte Klinkerpad'n
Fahr ji uns up Rullerrad'n.
Hüh, min Wittfoot! – Hoh, Kopptein!
Hinnerk sall jo Hafer strein. –
So! dor is nu all uns Drift.
Nu man stappfoot, anners gifft 't
Noch Malör. Nu dämpt jo Für,
Kamt mi neet to heet in d' Schür!
Nu ruttern un bullern wi aver de Brügg.
Sü dor! nu word min Deern all flügg.
»Nu wak up, min Lev!«
»Lat mi, du Deef!«
»Nu sünn wi to Hus,
Dor snurrt de Pus,
De Teekätel suust,
In d' Schöstein bruust
De Wind, un in d' Hörn bi 't Für
Snack wi bit een – twee Ühr. –
Nu spring man herut,
Min Brut!«
Willrath Dreesen.
(Aus »Meer, Marsch und Leben.«)
In de Mau! In de Mau
Fahrt dör Fründskupp, Levd' un Trau.
Twee sünd Eens in Sträk un Träden,
Eens dat Spill van beider Läden,
Eens de Geest, de beiden schafft
Dübbelt Läven, Dübbelkraft.
Twee Meisjes in de Mau,
Unbestand un blote Schau.
Dins bün ick, du mins alleene,
Find wi twee nich elk de geene,
De vör fürdre Lävensfahrt
Alle Veere anders paart.
Kummt de Rechte nich to gahn,
't word schlecht Wär un stump de Bahn.
Beid' vermöen, beide freeren,
Se verkrömmeln un verleeren
In de Lävensstrom, so breed,
Still sück mit hör Harteleed.
Twee Jungens in de Mau,
Lopen löpsk un alltogau.
Schient der 'n Steern, um hör to leiden,
Woll verstahn van allen beiden,
Dohn se Daden, winnen Glück,
Mehr för Andre, as för sück.
Jung un Meisje in de Mau,
Tokaam Winter Mann un Frau!
Sück an hellen Dagen finden,
Sall de Harten sekrer binden!
Och, wo hett d'r mennig Een
Sück bi Lampenlücht versehn! –
Du büst so lev, du büst so god,
Min söte Deern Marie!
Wat löppt so fürig mi dat Blod,
Bün ick alleen mit di.
Din Haar is blond, din Ogen blau
Un spegelblank din Steern,
Min Levd' to di is echt un tro,
Du maienfriske Deern.
Un liggst du abends in min Arm,
Is 't stille in de Rund,
Wo word mi 't denn so warm, so warm
Küß ick di up de Mund.
Dann sleit din Harte sacht an min
Un selig drömen wi,
Denn hörst du mi un ick bün din,
Min söte Deern Marie!
Un büst du erst min, wat will ick mi freien,
Denn mutt uns de Hemel up Eerden ja bleihen!
Un büst du erst min, min söte Marie,
Denn will ick blot läven un sträven för di!
Un büst du erst min, wat word dat för 'n Läven!
Uns Heergott de sall uns sin Sägen woll gäven.
Un büst du erst min, min söte Marie,
Well sull dar wall glückelker wäsen as wi!
Un büst du erst min un dürr wi uns trauen,
Denn will wi 'n versweegen Hütte uns bauen!
Un büst du erst min, min söte Marie,
Denn hör ick up Läven un Starven to di!
Joh. Fr. Dirks.
(Aus »Struukwark«.)
Wenn ick min leve Wichtje seh,
Dann geit mi 't Hart in Drafft,
Un alle Trür, Verdreet un Weh
Is daadlick furtgeschafft.
Wenn se mi fründlick nickt un lacht,
Hör Ogje levlick strahlt
Gliek Maaneschien in stille Nacht,
So as geen Rubens 't malt –
Dann stromt der Levde vulle Glot
Mi glieks dör Mark un Been,
Ick word so licht un löß van Mot,
Mi hett se lev alleen!
Wenn ick hör polle Handjes drück,
Dann föhl ick Saligheid.
Nicks overtrefft dat Levdeglück,
Wat ick find bi min Meid!
Wenn ick van eren Blössemund
De sötste Soontjes rov,
Geit mi in Glück up Erdenrund
Geen Starveling to bov.
Sink ick an 't Borstje rund un fien,
An 't Hart so tro, so lev,
Dann rop ick: Schattje, du büst min!
Wenn 't alltid doch so blev!
J. L. Lange.
(Sanghfona 1828.)
Nu singen wer de Leiwerks
So hell an 'n Hemelstelt,
Nu bleihen wer de Blomen
So smuck up 't wide Feld.
Nu lüden wer de Klocken
Van 't Karkdörp her so nüt,
Nu lachen all de Minsken
Mit 'n mal mi an so blied.
Un süllst min eegen Harte,
Dat deit so 'n vulle Slagg –
Kummt 't darvan, dat ick even
Min Allerlevste sagg?
Joh. Fr. Dirks.
Min Wagen steit all vör de Dör,
Min moibekränzte Wagen,
De beide Schimmels sünd darvör,
Un alles is so blank van Klör –
Nu kann vergnögt ick jagen!
De Schwepe her – wat knallt se lut! ...
Juchhe, ick hal min junge Brut!
To d' Poort herut, dat Feld henlang
Fahr ick mit Peerd un Wagen.
In helle Lücht de Vögelsang,
Van 't Dörp her kummt de Klockenklang,
Wat hebb ick nu to klagen!
Dar'm sleit min Hart noch mal so lut:
Juchhe, ick hal min junge Brut!
An Dörpen, stolt un riek, vörbi
Jag ick mit mine Wagen;
Na buten störmen alle Lü,
Un elk un een bewunnert mi,
Un lüstig se mi fragen:
»Wat nu so fro, war geit 't henut?«
Juchhe, ick hal min junge Brut!
Dar, wor de Bomen hoch un dicht,
Fahr hen ick mit min Wagen,
Dar in de Tun, dar steiht een Wicht –
Wat lacht se up, as se mi süggt!
Dar kann 'ck vörbi neet jagen;
He, Schimmels, staht un rüst jo ut –
Juchhe, glieks hal ick mi de Brut!
Joh. Fr. Dirks.
O, wäs neet bang, min Hartenskind,
Un holl di an min Sid –
Hör, buten suust un bruust de Wind
All van een beter Tid!
Un kummt di 't nu ook dod un kahl
Un so verlaten vör –
O, wäs neet bang, een Sünnenstrahl
Brengt ja all Läven wer!
Wat mör un swack, dat mutt vergahn,
Doch eenmal kummt de Dag,
Dann klingt de Roop, dat up mutt stahn,
Wat uns dat Läven sagg.
Un alles greit un alles bleit
So stolt dann um uns her –
O, wäs neet bang, wenn 't buten weit,
Dat 's wiß de Roop all wer!
De Wangen so rund, de Ogen so klar,
Un de Mund so rosenrot,
In lange Flechten dat flaßblond Haar,
So week as Samt un Siede gar –
Dat is din Riekdom blot.
Din Kleed is slicht un swart van Klör,
Du mokst di 't sülst torecht –
Man well dar hett so 'n Riekdom vör,
As du, min Deern, wat will de mehr,
De geit 't noch lank neet slecht!
Ick sagg ja nümmer up din Draggt,
Frog neet na God un Geld,
Man as ick sagg din Ogenpracht,
Un as din Mund mi hett anlacht,
Vergatt ick rein de Welt.
Din Wangen so rund, din Ogen so klar,
De hebb ick küßt un küßt,
Din Mund darbi, din sieden Haar –
So glückelk makt mi 't ja fürwahr,
Dat du min egen büst!
Joh. Fr. Dirks.
Ick bün so wiet, so wiet van di
In 't frömde Land verslahn,
Dat Meer liggt tüsken di un mi,
Geen Wegg un Stegg föhrt sünst na di,
De ick kann wannernd gahn.
Ick bün so wiet, so wiet van di
In 't frömde Land allenn,
Wall blaut de Hemel over mi,
Doch sleit min Hart so matt darbi
Un sehnt sück na di hen.
Ick bün so wiet, so wiet van di
In 't frömde Land verweit,
Geen Teken krieg ick mehr van di,
Vergeten hest du lank all mi,
Un all min Lüst vergeit.
Ick bün so wiet, so wiet van di
In 't frömde Land verslahn,
Dat Meer liggt tüsken di un mi,
Man föhrt' en Fotweg ook na di –
Ick kunn hum doch neet gahn!
Joh. Fr. Dirks.
Wenn 't Vörjahrs grön ward un de Blömen spruten,
Dann mutt ick herut, dann mutt ick na buten,
In 't Maihüske, in de Tune.
Dar sitt ick so gern, dar bün ick tofree!
Up de leve, olle, heerlike Stee,
In 't Maihüske, in de Tune.
T' is kin stolt Gebau! nee, heel simpel un old!
Dat Dack van Stroh, de Siden van Holt,
Min Maihüske in de Tune.
Un in 't Holt sünd mennig Namen sneen,
Heel old, heel frischk, as de Tiden verleen,
In 't Maihüske, in de Tune.
Min Ollens Namen dör twee Hartjes verbunnen,
De hebb ick dar ook tüschken anner funnen,
In 't Maihüske, in de Tune.
Dar stahn ook de Namen van Unkel un Tante,
Van uns' froere Mester un Gouvernante,
In 't Maihüske, in de Tune.
Un min eegen Name un de van min Brut,
De snee ick jüst even in 't Holt erst ut!
In 't Maihüske, in de Tune.
L. V. Israels.
Warum, min lev Trutje,
Makst du so 'n scheef Snutje,
Ick will man een Dutje!
»Och! lat dat doch, Lutje!
Du büst een fin Sprutje,
Ick seggt an min Mutje!«
Do leep se na Mutje,
De satt vör dat Rutje
Un att jüst een Stutje.
Se reep: »Min god Mutje!
O help mi doch! Lutje
Will van mi een Dutje!«
»Wat sull dat! sprok Mutje.
Du büst doch sin Brutje!
Dar gev hum een Dutje!«
Do gaff gau uns Trutje
Een lecker söt Dutje
An Lutje up d' Snutje!
Wichter mit blau of graue Ogen
Un dat Haar heel blond of lecht
sünd slicht un recht.
Wichter mit brun of swarte Ogen
Un dat Haar heel lecht darto,
sünd god un tro.
Wichter mit brun of swarte Ogen
Un dat Haar heel brun of swart,
sünd fak apart.
Wichter mit grau of brune Ogen
Un dat Haar as Für so rod,
sünd in de Mod.
Man Wichter mit hemelblaue Ogen
Un pickswart darto dat Haar,
sünd düwels rar!
L. V. Israels.
Heissa, Victoria!
Wat fragst du der na,
Dat ick na Gretje gah?
't köst di geen Geld!
t' köst mi man 'n Paar Schoh,
Giffst mi dar geen Dreier to,
't krieg noch 'n paar Sluren to,
't geit di nicks an!
Man wenn 'k hen t' freen gah,
Neet mehr na Greetje gah,
Un seggt geen Minsk van ja:
Denn kom 'k bi di!
Lev hebb ick de Wichter, lev hebb ick de Wien,
Seggt, kann wall up Erden wat beteres sin?
Ick soone de Deerens van Harten so grag,
Un bin ook in 't Nippen van Drufsapp neet trag.
Ick lache un jacht'r, ick gripe to'm Glas,
O, Fründen, dat makt mi so heel god to paß.
Min Wichtjen dat lurt mi ganz levtallig an,
Un Bachus de will 't so – ick soone et dann.
Ick drück hum up 't Mundje so vak un so rod,
Een, twee, dree, veer Soontjes; nicks schmeckt wall so god.
Nu narrt mi min Deeren: glik faat ick hör Kinn
Un tutje van Neen, so recht na min Sinn.
Fründ Bachus sall leven! Ick dank hum de Freid,
De Schelm! de towilen de Harssens verdreit.
Dat kann ick van hum noch wall ligt reis utstahn:
Denn 't Soonen pleggt dann so völ beter to gahn.
Up 't Wallsin der Wichter, drinkt, Fründe! den Wien;
Bi 'm Glas un bi 'm Wichtjen is 't levlick to sin.
Seggt an, was up Erden de Lüst wall so grot,
Wenn Levde un Drufnatt geen Freiden uns bot? –
Lange.
(Sanghfona 1838.)
Een Söndag weer 't, so hell un klar,
Een Sönndag, as nich völ in 't Jahr.
Do gung wi beide jung un stolt
Un Arm in Arm dör 't Hilgenholt.
De Sünn de scheen, de Kukuk rär
As blef dat alltid so moi Wär.
Du leve Tid för mi un di,
Wat büst du nu all lang vörbi!
De Vögels sungen lüstig lut:
Lang läven Brüdigam un Brut!
Din blaue Ogen, söte Deern,
De strahlden as de Mörgensteern,
Ja, heller as de Sünnenschien
Un warmer mi in 't Hart herin.
Du leve Tid för mi un di,
Wat büst du nu all lang vörbi!
Un deper noch as Klockenklang
Un lüstiger as Vögelsang
Slog uns dat Hart, o min Marie,
Gin Paar weer glückelker as wi!
Wo lange noch, denn sünd wi olt
Un gahn tosamen wär in 't Holt.
Du leve Tid för mi un di,
Wat büst du nu all lang vörbi!
nn.
Ostfr. Monatsblatt 1881.
Min Vedder Geerd leep mal dört Loog;
As ick hum na de Orsak frog,
Reep he:
»Min Hund is weg! hest du hum sehn?«
Ick sä: »De liggt mit dardhalf Been
Bi Domnes Tuun.« –
Moi Antje, de leep hen un her,
Un as ick frog: »Wat deit di seer?«
Reep se:
»Min Lamm is weg! gewiß is 't dot.«
Ick sä: »Ja, ja, dat liggt in 't Schloot
Bi Domnes Tuun.«
Un as ick för de Tuune streek
Un sachtjes dör de Hege keek,
Wat sagg 'k?
De Hund, de stürf, dat Lamm was dot,
Twee küßden sück de Lippen rot,
Bi Domnes Tunn.
Harbert Harberts.
(Ostfr. Volksbote 1869.)
Dar wassen twee Königskinder,
De hadden eenander so lev;
Bi'n ander kunnen s' nich kamen!
Dat Water was völs to breed.
»Du kannst ja god swemmen, min Leve,
So swemme heraver to mi.
Van Nacht sall een Fackel hier brannen,
De See to belüchten för di.«
Dar weer ook een falske Nunne,
De sleek sück ganz sacht na de Stee
Un dampte dat Lucht hüm to mal ut:
De Königssohn blev in de See.
De Dochter sprok to de Moder:
»Min Harte, dat deit mi so weh,
Laat mi in de Lücht gahn to wandeln
An de Kante van de See.«
»Do dat, min leveste Dochter,
Doch dürst du alleen nich gahn;
Weck up din jungste Broder
Un de laat mit di gahn!«
»Och nee! min jungste Broder
De is so wild, dat Kind,
De schütt na alle de Vögels,
De an de Seekante sünd;
Un schütt he dann alle de macken,
De wilden lett he gahn:
Dann seggt glik alle Lüde:
Dat hett dat Königskind dahn!«
»Doch Dochter! levste Dochter,
Alleen dürst du nich gahn;
Weck up din jungste Süster
Un de laat mit di gahn.«
»Och nee; min jungste Süster
Is noch een spölend Kind,
De löppt na alle de Blömtjes,
De an de Seekant sünd,
Un plückt se dann alle de roden,
De witten lett se stahn,
Dann seggt glik alle Lüde,
Dat hett dat Königskind dahn!«
De Moder gunk na de Karke,
De Dochter gunk an de See;
Se gunk so alleen un so trürig,
Dat Harte, dat deh hör so weh.
»O Fisker, min gode Fisker,
Du süggst, ick bün so krank;
Du kannst un must mi helpen:
Sett ut din Netten to Fank!
Hier hebb ick min Levste verloren,
Wat ick up Erden hadd,
Doch riek will ick di maken,
Kannst du upfisken den Schat.«
»För jo will 'k dagelank fisken,
Verdeend ick ook nicks as Gottslohn:
Un smeet sin Netten in 't Water;
Wat fung he? – De Königssohn!
»Dar Fisker, leveste Fisker,
Dar nimm din verdeente Lohn:
Hier hest du min goldene Ketten
Un min demanten Kron.«
Se namm hör Levst' in hör Armen
Un küßde sin bleken Mund:
»O tröe Mund, kunnst du spreken,
Dann worde min Hart wer gesund!«
Se drückde hum fast an hör Harte,
Dat Harte, dat deh hör so weh.
Un langer kunn se nich leven,
Un sprung mit hüm in de See.
G. W. Bueren will dies alte, in verschiedenen Mundarten vorhandene Volkslied aus dem Munde einer Amme in Papenburg niedergeschrieben haben. Er veröffentlicht es in seinem »Jahrbüchlein« 1841.
't is alles still, de Warkmann rüst,
De Winkels sünd no sloten:
Dit gifft dat Hart een hoge Lüst,
Het söcht sück Deelgenoten! –
De echte Christenvader söcht
Sin Kinder uptobauen
In warme Gottsfrücht, un he leggt
In 't junge Hart Vertrauen.
Dann under't smakelk Mörgenbrod
Deit he mit Andacht denken
An Gott, sin Redder ut de Not,
De alles hum deh schenken.
In stille Andacht deit de Schaar
Sück na de Kark begeven,
To söken Hemelspise dar
Un Brot för't ewge Leven.
Andacht'ge Christen findt hier ook
Völ Trost in Drück un Smarte, –
Wo mennig salge Saat untlook
Hier in 't verstockte Harte! –
So dann de Geest wer utgerüst
Mit faste Kracht un Lehren,
Föhlt 't Christenhart wer hoger Lüst,
Um Gott un Dögd to ehren.
Sanghfona 1838.
De Mörgensünne scheen so moi
Vam blauen Hemel dal,
Do sprung ick lüstig ut min Koi
In Gott sin widen Saal.
De Vögels sungen in de Boom,
Un 't Wurmtje sprung in 't Sand;
Elk Deer förwahr was ut den Toom,
Dat Veh dansd' rund in 't Land.
As Parrels drüppd' de Dau van 't Blatt,
De Blömtjes bleiden lev;
Een Flinderk, riek an Farvenschatt,
Umflog se as een Deef.
As Balsem drung de Mörgenlücht
To mine Nösters in;
Min Bost untslippd' een deepe Sücht,
Ick wurd so licht van Sinn.
De Leverkes de stegen up,
Bet ick se neet mehr sagg,
Un schoten dal mit eenen Wupp,
Un schlogen ehren Schlag.
Dat Wivke, dat to bröden satt,
Vermakde sück daran;
Wenn 't Manntje wat to niefken hadd,
Kreg se dat Best darvan. –
Ick dogde bi mi sülfst – wo grot,
Wo god büst du, o Gott,
Du lettst geen Scheppsel in de Not,
Bestürst för elk sin Lott.
Drum will ick alltid di vertraun,
De ook elk Wurmtje spiest,
Un up din Vaderlevde baun,
As mi elk Scheppsel 't wiest!
J. L. Lange.
(Sanghfona 1828.)
Wo levlick is 't buten
Up grönendem Feld,
Wenn Blömkes utspruten
Un 't Vörjahr sück meldt.
Hier lacht uns een Vennbloom so fründelk enttegen,
Vertellt uns Gotts groten unendlichen Segen.
Dar nöget de Weide
Tom riekliken Mahl,
De Koyen vull Freude
Vam weerigen Stall.
Dat Lammken springt lüstig un meckert un tüllket
De Melk ut de Titten der Mo'er, dat et strüllket.
De flitige Melkmaid
Sitt unner de Koh,
Se singt bi de Arbeit,
De Melk löppt hör to.
De Emmers de worden gefüllt bet tom Rand,
Un stripp, strapp, so geit et mit kündiger Hand.
Dat Vögelke pipet
In 't fredelke Nüst,
Wenn 't hungerig gripet
Na 't Foor dat hum lüßt.
Dar koaxt ook een Kickert un hüppt over 't Padd!
Bunt' Flinderkes flegen van Blome to Blatt.
De Landmann föhrt rüstig
De goldene Ploog,
Un alles is lüstig
Im fründliken Loog.
Elk prieset den Hemel mit fromem Gesange,
Un 't Leverken tirlirt mit levlikem Klange.
De Stadtjer, de keiert
Ut dunstiger Mür;
De Vörjahrslücht weijert
De Lunge hum schier;
De Poort lett he liggen wiet achter sin Rügge
Un word as een Imme so flink un so flügge.
Wees, Vörjahr, gepresen
Mit dinem Fründ Mai;
Makst Kranken genesen,
Brengst alles to 'n Grei.
O, kunnst du doch langer to Lüst bi uns wilen! –
Man schade! dat du un din Freiden so ilen. –
Henut ut Winterstuv un Stoff,
Henut in Holt un Feld!
De Mai de is de wer, Gott Loff!
Un junk un nee de Welt!
Henut ut Winterstoff un Stuv,
Henut in Holt un Feld!
Dar singt dat Leverk, lacht de Duv:
Wo lev hett Gott de Welt!
Willkam, willkamen, leve Mai!
So sing'n de Vögels all,
Henut, dat 't Minskenhart sück freu,
Röppt dat in dusend Taal!
Süh, Busk un Feld sünd bunt un grün,
Henut van Stohl un Stall!
Van Blössentwiege röppt so schön
»O kumm!« de Nachtigall.
Henut, dat di din Hart updeit
Van Fröst un Winterpien!
Henut, dat Leed as Schnee vergeit
In warmen Sünnenschien!
Henut in Maienluft un Grön
Un dehn de Läd'n di sär –
Wat wullt di vör de Dokter schön' –
Smit weg Mixtur un Smär!
Henut, in Busk un Feld henin!
Was 't Hart ook krank un wund,
Gott makt dor nee Medizin
Un Liev un Seel gesund.
J. D. Müller.
(Auricher Nachrichten 1869.)
… Dar singt een Staar sin Leed,
Dat klingt so hell, dat klingt so god,
Ick meen, dat is een Wannerleed
Vull Lüst un Lävensmot.
O Gott, ick wull, ick was noch jung,
Was noch een sörglos-friske Fant,
Denn blev keen Weg, de ick nich gung,
In 't wiede gröne Land ...
Min Ranzel un min Wannerstock
Sünd längst bi Sied un old un mör,
Un ook min linnen wannerrock
Kwem lang nich ut de Dör.
Un all min helle Jugendmot
Verweit, worhen, ick weet nich mehr,
Min eenzigst Gang na Brot un God,
Na Ansehn un na Ehr. –
Doch hör ick so een Vörjahrssang
Denn deit mi machtig up dat Hart,
Denn word so schlank, so rank min Gang
As gung 't tor Wannerfahrt.
Hans Biermann.
(Ostfr. Hausfreund 1899.)
Dör 't Fenster schient de Sünne wer –
Heidideldumdei, juchhe!
Nu lang mi mal de Handstock her
Dar van sin olle Stä!
He hett dar lank genug all stahn,
Nu kön'n wi wer mitnanner gahn
Dör 't gröne Feld darhen.
Un singen will 'k na mine Art
Vergnögt up mine Wannerfahrt:
Mi hört de Welt – heidideldumdei,
Mi hört de Welt allenn!
Well 't Läven bleit, de lacht noch mal –
Heidideldumdei, juchhe!
Nu dat een warme Sünnenstrahl
Sanft dör de Wulken glee.
Un is he jung un hett he Mot
Un löppt hum heller noch dat Blot
Dör sine Aders hen –
Dann kann he faten kum sin Glück,
Dann singt he nett so lut as ick:
Mi hört de Welt – heidideldumdei,
Mi hört de Welt allenn!
Fro Sörge drückt mi heel neet dal –
Heidideldumdei, juchhe!
Un kummt se doch bi mi eenmal,
Lett se mi gau tofrä!
In 't enge Hus kann se ja gahn,
Doch lat ick hör dar eenfach stahn
Un gah na buten hen!
Un sing dann as een Wannersmann,
De nümms de Lüst verdarven kann:
Mi hört de Welt – heidideldumdei,
Mi hört de Welt allenn!
Mag pöseln nu, well pöseln mag –
Heidideldumdei, juchhe!
Ick wanner an de helle Dag
Wall dör de gröne Klee!
Un wor dat Feld to Enne geit,
Een wienumrankte Hütte steit,
Dar gah ick even hen.
Un klopp ick dar an 't lüttje Rut,
Dann kickt een Flaßkopp glieks herut:
Mi hört de Deern – heidideldumdei,
Mi hört de Deern allenn!
Sü, sü, wat sünd de Krüsbeen grön! –
Schneeklöksken ook! – Dat stellt sück up de Tön,
Kickt övert Gras un nickt sin Naber to:
Man driest, man driest, et is nich mehr to fro!
Dat was een Winter! – Nu, de Schnee, de schmullt,
't nimmt all een End hier, hebb wi man Geduld.
Dör kolt un warm, dör düster un dör hell
Löppt jo de Tid mit uns gelieke vell.
Büst du der ook all, min Viölken blau? –
Wullt du, tofräden mit din Drüppken Dau,
Un ungelohnt, getreden under Föt,
De Lücht wer füllen mit din Adem söt?
Un min Marlevken, du vertagen Kind,
Wullt du ook wer, so stolt un koltgesinnt,
Din Süsterkes van 't Beet verdrängen all? –
Et gifft een Spa noch! Hochmot kummt to Fall.
Un du, min Rosje, wullt du mi ook wer,
Wenn ick di soontjen will, de Lippe steken? –
'k hebb wat to dohn hadd, um di uptoqueken.
So danken Minsken, man nich Blöm, nich Deer.
Man ji, min Lilien, will ji rein un witt
Ut Moor un Klei wer klimmen hoch in 't Lecht?
All mennig Fründ hebb 'k in de Erde leggt,
Un 't dürt nich lang, denn ligg un schlap ick mit.
Of denn woll 'n Maimaund all, wat liggt un schlöppt,
To siner Tid in Lecht un Leven röppt? –
Heb 'k denn woll di ook wer? – un di? – un di?
Ick glöv 't! un twifl' ick, Blömkes, staht mi bi! –
Hör ji 't, Kinner? Nu word 't Vörjahr!
Bookfink krüllt un Drossel sleit;
Hog up 't Nüst steit all de Oj-fahr,
Hört man, wat he klappern deit!
Blutter fangt wer an to malen,
As 't keen Maler beter makt;
Lett sück nicks dorför betahlen,
Nettgliek, well sin Dack he rakt.
Rotbost is all fien an 't Dichten;
Un Fründ Lüntje up de Hill'
Mutt inswer sin Sünden bichten,
Ehr sin Levst hum freen will.
Kunterbunt word 't an de Dieken;
Bi elk Plaats un bi elk Kaat
Röppt un löppt dat na sinsglieken –
Heel Natur draggt Hochtidsstaat.
Arend Dreejen.
t' is Pingstertid, 't is Pingstertid!
Dar word dat Hart so wiet, so wiet,
Dar bleihn de Blössems alltomal,
Dar sleit so lut de Nachtigall,
Un Sünnenschien un Vörjahrslüst
De heele Welt in 't Lävent küßt.
Dat drifft un kiemt, dat grönt un wasst
De Felder dragen kum de Last.
Wor Minskenfliet hett Hapnung seit,
Dor överall ook Sägen bleit.
Un salig drömt de Landmann sick
To Harwst an Koorn un Veh so riek.
Hörst du dat Leverke up 't Feld,
Dat Loff un Pries sin Herrgott meldt?
Hörst du dör 't Land de Fierdagsklokken
To 'm Beden, Danken, Singen lokken?
Nu mak ook du din Hart recht wiet:
't is Pingstertid, 't is Pingstertid!
A. Dunkmann.
(Ostfr. Nachrichten 1892.)
Nelich in 't gröne Holt
Seet 'k ganz alleen,
Wünskd' ick mi alsobold,
Ick seet to Tween.
Wo weer 't so krüdig grön
Unner de Eeken,
Wo weer 't so schaddigschön
Unner de Böken!
Seeg ick de Vögels an
Dar up de Twiegen,
Wo lev sück Wivk un Mann
Annander niegen;
Wo frank un free se sünd,
Ahn alle Sörgen,
Singen un lüstig bünt
Avend un Mörgen;
Fluttern dör 't gröne Holt
Van Boom to Bömken,
Söken un finden bold
Hör lecker Krömken;
Schwemmen int Himmelsblau
Ahne to schrömen,
Drinken dat Parlken Dau
Van Blad un Blömen;
War hör 't am levsten lüst,
Könt se sück setten,
Boen na Wünsk hör Nüst
Ahn alle Wetten;
Docht ick, wat is so 'n Deer
Vörrecht erwäsen,
Wenn ick een Minsk nich weer,
Vögel mug 'k wäsen.
Och, dat ook Minsken Twee
So kunnen 't riegen,
Leven as Vögels free
Up gröne Twiegen!
Brukde mit Levken min
Man 'n lüttjet Fackje,
Doch 'n Nährtwieg is der kien,
De bütt sin Tackje.
Och, wenn 't wer Frohjahr is,
Grönt der woll een,
Denn sitt 'k int Holt gewiß
Nich so alleen! –
J. D. Müller.
(Auricher Nachrichten 1864.)
Deep in de Dröm liggt wer de Welt,
Alle Larm is dahn,
Boven an de Hemelstelt
Geit de bliede Maan.
Blot verenkelt dör de Nacht
Kummt van 't Dörp een Hoorn,
Un een Wegenleed so sacht
Singt dat hoge Koorn.
Wilde Blomen alltomal
Slapen nu gerüst,
Bet de Mörgensünnenstrahl
Up de Mund hör küßt.
Sülst de olle Linnenboom
Mit sin Twiegen tickt,
Un de Vögels in sin Kron
Sünd all lank innickt.
Alles drömt un alles slöppt,
Bet wer kreit de Hahn ...
Hör, van 't Dörp de Wachter röppt:
Middernacht hett slahn!
Joh. Fr. Dirks.
Still slöppt de Welt, –
Up 't wide Feld
Dor leggt sück sacht
De Sömmernacht.
Na Störm un Regen
Nu allerwegen
Freden un Ruh; –
Hart, slap ook Du.
Wes' du man still,
't kummt as Gott will.
Is ook din Leed
Vandage so heet,
Lat man din Sörgen,
t' kummt der een Mörgen!
De düsterste Nacht
Geit voröver sacht.
All wat di drückt,
Un wat di beglückt,
Vergeit as een Droom,
As Blatt van een Boom.
Alle din Klagen,
Alle din Fragen
Worden eenst still –
't kummt as Gott will.
Toni Wübbens.
(Aus »Ut min Dörp«.)
Dor up de wiede Heide
Steit eensam een Barkenboom,
De seggt van Lüst un Leide,
Sitt ick dor halv in 'n Droom. –
Un de Gedanken flegen
Wiet in de grote Welt,
De ganz nu is min egen
Mit all hör God un Geld.
Se is nett as de Häwen,
De hör so wiet umfaat:
Nu is se düster även,
Nu is s' in Sönndagsstaat.
In rosenrode Kleder
Steit se dor as een Brut,
De Leverk singt hör Leeder,
De Immen summen lut.
De Pogg tut't ut de Pütten,
He makt dat hölsken fien!
Un grön Grashüppkers sitten
Un strieken de Vigelien.
De Bottervögels hollen
De moiste Hochtiedsdanz –
O, luter Wolgefallen
Lacht ut de Sünnenglanz.
Doch kört man is de Freide,
– 't is eenmal so up d' Welt! –
De Wind fägt över de Heide,
Grau word dat Himmelstelt.
Denn geit dor dör de Rüschen
Een Klagen un Stennen sacht,
De Kattuhl röppt dortüschen
So trurig in düst're Nacht.
Denn sehg ick Hexen rieden
Över de Heide in fürig Lücht,
De mi Gesichter snieden
Un winken up hör Flücht.
De Wulken flegen un trecken
Vörbi an de bleeke Maand,
De Störm hult, dat Hart will mi bräken,
't is so vull, un dat Oge trant.
Wenn buten up de Heide
Bi de Barkenboom ick sitt,
Sing in hör Lüst un Leide
Ick sachtjes, sachtjes mit.
M. V. in B.
(Ostfr. Hausfreund 1895.)
Still liggt dat Moor, van nahrends her een Lut,
Blot Immen summen in dat Heidekrut.
Un in de Middagssünne liggt so warm
De Heide, as een Kind in Moders Arm.
Dat is de stillste Stünne van de Dag,
Wo alles drömt un nicks sück rögen mag.
Man ut de Rüsken glitt dat geel un bunt,
De Adder sünnt sück up de warme Grund.
Do geit dat as een Bewern dör de Lücht,
Keen Tiekje kruppt, keen Bottervögel flüggt.
Keen Vögel singt, dat is so swöl un still,
As wenn up all's een Bann sück leggen will.
De Mus, de ewkes noch hör grise Rock
Hett putzt, de kruppt verbiestert in hör Lock.
Still liggt de Heid, van nahrends her een Lut,
Blot Immen summen in dat Heidekrut.
Toni Wübbens.
(aus »Ut min Dörp.«)
Hör, wo dat regent,
Wo't regent, dat 't gütt!
De Waterhex sitt
In de Regenpütt.
Hett teindusend Ogen
'n Stert as 'n Fiss,
Un wenn se herut kunn,
Denn hol se di wiß.
Hör, wo se pluntjet
Un plantjet un swemmt,
Mit gliddrige Hann'
An de Püttrand sück stemmt!
Mit teindusend Ogen
Gluupt se in de Dag,
Un hujahnt – un dumpelt
Torügg mit Gelach.
Hör, wo dat regent,
Wo 't regent, dat 't gütt!
De Waterhex sitt
In de Regenpütt.
Noch dree Wäk so wieder,
Denn swemmt se herut
Un sluckt alls man runner,
Wat wiesnöst un lut.
Arend Dreesen.
Wenn kolt de Wind ut Noorden weit,
De Regen tegen de Ruten sleit,
De Seedaak up de Meeden liggt,
Un öwer de Diek de Wildgoos flüggt,
Denn kummt de Harwst, denn word dat kolt,
Denn föhl 'k so recht, ick worde old.
De Blömkes sünd nu all verbleit,
De wi in't Vörjahr hebben seiht;
In 'n Tuun is alles wöst un leer,
Keen Störk steit up dat Schündack mehr;
De Winter kummt mit Snee un Ys,
Un wat de faat, dat hollt he wiß.
Min Hart dat is so mö un still,
Lat dat man komen, so as Gott will.
De Störk de findt sück woll wer her,
Un ook de Blömkes bleihen wer,
Doch of min Og se noch kann sehn,
Dat weet de leve Gott alleen.
Toni Wübbens.
(Aus »Ut min Dörp.«)
Vörbi sünd bold de moie Dagen
Un de Harwstwind weit,
In Feld un Holt fang 't an to klagen,
Wenn de Sömmer geit.
De Vögels sülst gahn up de Reise
Wenn 't all verbleit,
Un over 't Land löppt mit de Seise
De Dod un meit.
Joh. Fr. Dirks.
(Aus »Struukwark.«)
't is Harwst, un de Bladen fallen,
Un de Blömkes sünd alle verbleit,
Un kin een, kin een van allen
Din Levlings makt di noch Freid. –
Wäs still un doh di nich grämen,
't is Allens up 't Beste bestellt.
Denn deh de Harwst di nicks nähmen,
So harrst du kin Vörjahr up d' Welt.
M. V.
(Ostfr. Hausfreund 1895.)
De Harwstwind blast de Bladen of,
Se flegen wiet
Na elke Siet,
Gin Handvull blifft int Hof.
Wat grön weer, is nu kahl un schra,
Wat Läven harr,
Is stief un starr; –
Wi Minsken kamen na.
Wenn unse Tid is, röppt de Heer,
Wi ßacken um,
Sünd still un stumm,
Un worden wär to Eer.
De Stimm, de hoch un herrelk klung,
Dat Og so grot,
Is ut un dod, –
Dod is, wat in uns sung.
De Görner geit dör Gar'n un Hof,
Un plückt so sacht,
Wat up hum wacht,
De riepe Arnte of.
Wat hier up Eerden is, vergeit,
Dat fallt tohoop
Na körte Loop,
Un stiggt to'r Ewigkeit.
Fr. Sundermann.
Dar stunn een Boom vör 't Ollernhus
Vör lange, lange Tid;
He spreid' sück immer wider ut;
Ick gung in d' Welt, so wiet.
Warhen ick gung, warhen ick kwem:
Dat Bild ick mit mi nehm,
Wo he mit sine gröne Kron
Bescharrt min Kinnerdröm.
Un as ick wer de Boom do seeg
– In d' Winter weer 't – o weh!
De Boom weer olt un ick weer olt:
Uns Beide deckde Snee.
van Jindelt.
(Ostfr. Hausfreund 1895.)
Still liggt dat Dörp in'n Abendschien,
Oll Mest'rohm lüddt de Sönndag in. –
Oll Mest'rohm? Och, de levt nich mehr,
Dat ick hier jung was, lang is 't her;
De Tid de hett nich stille stahn,
Wo mennig een is van mi gahn. –
In 'n Kamp dor steit een jung fix Wicht,
Se dröggt hör Jück un Emmers licht;
»Kumm'r her Oll, kumm!« so röppt se lut,
Wat klingt de Rop mi so vertrut:
»Kumm'r her Oll, kumm Oll, kumm!« –
Wat was ick doch as Jung so blid,
Wenn 't Abend wurd un Melkenstid;
Wo oft hebb ick an 't Richel wacht,
Bet Stientje langs keem mit hör Dracht;
Wat was dat doch een mojen Tid, –
Nu liggt se achter mi so wit!
Ick gah in 't Dörp, as in 'n Droom,
De Swaalkes singen in Busk un Boom;
't is all noch so, as 't sünst woll weer, –
Un doch – wat is dat öd un leer.
Dat is jo noch desülwe Weg,
Un öwern Sloot desülwe Steg,
Dor stahn uns' Naberhusen noch
Un gröten mi – un doch – un doch –
Een frömd Gesicht vör elke Dör,
Keen eenzigst kummt bekannt mi vör.
Sacht gah ick langs de Gorenpadd,
Dor is dat Fenster, wor Moder satt,
Se sitt dor nu all lang nich mehr,
Se slöppt so still inne swarte Eer,
De Mund, de eenst in Slap mi sung,
De röppt nich mehr: »Kumm her, min Jung!«
Un ick stah hier so ganz alleen,
Kiek na dat Fenster un ween, un ween.
De Klocken klingen so sacht un so trurig,
Se winken un ropen so still un so lurig:
Kumm her, kumm her! Hier find'st du se all,
Un in'n Fledderbusk singt noch de Nachtigall;
Hier winken di Krüz un Likensteen,
Hier büst du to Hus, büst nich mehr alleen.
Toni Wübbens.
(Aus »Ut min Dörp.«)
Wat, Moderlev, noch nich to Koje,
Vört Spegel noch un makst di moje,
An elke Ohr een sieden Krull
Un Ringe alle Fingers vull?
Sü, sü! Harr ick 't doch bold vergäten,
Un bi min Beer de Tid versäten,
Van Dag is sülvern Hochtid jo, –
Dar mutt wi hen, – man to, man to! –
't is Avend – 'ck nehm de witte Weste
Un 't swarte Halsdok, dat is 't beste.
Keen Frack, de dicke Overrock; –
Si so, nu fehlt blot Hot un Stock.
Kind, lat uns under Kron un Kranzen
So lüstig as wollehr ins danzen,
Dat Jungvolk, nösewies un klok,
Mag schmüsterlachen in hör Dok.
Un hebb wi mö un satt uns sprungen,
Word'n all uns' olle Döntjes sungen;
Un bävert ook altmetz de Ton,
Wi könt et jo nich junger doon.
Van Dage will ick wacker drinken,
Brukst mit din Finger nich to winken,
Sünst nimmt van Dag din Rop een Enn
Van din Pantuffelregiment.
Wolehr! Dat wassen anner Tiden!
De Himmel lachd uns to van Wieden,
Doch is man sund un hett sin Brod,
Denn is de Tid noch immer god.
Un kiek wi rüggels unse Paden,
't gung anders, as wi kunnen raden;
't gung över Kluten scheef un krumm,
In 't Heele ging et nich so dumm.
Van Myrten bet to Sülverhaaren
Geit mennig, mennig Schatt verlaren,
Van 't Sülverkranzje bet na 't Gold
Weet beter man, wat ritt, wat holt.
Nu kumm, man töf, wat söl wi wünsken,
Se hebben alles jo de Minsken:
To 't Dochtertje mit Ogen klar,
Een deft'gen Brügam övert Jahr!
F. H. Müller.
Wat weer wi staatsk vör zeßtig Jahr –
Nu sünn wi old un swack –
Do weer so blank un gäl min Haar
Un rot un gäl din Dack.
Du sittst noch immer so as do,
De breede Rügg in d' Wind;
Man neet mehr as 'n junge Fro,
De weegt an d' Diek hör Kind.
Kummst mi as 'n heel oll Moder vör,
De mennig stuurs beläft. –
De Wind suust still um Dack un Dör,
As wenn de Dod drum swäft.
Willrath Dreesen.
(Aus »Meer, Marsch und Leben.«)
Du leve Gott! Hier ligg ich neer,
Ick bün so möe un slaprig wer.
Du leve Gott! Wak du för mi,
Ick bidde di!
Du leve Gott! In dine Hand
Legg ick min Leven, God un Land.
Du leve Gott, wak du mi wer,
Hier ligg ick neer.
Du leve Gott! Bewahr uns all'
Vör Brand un elken Unglücksfall.
Du leve Gott! In din Allmacht
Slap ick de Nacht.
Du leve Gott! Nu gode Nacht!
Du overnimmst för uns de Wacht.
Du leve Gott! So wak du mi,
Dann dank ick di!
Karl Tannen.
(Dichtungen un Spreekwoorden 1892.)
Du leve Gott! Ick danke di,
Dat ook de Sünn noch schient för mi.
Gev du mi Kraft, to dohn min Wark,
Mak du mi stark!
Du leve Gott! De Dag is lank,
Un Sörgen makt min Harte krank.
Och! giff mi Trost, wenn ick dann süggt,
Ick to di flüggt!
Du leve Gott! Mit di an 't Wark,
In di, ick föhl et, bün ick stark.
Wees du för mine Foten Lücht,
Ick strunkel licht!
Du leve Gott! Nu goden Dag,
Laat kamen, wat dar kamen mag!
Ick weet, up all's din Oge sütt
To jeder Tid.
Karl Tannen.
(Dichtungen un Spreekwoorden 1892.)
Se sitt in hör Hüttje,
'n Kindje upt Schoot;
Hör Mann liggt in 't Holt dar,
Hör Mann, de is dod.
Se klagt neet un jammert,
Hör Ogen sünd heet,
Se hett noch geen Tranen,
To grot is hör Leed.
To grot sünd de Smarten,
Dat Hart deit to seer;
Dat Klagen un Jammern
Kummt seker naher.
Harbert Harberts.
(Ostfr. Volksbote 1869.)
Alltometts mag ick di wall betreden,
War de deepe Rüste, war de Frede thront,
War de Starfling schlöppt so wall tofreden,
War geen Nied, geen Haat noch Tweedragt wohnt.
Kört verbleek'ne Brör, vergünn mi immer
Hier een Plaatsk' up dinen Likensteen,
De di scheidet van dem idlen Schimmer
Disser Welt, – in 't Kamerken alleen!
Dinem Geeste liggt dat nu all open,
Wat wi ahnen hier in Düsternis.
Wat wi hier noch glöven, wat wi hopen, –
Ja, dat grote Radsel weetst du wiß. –
War een Trürwillg' mit gesenkten Tacken
Up dem Blömenhövel is geplannt,
Sagg een Roosken ick in 't Graffbedd sakken;
Jünglings Glück gung mit de Bloom an Kant! –
Brörs! wat is ju Slap so söt, so sachte,
In des Karkhoffs koldem, düsterm Schoot,
War geen Sörg, geen Elend hollen Wachte;
Alle Plagen namm ju hier de Dod.
Licht mag ju de Modereerde wesen!
Schüld'gen hebbt ji hör ja all betahlt.
O! de Dod is seker noit to vresen,
Wenn de Minsk neet van dem Dögdpadd dwaalt.
So starr und kolt as Ys leeg dor de Eer –
De Sünn, de över Feller lacht un Blömen
Se schient nich in dat Hart vull Pien un Sörgen,
Se schient nich in dat Grafft, wenn du nich mehr
Dat Vörjahr un de Erdenlüst süchst grönen,
Wenn du verwachst de grote ew'ge Mörgen.
Dor lücht en Steern in kolle Winternacht,
De »Steern van Bethlehem« hett man hum heeten,
De elke Sünner Bost un Hart makt apen,
Dat helle Himmelsglanz un Wiehnachtspracht
Un Engelsang un frame Heerderleden
De heele Minschkheit gifft een selig Hapen.
Un süh, de Steern in stille, hillge Nacht,
De hett di Gottes Lev un Gnade gäben.
Nu frei di, Christenheit! Van Sünner-Käden
Büst du erlöst: geborn in disse Nacht
Is ja din Heiland un dat ew'ge Läven.
Dat dank hum nu mit Singen un mit Bäden!
A. Dunkmann.
(Ostfr. Hausfreund 1895.)
Slap, min söte Kind,
Buten weiht de Wind.
Du slöppst still un warm
In din Moders Arm.
Vögelkes in 't Nüst
Sünd all lang to Rüst,
Un de Lammers all
Slapen in hör Stall.
Mak din Ogkes to,
Dat se mörgen fro
Sünd wer lecht un blid,
Slap, min Kind, 't is Tid.
So, min Kindje slöppt,
Un de Wächter röppt,
Un van d' Himmel hoch
Wakt Gottvaders Og.
Toni Wübbens.
(Aus »Ut min Dörp«.)
Slap, min Kind, de Watermann
Kummt all in de Sielen.
Buten swemmt he lank un blank,
Buten in de Prielen.
Buten is sin Bedd so kolt
Un sin Hus so apen.
Warme Minskenkinnerkes
Sallen bi hum slapen.
Well noch wakt un well noch snackt,
Swemmt bold in de Prielen. –
Slap, min Lev, de Watermann
Bullert in de Sielen.
Willrath Dreesen.
(Aus »Meer, Marsch und Leben.«)
Sü, sü, schrei neet so, min Schatt,
't deit din Moder seer!
Wees tofree, of smart't di wat?
Slap, dat betert wer!
Sü, sü, Pupje, slap gerüst,
Moder weegt di grag!
O, du schaffst mi söte Lüst,
Kind, bi Nacht un Dag!
Sü, sü, Engel, worde grot,
Worde brav un god!
O, dann kummst du neet in Not,
Hartensleve Blod!
Sü, sü, Kindje, wees min Lüst
Up min olden Dag!
Leve so, dat elke Christ
Di ook liden mag!
Sü, sü, wenn du wacker worst,
Lüttje, teeder Blod,
Drück ick di wer an min Bost,
Do di alles God!
J. L. Lange.
(Sanghfona 1828.)
Slap, min söte Kindje,
Slap, min Hartenslüst!
Do din kralle Ogtjes
To, un slap gerüst!
Heilig Engels hollen
Bi din Bettje Wacht;
Schwäben um min Kindje
In de düstre Nacht.
Vader is in d' Winkel,
Arbeit't noch so brav;
Muttje för uns Beiden
Knoien as een Slav'.
Nu mak dine söten
Leven Ogen to!
An din lüttje Bettje
Wakt din Moder tro.
Slap man in, min Hartje,
Un slap söt un sacht!
Gottes Engels hollen
Bi di stille Wacht.
van Jindelt
(Ostfr. Hausfreund 1896.)
Anmarken: Wenn een ostfreesche Moder viellicht ins probeeren will, of dit Wegenleed 'n god Slappulver is of nich, denn kann se 't best singen na de Wies': Goldne Abendsonne.
Sü, sü, min söte Kind!
Din Vader gaff mi 'n golden Ring;
Een golden Ring heff ick em dahn,
So rund un blank as Sünn un Maan.
Sü, sü, noch Kindken wakt?
Een Engelien hett de Ringelien makt;
De nehm ut Sünn un Maanenschien
Dat Gold so week, so warm un fien.
Sü, sü, slap in, min Kind!
Wat Sünn un Maan gifft, waßt un winnt;
Dar dukt dat Gräseken ut den Grund,
Un Blömken, rückelsöt un bunt.
Sü, sü, wenn 't Ringelien ringt,
Winnt mehr as Maan un Sünne bringt;
Dar waßt dem Wann, dar waßt de Fru
Een Kinderken söt un smuck as du.
G. A. H. Gramberg
(Aus Sanghfona 1828.)
Dar Iiggt min Kind, van Gott beschert,
Mi mehr as Millionen
Un Rang un Steern un Titel wert
Un alle Kaiserkronen!
Kamt bi de Weeg un seht, se Iiggt
So ruhig – so gedüldig! –
Gott segen di, min leve Wicht,
Wat is so 'n Kind unschuldig!
West sachte, Lü! makt geen Rumor,
Wi willt uns nett bedragen;
Slap is hör 't Best, un 't lütje Ohr
Kann so wat neet verdragen.
Un wenn se krönket, röhrt denn ook
De Weeg man even, even;
So steit in mennig Doctorbook
Van kloke Lü beschreven.
Gevt Acht! de lütje Engel wakt –
Se hett ook lange slapen.
Seht, wo se wringt – din Moder makt
Di all bin Brodschapp apen.
Ha, wo se kluckt! förwahr, dat is
Mit Geld nich to betahlen!
Un so 'n Gesicht, dat kann gewiß
De beste Baas nich malen.
Seht her – se lacht – för 'n ganze Welt
Wull 'k doch min Kind nich geven.
So 'n Kind is mehr as God un Geld;
Gott lat dat Kind man leven!
J. G. Gerdes.
Unse Kind dat kann all lopen,
Nu mutt Vader Stevels kopen!
Stevelkes so moi un blank,
Denn löppt Kind de Deelen lang.
Kiek, wo se de Fotjes sett,
Kiek doch blot, wo nett, wo nett!
Plumps! dor liggt dat lütje Wicht!
Och, wat för 'n verfährt Gesicht!
Mußt nich rär'n, dat deit nich seer;
Oma pust't, denn betert wer!
Wenn du erst din Stevels hest,
Löppst du gliks up't allerbest.
Toni Wübbens.
(Aus »Ut min Dörp«.)
Wenn so hell de Sünne schient,
Löppt min Kind in de Goren,
Spölt de warme Vörjahrswind
Mit hör kruse Horen.
Dör de Blömen, dör dat Gras
Geit dat, lüster, flüster:
Kiekt ins an, kiekt ins an,
Dor kummt lütje Süster.
Vögelkes in grönen Boom
Fangen an to singen,
Un wo darten up de Weid
Unse Lammers springen.
Immke flüggt van'n Rosenbusk,
Will van Kindjes Lippen,
Nett as ut een Rosenknupp
Söten Hönnig nippen.
Immke, ne, dat geit man nich,
Helpt di nicks din Brummen,
Fleg man na de Blömen wer,
Vor kannst summen, brummen.
Toni Wübbens.
(Aus »Ut min Dörp«.)
Na de Steerens keek min Wicht,
Wunderblied was hör Gesicht:
»Moder, Moder, overall
Süggt Gott up mi daal.«
»Gott is ook hierunder, Kind.
All de dusend Blomen sünd
Gott sin Ogen, open slahn,
Sehn uns fründelk an.«
»Moder, nee, gans hellerklar
Seh ick Gott nu, weest d' war?
Ut din Ogen, süh doch man,
Lacht he Anni an.«
Bernhard Brons jr.
(Aus dem Schwedischen des F. M. Franzen.)
Nu wegg mit de Schrullen,
Dat Wär is ja klar,
Un wi sünd an 't Rullen
In 't nee Jahr.
Wat kikt ji noch lange,
Wat güster för Wär,
Wat frag ji so bange
Wo de Wind kummt her?
Dat Wär un de Minsken
De sünd sück hast glik,
Wi bliven an 't Wünsken
Un 't geit doch neet liek.
Denn is 't uns to dröge,
Denn is 't uns to natt.
Nich elk kriggt sin Möge
In Schür un in Fatt.
Uns Herrgott weet beter,
Wo de Wind herkamen mot,
He kennt sine Eter,
Hör Freid un hör Not.
Drum wünsk ick allwägen
Nich Glück un moi Wär,
Uns' Herrgott sin Sägen
Is bäter. – Och Herr!
(Ostfr. Nachr. 1884.)
Freut ju in 't Läven
So lang noch 't Lampke glimmt;
Plückt flink de Rose
Ehr se 'n ander nimmt.
Man makt so geern sück Sörg un Last,
Söcht Dorens – un ook ne, man tast
Dal Bloomke net, dat unvermarkt
Dör uns fak word vertreen!
Freut ju in 't Läven usw.
As alles um uns is verwarrt,
De Grummel brüllt, de Lücht heel schwart,
Dann lacht des Avends na de Störm
De Sünne wer so moi!
Freut ju in 't Läven usw.
De Nied un Ofgünst tegen steit,
In 't Tuntje plannt Tofredenheid,
De sall walldra een Boomke sehn,
Dat golden Früchten draggt!
Freut ju in 't Läven usw.
De Redelkheid un Tro beminnt,
Un ook sin arme Brör wat günnt:
Dann nüsselt geern Tofredenheid
In sine Wahnung in.
Freut ju in 't Läven usw.
Un wenn sin Padd is ook heel schmall;
De Strukelblocken sünd heel mall:
Dann gifft de Fründschupp süsterlik
Hum geern de Rechterhand.
Freut ju in 't Läven usw.
Se drögt hum geern de Tranen of
Un schütt ook Blomen up sin Stoff; –
Verwandelt Nacht in glimperg Lücht,
Tweedunkern geern in Dag!
Freut ju in 't Läven usw.
Se is des Lävens Harmonee,
Makt 't Harte van de Sörgen free,
Un treckt vereent so Hand in Hand
Na 't betre Vaderland!
Freut ju in 't Läven usw.
Sanghfona 1838.
Schippke, min Schippke, fahr to!
Störm steiht up 't Water – dat lüst mi, heho!
Dat Grotseil hoch! Över Bulgen un Bargen
Lat di de hulende Wind man targen!
Stürmann bün ick! De Kumpaß is god!
So frisk is min Lüst un so hog is min Mot –
Schippke, fahr to!
Schippke, min Schippke, fahr to!
So sönnig de See! – – O du wönnigste Fro,
Wo heet un wo hillig weer all din Leven!
Un Störm un Not, wor sünd se bleven,
As ick so drömde, as falig ick sung
Un so glükkelg un riek weer un so jung!
Schippke, fahr to!
Schippke, min Schippke, fahr to!
De Dag is lang un de Stünn is noch fro,
Dat Meer is so wiet, de Wind steit tägen,
Ut Tid un Tide hal wi uns de Sägen!
Dat Holt is ja fast, un dat Hart hett noch Lüst,
Geit ook de Sünn all unner to Rüst.
Schippke, fahr to!
Schippke, min Schippke, fahr to!
Dat Water stromt off, bold hest du nu Roh!
De eene, de gleinige Steern dar baven,
Dat is min Lücht, dat is min Haven! –
Herrgott, de in Unwenst mi gnädig bewahrt,
Röppt de Stürmann van Bord. To Enn is de Fahrt!
SchippKe, dann hest du Roh!
A. Dunkmann.
Un wenn 't ook buten hult un bruust,
De Först di ook van 't Dack dalsust –
Laat brusen doch, laat susen!
För 't Dack gifft dat wer Timmerlü,
Wat kört un kleen is, dat geit jüh –
Gifft wer wat Nees – Laat susen!
Un wenn di 't Hart sück free wat stött,
Di free wat sert un free wat blödd –
Laat susen doch – laat susen!
Geit 't sachtjes noch man pucke puck –
Word stadig, stadig: pucke – puck –
Alls mal wer nee. – Laat susen!
Arend Dreesen.
Elk söcht sin Glück un sin Pleseer
In jung un olde Dagen,
Up disse, of up de Maneer,
Un deit na sin Behagen.
De een gefallt, wat de nich paßt,
Wat mennig deit, is mi to Last.
Mi schall min Dage Geld un God
Geen graue Haare gäven,
De Riekdom gifft geen goden Mot
Un ook geen frölick Läven; –
He gifft man Sörg un makt et man,
Dat man de Nacht nich slapen kann.
Un wat de Welt 'n Vörtog nömt,
Wat sünd 't as Kindereen,
Wat mennig Geck van Ehre drömt?
Laat hum sick drum kasteen; –
Ick bliev darbi, de Narr blifft Narr,
Un wenn he hundert Titels harr!
Mag, de der will, in Freed un Lüst
Un luter Jubel läven,
Un Dag un Nacht, ahn Rast un Rüst,
Ball un Visiten gäven!
Laat swarmen, de der swarmen will
Bi 'n Billard of bi 'n Kartenspill.
Se gevt dat woll 'n moijen Nam,
Un nömt et konverseren.
Ja – konversert man to! – so fram
As se sick ook geberen,
As wenn se 't och wo hartelk meent –
So sünd se sick doch spinnefeend.
Dat all is nich na min Geschmack
Un sünd man leere Wörde,
Ick do bi 't Komplimenten-Snack,
As wenn 'k der nicks van hörde. –
Ick gah min Weg in aller Still;
Elk geit sin Weg – elk hett sin Will.
Bi 'n god Geweten läv ick so
Vergnögt min glückelk Läven.
Un wenn 't ook kontra geit, doch froh
Ahn Angst un Sörg un Beven,
Dat nimmt mi nüms, un Gott verlett
De nich, de hum to'n Föhrer hett.
Keen Geld of Riekdom bruk ick ook,
Keen Rang of groten Namen,
Min Fro un ick, wi sünd so klok,
Mit minder uttokamen,
Un weten, dat de rieke Mann
Nich mehr as sick satt eten kann.
Gott laat uns man so völ, as wi
Van nöden sünd, to läven; –
Un will he uns noch wat darbi
Un Geld un Göder gäven,
So weet he, wenn wat överschütt,
Wat uns un unse Kinder nütt!
Ick sök min Glück nich buten Hus,
Ick arbeid' un spazere;
Ick gah nich henn na Ball un Schmus,
Ick les un ick studere;
Vertell ook Fro un Kind darvan,
Wat elk in sin Art bruken kann.
Un Fründe hebb ick ook darbi,
Nich falsk un nich gefährelk;
Se sünd so trö un god as wi,
Kordat un brav un ehrelk. –
Dat is min Glück – ick sünn gewiß
Wiet rieker as de Mogul is!
J. G. Gerdes.
(Gedruckte Blätter, Norden 1799.)
Upgerümt un fröhlick läven
Dat is Minsken Plicht:
Denn dit deit uns Freiden geven
Un mak 't Läven licht.
Upgerümt un fröhlick läven,
Dat is seker god;
Denn dit deit uns wahrlick geven
Een vergnögd Gemod.
Dit gifft uns ook blide Stünden
Bi de grotste Smart!
Un gifft uns ook gode Fründen
Bi een lüstig Hart.
Dit gifft uns bi Warksamheden
Lüst un Mot un Kracht!
Un makt uns de Tegenheden
Ook wer licht un sacht.
H. Holtmanns.
(Sanghfona 1838.)
Nümms is gewiß up Erdenrund
Vergnögter wall as ick.
Ick bin tofreden un gesund,
Dat is wall 't grotste Glück!
Min Utkummst hebb ick un min Brod,
'k kenn geen Verdreet un Leed;
Van Offgünst, Nied un ander Not,
Gott Dank! min Hart nicks weet.
'k bin recht tofree un do min Plicht,
Mit Lüst in Hart un Blick;
Un 'k seh dabi mit blied Gesicht
Up 's Naasten God un Glück.
H. Holtmanns.
(Sanghfona 1838.)
Ick do de Welt neet hoger schatten
As 'k na de Lehr van Jesus mot;
Ick kann mi ook in alles fatten,
De Utkümmst is mi even god.
Geit ins min Loop up krumme Wegen:
Gemodigt gah ick dann min Gang;
Un löppt mi 't dann ook noch so tegen:
Dat End is god, 't dür kört of lang.
Hebb ick dann ook geheel geen Schatten,
Ick bün getrost – dat deent mi neet;
Kann ick min Notdruft man befatten,
Mehr bruk ick, mehr behöf ick neet!
Och! – as ick 's Mörgens fro ontwake
Un bün versehn mit frische Kracht
Un dann Gesundheid vullupp smake,
Dann is der nicks, wat mi neet lacht!
Dann word min Harte upgetogen
To Gott, de in de Hemel wohnt;
Un dank mit nattbetraande Ogen
Min Vader, de mi so verschont.
Un deit et Gott dann ins behagen,
Mi krank doon worden vör een Tid,
Noit sall 'k vermetet düren wagen,
Hum geven 't allerkleenst Verwiet.
Ick weet, 'k bin overtügd un seker,
Dat Gott mi neet van Harten plagt,
Un dat dör so een sure Beker
Min Hop up Gott word faster schragt.
Hebb 'k ook Geld to Millionen,
Un do 'k ook in Schlössen wohnen,
Bin 'k darbi up Erdenrund
Averst neet recht frisk gesund:
Dann kann alles mi neet maken
Lüst, Vergnögen un Vermaken;
Dann is alles nicks för mi,
Un 'k bin noit tofree un bli.
Dann dohn meest min Lävensdagen
Hartseer, Leed un Dröfheid plagen;
Un dör Mismod un Verdreet
Smak ick Lüst un Freide neet.
Dann deit mi geen Glück verbliden,
Un ick do Pleseer vermieden;
Dann hett för mi in de Welt
Weinig Wert dat God un Geld.
H. Holtmanns.
(Sanghfona 1838.)
Wenn eener so still un beständig deit
Un kum bi 't Proten de Ogen upsleit,
Wenn he dar sitt so bedart un stiev,
As of he neet tellen kunn bit fiev:
Dat hebb ick in d' Lur,
Ja, dat hebb ick in d' Lur!
Wenn 'n Fro noch wakt up hör Mann so laat,
Wieldat he slingert bi Nacht dör de Straat,
Wenn he denn kummt mit Gepulter in 't Hus,
Dat vör Schreck unner d' Abend kruppt de Pus:
Dat hebb ick in d' Lur,
Ja, dat hebb ick in d' Lur!
Wenn eener god sehn kann un dracht doch 'n Brill
Un vör Dickdohn un Prahlen hast basten will,
Wenn he so stolt tegen de Armen spreckt,
Man bi de Groten vör luter Knicksen bold breckt:
Dat hebb ick in de Lur,
Ja, dat hebb ick in d' Lur!
All wat unnatürelk, wat undütsch is,
Wat allto blöde un allto wies,
Wat sin Meenung so gau na de Mode dreit
Bold as Atheist, bold as Pietist geit:
Dat hebb ick in d' Lur,
Ja, dat hebb ick in d' Lur!
Johann Esk.
(Aus Heimat. Emden 1904.)
As noch de golden Tid dar was
Un jeder hadd vullupp,
Fratt lever do de Koh dat Gras?
Soog grager do de Pupp?
Nee, do klung 't all: »min leve Lü,
De golden Tiden sünd vörbi!«
So gung dat alle Tiden dör,
Bet unse isern kwamm,
Levt man wall schlechter as vörher?
De Tung reert man sück lahm:
»Wat is 't doch naar, min leve Lü,
De golden Tiden sünd vörbi!«
Wenn elk wat sünig hulde Hus
Un beter reken kunn,
Inplaats van Schwieren un van Schmus
Een Stüver overwunn:
Dann klung dat nu: »O leve Lü,
De golden Tid is wer nahbi!«
As de Snider bi 't Hus langs gung,
Un de Sgoster vör d' Dören sung:
»Nix to pricken? Nix to flicken?
Nee wat surworn Melk to slicken?«
Dat was wollehr – och ja, wollehr!
Dat 's nu lang her!
As dat Knechtvolk noch mit Kneebüx leep,
Mit de Maiten in een Dörens sleep,
Ahn to slicken, as bi 't Kieken
Mal van Fern sück 't Muul to strieken –
Ja ja, min Heer, dat was wollehr –
All lank, lank her!
Wenn so 's Abends um de Schummerstünn
All dat Husvolk, Nabers un god Frünn
Druv um d' Herd to roken seten,
Bi 't Vertelln in d' Fürstee speden,
Dat man 't ziersen hör so hen un wer –
Gifft ook neet mehr!
Wenn d' Werdinn smals Speckpankok back –
Jung, wat dat Denstvolk denn di in sück pack!
Dat m' jo de Grotknecht aferhaal;
Lagg de erst mal de Gabel daal,
Denn gifft nix mehr. So 'n Freeten Smer
Gevt ins wollehr.
Wat 't nee wollehr för deftig Reef all gev!
't gung all tum Düvel: kapern Pott un Sleef!
Ostfreesk Maneern un Oltidenkist,
De hele leve Budel, tum Düvel is 't!
Min leve Frünn, 't kummt all neet wer,
't was all wollehr.
As 'n Grummelschur, as d' Bulge bruust,
As Sabelrappeln klingt un suust 't:
Na d' Rhien, na d' Rhien, na d' dütsche Rhien!
Franzosen willn int Land henin!
Min Vaderland, du hest geen Last,
De Wacht an d' Rhien steit tro un fast!
Dör Hunnertdusend fahr 'n Schlag,
Un alle Ogen waren wack.
De Dütsche, stark as 'n eeken Boom
Steit up de Grenz, holt Wacht bi d' Strom.
Min Vaderland ...
He kickt umhog! De Vörfahrn all
De Helden sehn up hum hendal.
He schwört bi Gott, he schwört vull Mot:
Du Rhien bliffst dütsch, dütsch as min Blod!
Min Vaderland ...
Un wenn min Hart ook breckt in d' Dod,
Warst nich französchk, 't hett ganz gien Not!
Riek as bi d' Floot din Water is
Is 't Land an Helden, fast un wiß.
Min Vaderland ...
So lang noch Blod dör d' Aders dringt,
Noch in een Fust de Degen klingt
Un noch een Arm 't Gewehr lösbrannt,
So lang betrett gien Feend din Kant.
Min Vaderland ...
So klingt de Eed. De Bulg verschwindt,
De Flaggen weihen hoch in d' Wind.
Na d' Rhien, na d' Rhien, na d' dütsche Rhien!
Wi alle setten 't Lävend in!
Min Vaderland ...
H. M. Kaiser.
(Auricher Nachrichten 1871.)
Nu laat de Klokken klingen
Dör 't ganze dütschke Riek!
Un wi, wi willen singen
Victoria togliek!
Hoch, all ji braven Krieger,
Uns Kaiser baven an!
Ja dreemal hoch, ji Sieger,
Ji Braven van Sedan!
Nu laat de Fahnen weien
To Ehren van uns Fest!
Mag ook de Franzmann kreien
Rewangsch woll up sin best.
Hett he so boll vergäten,
Wat denn de Dütske kann?
Mi dücht, he sullt noch weten
Un rären nich darvan!
Nu laat de Büssen knallen,
De Trummen wirbelnd slahn,
Trumpett un Pauken schallen
To 't Siegsfest van Sedan!
Doch laat ook Gott, den Heeren,
Togliek uns dankend nahn,
Un stimmen hum to Ehren
Uns beste Lovleed an!
Fr. Wegener.
(Ostfriesische Nachrichten 1874.)
Kinder, laat de Arbeit stahn,
Treckt jo vell up 't Söndags an!
Hört ji nich de Klokken lüden?
Sedansfier hett 't to bedüden.
Vell de Flagg to 't Dack herut!
Busk an d' Gäfel, Blöm'n un Krut!
Rund um uns de Naberslü
Maken 't eben so as wi,
Paßt nu up, dat wi tosamen
Nich to laat na d' Kark henkamen:
'k word van Dag ganz stoppend vull;
'k wuß nich, well d'r fehlen sull.
Kikt doch, wo de Stadt laweit,
Elk un Een sück mit uns freit!
Kärelshoch heff wi doch sprungen
As Napoleon was fungen
Mit sin hundertdusend Mann
Van uns Dütsken bi Sedan.
Unse Kaiser – de is god, –
Dur dat völ vergaten Blod.
»Sabel her!« reep he hum tägen,
Lui har der heel nicks gägen.
Freu sück, dat hee een, twee, dree
Henbrocht word na Wilhelmshöh.
Un wat do noch is passeert,
Heel un dall is 't unerhört.
Unse Jungs, as echte Dütsken,
Wuß'n de Franzen weg to pitsken! –
»Bist d'r du nich ook bi west? –
Freu di mit up 't Sedansfest!«
Fr. Wegener.
(Ostfriesische Nachrichten 1873.)
Liggen laat, wat liggen kann,
Quält un pöselt mörgen,
Fangt dat Fest mit Freuden an
Un verdrieft de Sörgen.
Unse Königs Jahrdag sall
Wiet un breet erklingen,
Laat uns mit Musik un Schall
Hum to Ehren singen.
Denn de König is so god,
Föhlt so deep un smartelk
Aller Minsken Angst un Not,
Levt se all so hartelk.
Will as Vader uns so geern
Alles Gode gäven,
Biddet, Fründe, Gott den Herrn
För des Königs Läven!
Dat uns 't all so glückelk geit,
God- un Volksvermehrung,
Dat dat Vaderland so bleit
Kumt van sin Regeerung.
Nu so nähmt dat GIas to Hand,
Laat uns lüstig singen,
Un in 't dütsche Vaderland
Hum een Vivat bringen!
J. G. Gerdes.
(Sanghfona 1838.)
an Fürst Bismarck (1887).
Motto:
Man söwen Stück!? o war neet kwad
Elks Ei een Jahr! – makt Septennat!
T' is Vörjahrstid; 't is Vörjahrswär!
De Kiewit kwamm in Scharen
Un baut sin Nüst un paart sück wer
Un denkt neet an Gefahren!
Nu Jungse! komt, well söken will,
Kin Tid is to verlesen!
Fürst Bismarck kriggt doch to April
Sin Eier van uns Fresen!
De Jungse gungen ut vull Lüst
Un sökten, wat se kunnen,
Se günnten sück kin Rast noch Rüst
Un broggen, wat se funnen!
Wat helpt! Se harren wenig Glück!
Trotz alle Meit un Plage
Stür ick vandag erst söwen Stück
Di to din Namensdage!
Un wenn 't man söwen Eier sünd!
Ick glöw, van alle Tallen
Hett jüst de Söwentall upstünd
Am besten di gefallen!
Elks Ding hett sin besünder Art,
Elks Ding hett sine Wise.
So 'n Kiewitsei smeckt heel apart
Un is 'ne leckre Spise.
Toerst laat seß Minüten bold
De Kiewitseier koken,
Dann waren up een Schöttel Solt
De Eier enkelt stoken.
Wenn dann de Eier ofpellt sünd,
Dann snie hör van de Koppen,
Wil de slecht to verdauen sünd,
Alltid erst of de Toppen!
Dann nehm de Eier heel gewandt
Un slag – neet to vergeten!
Se platt dann in de flacke Hand,
Erst dann magst du se eten!
Erst dann mit Botter un Radies
Un Swartbrot ut Westfalen
Ist 't so de leckre fine Spis,
De wi so dür betalen!
(na Hey.)
Schwaalke, lev Schwaalke, dar büst du wär?
Kummst van dien grote Wanderskupp her?
Segg mi, dör well hest 't vernam'n,
Dat 't Tid weer, na uns her to kam'n?
Datt hett de leve Heergott dahn,
Un as he 't sä, do bin ick gahn.
As 't Schwaalke so wiet was herflag'n,
Hett 't sück neet in d' Tid bedrag'n.
Schnee un Ys wassen weg, de Sünn schien warm
Un in d' Lücht danzd mennig Müggenswarm.
't Vögelke leed geen Mangel of Not,
't fund riekelk för sück un sin Kinnerkes Brod.
Fr. Wegener.
(Ostfr. Monatsblatt 1878.)
(na 't Hochdütsk.)
Wat löppt dat so lüstig up d' Acker umher
Boll hierhen un darhen, in d' Krüs un d' Quer,
Beweggt sin Wippstärtje up un daal,
Findt 'n Tiek un hollt sin Middagsmahl?
Büst du 't, Ackermanntje? Ei, goden Mörgen!
Dar büst du wer, du lüttje Ahnsörgen?
Wat hest ut d' Frömd mi mitbrocht?
Hest up 't Dürt ganz nich an mi docht!
Lev Kindje, ick bring di van allerhand
Mit heröver ut 't warme Mörgenland;
Denn 't Vörjahr kummt achter mi her,
Bringt dusend Blömen mit un heel moi Wär,
Un noch völ anners togliek,
Dat makt de framen Kinner riek.
Nu laat mi! 'k hebb noch völ to besörgen,
Denn Moder un Süster kam'n mörgen,
Moot Halm un Färkes noch dragen
To 't Nüst – mußt upholln to fragen –
Ade, lev Kindje, noch eenmal Ade!
Ick gröt van di all, de ick seh!
't Ackermanntje flüggt weg – dat Kind
Kickt hum na, freit sück van Harten un sinnt,
Wat van all de heel moie Dingen
Dat leve Vörjahr hum doch woll sall bringen.
Fr. Wegener.
(Ostfr. Monatsblatt 1878.)
Meesken will freen,
Seggt, well sall Meeksmann sin?
De dar alltid röppt sin eegen Nam
Un, kummt sin Nabers Fro in d' Kram,
Sin Naber wat in 't Nüstje schickt,
Is 'n Meeksmann, de 'n god Frohjahr wickt.
Kukuk! Kukuk!
Kukuk an 't Woord! »Kukuk!«
»Kukuk!« hört, hört!
»Kukuk!« hört, hört!
Kukuk sall Meeksmann sin,
Kukuk sall 't sin!
Meesken will freen,
Seggt, well sall Kanter sin?
De kreit, löppt Tid un Wies' verkehrt,
De Sporen droggt un ritt kien Perd,
De stimmt, wenn 't A B C to End,
Föhrt achter d' Front dat Regiment.
Hahntje! Hahntje!
Hahntje an 't Woord! »Kikeriki!«
»Kikeriki!« hört, hört!
»Kikeriki!« hört, hört!
Hahntje sall Kanter sin,
Hahntje sall 't sin!
Meesken will freen,
Seggt, well sall Köster sien?
De wreet mit uns sin Kroosje kippt,
War 'n Pastor drinkt, bescheeden nippt,
War 'n Pastor ett, sin Brod instippt,
Un alltid flink mit 't Stertje wippt:
Häkster, Häkster!
Häkster an 't Woord! »Hepp, Hepp!«
»Hepp, Hepp!« hört, hört!
»Hepp, Hepp!« hört, hört!
Häkster sall Köster sin,
Häkster sall 't sin!
Meesken will freen,
Seggt, well sall Pastor sin?
Een Pastor, de nich kiefen kann,
De sehn för vull d' oll Wiv' nich an,
Un Aeten, Drinken is god Wark
To Nütt un Ehr van Liv un Kark.
Klunkrav, Klunkrav!
Klunkrav an 't Woord! »Quark, quark!«
»Quark, quark!« hört, hört!
»Quark, quark!« hört, hört!
Klunkrav sall Pastor sin,
Klunkrav sall 't sin!
Meesken will freen,
Well sall Bruutjüffer sin?
Rabientje, Lüntje, Nachtigall,
Duv', Schwaalke, Tütje. Wackre Wahl!
Süso! Dat 's daan. Session is ut.
Man töft ins – stopp! Well is de Brut?
Meesken, Meesken!
Meesken de Brut? Ha, ha!
Ha, ha, de Brut? Ha, ha, de Brut?
Meesken, well is de Brut?
Meesken de Brut!
»Vlink, vlink
Jan Vink!
't is nu gien Tid to nölen
Un Vigelin to spölen,
Maidag de kummt, de Stoorke seg ick flegen,
Tid is 't, to sörgen nu för Hus un Wegen.
Vlink, vlink
Jan Vink!
Nu laat de Plan uns maken,
De Bau hett süs een Haken.
Jan Hinnerks Appelboom laat uns bebauen
Un unner Bleit un Bladd kön'n wi dan rauen.
Vlink, vlink
Jan Vink!
Seeg to ins, off de kannst sinnen
Wat buten siert un binnen!« –
Jan Vink de gung, un as he kwamm bold wedder,
See he to hör: »Frou, sett man an de Ledder!«
»Vin-ker-
Link-vink!«
See he »fang an to müren;
Dann kann 't neet lang mehr düren,
Sis-sche-sia! wi könt den Bau betrekken,
Un wenn de Sünne unnergeit uns strekken,
Har-ve-la-la! – Sis-kut-schia!«
Karl Tannen.
(Dichtungen un Spreekworden 1892.)
Schwaalkes, lev Schwaalkes,
Seggt, wat vertell ji jo? –
Van 'n Jungske, 't was der de best in 't Loog,
Van 'n Meisje, so nüwer un blau van Og.
He gung alleen, se satt alleen
Un sung hör söt' Döntjes hier up de Steen
In Dunkeln under de Boom.
Schwaalkes, lev Schwaalkes,
Seggt, wat vertell ji jo? –
As dat Jungske nu kwamm un der lüsternd stund,
Do kloppt hör 't Hartje, do schweeg hör Mund.
He kunn 't nich dragen, he muß hör sehn.
Nu satten se selig un still to Tween
In Dunkeln under de Boom.
Schwaalkes, lev Schwaalkes,
Seggt, wat vertell ji jo? –
Van 'n Vader, de der sin Kind utschull,
Van 'n Dochter, de hum to Foten full,
Van 'n Meisje, dat der vergung vör Leed,
Alleen hör bittere Tranen kreet
In Dunkeln under de Boom.
Schwaalkes, lev Schwaalkes,
Seggt, wat vertell ji jo? –
Wi trucken van daan över 't wiede, wiede Meer,
Do kwamm der een Schippje van 't Noorden her:
»Leve Schwaalkes, jagt nich so gau verbi,
Seggt, sitt se noch woll un denkt an mi,
In Dunkeln under de Boom?«
Schwaalkes, lev Schwaalkes,
Seggt, wat vertell ji jo? –
Wi trucken wer um, dat Schipp stürde Noord,
Sin beste Matrose full over Bord:
»Leve Schwaalkes, doht et de Wind tovör
Un bringt min letzte gode Nacht to hör
In Dunkeln under de Boom.«
Schwaalkes, lev Schwaalkes,
Seggt, wat vertell ji jo? –
Wi kwammen wer an, wat hett uns groot!
Wi finden jo alles hier ut un dod!
Wi bo'n unse Hüsken nu anderswar,
Hier sücht et un klagt et so sünderbar
In Dunkeln under de Boom.
F. H. Müller.
De Lünenk satt in 't Hönerhuck
Un fratt sück dick un sckeef;
De Höner schullen: Kluck, kluck, kluck,
De Hahne kreide: Deef!
Un Jann satt bi sin dicke Maid
Un drückte hör un fratt
Dat Fett, wat up de Soppe steit.
De Bur, de hull dat Natt.
De Hahne flog de Lünenk an
Un pietske hum ut 't Huck;
De Lünenk schor sück radd dervan,
De Höner schullen: Kluck!
Jan hett de Bur sin Fless' utkörkt,
De Bur kwamm nett derbi,
De Bur hett Jan to d' Dör utförkt,
Sin dicke Maid derbi.
Harbert Harberts.
(Ostfr. Volksbote 1869.)
Wenn de erste Sünnenstrahl
Hett de Nacht verdreven,
Singst du all din lüstig Leed,
Leiwerk an de Heven.
Singst neet as so mennigeen
Stolt un overdreven,
Wat du singst, is slicht un wahr,
Leiverk an de Heven.
Singst van Levde wall un Tro
In din heele Läven –
Un ick hör so geern di to,
Leiverk an de Heven.
Denn dann winkt ja all min Leed,
Wat mi drückt noch even,
Un min Harte kloppt vör Lüst,
Leiverk an de Heven.
Sleit so vell un kloppt so lut
Will di Antwoord geven,
Un een Volkslied fallt mi in:
Leiverk an de Heven.
Joh. Fr. Dirks.
(Aus »Struukwark.«)
Piet un Griet up de Ellern
An de Rullboom int Nüst,
Dat Paar Häksters mit sin Pillern
Is Klaas Iden sin Lüst.
Wippstert lurn se van hör Toren
Land henin un Land henut,
Laaten nicks ungeschoren,
Wat der ingeit of ut.
»Fixe Bur, de Klaas Iden,
»Wat he packt, Piet, gedeit;
»Wat dat Fahren un Rieden
»Hüm so ridderlik steit.« –
Sin Werdinn, Griet? – Tom Starven
Het se 'n alltoos noch lev. –
Wenn de Fro doch man Arven
För sin Plaatsen hüm gev!
Goden Avend, Klaas Iden!
Na Jo Saat west un Diek?
Vulle Arndten, hoge Priese,
Un de Buren worden riek.
Achtert Saat lang, dat Meisje,
Dat gung keiern mit Jo; –
Seggt, gefull'n hör Jo Lande? –
Is et Fründskupp van Jo?
Goden Mörgen, Klaas Iden!
All to Markt mit Jo Weit?
Recht, dann mark Ji bitiden
War de Handel na sleit.
An de Krüzweg de Maid, Piet,
Wat de lang dar all sitt! –
Wat de Drummel nich deit, Griet,
Klaas Iden nimmt se mit! –
Goden Avend, Klaas Iden! –
Wat? – Een Jagdperd vör Jo? –
Recht! – De Furtschritt van d' Tiden
De verlangt et van Jo.
Noch een Hood statt Jo Kappje,
Blanke Stäveln statt de Schoo'n,
Hebb' Ji Burn doch de Middel,
Warum sull Ji' t nich doon? –
Goden Avend, Klaas Iden!
Wat? – Een Schmuck för Jo Fro? –
Och, wat funkelt un blinkert,
Un wat lacht dat Een' to.
Echte Parlen, klare Steenen!
Gau! – Jo Fro kikt all ut,
Hang hör 't um, dat se kann meenen,
Se statt Fro weer Jo Brut.
Goden Mörgen, Klaas Iden!
All to Markt mit Jo Gast? –
Dat lüttje Wicht an de Krüzweg
Hett all langst up Jo paßt! –
Sü, Griet, sü! – se wüppt in de Wagen
Un Gallopp jagen de Per',
Sü, Piet, Sü! – Under hör Kragen
Lurt de blanke Schmuck her.
Dat is laat, Klaas! – Na Middernacht!
Lever gaat wer na de Stadt!
Jo Werdinn sitt up de Beddplank
Un kritt sück ins satt. –
Man Jo Jagdschmus! – Hei' vergeten?
't was van Dag jo de Dag. –
Dar gat Drinken un Aeten
Dar 's een frolik Gelag.
Goden Tag, Klaas! – So 'n Jagdschmus
Dürt alltmetz free wat lang. –
Een Gewehr, Baas? – Is dat laden? –
Makt Jo Häksters nich bang!
Puff, paff! – De Perde stiegen
Düll in Tögel un Toom,
Elke Sied dör de Twiegen
Fallt een Häkster van de Boom.
Ungefragt kann Elk passeeren!
't is so kold, still un so dod,
Wied vöröver in de Feren
Geit, wat ingahn nich mot.
Man Klaas Iden denkt to ballern
Mit de Swäp weg de Pin,
Wat he süs hörd', was bitter,
Wat he nu hört, is Venyn.
D' naaste Maand, tüsk'n de Ellern,
An de Rullboom swart Flor, –
Un se dragen een Husholt
De swarte Damm lang dör 't Moor.
't naaste Vröjahr bugen de Ellern
Kroon un Kranzen to Hop; –
Un um Kaßtid een Anschlag:
»Tom gerichtliken Verkop!« –
F. H. Müller.
As 'n Kuler, de 't Rad sleit,
As 'n Spanjer van Hahn,
As 'n Pau, de sück dick deit
Mit sin kunterbunt Fahn:
So schurst he de Grüpp daal;
Un trippelt un löppt
Un flüggt up 'n Schürpahl
Un reckt sick un röppt
Na Naber sin Ploogland;
Dar trippelt noch een.
De puult an de Slootskant,
As harr he nix sehn.
Man wo up sin Schürpahl
De anner sück tiert!
Un hoch un wer daal
Na d' Slootskant henswiert:
»Du Gries mit din Feerhot,
Wullt mit mi riskeern?
Söl wi bi de Grassood
Man 't Nüstkuhl utsmern?«
»Dat 'k up 't Nüst man half satt kreeg!
Mi kennst woll neet mehr.
As van 't Winter dick Snee leeg,
Van d' Möhlenwarf noch her?
Elkmal, wenn 'k 'n Weitkörl
To d' Grund rutpuult harr,
Freetst du 'n up, du Sluukkerl!
Harst mi ook noch vör Narr.
Du Ruppsack, du! Schaam di!
So sünn ji nu all;
To 't Vörjahr denn harr ji
So 'n zuckersöt Taal:
›Lütt Fiek-Fiek! kumm Fiek-Fiek!‹
Meen', dar weer 't mit god,
Wie huken up 't Nüst gliek
Un bröden uns dod.«
Tolest hett se 't doch daan!
Man todden muß he!
Un 't Bröden muß umgahn:
Erst he – un denn se.
Arend Dreesen.
Lütt Ackermanntje, Wüppupstert,
Well hett di dat Wüppen lehrt?
Sitzt hier noch man nett – flitzt dar all hen,
Un krodd un kregel hen un wer denn,
As 'n Hex – pickswart kukeluroogt.
Kiek-Kiek! kiek-kiek! Well 's dat? Well 's dit?
Din Fro? De 's ook je swart un witt,
De trippelt un wippelt un flitzt nett so,
Hett nett so'n Bostlapp un Kring darto,
Is nett so swart kukeluroogt.
Man wat harr ji mit de Emmers vör?
Dar schient de Sünn je dör un dör!
'n halven Baam noch blot, för nix mehr god.
Wat piepen un fluttern un flattern ji blot
So angstig swart kukeluroogt? –
Sü-sü! – Warto de doch noch döcht!
De harr ji jo to 'n Weeg utsöcht? –
Dar kribbeln un krabbeln woll 'n half Stieg Stück,
'n heelen Emmer vull lewig Ackermannsglück!
Un all pickswart kukeluroogt.
Arend Dreesen.
Go 'n Mörgen, lütt Gelfink!
Du büst je heel düll flink:
Van d' Busk na d' Sloot hen,
Van d' Sloot na de Busk hen,
Dat m' reinkant neet weet:
Weer 't de Sünn of din Kleed.«
»Nee wahr, Fro Drückmigern?
Van mi kön' ji lern,
Wo m' sück klett,
Da 't wat lett!
– Man wat ick seggen wull:
Min Nam gelt nu ook vull;
Siet güstern sünn 'k Fro –
Dat ji 't weeten – siso!«
»Awatt! süh – gratleer ook!
Jo Volk is doch düll klok!
All lank vör Maant Mai
Harr ji all 'n Ei;
Wi hebben erst boot,
Harr ji jo Volk grot.«
»Man nä, Fro Drückmigern!
Van jo will 'k dat neet hörn;
Mi wur seggt,
Ji weern schlecht.«
– Flog, wat se flegen kunn,
Dat se hör Mann blot funn.
Wat dat Wief woll meen!
Dat wull s' doch mal sehn.
»Du lüttje klok Gelstert
Heft lang noch neet utlehrt;
Din nüdelk warm Nüst,
Dat paßt mi so jüst,«
Seggt Kuckuck vergnögt,
Flüggt drupp gau – un swögt.
Un darum, lütt Vögels:
Wat helpen dor Flögels! –
Wenn nahstens bi 't Nüstboo'n
So 'n Kuckuck will moi dohn,
Markt god, wat he will! –
Up 't Nüst – un swiegt still!
Arend Dreesen.
»'t is Fierabenb – 't is Fierabend!
Hier all her – hier all her!«
Röppt Spra up d' Malljann.
»Hier her – hier her!«
Dar swieren s' de Diek lank,
Van d' Hellers, van 't Watt,
De Smerbuk van Fett blank,
Bit mörgen dick satt.
»Hier her! hier her! hier her!«
De Snatern! De Tatern:
»Dar sünn w' wer, dar sünn w' wer!«
Elk Strohdack ward lewig.
»Hier her! Hier her!«
Snick-snack, Kumpelmenten!
Wippstert as to Ball,
Höllsk fürige Fenten
Sünn d' Blutters doch all.
»Hier her! hier her! hier her!«
Röhrn de Flunken, slan de Flögels
In d' Sünn – wo dat lett!
Un swieren un flieren! –
»To Bett! to Bett!«
Un – brrrr! – wo 't der hengeit! –
Na d' Reitkolk an d' Diek. –
Wenn mörgen de Hahn kreit
Greem s' lang wer in d' Sliek.
»Hier her! hier her! hier her!«
Arend Dreesen.
Man Oma, wa 's nu los?
Up d' Teedisk 'n Teeros'!
Un Susches un Plumtort!
(Van lest Sönndag upspart)
Man 'k segg nix, 'k holl d' Snabel.
Hi–hi–hi–hi–
Un 't Ollske, de sieden Schut vör,
Lurt stadig dör de Glasdör.
– De 's reinkant heel'ndall narsk;
D' süllvern Rukdös in d' Slipptask.
(Mit Brannwien –) Holl d' Snabel!
Hi–hi–hi–hi–
Kumst d'r achter? Och leev Tid!
Nu wor 'k min god Luun quiet;
Dree, veer, fief, seß Staafkes,
't gifft veer, fief, seß Haafkes
To snatern – holl d' Snabel!
Hi–hi–hi–hi–
Ah, kiek dar, de Dör geit!
– Dat 's Naber sin A'lheit
Dar 's Tätmöh – oll Greetmöh –
Lütt Taalkmöh un Heinkmöh –
(Wat 'n Ootjes! Wat oldmodsk!)
Hu–hu–hu–hu–hu–
»Nä, Oma – wat nüdelk!
Wat harr Ji 't gemüdelk!
– Dit Glasschapp – un dat Stuuf,
In d' Gang de witt Ropduv« –
Meenst mi woll? Holl d' Snabel!
Hua–Hua–Hua–Hua–Hua–
Kukarua – up Wersehn!
– (Wat de sück vertelln deen!)
Hahahua–hi–hi–hi–
Tja hahua–hi–hi–hi–
So 'n Teevisit – 'k holl d' Snabel.
Hu–hu–hu–hu–hu–
Noch 'n Protje bi d' Husdör –
Dar sliertjet 't van d' Tun her –
Up Toontjes in d' Stuuf rinn,
Stoppt gribs-grabs to d' Task in
All Resten van d' Tellers.
Blifft nix! – hi–hi–hi–
Wenn Oma in d' Stuuf kummt –
Hi–hi– wenn s' wer rinnkummt –
Denn lurt s' di – hi–hi–hi–
Un schellt di – hi–hi–hi–:
»De blixemse Kinner!«
Oma – Teevisit! – hi–hi–
So 'n Teevisit! – hi–hi–
Teevisit – Teevisit!
Uh–hu–uh–hu–uh–
Arend Dreesen.
