Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Dat ward frisch!

De Geschichde, de nu kummt, de hevv ick in de Haupsok vun denn groot'n Bär'n, un as 'e mi se vortellt harr, doo sä 'e:

»Djä, is ni wohr? Ick bin dat doch min Froo un de lütt'n Wörmer to Hus schuldi, dat ick ni lichsinni min Leben op Spel sett! Ick kann doch ni Liv un Leben dor an sett'n, wall Hein so dwatsch albern, verrückt. is un sin doode Froo ni vorgeten kann! Djä, du leewe Gott – hee find't wull noch een werrer! Da'scho mol klor: ick wor ook min bitterlich'n Thron'n ween'n, wenn min Stine dor mol vun afgohn sull un alle Veer vun sick streck'n deeh. Ober« – hee lach sunn bitt'n un sleug schlug. mit de Hand dorch de Luff – »dat givt jo Mätens noog op de Welt, un man kann sick jo vorrseehn, eeh'r man se entert bevor man sie entert., ob dat Booholt Bauholz. ook solid is un ob dat de Reis' utholl'n kann. Wenn de Reis' dat eerste Mol 'n bitt'n kott utfallt, denn mutt man tooseehn, dat man dat nächste mol beter utkummt. Gott gev, dat wi man all 'n goodis Gewiss'n hebt forr de allerletzte! Dat is nu soo min Meenung vun de Sok – un wenn Se dat wöl'n, denn kön'n Se se geern to Protokoll nehm'n!«

*

Dor buten draußen. bi Cuxhob'n, dor wo de Hob'ndamm anfangt, dor leeg'n twee Jungs. Se harrn jeeder sunn Weid'ntwieg in de Hand, dor seet 'n lütt Stück Fleesch an, un denn Twieg steek'n se twisch'n de witt'n Steen op denn Sandborr'n Sandboden..

Denn beweg sick dor so wat; eers seeh dat soo ut wie sunn lütt'n Bün'l Bündel. Seetang; ober denn streck dat dree Been noh de een Sid rut un denn dree Been noh de anner, un denn marschier dat schreeg schräg. op dat lüttje Stück Fleesch too.

Un denn feut faßte. dat mit 'n Por lüttje Scheern dat Fleesch an, de Weid'ntwieg beweg sick sunn bitt'n, un denn wor dat in de Heuch böhrt. in die Höhe gehoben.

Dat weur 'n Krabb.

»Du, da's ober 'n ondliche ordentliche., wat? De verkeup wi an 'n Krukkromer Krämer (Krukenkrämer).!«

De Weid'ntwieg gung werrer dohl un keum werrer 'rop, un soo gung dat 'n por Mol.

Ober dat klore Woter wor man allmähli grau, un man kunn denn Grund ni meehr ondli seehn.

Een vun de Jung'ns keek guckte. in de Heuch.

»Junge, wat 'n groote Wolk'n!«

»Dat ward frisch!« sä de annere.

Se versoch'n dat noch 'n pormol mit denn Weid'ntwieg; ober dat hulp jem nix.

»Lot uns man to Hus gohn.«

Se stun'n op un wull'n mit ehrn Fang afgohn abgehen..

»Du, kik mol, de wüllt jo wull rut mit ehr Deckboot!«

»Wat is denn so 'n für ein. Wind?«

»Weß West.. – Dor kummt Jan Bär mit denn Proviant.«

»Wahrafti, dee wüllt weg! Jan hett sin Lerrerjack an.«

»Du, wohr di weg tritt beiseite., hee loppt läuft. di um. Hee hett Jil.«

Se sprung'n flink an de Sit un leet'n de Krabb'n eers mol ling'n.

Jan Bär keum in 'n Draff Trab. angeloop'n, mit denn Proviantkass'n Proviantkasten. unner een Arm un mit sin Oiltüg Ölzeug. öbern annern. Hee weur in de letzte Tid all 'n bitt'n krummer wor'n un 'n bitt'n grauer bi de Oohrn; ober wenn dat dor op ankeum, denn weur 'e noch eben so flink wie freu'er.

Achter em ran keum nu sunn lütt'n blass'n, mogern Mann mit 'n kaffebrunen Rock, mit 'n gorkengreune gurkengrüne. Büx un mit 'n swatt'n hoogen Hoot, denn harr'e mit 'n wittis Band unnert Kinn faßbun'n. Hee dreug 'n Pokeet unnern Arm, dat weur in 'n blauis Dook mit 'n rood'n Rand inknütt. Hee ampel sich abmühen mit Arm und Bein. un strampel dorch denn Sand un quäl sick banni dorbi af.

Jan leet sick gonni steur'n stören. in sin Draff, obglik dat jetz öber de groot'n Steen gung. Dor leeg'n verschied'ne vun in de Hoochkant »Hochkante«, auf der Kante. un wackeln, wenn man dor op pett'n treten. deeh.

Eers mitt'n op'n Wech keek'e sick um.

»Hallooh Snider!« reep 'e, »treck de Been noh. Un paß op, dat du de Steen' ni stotts; de Öös Plur. von Os = Aas. steut werrer.«

»Joho ... ick komom – kom all ...!« sä de lüttje Mann; de Steen stott'n em nämli de Sprok af. He smeet sin Poket ümmer vun een Arm op'n annern un balangsier öber de Steen, un hee riskier dat gonni, noh Jan hentokiken; denn hee weur bang, dat'e de Balangß verleer'n deeh.

»Ickick – kom glikik – glik – au Donnerwetter!! – – ooh min Bün'l!!!«

Denn Snider sin Poket leeg in't Woter.

De beid'n lütt'n Jungs harrn dat jo wull all kom'n seehn; se krempeln de Büx'n op, wod'n wateten. dorch dat Woter un trock'n denn Snider sin Bün'l rut, dor leup dat Woter man soo an dol.

»Ook vel'n Dank!« sä de lüttje goodmeudige Mann, as 'e werrer opstohn weur, un holl denn mol sin Hoot faß, wo de Wind an reet, un denn mol reev'e sick de Schienbeen.

»Ook vel'n Dank! Dat sünd jo ober ook gans osige aasige. Steen!«

»Djä, annere hebt wi ni,« versicher em een vun de Jungs.

»Och, de weur'n freu'er noch vel slimmer,« sä de annere. »In'n Winter is Peeter Dierksen sin Jung' hier mol fulln, un hett sick in de Löcker dor de beid'n groot'n Teehn Zehen. afbrok'n.«

» Beide Teehn?« freug de Snider. Hee harr sick vorschrock'n.

»Alle beid'!« versicher de Jung mit'n gans ernstis Gesich.

»Gott bewohr uns! Denn kann ick jo man vun Glück seng'n. Täuv Wart! mol eben: ji süllt 'n por Kringeln hem'm.«

Un de Snider fung nu also an, denn Knütt'n optomok'n. Ober dat Bün'l weur miss'nnatt Soviel wie: durch und durch naß., un 'n natt'n Knütt'n opentomok'n: da's gonni so lich. De dreug'n trocknen. sünd all mitunner slimm noog.

»Ick gläuv, denn een'n kann man hier ut de Eck rutkrieg'n!« meen nu een vun de Jungns.

»Na, ward dat nu bald?« reep Jan sin Stimm. Hee weur all gans but'n op'n Damm.

Hee reep suns noch wat; ober de Wind weur vun Lan'n un weur all ori gehörig. wat stärker worn. Dorum gung de Reß vun sin Red verlorn.

De Snider sprung in de Heuch.

»Ick will an joo denken, wenn ick werrer trüchkom!« sä her, un denn klatter hee wider ober de Steen.

»Danke!« reep'n de Jungns em noh. »Denn kom'n Se man good werrer to Hus!«

De Snider swenk nu ümmer wider rut, bit an denn letzt'n Damm. Dor leeg Jan sin Deckboot, an't bütelste äußerste. En'n, un düker tauchte. ümmer soo in de holl'n hohlen. Well'n rin, de vun de op'ne See rankeum'n. Hein weur ook all in't Boot. Dat Boot harr an de Spitz vun 'n 'Maß sunn lüttje Flach Flagge. mit 'n Insnitt, dat weur dat Teeken, dat dat'n keuniglichis Poßboot weur. Un de beid'n Slipp'n Zipfel. vun de Flach de stun'n ümmer stramm grod ut, as wenn se vun Blech wärn. De Wind leet jem keen'n Oog'nblick Tid, dat se dolsack'n niedersinken. kunn'n.

De Wind weur emsi, Jan ober ook.

De Luff weur so blaugrau an 'n Horizont; denn keum sunn dunkle Wolk'nmasse, denn keum'n witte Plack'ns, un noh vörn too weur dat werrer grau.

De Wind keum vun Lan'n, wie gesecht. Hier binn'n weurn man gans lüttje Well'n; blooß vun but'n, dor rull rollte. de holle See 'ran. Öber de Sandbänk weur dat Woter greunli, denn wor dat so smutzi-vigelett, wider but'n weur dat grau mit dunkle Strich'n, un de bütelste Kant weur gans dunkelgrau mit witte Punkt'n.

Dor weurn verschiedne Seilschep Segelschiffe. but'n, de harrn refft oder ook dubbelt refft, jee nohdem. Vun wid'n seeh dat soo ut, as wenn se gans ru'i öber de glatte See hinglitsch'n hingleiten. deehn.

De Snider bleev stohn un keek öber de See.

»Na, gottlov, dat sütt jo gonni so slimm ut!« meen 'e.

»Sall dee Hoot op'n Kopp blib'n?« freug Jan, de stunn un'n op't Deck un broch de Tau'n in Ornung.

»Jo, wenn dat angung, denn sull'e geern opblib'n!« meen de Snider.

»Na minwegen: ick hevv dor nix geeg'n,« reep Jan. »Spring man an Boord; ober – holt! – ge' mi eers mol den Bün'l her. Denn Dübel ook, da 'scho da 'scho = dat is jo. natt!«

»Jo, dat is 'n bitt'n natt wor'n. Dor is 'n Hochtidsbüx un -Weß in forr denn Leuchtormwärter; ober ick denk, bit wie dröb'n sünd, sünd se werrer dreug, un ook de Kringeln.«

»Dat ward se wull,« meen Jan, »wenn se hier in't Boot ni no' noch. natter ward?« Dat ward frisch hüt!

»Wat?« sä de Snider un keek sick um.

»De Wind ward frisch, sech ick. Wenn 'e man ni no' meehr no Süden fallt, denn geiht dat noch. Un dorum möt wi toomok'n. uns beeilen. – Bis du klor mit dat Tau, Hein?«

Hein geev keen Antwort; hee deeh so, as wenn 'e nix heurt harr; ober Jan acht dor wider ni op. Sin Brooder Hein weur de letzte Tid 'n bitt'n wunnerli. Vor kott'n weur em sin Froo storb'n. Ober in 'n Boot mutt man dorum doch op allns heur'n, gans eenerlei, wat dor suns passiert is. Jan verleet sick ook op sin Brooder wie op sick selbs. »Nu lot loos!« reep 'e. »Treck man dat Grotfalltau un mok dat faß. Denn Fock lot man sin, bit wi backt hebt. – – Soo, nu dat Fockseil faß, flink! Suns loopt wi eers in'n Wind! Wi wüllt ook nich 'n Strich vorleer'n, wi kriegt soo wie soo 'n lange Fohrt, wie't schient. – Is dat Fockseil faß? Is good; denn lot dat man in 'n Luv stohn, bit wi uns dreiht hebt. – –

Soo, lot dat Fockseil gohn! Snider, fot mol mit an; ober klemm din' Dum'n Daumen. ni, hier 's frische Bris'!«

Dat weur een vun Jan sin bekannt'n Moneuwers, um achter de Brüch Brücke. rut un unner Segel to kom'n.

Dat Moneuwer wor ook vun 'n Lan'n ut beoobacht, vun de lütt'n Krabbenfischers un vun de ool'n Doschfischers, un dat wor forr good befun'n.

Genau in 'n richtig'n Oog'nblick, as das Boot 'n bestimmt'n Winkl to de Brüch harr, leet 'e loos. Hee leet dat soo wid trüchdrib'n, bit 'e eben noch Woter noog harr, um stüern to kün'n. Un denn sett'e dat Grootseil halv, soo dat de Gaff'l dolhung, un as dat Boot nu anfung, öber Steev'n to scheet'n, doo leet'e dat Fockseil hissen un trüchsetten, dormit dat 'e nich in 'n Wind drängt wor, un schließli leet 'e de Schoot gans afloop'n un dat Fockseil röbergohn, un soo snee dat nu genau 'n Hand breet an de Brüch vorrbi un neehm denn Kurs so nördli as meugli.

Too dat Moneuwer dor heur Präzisioon un Fixigkeit vun de Bootsmannschaff too. De Stücker een Bootsmannschaff vun düt Boot heet Hein. De Snider tell ni mit.

Hüt trock Jan nu sunn bitt'n de Steern Stirn. krus. Mit de »Präzisioon« weur dat hüt ni soo west as suns.

»Du kunns di ook 'n bitt'n spoo'n sputen., Hein!« reep 'e. »Op 'n Hor wärn wi geeg'n de Pohls Pfähle. ronnt, un denn harrn dee dor binn'n an 'n Lan'n grint gegrinst., gans afgeseehn vun't Boot. Dat harr denn Bums Stoß. wull kum vordreg'n kunnt.«

Hein geev keen Antwoort. Hee stunn vör un meuk sick dor wat an 'n Klüwer to schaff'n. Dat seeh soo ut, as wenn 'e dorbi gung daranging., em optohiss'n.

»Lot denn Klüwer blib'n!« reep Jan, »wi hebt to vel Seil'n! Holl to 'n Wind – spoo di 'n bitt'n!«

Dat Deckboot weur good tokelt getakelt. un seedüchdi, un nu weur dat vullstänni to 'n Wind brocht worn. Buten bi de letzt'n Sandbank, wo de Well'n sick breuk'n, dor lech sick dat stark op de Sit. De Bugspriet harr all eemol de Snut in't Woter stippt getunkt., un de Snider weur op't Deck hen- un herrutscht, bit' e sick schließli op de Luvsit in de Wanten vorfung'n verfangen. harr, un dor stunn 'e nu mit de Han'n op 'n Rüch Rücken. un mit gespreizte Been un schien noh ergend wat Sehnsuch to hem'm.

Hein gehoorch man langsom. Dat Seil wor in de Mitt' refft. Denn gung 'e werrer op sin ool'n Platz trüch un meuk sick werrer mit dat Vorrerseil to schaffen.

Ober Jan leet em nich ut de Oog'n un beoobach em ümmer opmarksomer.

De groote Bär weur ni meehr jung. De Johrn un denn de hatte Arbeit de harrn em ehrn Stempel opdrückt; ober de Riesenkraff weur no' ümmer dor. Dat weur meehr as blooß Kraff. Hee weur mit de Tid Meister worn int Kummandiern. Sin Sworheurigkeit neehm nämli too, un dorum muß 'e sick no' meehr tosomnehmen as suns. Op düsse Wis' harr 'e sick bi all sin Goodmeudigkeit so wat Energischis annohm'n, un dat kunn sin'n Brooder Hein mitunner ni pass'n! d. h.: es behagte (paßte) ihm mitunter nicht. Verlich leech dat ook ebenso vel an Jan sin Stimm! Sin Stimm weur nämli ümmer sunn ganse Toonleiter heuger oder deeper as dat neudi weur; hee kunn sick selbs jo ni snacken heurn!

Ober seil'n deehn se dorum doch good tosom'n, de beiden Breuders.

Ober, wie gesecht, Hein weur doomols »wunnerli«, vun wegen dat sin Froo em storben weur.

Allns meuk ümmer 'n stark'n Indruck op em, ob dat nu wat Trurigis oder wat Lustigis weur. Jan harr all op de letzte Tour gewisse Unregelmäßigkeiten markt: Hein wull ümmer wie dull dorop loos seil'n. De groote Bär harr em denn wull wat tooroop'n; ober Hein sin Antwoort kunn 'e vunt Achterdeel ut ni vorstohn. Un Jan schüttet sin'n buschig'n Kopp un neehm sick in Stillen vorr, dat nächste Mol optopass'n.

Un nu weur dat »dat nächste Mol,« un nu weurn se unner Segel, un nu »wor dat frisch.«

Je duller dat puß pustete., un je blasser de Snider wor, desto grimmiger wor Hein un desto meehr Luß harr 'e, denn Klüwer optosett'n.

Mitunner, wenn dat Boot so rech deep unnerduk untertauchte. un sunn Sturzwell dor ober wechspeul, denn lach 'e ook mol un wies denn Snider sin witt'n Tähn.

De Snider keek ängsli noh em röber un press sin natt'n Rock ut.

»Meenen Se, dat dat noch slimm–himmer ward?«

»Da' scho Kinnerkrom,« sä Hein. »Wi sull'n man meehr Seil'n hem'm!«

»Meenen Se w–wirkli, dat wi noch mememeehr Segel so – hupp! – feu'rn künnt?« freug de lütt Mann.

»Dat ward wi glik to seehn krieg'n!« reep Hein un fung nu werrer an, an't Vorrerseil to hantier'n.

»Na –? Treck denn Bugspriet in! reep Jan vun't Stüer her. »Dee nützt uns nix.«

»Hee sall blib'n!« sä Hein.

Jan heur ni, wat 'e seng'n deeh, un täuv wartete. geduldi dor op, dat Hein sin'n Befehl utfeu'rn sull.

»Dat geiht banni hatt sehr hart. mit dat Stüer!« sä 'e to denn Snider. Dat schin, as wenn denn Snider sin Sehnsuch ümmer greuter wor.

»So – hoo?« meen de lütt Mann gans heufli un geev sick Meuh to verstohn, wat de Stüermann eegnli eigentlich. meent harr.

In dennselb'n Oog'nblick fleug sin Zilinner öber Boord.

»Oo!« reup de Eeg'ndeumer.

Jan geev em 'n Teek'n, hee sull noht Stüerlock röberkom'n, un vun hier ut kunn'n se nu beide seehn, dat de hooge Hoot op de Well'n schaukl'n deeh wie sunn Ent. Toletz keum sunn witte Sturzwell un broch brachte. em to'n Kentern un fier em beförderte ihn schnell. mit eens op 'n Grund vun de See.

»Vun dee Sort danst ebenso vel in de See wie Sniders in de Höll!« philosophier nu Jan un lang sin'n Passaschier denn Buttel hen.

De Snider drunk un feuhl sick nu beter to Mood.

»Lot uns vun wat anners snack'n, sä de Mann, doo snack'n se vun dat Lock in sin Ellbog'n,« meen hee.

»Wie beliebt?« freug Jan und spann dat Ohr.

Ober hee harr keen Tid meehr, op de Antwoort to täub'n. Dat Boot wor vun 'n gewaltige Sturzwell öberholt; dat Woter scheut schoß. vun de Leesit rin; de Klüver weur opsett.

»Plogt di de Dübel?« reep Jan 'n bitt'n verwunnert un preß denn Stüerstock unner Boord. »Hein!«

Hein keum achter denn Maß rut.

»Strik denn Klüwer in, heurs du?«

»Hee sall stohn blib'n.«

»Hee sall runner, sech ick! Wi möt reff'n, sech ick! Dat pust jo wie bi Storm!«

»Lot to 'n Dübel puß'n!«

»Wat sechs du?«

»Ick sech, dor kümmer ick mi 'n Dübel um! Wenn du bang bis, denn lot mi an't Stüer!« brüll Hein.

Jan stunn op.

De Snider wor blaß un feut faßte. em an Arm.

De feuhl sick an wie sunn Block.

»Wat meens du, Snider, suß du wull düss'n Stock hier holl'n könen? Man 'n Oog'nblick – bit ick denn dor denn Kopp wuschen hevv.«

Hee geev denn Snider denn Stüerstock in de Hand.

»Lot dat leewer noh!« be' bat. de lütt Mann.

Dat Boot lech sick swor op de Sit. Dat Woter scheut spannwis' öber'n Leebord 'rin. Jan kreeg sunn afgebrok'ne Schüffel Schaufel. her, dee wor suns as Reserve-Oitzfatt Gerät zum Ausschöpfen des Wassers. brukt, un dee smeet 'e noh sin Brooder sin Kopp.

»Runner mit denn Klüwer, sech ick!«

Hein wohr denn Kopp weg un lach wie wild.

Nu scheuv schob. de groote Bär denn Snider soo, dat sin mogern Glieder wie sunn Bün'l Tüg Zeug. op denn Stüerstock leeg'n, un denn dwung'e zwang er. dat Fohrtüg in 'n Wind rin. Un denn sprung 'e op't Verdeck un gung op sin Brooder loos.

»Du bis vorrückt, Hein!«

Sin mächdige Hand full denn Brooder op't Gnick un drück em op de Knee'n dohl. Mit de annere Hand meuk 'e dat Klüwerfalltau loos un reet dat Seil op't Deck dohl. Un denn böhr'e sin Brooder op un dreug em achter hinten. hen un smeet em bi denn Snider dohl.

Dat Boot weur grod in Wen'n Wenden.. Hein greep unwillkürli an't Stüer. Jan bück sick un leet denn Bugspriet öber sin Rüch röbergohn. As 'e denn Fockmaß in Ornung brocht harr, gung 'e ru'i noh 't Stüerlock trüch, as wenn gonnix passiert weur.

Dor seet'n se nu alle dree dich bi 'nanner un sä'n nix.

»Solang dat op düsse Wis' puß'n deiht, is dat am best'n, wi refft,« meen Jan.

Hein harr nix dorgeeg'n.

As allns in Ornung weur, lech Jan dat Stüer werrer dohl un dat Boot meuk 'n Wendung geegen 'n Wind.

De Schipper lang sin Passaschier werrer denn Buttel hen. De Snider freur fror. un hee drunk.

»Kiek man mol noh, wat de Hochtidsbüx mokt!« sä Jan; hee wull em 'n bitt'n opmuntern. »Ick bin bang, de mutt no' eers in Seutwoter, ee'r 'e se antrecken kann eh' er sie anziehen kann.!«

Un denn keek Jan noh Süd'n röber: dor weurn düchtige Boi'n Böen (Windstöße). in Anmarsch. Un denn buff 'e sin Nebenmann gemütli in de Rippen un weur so vergneugt wie op 'n Danzsolon un reep mit sin heuchst'n Tenoor:

»Dat ward frisch, Snider, dat ward frisch!«