Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Jan Bär sin Hochtidsreis'.

Clos Bär, de oole Fischer, harr twee Jungns, de ollste heet Jan un wor »de groote Bär« nennt, un de jüngste heet Hein, un uterdem heet 'e noch »de lüttje Bär«.

De groote Bär sull nu also Hochtid holln. De geweunlichen Anteeken dorvun weurn all vorutgohn, soo tum Beispiel harr 'e sick verloobt.

Wie dat dormit eegentli toogohn weur, dorvun meldt de Geschichte nix.

Her harr noh sin Varrer sin Dood dat Hus arvt, un seet nu dor mit dat Hus un mit dat Warktüg to'n Seilmoken Segelmachen. un feul fühlte. sick sunn bitt'n eensom in all sin Herrlichkeit.

Hee keum also öfter as suns bi'n Gaßweert anseilt angesegelt., kreeg sin kotte Holtpip stoppt un fuch feuchtete. se mit 'n Glas Win an.

De fideele Gaßweert harr sick vor Johrstid verheirot un weur nu stark dormit beschäftigt, alle tein Minuten mol ut de Dör to witschen schlüpfen. um »mol nohtokiken«.

»Wat is dat denn eegentli, wo Du sunn scharpen Utkiek noh holls?« freug Jan. »Kanns Du ni dat Froonzimmer dor binn'n denn Jung alleen besorgen loten?«

De Gaßweert sä, dat weurn »de Tähn«, wo 'e noh kiken deeh.

»Tähn?«

»Jowoll, Jan. Sobald as de Tähn rutkomt, hollt de Schreeeree Schreierei. op!«

»Na soo! – – Heur mol – Du Kreuger Krüger = Gastwirt. – sech mol, kunn man wull de Erlaubnis kriegen un denn Lütten ook mol seehn?«

De Varrer trock nu also stolz mit em in de Kinnerstuv, un dor seet de Froo Gaßweert'n in 'n smucken Morgenrock an't Finster un harr dat Kind op'n Schoot.

Se bück sich öber denn Lütten un schin ook noh de Tähn to seuken.

Jan sä gu'n Dag un keum langsom ran.

»Kumm man her un kik Di em an!« sä se un lach.

De Ries' keum nu mit denn Kopp dichter ran; ober dat lüttje Göhr wor bang vorr sin struppigis Hor un vorr sin Boert un fung an to schree'n.

De groote Bär vorschreuk sick un fohr trügg fuhr zurück., ober hee dreih sick doch noch meehrere Mol um un keek noh dat Finster, bit 'e rut weur ut de Stuv.

Un as hee un de Kreuger nu werrer alleen weurn dor binnen in jem ehr Privot-Kojüt, doo stunn Jan 'n Tidlang dor in Gedanken un kratz sick mit sin mächtig'n Fingern in de Prük.

»Du – Kreuger – in Grun'n genom'n is dat doch merkwürdi mit sunn lütten Mot Maat. – wat? Hee harr ondli ordentlich. Nägels an de Fingern – un hee keek mi ondli an!«

De junge Varrer, dee weur nu gans weg vor Freid un re'ew sick de Han'n.

»Jä, soo een'n suß Du Di ook man tooleng'n. Du hescho 'n Hus un allns dortoo.«

»Jo Kreuger, dee Reeknung is klor, dat stimmt; ober dat is man ni so lich, 'n Froo to kriegen.«

Un nu verfull Jan werrer in sin Gedanken, un as de Gaßweert mit sin Glaß an Jan sin Glaß steuten deeh, doo keek 'e gans verbistert verwirrt, verstört. in de Heuch Höhe..

»Weeß Du, wo ick an denk, Kreuger?«

»Nee, lot mol heurn!«

»Ick denk dor an, ob ick wull jeemols ook so lütt west bin!«

»Jä,« sä de Gaßweert, un dorbi lach 'e, »ick will um din Murrer ehr wegen hoffen, dat Du noch ori gehörig. wat lüttjer west bis doomols, as Du op de Welt keums, as hier min lütten Stammholler dor binnen.«

Un denn wor vun de Sok ni wider sproken.

Kotte Tid dorop weur nu Jan mit sin goodis oolis Boot un mit 'n Laß Kantüffeln noh Glückstadt seilt. Dat Boot heet »De Spann«.

Woher harr dat denn düssen Nomen? Jä, dat mag Gott weten. Verlich weur dat mol sunn Ort Euk'lnom Spitzname. west, wo ergend 'n Spitz in ling'n deeh – de Minschen sünd jo nu eenmol beusorti. Ober wie dat jo nu off mit Euk'lnom gohn deiht, soo gung dat hier ook. De Euk'lnom, dat weur 'n Smeichelnom worn, un de Spann, de heet vun jetz an ümmer de Spann, soo lang, bit de nächste Eegendeumer em umdeupen umtaufen. deeh, un – wer kann't weten? – verlich swalkt schwebt. 'e jetz ergendwo rum mit denn feinen Nom »Der Pfeil« oder »Der Seeadler« oder soo wat. Na, de groote Bär weur also noh Glückstadt seilt mit 'n Lodung Kantüffeln.

Düt mol weur nu ober 'n Verwandt'n vun em mit,

de roode Andrees; un as se jem ehr Kantüffeln verkofft harrn un good verkofft harrn, un noch sunn bitt'n an 'n Ponntonn leegen un op 'n bitt'n betere Bris' täuben warten. deehn taten., doo also muß sick dat grod soo dropen, dat dor 'n ooln Schipper ut Glückstadt herkeum. Dee harr nu freeli all »bileggt« beigelegt, d. h. sich zur Ruhe gesetzt.; ober hee kunn sick dat Schippern doch no' ni gans vorknipen, un dee keum nu also öber de Brüch herslantert hergeschlendert. un harr beide Füß in de Tasch un plier blinzelte. mit sin lütten Oogen denn mol hierhen un denn mol dorhen. Hee bleev nu also boben op de Brüch stohn un kneep noch meehr mit de Oogen, un dat schien, as wenn 'e vun denn »Spann« Mot nehmen wull.

»Hee – Lüd! – wo sünd ji her?«

Jan keek in de Heuch, as wenn 'e sick wunnern deeh, dat 'e noh sunn selbsverständliche Sok eers frogen deeh, un sä:

»Ut Brunsbüttel – notürli.«

»Bis Du dee Eegendeumer?«

»Wovun?«

»Vun dat Boot!«

De groote Bär keek denn Schipper an un lech de Hand an 't Oohr.

»Ick bin sunn bitten wat sworheuri schwerhörig.; ober wenn Du dat Boot meens, dat heet »De Spann«, un dat heurt mi too – jo.«

»Worum heet dat ›De Spann‹?«

»Djä – dat heet nu mol soo!«

»Hett dat Fehlers?«

»Djä Du, dee hebbt wi all, un dat Boot notürli ook!«

»Dat is wull ni gans nee neu. meehr?«

Nu fung de groote Bär an, 'n bitten ungeduldi to warrn.

»Heur mol, min goode Mann, wie oold bis Du denn eegentli?«

De Schipper lach, un nu trock 'e de Fuß ut de Tasch.

»Wullt Du Din Boot verkeupen?«

Jan keek denn rooden Andrees an, un de roode Andrees keek Jan an. Denn keeken se beid denn Schipper an un schließli keeken se sick denn »Spann« an.

»Wat meens Du, Andrees?« freug Jan.

»Djä, wat meens Du?«

Jan weur hüt bi goode Lun. De Kantüffeln weurn wechgohn wie gesmert, un de Opkeuper Aufkäufer. harr uterdem noch good traktiert. Schließli geev Jan sick 'n fürchterlichen Slag op de Lenn un sparr sperrte. denn Mund op bit an beide Oohrn.

»Verdammi no' mol! – Worum sull ick em ni vorkeupen?«

»Jä notürli!« sä Andrees, »denn kanns Di 'n neeis anschaffen.«

»Jo, dat kann ick!« reep Jan un nick noh boben noh de Brüch rop.

»Wat wullt Du dorforr hem'm?« heet dat nu vun dor boben.

»Tweehunnert Dohler, wie dat hier op 't Woter licht.«

»Hunnertunachßi« wor boden.

Jan sä nix un gung dorbi, dat Tau loostomoken.

»Wer hett de Seiln neiht die Segel genäht.?« wor nu werrer frogt.

»Dat hett dee, de an 't Stüer sitt!« sä Jan un meuk nu ook achter dat Tau loos.

»Na, denn is good!« keum dat nu werrer vun boben. »Mok dat man werrer faß un lot mi an Boord!«

Nu geev dat dor un'n in denn »Spann« 'n groote Unnerseukung; de Finsterluken, Greting, Speegatten, Wanten, Nogels, Kalfoterung un Anstrich, allns wor dorchnohm'n; de Reem'n un annere Rundhölter wor'n sorgfälti bekeken, un 'n Stunn später, doo stunn de groote Bär all mit sin Fründ vorr dat Weertshus, wo se op den Koop drunk'n harrn. De Sommersünn schien jem in't Gesich, de Gesichter gleuh'n, un de Oogen blänkern; ober as de groote Bär nu werrer op dat Woter keek un seeh, dat de »Spann« vun sin Platz wegtrocken weur, doo fleug sunn Schatten öber sin vergneugtis Gesich; hee dreih sick noh Andrees um un meen: »Wat se nu woll to Hus seggt, wenn ick oohne denn Spann werrerkom?«

»Dat wee 'ck ni weiß ich nicht.. Ober op jeed'n Fall weur dat doch Din Boot, un denn hett de Schipper Di jo versproken, dat 'e dor good geegen sin wull, mit Afkratzen un Teern un Striken un so wider.«

»Dor heß Du rech!« sä Jan. »Ober wie is dat nu eegentli, süllt wi noh Hus gohn?«

Dat weur warm hüt. De Sünn brenn. Un denn weurn dat goode veer Mil'n bit noh Brunsbüttel, un de Wech weur meistendeels sanni un kohl sandig und kahl..

»Meens Du, dat wi fohrn süllt?« freug Andrees. »Ick bin man bang, de meist'n Wogens sünd all noh Hus fohrt, un extra een forr Di mieten, dat wullt Du doch wull ook ni? Oder wullt Du bit öbermorgen op denn Damper täuben?«

Jan sä 'n Tidlang gornix. Dat weur verlich gonni so öbel: dat Nohhusfohrn un de Erklärung'n 'n bitt'n optoschuben.

»Wat meens Du, wenn wi 'n bitt'n noh Hamborg fohrt?«

»Versteiht sick!« reep Jan un fleug sick op de Rocktasch, wo dat Geld in steken deeh.

De Tour weur afmokt. Se gung'n also beide noh 'n Bohnhoff. De Zuch sull bald afgohn. Se weurn all' beid wie sunn por groote Kinner. In Hamborg weurn se wull freuer all mol west; ober op de Isenbohn harr no' ni een vun jem fohrt.

Se leeten sick denn Billetschalter wisen, un de groote Bär plant sick vor denn Schalter op, mit de Breeftasch in de Hand.

»Kann ick 'n Kojüt krieg'n for twee Mann noh Hamborg?« freug Jan nu mit 'n Stimm, wovun hee meen, dat dat 'n Flüstern weur, dat schall ober dorch de ganze Halle.

»Retourbillet?« wor nu vun binn'n frogt.

»Wat secht 'e?« freug Jan sin Kolleeg.

»Zweiter oder dritter?« keum dat nu werrer vun dor binnen, in rech sunn gnatterigen ärgerlichem. Toon.

De beiden keeken sick an.

»Nimm man so vel as Du kriegen kanns!« flüster Andrees em too; denn hee seeh dat gorni in, worum man sporn sull; hee harr jo allns free.

»Jo, man her mit denn gans'n Krom!« reep Jan un scheuf 'n Twintimarkschin rin noh de ungeduldige Stimm.

»Hier sind zwei Retourbillets zweiter Klasse,« reep de Stimm.

Jan kreeg noch 'n Hand vull Sülwergeld trüch. Hee weug wog. dat Sülwer in de Fuß un leet 'n Mark ling'n. »Hüt kann dor 'n Drinkgeld op stöhn, wat meens Du?« sä hee to sin Kammerod in deselbe Toonort wie vordem.

De Billeteur steek de Näs' ut Lock rut. »Nehmen Sie Ihr Geld!« reep 'e argerli.

»Jo sooo!« sä Jan benaut verlegen, kleinlaut. un steek de Mark in de Wess'ntasch. Un während dat se nu tosom'n dorch 'n Wartesol un noh'n Perron gung'n, brumm hee soo vor sick hen:

»De Galgenstrick vun Kreuger to Hus, de hett mi doch ümmer vertellt, wenn man op de Isenbohn fein fohrn wull, denn muß man de Bedeenten ›smer'n‹. Ober hier sünd se jo wull to fein dortoo!«

Se wor'n nu also in 'n Kupee insloten.

Dor binn'n seet 'n dick'n Mann mit gans kott gesned'nis Hor un mit 'n wittis Halsdook un mit 'n lang'n Rock. Hee harr rech sun dickis un goodis Gesich un seeh ut, as wenn 'e ümmer genoog to eten harr.

»Phh, wat 'n Hitt!« sä Jan un leet dat Finster dol.

De dicke Mann fung an to hooß'n.

Doo fleit de Lukkomotiv un de Zuch sett sick in Bewegung.

»Hol mi de – se geiht wahrafti loos!« reep Andrees.

»Dat mutt wohr sin: de hett ober Gang in sick, wat?!« reep Jan, as de Wogen vun wegen de rasche Fohrt anfung to wackeln.

»Mok de annere Luk open, Andrees!« reep Jan. »Mi ward hier gans swimelig in de Schachel. Sunn Seil'n to Lan'n, weeß Du, dat he'ck hevv ick = habe ich. no' ni mitmokt.«

De dicke Mann hooß nu stärker.

»Scheniert dat verlich denn Herrn?« freug Jan nu gans heufli.

Jo, dat deeh dat.

De groote Bär befeul nu – noch 'n bitt'n kräftiger as vorrdem – Andrees sull »de Luk toomoken«.

De dicke Herr keek em faß an.

Nu keum dor sunn starke »Curve« op de Bohn, un de Wogen full 'n bitt'n op de Sit, un de groote Bär full halv um op sin Platz.

»Nu holl – Himmelherrgottssakrament! – nu holl ober de Luff an; soo watt hevv ick in min Leben no' ni seehn!« reep hee, un dorbi seeh 'e halv slau un halv verwunnert ut.

»Wat meens du, Andrees, mit dee Gangort komt wi jo wull direck in de Hüll Hölle., wat?«

»Fluchen Sie immer so, mein guter Mann?« freug nu de dicke Herr.

Jan keek em an un plinker mit de Oogen.

»Da's all', wie sick dat grode droppt trifft., min goode Herr: am meiß'n jeedenfalls op'n Lan'n. »To Broot heurt sick Smolt«, sä denn Bäcker sin Hund, doo gung 'e hen un steul stahl. in 'n Slachterloden.

»Ich glaube nicht, daß es nötig ist!« sä de dicke Herr. »Ich will Ihnen sagen, ich bin Pastor.«

»Paster?« reep Jan un bekeek sick sin Gesich. »Entschuldigen Se – denn dröben Se wull ni mitfluchen?«

De dicke Herr keek em eers 'n bitt'n wat streng an.

Ober dat groote Kind, wat em geegenöber seet, dat weur hüt in sunn prachvulle Lun, dat door allns an afprall'n deeh, un geeg'n sin unschuldigis plietschis pfiffiges. Lach'n kunn keen Minsch geeg'nan.

'n Vettelstunn später weurn se goode Frün'n; Jan vertell – wat suns gonni sin Gewoohnheit weur – sin ganse Geschichte un de Geschichte vun denn »Spann«; de fründliche Paster lach, dat em dat Aßma benoh de Luff afdrück'n wull, un eeh'r se noch in Hamborg weur'n, muß em Jan dat versprek'n, dat 'e em an'n nächst'n Dag in Reinbek beseuk'n wull.

De roode Andrees wull noch dennselb'n Obend mit sin Retourbillet trüchfohr'n, un de groote Bär damp an'n nächst'n Morg'n alleen noh Reinbek.

Wie dat nu toogohn weur oder nich – genoog: Jan meuk seit dee Tid öfter mol Reisen noh Hamborg, ümmer notürli mit de geheurigen Afstekers noh Reinbek; dor in de Nohberschaff weur hee nämli – wie hee selbs seng'n deeh – »an 'n Unnerrock hang'n bleb'n«.

Velmeehr – wie gesecht – kreeg man dorvun ni to weten. Hee leup mit sunn groot'n blank'n Goldring rum, de em an sin dick'n Finger banni klemm'n deeh. Wi 'e em dor eegentli ursprüngli 'ran kregen harr an denn Finger, dat is swor to seng'n, genoog: hee seet doran; un de groote Bär, de seet ook doran.

Denn gans'n Winter weur 'e mit Heirotsgedanken rumloopen. De Kreuger un sin Froo, de harrn em for'n Buern hatt zum besten gehabt.; hee weur fühnsch ärgerlich. wor'n in Spoß un in Eerns, un denn harrn se sick werrer verdrogen, un denn harr 'e jem 'n Photographie vun 'n Mäken wist, de weur gans swatt in't Gesich, mit twee groote roode Bandsleifen, de polier 'e ümmer mit sin Rockärmel, um de »richtige Schabloon« ruttokriegen. Hee much dat eegentli ni geern hem'm, wenn se sick öber de Photographie gor to dull ammisiern deehn; ober hee sä selbs, dat se »meehr wie 'n Neeger utseeh as wie 'n anständigis Mäken vun Lan'n«; dortoo weur 'e nu to oprichti.

In'n Winter harr 'e sick denn nu ook 'n neeis Boot anlecht. Dat weur mit de geheurig'n Formaaliteeten dofft wor'n un harr denn Nom' kregen: »Der fliegende Fisch.«

Ober bi düsse Deup harr dat Strid geb'n. Öber verschiedene Uzereeen weur Jan dull wor'n, obglik 'e suns so goodmeudi weur.

»Steenbiter« harrn se sin Boot nennt.

Hee kunn sick dat eegentli ni erklär'n, un de annern ook ni, worum »Steenbiter« eegentli 'n Beleidigung weur; ober beleidigt weur 'e doch, un dorum harr 'e »Spicktokel« mokt.

Wenn 'n Fohrtüg dofft getauft. weur, denn weur dat dofft, un denn weur de Sok good, un denn sulln de Lüd ni noch komen un Witze moken; un wer noch Witze moken wull, dee sull sin Näs' 'n bitt'n in Ach nehm'n, denn suns kunn 'e dormit geegen 'n Bugspriet loopen un so wider un so wider. Denn nächst'n Dag weur 'e banni untofreden mit sick selbs un weur noh sin Fründ, denn Kreuger, röbergohn. Dat drück em op't Hatt Herz., dat hee as Weert sick soo geeg'n sin Gäß bedrogen harr.

De Kreuger treuß tröstete. em nu so good as dat gung. Hee meen, dat keum all mit'nanner blooß vun de Heirotsgedanken.

Wenn man mit soowat in 'n Kopp rumleup, denn kunn man nie rech de Balangs holl'n, denn weur man ümmer entweder gor too lusti oder gor too kreeteli streitsüchtig.. In soowat, dor muß man 'n En'n in mok'n. De groote Bär sä nix, hee brumm soowat vun Freujohr un Lok'n un Linntüg Laken und Leinzeug.; un denn gung 'e op See mit sin »fleeg'n Fisch.«

De Fisch, de fleug, dat weur mol klor. An dat Boot, dor weur ook nich 'n Spur vun 'n Steenbiter – dat wull 'e de Witzenmokers dor an Lan'n wull wisen.

Un schließli weur nu Freujohr komen, un nu sull all de Quaggelee 'n En'n hem'm.

Hee harr sick 'n goodis neeis Boot anschafft, un nu wull 'e ook 'n Froo hem'm.

Dat harr 'e sick tooswor'n.

Un soo wor nu also Hochtid mokt.

Notürli wor'n se buten op'n Lan'n in de lüttje Kerch troot. Ober wat 'n neeg'n Verwandten vun Stine weur – de Brut heet nämli Stine, – de harr sick dat utbedung'n, wall weil. Stine ehr Ollern ni meehr an Leben weurn, un wall 'e selbs 'n Gaßweertschaft in Hamborg harr, deshalb also sull de Hochtid bi em in de Stadt fiert warn.

Jan harr ober kräfti dorgeeg'n protestiert.

Hee weur mit sin Brooder Hein tosom'n mit sin neeis Boot noh Hamborg seilt un leeg nu mit sin Fohrtüg an Johannisbollwark. Hee much denn Platz nu eenmol liden; worum, dat wuß 'e nich, verlich keum dat vun denn Nom'n. Hein leeg also dor un paß op dat Boot, un Jan sä, hee wull ni länger denn »Paaviaan« spelen, as akkerot genoog weur, dormit dat de »Splissung« Zusammenstechtung zweier vorher aufgedrehter Tauenden, bildlich für Heirat. vorr sick gohn kunn. Denn sull man foorts sofort. werrer noh Hamborg fohrn un an Boord gohn, un denn sull »Murrer« noh Hus seiln.

Dorgeegen protestier nu ober Stine un ehr Partei, allerdings ni so stark in Wöern Worten. wie Jan, ober joo so stark in de Meenung. 'n Hochtid oohne Eten un Drinken, dat weur 'n Unmeuglichkeit, un wat harr man denn dorvun, glik op't Woter rumtoplantschen? Dor keum man noch freuh genoog hen, sä Stine.

Un wat de Weertsfroo vun de »Gollne Teerkann« Teerkanne. weur, de stunn ehr kräfti bi, un de groote Bär, de leehr hier nu to'n eers'n Mol in sin Leben – un noch dortoo vorr de »Splissung« – datjeenige kenn'n, wo de ool'n Schriffstellers all vun vertellt, nämli, dat man bi dat soogenannte swache Geslech mitunner op »unvorhergesehne Hindernisse« steut'n deiht.

De groote Bär, de brumm; ober hee weur klook genoog un sweeg bald still. Gans heemli meuk 'e nämli sowat, wat de Inschingjörs 'n »Contremine« nenn'n dooht. Hee geev sin Brooder Hein 'n Wink, hee sull denn »Fleeg'n Fisch« bi de Vorrsetten Vorsetzen, Straße am Hamburger Hafen. unnerbring'n un allns p'rot holln to'n Afseiln, un denn sull 'e selbs noh de »Gollne Teerkann« kom'n. De »Gollne Teerkann«, dat weur nämli 'n sehr nettis Spishus un 'n Gaßweertschaff forr lüttje Lüd.

Soo also harrn sick beide Partieen vorrseehn, un de Hochtid gung loos.

De Paster troo jem in de Kerch, un denn gung'n se noh denn Paster sin Hus, un dor schenk 'e jem 'n Glas Scherry un 'n grooten sülbern Lepel to'n Vorrleng'n.

Jan praktisier denn Scherry un denn Lepel »achter de Weß«. Un denn fohrn se trüch noh Hamborg un denn seet de ganse vergneugte Gesellschaff in denn Keller vun de »Gollne Teerkann« mit Lammsbroden un Rippenbroden un gehle Wotteln gelbe Wurzeln = Möhren. un Schinken un Hühn un Perdühn Hühn un Perdühn, nach Aufzählungen gebraucht im Sinne von: und noch alles mögliche andere., un forr de Domen geev dat seut'n Snaps un seut'n franzeusch'n Win, un forr de Mannslüd geev dat »richtig'n« Minschensnaps« »richtigen Menschenschnaps«. un Punsch.

Noh boben, ut dat Kellerfinster rut, harr man de Utsich op 'n hooge Brandmuer, dor schin de Sünn op, un wenn man sick mit de Arms gans öber'n Disch leng'n deeh, oder wenn man mit 'n Kopp so halv in sin Nohber sin Schoot ling'n deeh, denn kunn man gans, gans boben 'n Stück blaue Luff seehn, so groot wie 'n Taschendook, un dor trock'n sunn por Wolken öber hen.

Dor weurn noch verschied'ne Froonslüd, dat weur'n Verwandte vun Stine, un denn weurn dor noch de neegsten Verwandten un Frün'n vun denn Weert.

Unner de neegsten Anverwandten dor weur nu hauptsächli 'n Drechsler, denn gung de feierliche Angelegenheit banni sehr. to Hatt'n, dat kunn man all doran seehn, dat hee sick vullständi bedrunk un dorbi sehr gerührte Reden hool'n deeh.

Unner de good'n Frün'n, dor weur ook een mit 'n Orden; »gewesener Gerichtsdiener« wull 'e geern nennt warn. Hee weur Arrestopseeher west, wat man soo 'n »Schließer« nennt, un seeh noch sehr good ut, un vun sin millitärische Vergangenheit as Undroffzier her harr 'e noch 'n stibe Halsbinn un 'n Messingkrüz an 'n buntis Band.

Hee meuk ümmer sunn Gesich, as wenn 'e sick jeeden eers mol doropp ankieken deeh, wievel sülberne Lepels hee wull mitnehmen kunn. Dorum holt 'e jo wull ook ümmer 'n por Schritt Afstand twischen sick un de annern, grod as wenn dor sunn Festungswall twischen weur. Hee schenk sick 'n Unmasse lüttje Snäps »boben in't Glas«, wie 'e dat nennen deeh; dor drunk'e ümmer man de Hälfde vun ut, ober vun de Wirkung weur nix to marken. Mit eenmol denn lach 'e so vorr sick hen, so gnatterig unwirsch., un denn hooß 'e un pluster' sick op blähte sich auf. un schütt sin halben Snaps runner un stott denn Weert mit 'n Ellbogen in de Sid un sä: »Hör mal, alter Kriegskamerad, soll'n wir uns mal an die guten alten Szeiten erinnern?« Dat weur bi em dat Heuchste vun Gemütlichkeit. Jan titelier hee ümmer: »Herr Kaptän!« ober as 'e dat 'n por mol dohn harr, doo keek de »Kaptän« em an, lech de Gobel mit 'n groote Schiv gele Wottel vun sick weck un sä: »Heur mal, Fründ, nu böhr dat Stüer man mol rut heb das Steuer heraus. un holl op mit din ›Kaptein‹, suns war 'ck fühnsch!«

Noh düsse lüttje Ermohnung sä de gewes'ne Gerichsdiener: »Herr Bootsführer«.

De groote Bär weur, wenn man dat so rech nimmt, ni gans op sin Platz. Hee meuk denn Indruck, as wenn 'e sunn bitt'n eensom dorsitten deeh, wo wull ook sin Sworheurigkeit an schuld weur. Sin Platz füll 'e jo jeedenfalls ut; ober Hein leet sick ümmer no' ni seehn, un Stine, sin Brut – djä, de seet an sin Sid, in 'n swattis Merinokleed un 'n Brutkrans un Sleier, op 'n Stoohl un holl de rooden Han'n vun sick af un weur gans kullosol eernshaff un stumm, un seet dor so stif, as wenn se 'n Meetermot öbersloken harr.

Na – verlich geheur sick dat jo soo. 'n norddütsche Brut droff nich to munter sin. Ober dat schin', dat se in ehr gansis Temperament 'n bannigen Barg einen großen Berg d. h. sehr viel. »Würde« an sick harr, un dat is in 'n Husstand jo ook gans good to bruken, ober hier, twischen de seut'n Snäps un denn saftigen Rippenbroden seeh dat sunn bitt'n verkeult verkühlt, erkältend. ut.

See seet alleen un hee seet alleen. See eet man gans weeni, un hee eet for twee, un dortwischen holt de Drechsler ümmer Reden, un de Sünn schin boben op de Brandmuer, un Jan lehn' sick wid vorr Stine öber un keek noh boben dorch dat Finster.

Stine trock flink ehr'n Sleier an sick un streck sick dat Kleed werrer trech.

»Wo kickst du noh?« freug se.

»Da 'scho Dat is jo = das ist ja. prachvull!« reep Jan un keek werrer noh boben.

Nu keek Stine ook noh boben.

»Meens du de veerte Etosch dor boben? Jo, dat gläuv ick! Wer dor so wohnen kunn! Denn bruk man doch ni op 't Woter to planschen!«

»Da 'scho prachvull!« sä Jan, »nu künnt wi jo noh Hus seiln. De Wind is gans noh Süden umsprung'n.«

Stine keek em sunn bitt'n unru'i an un keek denn denn Weert an.

»Hee 's gans noh Süden umsprungen, mit stibe Bris!« sä Jan. »Nu hett 'e soo lang Nord-Nord-Weß stohn, un hüt Obend geiht 'e notürli werrer trüch. Sunn Gelegenheit kummt verlich in 'n por Dog ni werrer!«

Stine geev denn Weert 'n Wink, un dee sleug nu vorr, se wull'n Jan Bär mol op richtige, goode, hamborgsche Ort un Wis' hoochleben loten. Se wulln em abslut op annere Gedanken bringen, un de Drechsler fung bi de fofte fünften. Red' an.

Un denn stimm de Weert 'n Leed an, un de Gerichsdeener sung de tweete Stimm un blos de Backen op wie 'n Dudelsack.

»Nu lot uns mol drink'n,
Hooch Brögam un Brut!
Dat Glück sall jem wink'n
Johrin un johrut;
Un fein süllt se leben, so lang', bit se starwt
Un bit jem ehr Kinner denn Geldbüdel arwt.
Huraa, huraa! – Is dat Leed ni famoos?
Dor heurt ook 'n Sluck too! Steut an un secht Prooß!«

Un trotzdem verschied'ne wat dorgeegen intowen'n harrn, keum de Drechsler all werrer hooch, indem dat hee sick an de Rockkrogens vun sin Nebenlüd in de Heuch trecken ziehen. deeh un sick dor an faßholln deeh, un mit Thronen in de Oogen holt 'e sin letzte Red un sä: »Meine wirklichen un wahraftigen Freunde un Zuhörer – denn das sind wir ja doch alle mit 'n anner, nich wahr?«

»Jowoll,« reepen se vun alle Siden.

»Na ja – so wolln wir denn also mal – also: man muß ihnen ja doch 'n paar Worde mitgeben, wenn sie Vadder un Murrer verlassen – na ja, also was ich sagen wollte: bevor sie diesen lieben Freundeskreis verlassen ...«

»Se blivt jo noch bit morgen hier!« reep de Weert.

»Nee!« reep de groote Bär un sleug mit de Tatz op 'n Disch.

»Dat sech ick ook!« reep Hein, dee keum nämli grod in düss'n Oogenblick in de Stuv rin. »De Wind is frisch vun Süden, Jan!«

»Dat weet ick,« sä Jan. Hee wull all opstohn.

»Still!« reep de Weert, »lot doch denn Drechsler utreden!«

»Ja, hört nun also, meine teuren Freunde!« sä de Drechsler un wackel denn mol noh vöhrn un denn mol noh achtern, »ich meine, wir sünd ja doch alle Menschen, un wir lieben unser liebes, altes Heimaatland, – ich saage nich Vaaterland, ich sage Hei – maat – land! Wo unse Väter hergekomm'n sind, jä, das könn'n wir jaa gaanich wiss'n; aber woo wir gebor'n sind, un woo wir zuhause sind, ich meine, das wissen wir sehr gut ...«

»Da 'scho all Quatsch!« reep Hein; de seeh nämli all, wie de Soken stohn deehn un weur nu in sin Kriegshumor kom'n.

» Was ist das für ein Mann?« freug de Drechsler un geev sick nu bannige große. Mäuh, denn Frem'n mit sin neblig'n Oogen faß antokiken. »Is dies vielleich ein Mann, der nich auf das Wohl seines Hei – Heimaatlandes mit anstoßen will, denn saage ich Pfui über den Elenden! sage ich!«

Hein keek Jan mit 'n Blick an, wo sehr vel in ling'n deeh.

»Wüllt wi mol de Bood lerri moken Bude leer machen. un Stine mitnehm'n?«

Jan wink em too. Ober de Hochtidsgaß, wo de Drechsler sick op stützen deeh, de harr dat Slachwoord vun de »Bood« opfung'n un dee lett nu also denn Drechsler los, und de Drechsler fallt unner 'n Disch, un nu geev dat 'n groot'n Spicktokel, allns schree um de Wett, un Hein harr denn »Gerichsdiener« all bi't G'nick – doo mit eenmol, in düssen »kritisch'n Momang« sootosengn, doo stell sick also Stine op de Sid vun ehrn Mann – grod soo wie man dat op de Biller sütt vun de berühmt'n Froonslüd in ool'n Tid'n – un Stine erklär nu also: »Se wull leeber mit em afseil'n – un wenn dat ook noh Holland gung – as dat op ehr Hochtid sunn Larm sin sull!«

Dormit weur de Sok afmokt un in Ornung. De Drechsler wor' in de annere Stuv drog'n un op't Bett lecht; de annern drücken sick de Hand un drunk'n noch 'n Glas tosom. Jan un Hein, de wisen sick nu gans vun de Schok'lodensid; Hein bestell noch 'n Extra-Boowl op sin Reknung. Nu weur allns een Freden un Verdregen, un Toostreden un Leeder weurn dor ook mit mang.

Un denn also wor' opbroken.

»Jan harr vorr luter Freid de ganse Gesellschaft inlod, se sull'n 'n lüttje Fohrt mit denn ›fleegen' Fisch‹ mok'n, sogar de Gerichtsdeener sull mit.

Hee wull jem wull bi Dübelsbrüch Teufelsbrücke. an't Land smiten, wenn se mit denn Fisch ni meehr fieegen muchen, meen 'e.

Um denn Freden ni werrer tweitomoken, wor de Inlodung vorläuft annohm'n. Ober as se nu ut de »gollne Teerkann« an't Lich steeg'n, doo fung de frische Luff an to wirk'n, un de frische Luff oder de Sünnenschin oder de Sieg, denn Jan errung'n harr, oder de Brutgedanken oder verlich jo ook allns tosom: dat wirk' nu soo kräfti op Jan sin Brägen Gehirn., dat 'e Stine mit eemol um de Talje feut un sweur schwur., hee wull mit ehr 'n verkeehrten Hamborger Schott'sch'n dans'n, un obglik se dor mit Gewalt nix vun wet'n wull, wor de Schott'sche doch danst, un zwors soo fein, dat all de Lüd, de voröbergung'n, sick doröber frei'n un wunnern deeh'n. Denn leet 'e Stine loos un kreeg sick denn Gerichsdeener her, de muß mit em 'n Galopp dans'n lang dat Tretoor Trottoir.. Bi düsse Gelegenheit wull Jan mit Gewalt 'n Schillerhus mitnehm'n, un as se an 'n Wach vorrbikeum'n, doo wull 'e de Gewehrn vun de Wachmannschaff probieren. Ober nu wickel de »Gerichsdiener« denn Undroffzier ut un sä: »Das wäre ein Skandal, ja, das wäre sogaar Insubordinatschoon!« un gung af un weur so rood as 'n kalkut'sch'n Hohn, un denn Gaßweert sin Froo neehm 'e mit.

An de nächste Stroteneck weur nu sunn grootis Plokot anbackt angeklebt., vun 'n Menoscherrie, dor weurn Elefant'n un Open un Bärn op afbildt. Forr de Bär'n intressier' Jan sick notürli am meisten, un hee erklär', hee wull rin un sin Cousins un Cousinen kenn'n leehrn, un de Hochtidsgäß, de harrn genoog to doohn, em dat man ut 'n Kopp to snack'n.

Während düsse groote Debatte harr sick nu ober 'n gans'n Kreis Minsch'n um jem rum ansammelt. De heurn sick mit vel Vergneugen de Reden an, de de swore Mot dor hooln deeh, un as 'e nu schließlich to 'n groot'n Gaudium vun de Versammlung vorrmoken deeh, wie sick sunn Bär eegentli benehm'n un bedragen deeh, do kneep'n de ingeloden Hochtidsgäß all mit'nanner ut; ober de ungeloden' Gäß, de brochen Jan un Stine un Hein noch 'n Stück langs bit noh de Vorsetten.

»Soo, Jan, nu lot dat man good sin!« sä Hein un wull em beruhig'n. Dor keum nämli 'n Kunstobler ran, de harr Luß, ook 'n bitt'n mittogohn.

»Verdammi no' mol, sall man denn op sin Hochtid ni mol vergneugt sin?« sä Jan un keek fideel un unerschütterlich um sick.

Stine weur dich an't Ween'n; ober se holt sick. Se harr jo nu eemol »Jo« secht for't ganse Leben; nu muß dat gohn, so good as dat gung.

Se treuß sick dormit: »Später ward dat jo wull anners!«

Un soo keum'n se nu an Boord vun denn »fleegen Fisch«.

»Du wars wull reffen mö'n müssen.,« meen de Mann, de op dat Boot paßt harr.

» Vulle Segel!« reep Jan. » Da's min Hochtidsreis!«

»Na soo!« sä de Mann un weur tofreden. Ober hee freug Hein doch lisen: »Kann 'e mit 'n Boot umgohn?« »Un ob!« reep Hein un lach.

»Bis du p'rot parat., Hein?«

»Jowoll!«

»Heß du Stine good verstaut?«

»Jowoll!«

»Na, denn man loos!«

»Hurraa!« reepen all de Schippers, de dor bi rum stohn deehn. Ober se schütteln doch mit de Köpp un meen'n: »Dat ward 'n natte Hochtidsreis', wenn 'e ni reffen deiht!«

Un datt stimm; natt wor' se.

Stine hett se ehr Levdog ni vergeten, un Jan vertell noch später mitunner dorvun.

»Wi scheut'n schossen. man soo dorch dat Woter!« sä 'e; ick gläuv, de Fisch de fleug wahrafti! Wi jog'n jagten. all de annern Beud Böte. vorrbi. Se reepen uns all wat noh, ober ick swenk blooß denn Hoot un schree: »Heß em fleegen seehn?« Hast du ihn fliegen sehen? Eine Zeitlang »geflügeltes Wort« in Hamburg.

All de annern Schep in'n Hob'n, de trocken de Seil'n in, een noh'n annern; ober wie leeten jem stohn.

»Meens du, dat dat noch geiht?« freug Hein.

»Dat sall gohn!« sä ick.

Stine, de leeg nu wildeß un'n in 'n Ruum un geev all dat scheune Eten werrer vun sick. Dat weur man 'n Glück, dat se ni no' mehr eten harr.

Ick be' bat. ehr, se sull man ni bang sin, ober ick gläuv, se hett dor ni vel vun heurt.

Hein un ick wi weurn klitschennat un Stine ook.

Soo he'ck in min Leben ni seilt, vorrdem ni un ook später ni. Gans noh Brunsbüttel wog ick ni mit ehr to seil'n. Wi gung'n in Glückstadt an un lech'n dor an'n Ponntonn an.

Dor keum grod de Schipper anslantert, de mi denn »Spann« afkofft harr.

»Wa's denn dat eegentli fo'n Werrer west, wo ji sunn groote Seil'n to brukt hebt?« freug 'e. »Komt ji mit Frach?«

»Jo, mit Hochtidsfrach,« reep ick, »un dee 's meehr dood as lebenni. Och, sid mol so good un lecht 'n bitt'n mit Hand an; wie möt Murrer an Land hol'n, suns givt se denn Geiß op!«

Un denn hissen wi also Stine an Land. Op de Been stohn kunn se ni, un wi mussen ehr in de Stadt bi'n gooden Bekannt'n inleng'n. Un dor bleev se dree vulle Dog' un Näch, un ick kunn so lang mit 'n dreug'n trocknen. Mund in de Stadt rumloopen.

Später, as se sick verholt harr, doo gung de Sok all anners, doo kunn se fix schell'n, »dat ick ehr soo dorchschunkelt harr«.

Ober dat ischo ist ja. ook gans richti, man sall jo ook ni Unmeuglichis vun sunn Lüd verlang'n, de grod eers binn'n vun'n Lan'n komt – is ni wohr? – un de verlich in ehrn gans'n Leben no' ni meehr Woter seehn hebbt as denn Paster sin Regentünn!

Ober wenn see ook noch so dull schellt un wenn ick ook ümmer werrer datselbe to heur'n krieg: ick vertell doch ümmer werrer vun de Tour, soo dat Stine dat heur'n kann, un denn wisch ick mi soo – seehn Se mol – soo mit de Hand öber'n Mund un sech: »Da 's eenerlei: Dat weur doch de merkwürdigste Hochtidsreis', de ick jee in min Leben mokt hevv.«

»Un ick hevv, wat dat anbelang'n deiht, man blooß de eene mokt.«