John Brinckman: Höger up

Anzeige. Gutenberg Edition 16. Alle Werke aus dem Projekt Gutenberg-DE. Mit zusätzlichen E-Books. Eine einmalige Bibliothek. +++ Information und Bestellung in unserem Shop +++

John Brinckman

Höger up

Dor is mal eins een Finnelkind wäsen, dat wüßt nümms, wo dat herkamen was. Dat hadd achter den einen Buern in Pustekow sinen Tun lägen hatt, dor achter de Klues un den Primer hen bi Stadt Güstrow in oll Land Mäkelborg. In 'n Sot odder Soll smiten hadd de oll Buer den frömden Bankert nich mucht, as hei em tauierst achter sinen Tun günsen hürt hadd, un dor de Jung so een Poor gralle Ogen in sinen Kopp un sonn bannigen Rœgen in sin Bost hatt hadd, so hadd hei tau sick seggt: Wen weet, wat ut dat Hinzefœhling nich noch mal een richtigen Hingst ward, de een Fäuder Meß œwer den längsten Knüppeldamm weg un den steidelsten Äuwer ruppetrecken kann, un so hadd de Buer denn dat Finnelkind an sick nahmen un mit sin eigen Jungs upfött un em Achim näumt, Achim von Achter den Tun von wegen de Herkunft un den Stammbom un dat Wapen, wat em von Gotts- un Rechtswegen taustunn. Schultenmoder ehr Klütergrütt un Appelbackbeeren hadden ok richtig bi Achim anslahn hatt, un so wüß hei denn sick herut, ümmer höger up un höger rute nah alle Ecken un Kanten mit de annern Pustekowschen Dörpjungs un würd een wohren Staat von Bengel, un wenn hei denn mang de Haud von de annern Dörpjungs stunn, de dœsig, stifknakig un duknackt naug wiren, denn let em dat so grell un so flink as een Heister mang de Klœs un een jungen Rehbuck mang de Quinen un Kalwers in de grot Pustekowsch Kalwerkoppel dor achter den Primer un bi dat Nebelwater hen. Un wenn hei sick denn œwersten mit de Pustekowschen Dörpjungs vertüren ded, wil dat sei em nich för vull anseihn wullen un sei em denn schimpen deden: Junker Achim von den Hakeltun!, denn gläuhten em de Ogen in 'n Kopp as Kahlen in 'n Backaben, denn sach hei so wild un so stur üm sick, dat kein von sei all sick an em rannewagen mücht, un denn smet hei den Kopp in 'n Nacken un röp: »Höger up! All wat nich is, is nich, kann œwersten noch warden; an Kœnen is 't gelägen.«

Wohr was dat, sin eigen künn Achim nicks in un üm Pustekow näumen as de Knaken in sin Fell un den Kruskopp up sin Schullern, un hadd hei wat tau Mark nah Güstrow bringen wullt, üm Geld dorför tau böhren, denn hadd hei sin Fell dor tau Mark bringen müßt; eenen duwwelten Kronendaler hadd hei dor denn sacht för böhrt.

So drad as Achim Swartsur von Pimpkes un Bullgräwen von Schapskrinten ünnerscheiden lihrt hadd un dorbi tau sin iersten Insichten kamen was, hadd de Pustekowsch Buer em ok an 'n Distel ranne krägen un em dat Fett wedder aftappt, dat Achim sick an sin Melkgrütt ranne börnt hadd, hadd Achim ierst de Gössel un nahst de Sœgen un Farken, Pölken un Biren un tauletzt de Fahlen un Käuh häuden müßt för dat Fauder, dat hei sülwst kreg, un een afleggtes Hemd, Brok, Kittel un Schauh tau Gallen, wenn de Dreck mit allen kümmt. Hei was so een stäwigen halfwussen Jung bi den Pustekowschen Buern worden, man väl höger rup was hei dorbi nich kamen; man dat hei mennigmal nah de Röwerdannen rinne gung un dor baben von den Barg œwer de Glevinerborg weg nah dat hoge olle Sloß rœwer kek mit de välen Torms un de välen hogen Finsters un blanken Finsterruten, wo dunn noch de ein mäkelbörgsch Hertog in wahnen ded, den sin leiwe Fru em un Land Mäkelnborg sœben Sœhns un sœben Döchter beschert hadd un dei sülwen von den välen Knisenack un de fetten Nierenstücken, an de hei sick Alldag un Sünndag plägen ded, de Muk in sin beiden Been un sonn dicken Buk krägen hadd, dat hei em in een Handdauk œwer sin eigen Schuller dragen müßt, wenn hei nich platzen schüll. Achim kennt den dicken Hertog all recht gaut. »Häud din Gäus ut 'n Weg, Esel«, hadd de Hertog tau em seggt, as hei mit sin Junkers üm Hubertusdag von de Saujagd nah sin hoges Sloß in Güstrow trügg räden was. »Mak dat Heck up, Esel«, hadd de Hertog tau Achim een annermal seggt, as hei wedder mal mit all sin Junkers up sinen groten swarten Urhingst, dei sin föfteihn Stein dragen kunn, von Güstrow anräden kamen wir, üm all de grote Uptucht an Fahlens tau bekiken, de hei in sin grot Wilden-Stauteri achter bi Dörp Pustekow uptrecken let. Un noch een annermal hadd Achim von den Barg ut in de Röwerdannen dat mit anseihn hatt, wo de oll dick Hertog mit all sinen Staat wedder up den swarten Urhingst ranneräden kamen was, un dunn hadden sei Schittereihers jagt üm den Inselsee rümme baben in de Luft mit de flinken Stötvœgels, de sei dortau mitbröcht hadden. Un dunn was Achim dat Hart so grot mang de Rippen worden, hei wüßt sülben nich worüm, man dat hei noch ümmer baben up 'n Barg satt un taukek, as de schnaksche Jagd all lang vörœwer un de Hertog mit sin smucken Junkers un noch smuckeren Frölens in dat Sloß mit de välen Torms trügg räden was. Dat was grad üm de Tit bi Achim wäsen, wo de Spilen sick bi de utwussen Jungs an tau krüsen fangen. Dunn hadd Achim ne Nacht, wo hei recht swor in drömen ded, un as dat dunn wedder Dag würd, dunn güng hei tau sinen Pustekowschen Buern, un dunn säd hei em de Hauwen up un verklort em, wat hei nu von em af un in de wide Welt rinne wull.

»Höger up!« hadd dunn Achim meint, »deinen möt ick, dat weit ick; man leiwerst as ick den Buern dein, dein ick noch eenen Junker, un leiwerst as ick eenen Junker dein, dein ick noch eenen frömden Potentaten. Dorüm will ick nu man leiwersten glik rin in de Welt, nu dat noch Tit is. Hollen lat ick mi nich, höger up will ick un möt ick nu.«

»Na, denn gah du man«, hadd dunn de Buer wedder seggt, »hollen will ick di nich, denn verreck du man för minetwägt ok achter den Tun, wo du jung worden büst. Wenn einer verrückt ward, kriggt hei dat tauierst ümmer in 'n Kopp.«

Achim let œwersten minen leiwen Buern so dull, as em de Käkelreim snäden was, un sick sülm kein Lock nich in sinen eigen Kopp snacken. Hei hadd sick noch einmal vör Nacht œwer de Appelbackbeeren un vermorntau œwer de Melkgrütt hermakt hatt; Schultenmudder bünn em noch een handlich Stück Speck un Brot in een oll Dauk in, dat hüng Achim sick an sinen Handstock œwer sin Schuller, un dunn söckt hei af von Dörp Pustekow œwer Krakow, Crivitz un Dassow un gaww ok nich ihre lütt bi, as bet hei richtig in 't Lübsche rinne kamen was. Dor wiren jo nu de Hansen mit den dänschen König sick in de Wull geraden wäst un hadden sick grad bi de Flünken fat't; dunn let min leiw Achim sick dat ok nich ierst lang dörch den Kopp gahn, woans un weckehr. »Höger up!« säd hei un gaww sick dunn mang de lübschen Landsknechten ünner Marx Meiern, wat dunn de lübsche Stadthauptmann wäsen ded, un würd dor ein von de Einspänners in den sin ein Fahn. »Höger up!« hadd Achim dunn wedder tau sick sülben seggt, as hei sick up drei Johren as Einspänner bunnen hadd un de teihn lübschen blanken Markstücken, de hei as Handgeld dorför kreg, so drad as hei den Fahneneid flucht hadd, in sin eigen Fick rinne gliden let.

Man dat hadd noch lang' kein drei Johren nich wohrt hatt, dunn so hadden de lübschen Börgers ehren eigen Burmeister midden up 'n Mark an 'n helligten Dag' den Kopp vör sin Fäut leggt hatt in sin warmes rodes Blaut, dunn was Bornholm vör Achim sin sichtlichen Ogen hendanzt wäst, dunn hadd, wat de Stadthauptmann was, an den Telgen ranne müßt, wil dat sei all beide ok höger up wullt hadden, dunn gaww dat wedder Verdrag in de Stadt un üm de Stadt, un dunn so jögen de Lübschen all de frömden Fahnen uteenanner un vonein, wecke de Stadthauptmann dorup annahmen hadd, œwer ehr Zingel weg ahn Plemp un ahn Haken, as grad so väl dull Hunn, nackt un blot, as sei sei annahmen hadden, mit einen Rock un einen Stock un einen Gott, un drauhten minen leiwen Achim an, wenn hei sick je wedder in dat Lübsche bedrapen let un höger up wull, denn süll hei dat fuurtst bemäten, wat un wo hoch een Telgen wir, de sinen Kierl dragen künn. Dat hadd jo nu alltausamen nich hulpen, trügg hadd Achim den Weg jo nu wedder müßt, den hei kamen was, un as hei so sin eigen Näs wedder nah gung, dunn müßt hei alle Näs lang an den Telgen denken, an wecken de lübsche Stadthauptmann hüng, un denn schüddt hei sick, as satt em dat Seil mit de Sner all ünner un rundüm sinen eigen Adamsappel. »Mit den Potentatendeinst is dat ok nicks; de Sak will von vörn wedder anfat't wäsen; wenn du höger up wist, möst du eenen annern Tritt un ne annere Ledder dortau ansetten«, säd hei tau sick sülben, as hei in sin oll verschaten Mondur up oll Dörp Pustekow wedder tausöcken ded.

Lachten de em œwersten hell un richtig wat ut, as Achim so nackt un blot an 'n helligten Dag' nah dat oll Dörp wedder rinne stägen kamm.

»Achim is wedder dor, Achim Fierabend, Junker Hakeltun is wedder dor. All wat nich is, ward ok nich. Hurrah!« schregen de Jungs, so drad as sei em ögten.

»Gott stürt de Böm, dat sei nich in den Häwen wassen. Nu help mi man driest Meß upslahn!« hadd de Buer tau em seggt.

Man Schultenmudder de hadd ümmer een Hart för Achim hatt, schonst hei nich ehr eigen Fleisch un Blaut was; de hadd em stillswigens ne Schöttel vull Appelbackbeeren hensett't hatt. Un wat de smucksten Dierns in dat Dörp wäsen deden, de kregen dat ok mit dat Stillswigen un tüschelten sick man sachting wat in de Uhren un keken man verstahlen nah em hen, nah sinen krusen Kopp un sinen krusen Boort, so smuck as em dat nu let un so stur as hei nu gung un stunn.

Achim säd ok nicks; väl tau seggen hadd hei jo nich, un wat hei tau vertellen hadd, was man trurig. Sonn strammen Burmeister, as dat wäst was, den de in dat Lübsche einen heilen Kopp körter makt hadden. Un sonn sturen Stadthauptmann was dat jo wäsen, de dor noch an den Telgen ranne müßt hadd; hei hadd ok stillswigens sin Appelbackbeeren in sick rinne slahn un kein Wuurt nich wider seggt œwer de Snidd dörchwassen Speck, de Schultenmudder em dortau leggt hadd. Man as hei de Nacht wedder in sin oll Afbucht up dat schiere Stroh lagg, dunn kamm em ok wedder sonn langen snakschen Drom; dor sach hei den dicken ollen Güstrowschen Hertog up sinen swarten Urhingst mit all sin staatschen schönen Junkers un Frölens achter sick, de dunn noch, as hei nah sin Wilden-Stauteri achter Pustekow red, tau Achim seggt hadd: »Mak dat Heck up, Esel!« Dunn was em dat, as satt hei sülben up sonn krœnschen Hingst un was mit den sülwstigen Hertog un sin smucken Junkers un Frölens dor günt bi den Inselsee achter de Schittereihers her. Höger up! klüng em dat Uhr; all wat nich is, is nich, œwer warden kann dat dorüm doch, wenn man Kraasch hett!

Un as dunn de Sünn so hell œwer den Primer rœwertaulüchten anfüng un höger up steg, dunn höll em dat nich länger in de Afbucht, dunn täuwt hei Schultenmoder ehr Melkgrütt un dat Meßupslahn nich ierst lang' af, schüddt sick de Strohfisseln ut dat kruse Hoor un güng up de Röwerdannen un den Barg tau, wo dat hoge Sloß achter lagg mit de välen spitzen Torms un de kakelbunten Schotsteins un wo dunn noch de oll dick Hertog, de sœben Sœhns un de sœben Döchters von de sülwstige Fru un de Muk in de Bein un sonn dicken Buk hadd, dat hei em in 'n Handdauk œwer de Schullern dragen müßt, süs wir hei vonein platzt, in wahnen ded. Deinen müßt hei, dat wüßt hei, dat hülp nich anners; man sick taum Herren ruppetaudeinen, dat hadd Achim noch lang' nich upgäwen. »Höger up!« säd hei tau sick, as hei dörch Däu un Dak den Fautstieg nah oll Stadt Güstrow ruppegung.

Hei gung so driest tau, as hadd hei Kruutschen stahlen, de hei dor tau Mark bringen wull. Man as hei dunn gegen de ein Bäk dwars vör de hogen Dannen up den Fautstieg ranne kamm, dunn so hadd jo nu dat deip Water in de oll Bäk ok den Steg, de dor dwars œwer lagg, fuurt späulen un wegswemmen müßt, un dunn so hukt dor jo nu up de anner Sit von de Bäk in den kollen Däu eine steinoll Fru, de stähnt un quücht, dat hadd eenen Hund jammern kunnt. Achim besünn sick ok nich lang', flink un driest naug worden was hei mang de lübschen Einspänners. Ein, twei, drei! sprung hei œwer de Bäk rœwer so hell as een Hirsch un stunn bi de oll Fru, un dunn sach hei dat glik, wat de oll Fru ne verkrœpelt oll Tatersch was, de ehr beiden Krückstocken tenzen Fäuten bi sick liggen hadd.

»Dräg mi dörch de Bäk! Ick heww hier all de heile Nacht säten un mi Snuppen un Hausten weghalt«, säd dunn de oll Tatersch tau Achim, »rœwer möt un möt ick. Ick segg di nahsten ok ümsüns wohr dorför!«

Achim hadd jo nu nich blot den sülwstigen einbömigen un steinpöttigen Kopp, de dörchut un dörchut höger up wull, nah Dörp Pustekow trügg bröcht, man ok dat sülwstige gautmäudige Hart, dat in sick Ach un Weh rinne schrigen ded, as den armen lübschen Burmeister sin Kopp in sin eigen Blaut von sin breiden Schullern rinne föll, dat sülwstige gaude Hart, dat em all ünner de korten Rippen satt un œwer sick sülm Ach un Weh schreg, as de Pustekowsch Schult em achter sinen Hakeltun funnen, upnahmen un in sin eigen Dönsk rinne dragen hadd. Besinnen ded hei sick wedder nich lang', niglich was hei ok, wat de oll Tatersch em woll wohrseggen kunn, un so tog hei sick denn de widen lübschen Krempstäwel ut, ströpt sick de Brok höger up bet baben nah dat dick Fleisch ruppe un drög de oll Tatersch hukepack dwars dörch de Bäk dörch. Dorup bekek sick jo nu ok de oll Tatersch Achim sin apen Hand, sach em sick mit ehr swarten Ogen eins scharp an, un dunn so säd sei tau em:

»Du büst Melk un Blaut, du hest so een poor blanke Ogen in 'n Kopp, as wenn Isen up Füerstein sleiht, din Flaßhoor is krus as een Jahrlingsfleet, din Tähnen sünd slohwitt as Lilgenkunfalgen, un din Knaken sünd schier as Tageschenholt. Waß du man richtig ut, kumm du man ierst vull in de Twintigen rinne, du warst noch sacht din söß Faut ahn Schauh un Strümp mäten. Fählen kann di dat nich, heww di man sülben een lütt bäten dornah. In di sitt dat Läwen vördwars in, dat mag nu kamen, as dat kümmt, inslahn möt di dat tauletzt doch. Sleiht di dat fehl, is dat din eigen Schuld. Wenn du di höger up deinen wist, denn gah du man jo in keinen annern Deinst nich, denn gah du man driest in 'n Jumferndeinst. Wat denn noch eins all ut di warden kann, dat lat ick ungeseggt, denn kannst du noch de rikste un smuckste Jumfer in ganz Güstrow tau ne Fru kriegen. Man een bäten driest taulangen möst du.«

»Nich anners, as ick seggt heww«, säd dunn de oll Tatersch wedder, »din Handschrift beseggt dat einmal so. Wo du dor nich an glöwen magst, denn dau du, wat du wist.«

»In den Jumferndeinst?« säd Achim nochmal un kleit sick achter de Uhren, »woans fang ick dat man an, dat ick dor rinne kam un annahmen ward?«

»Beholl du dat un lat di dat geseggt sin, segg ick«, röp dunn de Tatersch taum drüdden Mal, »in den Jumferndeinst! Un wo du di dor taunegst bi hebben möst? Züh, dat will 'k di noch seggen. Nahst möst du di œwer ok sülwst een lütt bäten anstellsch bi hebben un di nich de Klümp mit Stœkerforken ut de Schöttel langen willen: süs kunnst du dor bannige Schacht bi beseihn un in 'n Bullenstall achterher smäten warden, un denn is dat min Schuld nich wäst.«

»Na, wo möt ick mi denn taunegst dorbi hebben?« frog dunn Achim un kleit sick wedder achter de Uhren, »anhüren deit sick dat ganz gaut, un tauseggen kunn mit dat ok sacht. Wenn ick man de richtigen Sälen dortau hadd, denn spannt ick mi sacht an de Wacht an un versöcht mi dat eins.«

»De Sälen hest du«, säd dunn wedder de oll Tatersch un huchelt in sick rinne, »Bostblatt un Strang; züh, nu geihst du driest stadtin, un so drad as de Klock nägen an tau slahn fangt, denn stellst du di dor up den Mark vör dat Rathus hen un bliwwst dor still stahn un höllst din Ogen gaut apen un kickst nah de anner Sit von den Mark gaut rœwer. Dor warst du denn woll een grotes un schönes Hus tau seihn kriegen, un dat hett sœben Hirschen an sinen Gäbel as Zieraten an un is sonn vörnähm Hus, dor kunn den Güstrowschen Hertog sin öbbelsten Junker gaut un giern in wahnen, ahn dat de dick oll Hertog em dat œwel nähmen kunn. Dat du dat man weißt, dat Hus dat hürt den riken ollen Ratmann Klävenow'n dor tau, den de Kronendalers so lut ut den Hals rute bölken, dat hei sülben all up dat ein Uhr dof dorvon worden is un de dick Hertog all mennigmal doran Ärgernis nahmen hett. De hett föftig Morgen Acker dor achter in de Morgensprak un an de föftig Morgen Acker achter den Mœschenbarg un nochmal föftig Morgen Acker bi de Sukowsch Scheid hen. De fetten Hoppengorens an de langen Stegen sünd sin, un de sœben nigen Schünen buten vör dat Schünendur hüren em ok an. De hett man ein einzigste Dochter, de is so smuck un glatt, dat sei di woll tauseggen sall; de paßt sick tau di as de Stülp tau den Pott. Bi de treck du man driest in den Jumferndeinst. De is gistern ierst sœbenteihn Johr worden un hett grad sonn Poor gralle Ogen un sonn Kruskopp as du, irren kannst du di nich. Meriken Klävenow'n heit sei. De hett mi gistern noch heimlich achter mit in ehr Kœk rinne nahmen, dor heww ick ehr ok ut ehre schiere lütte witte Hand wohrseggen müßt, un dor heww ick ehr denn seggt, wo sei man morgen früh, so drad as de Klock nägen slahn würd, in ehr apen Husdör stahn un recht een bäten scharp dornah utkiken wull, denn so würd dor woll een smuckes junges Blaut kamen, den sei doch noch nich kennen ded un de ehr woll tauseggen süll, glik väl, woans em dat denn let. Wenn dat frömde junge Blaut denn ierst scharp nah de sœben Hirschen von den Gäwel an ehren Vadder sin Hus un dorup sei sülben so recht leiwlich ankek un nahsten den Haut recht deip vör ehr sülben afnehm, denn so würd dat woll de rechte Mann för ehr wäsen, un denn süll sei man jo un jo driest taulangen; bäter kriegen kunn sei dat denn nich. Slög de Klock œwer teihn vull ut un dat frömde junge Blaut was dor nich un kamm dor nich, denn so kunn all ehr Peterzill verdrögen, so glatt un so rik sei ok wäsen ded, ihre sei Hochtit höll mit den Kranz up den Kopp in de Pfarrkirch gradœwer. Verdreiten möst du di dat œwer nich laten; wenn einer Glück hebben sall in de Welt, denn so möt tauletzt doch noch Land un Water sülben dortau tausam kamen un aneenanner fasthollen, üm em to deinen, so unnod as sei dat ok daun, so dull sei sick ok sparren mœgen un so swönn as sei dat ok ankamen mag. Denk du man an min Wüürt un gah du man driest in den Jumferndeinst!«

Dorup namm jo nu de verkrœpelt oll Tatersch ehr Krückstocken in de Hand, huchelt noch mal in sick rinne, fung dunn wedder an tau stähnen un tau quüchen un humpelt den Fautstieg dal, den Achim kamen was, bet sei em achter Busch un Äuwer ut Ogen un Gesicht kamm. Hei hadd ehr ganz verbast nahkäken, so rammdœsig was em in 'n Kopp worden œwer den Jumferndeinst, den hei so kortfarig nu anträden süll. Gefallen kunn em dat woll, wat de oll Tatersch em dorvon kund un tau weiten dan hadd. Säut naug hadd sick dat anhürt mit dat schöne Hus midden up 'n Mark, mit all den välen Acker, Hoppengorens, Wischen un Schünen un de Kronendalers, de so gefährlich bölken kunnen, nicks tau seggen von de smucke Jumfer, de gistern ierst sœbenteihn Johr olt worden wir un sick nu all nah eenen smucken Brutmann ümseihn kunn. Man as hei de oll Tatersch nich mihr seihn kunn, dunn begrep hei sick, besünn hei sick un fot sick een Hart. »All wat nich is, is nich«, säd hei tau sick, »œwersten vörkamen is dat all, dat dat noch achterher würd un gaut worden is. An Kœnen is 't gelegen! Höger up!« Un dormit namm hei eenen Anlop, un ein, twei, drei sprung hei hell as een Hirsch wedder œwer de Bäk rœwer, ströpt sick de Pumpbücksen dal, tog sick de lübschen Krempstäwels an un gung stur un stramm den Fautstieg nah, nah de Röwerdannen rinne un nah den hogen Barg in de Dannen ruppe. Un dor lagg de oll Stadt vör em, hell in den frischen Morgen un de leiwe blanke Sünn, mit dat hoge Sloß, wo de oll Hertog Hüsung in hadd, mit Dom, Pfarrkirch un Rathustorm un mit de kakelbunten Gäwels von den einen groten Kaland in de Mœhlenstrat. Dunn würd em so licht üm dat Hart, as süll hei noch hüt Hochtit hollen mit de smucke Ratmannsdochter, de hei noch nich seihn hadd, un as de Klock dunn ball nägen slahn wull, dunn stunn hei ok midden up den Mark bi dat Rathus un kek sick de sœben Hirschen up den Gäwel von dat Hus vör em eins dorup an, wo de rik oll Klävenow in wahnen ded. Dunner Saxen-Sabel noch mal tau! Dat di de Dän, de Swed un de Polack! Was dat œwerst einmal ein stures Hus! De oll Tatersch de schüll Recht hebben, dor kunn jo den Hertog sin öbbelst Junker gaut un giern mit Fru un Kind in wahnen, ahn sick un Dörchläuchten dat ringst tau vergäben. Dat wohrt œwersten ok nich so lang', dunn füng de Klock up den Pfarrtorm an tau slahn, dunn was de Klock nägen. Dunn schot Achim orig in sick tausam un kek up de Klävenowsche Husdör un ehren blanken missingschen Klöpper hen. Richtig, dunn kem dat jo nu wedder grad so, as de oll verkrœpelt Tatersch dat vörut seggt hadd, dunn gung sachting de Husdör sülben apen, un dunn stunn dor in de apen Husdör de smuckste Jumfer, de Achim je seihn un uns leiw Herrgott jemals in Güstrow un oll Land Mäkelnborg hadd jung warden laten, un kek dor brandniglich rute nah rechtsch un nah linksch un nah linksch un nah rechtsch; minen leiwen Achim wull Hüren un Seihn vergahn œwer den säuten lütten Flaßkopp, bi de hei sülben in den Jumferndeinst trecken un de sin eigen lütt Fru warden süll. Up een Hoor hadd hei vergäten, wat em nu bikem un wat hei nu tau daun hadd, üm richtig in den Jumferndeinst rinne tau kamen. Man hei besünn sick noch tau rechter Tit, föt sick wedder een Hart, gung dwars œwer den Mark, stellt sick stramm un stur vör de säute lütte Diern hen, all as de oll Tatersch em dat heiten hadd, kek ierst nah de sœben Hirschen von ehren Vader sin Hus ruppe un nahsten ehr sülben fast un fründlich in de grallen blagen Ogen, un as hei dat dan hadd, dunn so namm hei den Kremphaut mit de Fedder so deip vör ehr af, as was dat ein von dick Dörchläuchten ehr sœben Döchter, de dor vör em in eigenster Perßon in de apen Husdör stunn.

Dunn würd jo nu den Ratmann sin smuck Dochter mit einen Slag so rot as ne Hagbutt, wenn sei rip ward, un as sei dat fardig hadd, dunn würd sei so slohwitt as ne Appelbläut, de affallen will. Dorup kek sei Achim so wild an, as kreg se eenen Swindel un schüll heil un ganz in sin groten, blagen, deipen Ogen rinne fallen, un as sei dormit dörch wir, dunn mucht sei dat wol frot worden sin, wat dat man een afdankten Landsknecht was, de dor vör ehr stunn. Dunn kriescht sei mit eins so hell up, as würd ehr unverwohrens von achter tau de ein Arm bläudig knäpen. Dunn fohrt sei in dat Hus trügg, as was dor een dullen Hund up 'n Mark los, un dunn smet sei de Husdör achter sick in Klink un Slott, dat de oll Husdörenklock noch ne Viertelstunn achter ehr bimmeln ded un de oll rik Ratmann dat ein Finster upret, Slapmütz un Kopp rute stök un Achim anrort: »Wat is dat, wat sall dat, wat heit dat, un wat bedüdt mi dat! Wen is Hei, un wat will Hei? Wat hett Hei hier vör min Husdör tau mulapen! Will Hei mal glik maken, dat Hei fuurtkümmt, odder œwersten sall ick Em süs wat wisen? Hei is jo woll rein up den Puckel nich klauk! Versteiht Hei mi?!«

Dunn tog jo nu min leiw Achim af as een Pudel, de unverwohrens een vull Emmer koll Water in de Jack krägen hett, un gung stillswigens all de Straten von Güstrow dörch, dörch de Hollstrat un de Langstrat, dörch de Mœhlenstrat un de Engstrat, œwer den Pirdmark un den Krönkenhagen, dörch de Habökerstrat œwer den Gräunen Winkel, dörch de Domstrat œwer de Sloßfriheit an den Hertog sin Sloß mit de välen Torms un de kakelbunten Schotsteins sülwen vörbi, bet hei richtig wedder nah de Glevinerstrat rinne un nah den Mark ruppe kamm, un dor hülp dat jo un nich, dor stunn hei nochmal vör dat Hus mit de sœben Hirschen still un kek sick dat so nürig an as de Jung den Pannkaukenbarg, un dortau sach hei so sinnig un biestrig ut, as hadd ne Lünk odder Gälgäusch unner sin eigen Dack an tau bugen fungen un wull dor Eier leggen. Wat hei dor wull, dat wüßt hei sülwen nich. Man wen sick nich seihn un nich hüren let un ok nich ein einzigstes Mal an dat Finster kamm, üm sick nah ehren Brutmann ümtaudaun, dat was den ollen riken Ratmann Klävenow sin smuck lütt Kruskopp von Dochter.

Mitdes fung sick dat an up den Mark tau rögen, tau kamen un tau gahn, tau kihren un tau wennen. Dor kemen de Güstrowschen Krutfrugens mit Wörteln un Bohnen, mit Rettich un Kohlrabi, mit Zellerie, Zipollen un Peterzill; dor kemen de Hollänners von Sukow, Bredentin un Gremmelin mit Botter, Schapkes un Sültmelk; dor kemen de Buern von Kues un Rukieten mit Roggen un Gasten un Arwten un Wicken, un ehr Frugens mit Eier un Speck, afleggt Häuhner un jungen Aanten, dor kamm de Krakowsch Fischer mit Brassen un Boors, mit Häkt un Maränen; dor tröcken all de Kœkschen up mit ehr groten Markkörw un ehr grotes Mulwark, dor kamm de ein Börger ut de ein Strat un de anner Börger ut de anner Strat un de drüdd ut de drüdd Strat, un noch weck ut noch weck Straten, all de groten Nettbüdel unner 'n Arm; dor führten Holtwagens un Torfwagens un twei Frachtwagens sick in de Engstrat fast, so dat Dräger un Stadtdeiner dor mang gahn müßten, sonn Marakel as dat würd, sonn Klappen mit de Pietschen, sonn Hopphei un Hallo. Hier schöw sick dat, un dor drängt sick dat, hier stunn dat in Hupen, un dor stunn dat up eenen Hümpel, hier snackten weck, un dor Jachten sick weck, un noch weck fluchten un schüllen œwer de düre Tit, wo dat rut wull un wo dat einmal warden schüll, gahn güng dat nich länger, nu güll all de Botter vier Schilling, dat schüll einer mal bedenken, un vieruntwintig Eier gaww dat nu man mihr för 'n Gröschen. Dor kamm de ganze Magistrat ein nah 'nanner würdevollst antaugahn, ierst de Herr Burmeister, un nahst de Herr Sindikus mit den Gerichtsdeiner un de grot Kapsel achter sick, un dunn de ein Herr Signater, un dorup de anner, un dunn noch ein un noch ein. De gungen all in de grot Rathusdör rinne, stegen nah de grot Audienz ruppe, un dat let ehr all so gestreng, gewaltsam un vörnehm, as hüng dat Heil von de Ierd un den Maand un noch een halwig Dutz Stierns von sei af.

Achim stunn dor noch ümmer un kek nich rechtsch un kek nich linksch un hürt nicks un säd nicks un sach in einschentau nah den ollen riken Ratmann sin Hus mit de sœben Hirschen rœwer. Dor tellt hei jo woll de Finstern an af, von ünnen nah baben un denn wedder von baben nah ünnen. Dunn fohrt hei œwerst up einschen tausamen, as hadd em wen von achter tau an 'n Hals slahn. Dunn gung dor de Klävenowsch Husdör wedder up, man de säute lütte Flaßkopp, wat sin Fru warden schüll un bi de hei den Jumferndeinst nu all richtig anträden hadd, as hei vermeinen ded, was dat jo nich, dat was de gestrenge Herr Kamerarius un Ratmann sülben in eigenster Perßon, un de gung dwars œwer den Mark ok up dat Rathus los, noch gortauväl ihrenfaster un noch gortauväl mastiger as all sin Herrn Kollegen von den Ratsstauhl, un dat mucht jo woll von dat liebliche Bewußtsein herkamen, dat hei mihr Geld in Bänken un dorüm ok mihr Weisheit un Verstand in sinen Kopp hadd as gesamte wohlweisliche un hochpreisliche Rat ein mit 'nanner. Hei kamm grad up Achim tautaugahn, un Achim stunn dor as fastnagelt, un dat schot em up eins heit un kolt œwer, as hei sinen gestrengen Herrn Swiegervadder up sick taukamen sach. Man von de Städ rüppeln kunn hei sick nich, so giern as hei dat ok dan hadd. Dunn was jo nu de Herr Ratmann dicht nah em ranne un wull an em vörbi; na, dunn kreg hei Achim tau seihn, de sin Ogen nich von sinen taukünftigen Swiegervadder laten kunn un em eben grad so indringlich un leiwlich ankiken wull, as hei vörhen sin smuck lütt Dochter ankäken hadd. Dunn stunn de Herr Ratmann ok eenen Ogenblik still un kek sinen unbewußten Swiegersœhn so scharp an, as wull hei em de Näs afbiten, un dunn röp hei: »Wat steiht Hei noch ümmer hier un kapt min Hus an, hett Hei nicks Bäteres dau daun? Gah Hei gefälligst Sin Arbeit nah, un wenn Hei kein hett, denn säuk Hei sick weck! Lett Hei dat Kapen un Glupen œwer nich up de Städ, denn schick ick Em einen von de Drägers up 'n Hals, Hei Landstriker Hei, versteiht Hei mi?!«

Orig was dat jo nu nich för einen taukünftigen Swiegervadder, man verstahn let sick dat, dat schüll wohr wäsen. Dat lagg em up de Tung, dat hei nu den Herrn Ratmann seggen müßt, wat hei kein Landstriker nich was, man bi sin smuck lütt Dochter up den Jumferndeinst in Arbeit stunn un giern allens daun wull, wat de von em in der Welt man verlangen kunn un mücht, œwersten dor wull jo abslut kein Wuurt wider œwer sin Tung rœwer as dat ein Wuurt: »Höger up!« Un dunn wüßt hei jo nu nicks Bäteres wider tau daun, as dat hei sinen Kremphaut mit de Fedder sihr deip vör Herr Klävenow'n afnamm un sick ok fuurtst von den Mark ahn Wedderräd vertrock, as em dat heiten worden was un as dat einen gehursamen un anständigen Swiegersœhn, de sinen würdigen un riken Swiegervadder nich glik den iersten Dag up den Dod vertüren will, nich anners bikamen ded. Man dor hei den Ogenblick kein annere Arbeit nich hadd as den beseggten Jumferndeinst bi de smuck lütt Ratmannsdochter un sei em noch keinen annern Updrag gäben hadd, den hei för ehr utrichten süll, so kunn hei för 't ierst ok nicks wider daun, as dat hei dat Bild von sin taukünftig lütt Fru mit sick von den Mark namm, dor hei jo noch nich so wit was, dat hei sei sülwen hadd mitnähmen kunnt, wat hei leiwer dan hadd; un dat Bild drog hei sanft un sachting mit sick in sin Hart dörch de Gräpelstrat, achter de Muer rümme un œwer den Katträpel, bet dat hei wedder nah de Mœhlenstrat rinne kamm. As hei œwerst so wit kamen was, dunn fung dat Bild von de säute junge Fru so swor un warm up sin Hart tau liggen an, dat em dorvon ganz helligt tau Sinn würd un dat nich anners gung, as dat hei sick dorup eins verpusten un vernüchtern müßt. Dorbi besünn hei sick denn, dat hei noch ein lübsches Markstück von de teihn, de hei dunn noch as Handgeld von den lübschen Stadthauptmann krägen hadd, ut de Frömd mit nah Dörp Pustekow trügg bröcht hadd; dorvon hadd hei sick bet dortau nich trennen kunnt. Nu dat hei œwer in den Jumferndeinst trocken wir un em Lohn un Brot in Utsicht stunn, nu kunn hei sacht wat an sick wennen un sick wat tügen, wat hei süs sacht nich dan hadd. Un so gung hei denn in den groten Kaland in de Mœhlenstrat rinne, un dor gaww hei een gaud Wuurt un let sick eenen vullen Kraus vull Knisenack vörsetten. Dor müßten jo nu all de Kalandsvettern un Hoppenbräuders dutzwis rümme sitten achter de eiken Dischen un hogen Deckelkräus. De wiren all vor Dau un Dag' döstig worden von wägen den välen Knisenack, de sei œwer Nacht nahkamen was; de hadden sick nu all mächtig vernüchtert un snackten nu klauk von dit un von dat un von dat un von dit. Un dor müßt jo nu een Groffsmidt mang wäsen, de hadd sin swart Schortfell noch vör un satt dor in 'n Hemdsmaugen un hadd sick de Hemdsmaugen bet ünner de Schullern upströpt un hadd eenen gröttern Döst un een grötter Wuurt as all de annern Kalandsbräuder, de dor rümmer satten un sick mit em vernüchterten, all von wägen den välen Döst. De spröken dor von den dicken Hertog up dat Sloß mit de välen Torms un de kakelbunten Schotsteins, un wat hei verdreitlich un jachmäudig worden was, un dat de grot swart Urhingst em nich mihr dragen kunn nah sin välen Fahlens in sin Wilden-Stauteri nah Dörp Pustekow un up de Schittereiherjagd achter bi den Sumpsee un den Inselsee rümme, wat hei nu all twei Handdäuker üm den Buk drägen müßt, de œwer de Schullern mit Sacksband duwwelt tauneigt würden, süs höll dat nich; wat hei sinen gesamten ünnern Minschen all sörre Johr un Dag mit sin eigen Ogen nich mihr anners seihn kunn, as wenn hei sei gegen einen von sin groten Wandspeigels, de bet up den Fautbodden von sinen güllen Saal gungen, hollen ded; wat de Flœgeldören ümmer sperrangelwit upräten warden müßten, wull hei von den einen Saal in den annern rinne.

»Wo väl Flomen un Nierentalg Dörchläuchten nu woll all ansett't hebben mag, wenn hei so hakenrein makt würd«, säd de ein Kalandsbrauder, wat een Knakenhaueröllst was, »weiten mücht ick dat woll; för twei Lispund slah ick dat nich weg.«

»Wo dat man nich noch een hastig End mit em nimmt«, sett't dunn noch een anner von de Hoppenbräuders hentau.

»Hei meint dat woll von wegen de Muk, de Hochfürstliche Gnaden in sin dörchläuchtigen Bein sitten hett«, schnöw een ganz lütten Mann dor mang, un dat mücht jo woll een Snider wäsen; hei was so dünn, dörch een gatlich Knoplock hadd hei sacht dörch kunnt, hadd hei den Willen dortau hatt un sick een lütt bäten Mäuh dorbi nahmen. »De Muk de treckt nu all alle Quartal up söß Wochen bi em an, un wenn dei em œwer Nacht in de Mag rinne schütt, denn so stah ick för nicks, ick will œwersten leiwer nicks nich seggt hebben.«

»Wat ick denn mücht«, hadd de Discher seggt, »dat is, dat ick sin eiken Rustkist denn tau maken kreg.«

»Un ick mücht blot den Beslag tau den Likenwagen tau maken kriegen, de em denn nah de Domkirch rinne führt«, säd de Groffsmidt, »wenn dat een tinnern Sarg wäsen sall, wo hei inleggt ward, un de denn noch in een nœtbomen Sarg sall un de beiden sœlen denn in din eiken Rustkist rinne, Discher, as bi Dörchläuchten sinen Vadder Hochselig dat wäst is, denn breckt de oll fürstlich Likenwag, un dorüm möt een nigen bugt warden, dor bün ick gaut för, un wenn ick denn den Beslag krieg, denn sorg ick dor ok för, dat dor een Stieg Kronendaler för mi bi affallen.«

»Un denn möst du dor man för sorgen, Snider, dat du de siden Inkleedung em antaumäten kriggst, een Stieg Älen Sidentüg fallen dor denn ok sacht in din Bilad von af. Worans is dat, ne Höll hest du jo woll?«

»Nee, nee, nee!« quiekt dunn de lütt Snider wedder up, »ick heww nicks nich seggt un will nicks nich seggt hebben, ick lat mi nich ihre wat marken, as bet ick fragt ward. Ji nähmt jo Dörchläuchten dat Mat bi lebendigen Liw un ihre dat verlangt ward. Häudt juch man, dat hei juch nich dat Mat mit sinen Krückstock nimmt, wenn hei dat tau weiten kriggt, wo despektierlich ji sin Fell verhannelt. Gaut Kirschen äten is mit em nich, un spaßen lett hei ok nich mit sick. Wenn de Muk so recht scharp bi em antreckt, denn ward hei voßwild un haut driest tau, kann 'k juch seggen, denn brukt einer man halwwägs nah sin swullen Fäut tau kiken, will hei einen an sin langen Läpels weg hebben, denn stürt em de Fleig an de Wand, un denn is sin eigen Medikus nich vör em säker, up den hei doch süs sonne grote Stücken höllt von wegen dat Zipperlein un dat grot Naturalienkabinett, dat Dörchläuchten sin Steckenpird nu ierst recht worden is, nu de grot swart Urhingst em nich länger dragen kann, un wo de Leibmedikus ümmer Rat för schafft, dat dor wat Niges in kümmt. Dor sall nülich man noch een slohwitt Katteiker tau rinne kamen sin, heww ick mi man seggen laten, mit eenen duwwelten Swanz; dat hett ein von Möller Appeln sin Jungs in dat Vörholt gräpen, de hett dor acht Markstücken för krägen, un Dörchläuchten hett sick as een Kind dorœwer freut, dat hei so wollfeil tau dat Naturspill kamen is. Dat steiht nu utstoppt bi all de annern Naturalien, bi den Hamel mit de fif Bein, dat Kalf mit de twei Köpp un de Gaus mit de vier Flünken un den tweifarigen Rehbuck. De Medikus hett dat Katteiker sauber utstoppen müßt, un Dörchläuchten hett in sin Freud œwer dat Undiert den Medikus verspraken, een gaud Wuurt för em intauleggen. Ick heww dat man all von Dörchläuchten sinen Löper, de min Braudersœhn is; de will dat von den Kämmerling hürt hebben, un wo de dat her hett, dat lat ick ungeseggt. Mi wunnert dat man, dat de oll Klävenow noch so gnädig dorvon afkamen is.«

»Bi wecken een gaud Wuurt inleggen? Woans Klävenow? Woso gnädig afkamen? Meinst du den riken Klävenow'n up 'n Mark, Snider? Wat hett de oll Ratmann mit dat Katteiker mit den duwwelten Swanz tau daun?« röpen dunn de Kalandsbräuder tau gliker Tit brandniglich dörcheenanner.

Achim hadd man een halw Uhr hatt för den ollen dicken Hertog sin Rustkist un Likenwagen, sin witt Katteiker un sinen Hamel mit fif Bein. Wat süll hei ok? Hadd hei doch naug mit sick sülben tau daun. In sin Hart hadd hei de säute lütte Ratmannsdochter un up sin Tung den säuten Knisenack. Wat kunn em de witt Katteiker angahn! Hei wull all upstahn un nochmals eenen Marsch dörch de Stadt bet nah 'n Mark ruppe anstellen, wil dat hei all mit den tweiten Kraus dörch was un hei dat tau marken anfung, wat de slusuhrige Knisenack in em höger up un in den Kopp rinne wull. As de dünn lütt Snider œwersten sick wunnern ded, wat de oll Klävenow noch so gnädig dorvon afkamen was, dunn würd hei up eins mächtig hellhürig up sin beiden Uhren un hadd up 't Hoor mit instimmt un ok fragt: »Wecken Klävenow? Doch nich minen Swiegervadder an 'n Mark in dat Hus mit de sœben Hirschen? Doch nich de rik oll Ratmann, de hunnert un föftig Morgen Acker hett un den all de besten Hoppengorens buten vör de Stadt tauhüren daun?« Man Achim begrep sick un bestellt sick dorför leiwersten noch een drüdden Deckelkraus vull Knisenack.

Na, de oll lütt dünn Snider de hœgt sick jo nu bet in sinen ünnelsten Bostkasten rinne, dat de oll brallig Groffsmidt em ok mal eins an 't Wuurt let un dat hei ok mal wat wüßt, wat de annern Kalandsbräuder nich weiten deden. Hadd hei nich losquiekt, denn so quiekt hei nu ierst recht los, un so vertellt hei twei lang un twei breit, wat Dörchläuchten sin Medikus den Ogenblick wohrnahmen hadd, wo dat witt Katteiker mit den duwwelten Swanz hochfürstliche Gnaden in sonne rein minschliche Stimmung versett't, Dörchläuchten dorhen antaugahn, een gaudes Wuurt för den Medikus intauleggen bi den riken Kamerarius un Ratmann von wegen den sin einzigst lütt Dochter; dor hadd de wantschapen oll Medikus een Og up smäten, de was nu so wit rutewussen, hei hadd de Wissenschaft, un sei hadd dat Geld, bäter tausam passen kunn sick jo nicks nich in der Welt. Un dunn hadd Dörchläuchting em dat tauseggt hatt un noch den sülwstigen Dag sinen Kämmerling in oll Klävenow'n sin Hus schickt un den Andrag för em stellen laten. Hadd de Kämmerling œwer een schönes Order mit taurügg bröcht! Oll Klävenow was pickenblag œwer sin ganz Gesicht worden un hadd den Kämmerling anrort: Wat Dörchläuchten woll vermeinen ded, dor würd in desen ganzen Läben nicks ut, dit süll em gefallen, sonn herlopen Oltflicker un sin Dochter, sonn Klistiersprüttenmeister un sin Meriken! Ihr hei sonn Schröppkoppenöllsten un Blautaftapper taum Swiegersœhn annehm, let hei sick jo sülben teihn Mal up einen Dag ut de Ader un nehm teihn Pund Kropp-Pulver up einen Slag tau sick. Wat Dörchläuchten woll weiten ded, süll de Kämmerling em man kund daun, wat hunnertföftig Morgen Acker un een Sößschäpelssack vull Krondaler beseggen wull. Nee, so hadd hei, Klävenow, nich weddt. Mit sin Meriken wull hei höger up un höger rute, de süll ne Kron mit sœben Parlen mit Teikengoorn in ehr Hochtitslaken inteiken dörwen. Wull Dörchläuchten abslut den Friwarwer spälen, denn süll hei mal gefälligst mit sinen smucksten Junker, de dat ut frien Stücken ded un keinen hungrigen Anhang hadd, allergnädigst mal eins sülben sick bemäuhen, un wenn sin Meriken denn nich nee säd, denn let sick dor sacht von räden, künn dor sacht wat ut warden un wull hei, Klävenow, mal eins seihn, wat hei denn daun ded. Dörchläuchten wir so in Wut geraden œwer den Korf, den de Kämmerling em von den Ratman mit trügg brocht hadd, hei hadd sinen Medikus vertröst't un Stein un Bein sworen, Michel Klävenow kamm em woll eins wedder, denn süll hei œwerst ok wat von Dörchläuchten tau weiten kriegen. »Un nu mücht ick«, sett't de dünn lütt Snider noch hentau, »nich in Michel Klävenow'n sin Fell instäken, un wenn hei all sinen Acker up minen eigen Nam' un tau Stadtbauk hüt un desen Dag noch ümschriben laten wull. Vergäten kann Dörchläuchten em dat nich, un vergäten deit Dörchläuchten em dat nich.«

»Nee, dee nich, dor is Dörchläuchten väl tau einbömig un steinpöttig tau, nee, de in desen Läben nich«, röpen dunn all de annern Hoppenbräuder un kregen dat Stillswigen.

Achim was œwersten de Pust von den lütten Snider sin Verklorung œwer sinen taukünftigen Swiegervadder so knapp worden, dat hei sinen drüdden Kraus vull Knisenack up einen Tog in sick rinne gliden let, üm man blot wedder tau Luft tau kamen, un sick nah den vierten Kraus vull ümsach, so wenig wüßt hei, wat hei dorvon denken un dortau seggen süll, un dunn kek hei denn so deip in den vierten Kraus rinne, dat hei dat nich marken ded, wat de Kalandsbräuder all ein nah eenanner fuurt gungen un de Knisenack anfung, bi em sülben nahtaukamen, höger up bi em tau stigen un sick as swore Dak ünner de Kron von sinen eigen Kruskopp tau leggen. Hei fung an tau sinnen un tau sinnen; dat geföll em utnähmend, dat sin brav oll Swiegervadder den Klistiersprüttenmeister un Schröppkoppenöllsten so dägt hadd aflopen laten; œwer de Maten geföll em dat, ein Hinnernis weniger wat dat, dat süll wohr wäsen. All wat nich is, is nich, man warden kunn dat dorüm doch. Höger up! säd hei tau sick un ded wedder eenen Sluck. Wo was dat noch? Een Junker süll dat wäsen, den de oll rik Klävenow taum Swiegersœhn verlangen ded, een smucken Junker? Was hei nich all een Junker? Was hei nich Achim von Achterdentun? Junker Hakeltun? Hadd hei nich all ne Plemp an de Sit hatt un noch ne Fedder an 'n Kremphaut? Wo hadd de oll verkrœpelt Tatersch tau em man noch seggt hatt? »Du büst Melk un Blaut«, hadd sei seggt, »du hest so een Poor blanke Ogen in 'n Kopp, as wenn Isen up Füerstein sleiht; din Flaßhoor is krus as een Jahrlingsfleet, din Tähnen sünd slohwitt as Lilgenkunfalgen, un din Knaken sünd schier as Tageschenholt. Fählen kann di dat nich, heww di man sülwst een lütt bäten dornah! Inslahn möt di dat tauletzt doch.« Man wo süll hei sick nu man recht hebben? In ehren Deinst stunn hei nu, dat säd em sin Hart, un tru deinen wull hei ehr ok, bet sei de Ogen tauded. Herr du meines Läbens, wo quitschenrot was sei nich worden, as hei den Kremphaut so deip vör ehr afnahmen hadd, wo smuck hadd ehr dat dunn nich laten, sei brukt dat jo man blot tau seggen, wat hei för ehr daun süll. In ehren Jumferndeinst stunn hei jo nu, un wenn sei von em verlangen ded, dat hei för ehr dörch Für un Water gahn süll, denn so ded hei dat! Verlaten kunn sei sick dorup. Sei brukt dat jo man blot tau seggen. Kunn hei sick nich bi ehr mellen? Kunn hei ehr nich dornah fragen? Worüm kunn hei dat nich, un worüm süll hei dat nich daun? 'n lütt bäten hebben süll hei sick jo dornah, hadd de Tatersch seggt. Unrecht was dat jo nich, wenn hei hengung un sei dornah mal frog. De Klümp mit Stœkerforken ut den Ratmann Klävenow'n sin Schötteln rute langen wull hei jo nich. Tauhüren kunn hei jo woll mal, wat de säute lütte Diern denn woll seggen ded. An Kœnen is 't gelegen, un kœnen kunn hei dat.

So stunn Achim denn driest up un gung ut den Kaland rute, betahlt hadd hei jo för den Knisenack, un rute krägen hadd hei ok noch wedder wat. Man de Knisenack was ok upstahn, de kamm em nah un gung mit em. Dat di de Swed, de Dän un de Polack! Dreiht sick dat dunn œwersten in minen leiwen Achim sinen Kopp rümme, as hei buten up de Strat stunn in de helligte Middagssünn.

Hei müßt man flink nah de Wand gripen, süs wir hei ling un lang up de Strat henslahn. Herr du meines Läbens, de oll kakelbunt Gäbel von den Kaland de kreg jo woll dat Torkeln un wull baben œwer sinen Kopp tausamscheiten. Faststahn lihrt hadd Achim œwersten mang de lübschen Einspänners, un as hei man ierst fast an de Wand stahn ded, dunn so gung dat ok driest un vörfäutsch mit em vörwartsch de Mœhlenstrat ruppe, wo snaksch ok de ollen Hüser linksch un rechtsch an de Strat vör sin sichtlichen Ogen an tau danzen fungen. Hei kamm ok, ahn fehl tau gahn, richtig nah den Mark ruppe un gung grad up dat sture Hus mit de sœben Hirschen tau un dat ok fuurtst in dat Hus sülben rinne.

Dor müßt jo nu grad min leiw Ratmann mit sin Fru un sinen leiwen lütten Flaßkopp von Dochter achter den Disch œwer de Swinsbrad mit Appeln un Plummen sitten, un de gestrenge Herr Kamerarivus hadd sick grad den sülwern Bäker mit spanschen Win inschenkt, üm den fetten Happen, den hei up de Kusen hadd, dat Geleit nah unnen tau gäben. Wunnerten de sick œwer nich slicht, as de Husdör mit eenschen so forsch upräten würd. As dunn œwersten ok de Dör ahn Ümstänn upgung un min leiw Achim dor ling un lang in stunn, den Kremphaut mit de Fedder scheif up 'n Kopp, un ierst em un dunn sin Fru un tauletz ok sin Dochter so leiwlich un indringlich ankek, as hei dat mit Hülp von den Knisenack man jichtens tau Wäg' bringen kunn, dunn sach de Fru Senaterin den gestrengen Herrn Signater so verbaast an as de Kauh dat nige Dur, dunn würd sin säute lütte Flaßkopp von Dochter wedder so rot as ne Hagbutt, de rip warden will, dunn föll Michel Klävenow'n de Fork ut de ein, dat Metz ut de anner Hand un nahst beid Arm von 'n Liw, dunn würd hei œwer brandrot von Iwer, föll in sinen Armstauhl trügg un schreg: »Nee, hier bidd ick mi eenen Aflegger von ut! Dit is jo een utverschamtes Stück! Wen is Hei, un wat will Hei? Wenn Hei snurren will, denn hürt sick dat, dat Hei achter in de Hollstrat an minen Durweg kloppt un mi nich mit de Dör in min Hus föllt. Fat Hei sick nu kort! Wen is Hei, un wat will Hei?«

De Knisenack was jo nu bi Achim so hoch upstägen, dat hei dorvon ganz un gor verget, wat hei Jumfer Meriken Klävenow'n, in de ehren Deinst hei jo nu stunn, eigentlich seggen un fragen wull.

Man den sülwstigen lieblichen Blick smet hei noch ümmer nah den saubern lütten Flaßkopp hen, up so väl besunn hei sick doch noch, dat hei wat seggen wull un wat seggen mußt, un dor hei sick up nicks Bäteres tau Anfang besinnen kunn, so läd hei de rechte Hand up de linke Bost un säd: »All wat nich is, Herr Signater, is nich, man warden kann dat dorüm doch! Höger up!«

Na, de Herr Kamerarivus un Ratmann Klävenow was jo nu, as all rik Lüd un alle Ratsverwandten dat sünd, wenn einer sei an 'n Wagen führt, de nicks is un nicks hett un doch wat von sei will, gefährlichen kettelhoorig, vörut, wenn hei œwer Disch un achter den spanschen Win satt. Hei sprüng jo nu up, fohrt up Achim los un schreg wedder up: »Wat! Hei will mi jo woll in minen eigen Hus taum Buern hebben! Ick will Em bi höger uppen! Ick will em dat mal glik wisen, wo Meister Winkelmat dat Lock laten hett!« Un dormit kreg hei minen leiwen Achim, de sick jo unmœglich gegen sinen Swiegervadder tau Wehr setten un vör sin eigen Swiegermudder un Brut mit em afprügeln kunn, bi 'n Kragen fat't, un dat fohrt hei mit em ut de Husdör rute, un as Achim dor richtig anlangt was, dunn müßt jo nu ein von de Drägers dwars œwer den Mark rœwer gahn kamen, un den röp de Ratmann in sin Wut tau: »Bring Hei mi mal fuurtstens den frömden Landstriker von Landsknecht hier ut dat Gleviner Dur rute, Piehl! Hürt Hei, un œwer de Zingel weg nah de Landstrat hen, un dor lat Hei em lopen! Un wenn Hei sick denn je wedder dat ünnersteiht un binnen uns Zingel sick bedrapen lett, denn so willn wi Em eens höger up setten, dor baben in den Rathusentorm, un Em eenen Denkzettel von den Slüter mang de Schullern schriben laten, worœwer Hei sick den Puckel vier Wochen lang kratzen sall. Wonah sick tau richten, von wegen Rechtens!«

»Sihr woll, Herr Signater!« säd dunn de Dräger, kreg minen leiwen Achim, in den sinen Kopp sick nu de Knisenack un dat recht een bäten unzoorte Verfohren von sinen braven Swiegervadder dat Wräuschen kregen un hei ganz lädweik in de Knei dorvon würd, up den Herrn Ratmann sin Order bi de Flünken fat't, leddt em gradwegs dörch de Glevinerstrat un dat Gleviner Dur mang de Schünen dörch œwer de Zingel rœwer un let em dor up de apenbore Landstrat lopen, ahn ein Wuurt wider tau seggen. Man as hei em richtig œwer de Zingel rœwer hadd un Achim nu wedder sülwstännig œwer sick verfügen kunn, dunn drauht Dräger Piehl em noch mit sinen sworen Handstock nah un röp achter em her, as wenn hei den gestrengen Herrn Ratmann sin Mundstück was: »Dor nähm Hei sick een Exempel von Bispill an, Hei Landstriker Hei, dat negste Mal ward Hei nich wedder so sauber anfat't, dor ward ick un de Herr Signater un Kamerarivus Klävenow all för sorgen, un denn ward Em dat Feewer ein för allemal afschräwen, dor verstahn wi hier in Güstrow keinen Spaß nich in!«

So, dor stunn jo nu min leiw Achim, nich väl bäter as de Lübschen em bedeint hadden. An Kœnen wir 't nu mächtig gelägen. All wat nich was, was nu ierst recht nich. Anstellsch naug hadd hei sick wiest, man inslahn hadd em dat man slicht, gefallen kunn em dat nich, taumal in Utsicht up de nige Verwandtschaft, wo de gestrenge Herr Ratmann höchst eigenhännig mit em ümsprungen was un achterher dörch Slüter Piehl hadd bedeinen tau laten för gaut funnen hatt. Dat einzigste, wat em noch gefallen kunnt hadd, dat was, dat de säute lütte Flaßkopp up eens so slohwitt worden was as ne Appelbläut, de affallen will; dat hadd hei man noch in de Geswinnigkeit seihn, as ehr brav oll Vadder in sin unœwerleggte Hast sick so wit verget, sick an sinen taukünftigen Swiegersœhn persönlich tau vergripen. Sei hadd dat nich fardig krägen, nee, sei nich! Ehr hadd dat dunn up eens so laten, as hadd sei noch ein gaudes Wuurt för em inleggen kunnt, hadd sei sick man blot nich in den Ogenblick so grausam verfihrt hatt. Hei hadd sick sülben nicks vörtausmiten, man blot dat ein, dat hei von wegen den verdammten Knisenack dat rechte Wuurt un somit ok de rechte Städ nich hadd finnen kunnt. Hadd hei dat man all so vörbröcht, as hei dat sick noch in den ollen Kaland so schön trecht leggt hadd, wen weit, wo dat denn noch all kamen wir.

Oewersten wat nu? Trügg gahn nah Dörp Pustekow? Dor kunn nu œwerall kein Räd nich mihr von wäsen. Süll hei sick dor nochmal hell wat utlachen laten? Süll hei dat nochmal hüren möten, dat de Dörpjungs achter em her röpen: »Junker Hakeltun is wedder dor!«? Den ollen Schulten Meß upslahn helpen? Ih, dat süll em blot man noch fählen! Hei stunn nu einmal in den Jumferndeinst, un dor blew hei nu ok einmal in, dat mucht nu kamen, as dat kamm. 'n heilen Hümpel anners müßt dat noch kamen, wenn hei von den säuten lütten Flaßkopp wedder aflaten un ehren Deinst verlopen süll. Morgen is ok noch een Dag. All wat nich is, is nich, man worüm süll dat doch tauletzt nich noch warden kœnen? Höger up!

So sünn min leiw Achim bi sick, un so sünn hei sick bet an den Barg in de Röwerdannen ranne un ruppe, un as hei dor baben ankamen was, dunn müßt hei sick jo nu up dat Mos von de eine hoge Dann dor dalleggen, so swor was em de Kopp worden von dat väle Sinnen un von den verdammten ollen Knisenack, de em up Schritt un Tritt nahgahn was un noch ümmer nich von em laten wull. Un dunn wohrt dat jo ok nu nich so lang', so lagg min leiw Achim ünner de sülwstig oll Dann up dat weike Mos un slöp so fast un so säut, as einer man slapen kann, de sin Hart vull Leiw, sinen Kopp vull Knisenack un een Gewissen hett, dat so rendlich is, dat sin Herrgott dat nich in de Bük tau kriegen brukt, un drömt so leiwlich von den Jumferndeinst un sin Schülligkeit, de hei in den Deinst daun wull, un sin eigen Hochtit mit den säuten lütten Flaßkopp un wo vergnäugt hei mit ehr in dat sture Hus mit de sœben Hirschen grad an den Mark gradœwer dat Güstrowsche Rathus nahst wahnen ded un noch Kinner un Kindskinner üm sick sach, dat de leiwen Engels in den Häwen baben em sick dorœwer freuen kunnen. <

John Brinckman

Höger up

Inhalt

John Brinckman

Höger up