Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

John Brinckman

Höger up

So slöp Achim dor de heile Nacht dörch, un as hei dorup sin Ogen wedder upmaken ded, dunn was dat wedder helligten Dag, un dunn schint de leiwe Sünn wedder rœwer von achter den Primer her, up de oll dick Dörchläuchten sin hoges Sloß mit de välen Torms un kakelbunten Schotsteins dor vör em un den blitzblanken Inselsee, de dor hart ünner em tau sin Fäuten lagg un wo dunn noch eins Dörchläuchten vör sin eigen Ogen mit all sin staatschen Junkers un Frölens de grot Schittereiherjagd tau Pird afhollen hadd, de Achim nahsten kein Rauh mihr let un em von Pustekow fuurt drew in dat Lübsche rinne, wil dat hei sick höger up deinen wull, taum Junker womœglich, wenn hei doch einmal deinen müßt. Un as hei dunn vullstännig upwakt was un sick de Ogen richtig uträwen hadd, dunn markt hei dat glik, wat de verdammte olle Knisenack sick nu ünner de Kron von sinen Kruskopp vertrocken hadd un weg was, un dunn was dor Ruum naug in sinen Kopp, dat hei dor all dat nah de Reig dörchgahn laten kunn, wat em gistern hadd taustöten müßt – ierst mit de verkrœpelt oll Tatersch un nahst mit den säuten lütten Flaßkopp up den Mark un dorup in den ollen Kaland an de Mœhlenstrat un tauletzt mit den gestrengen Herrn Kamerarivus Klävenow'n sülben. In den Jumferndeinst stunn hei, dat stunn einmal so fast as de grot Dannenbom, unner den hei upricht't satt. Friwillig hadd hei sick in den Deinst herinne begäwen, afwisen let sick dat nu nich mihr, sin Pflicht un Schülligkeit daun müßt hei dorin nah sin best Gewissen un Vermœgen, uppassen up den Deinst müßt hei nu ok. Wo hadd de oll Tatersch doch man noch seggt hatt: »Verdreiten laten«, hadd sei noch tau Achim seggt, »möst du di dat nich. Wenn einer Glück hebben sall in de Welt, denn so möt tauletzt doch noch Land un Water sülben dortau tausam kamen, üm em tau deinen tau sin Heil, so unnod as sei dat ok daun, so dull as sei sick ok sparren mœgen un so sur as sei dat ok ankamen mag.«

Un dorbi kek Achim wedder nah dat hoge Sloß rœwer un nah den Parrtorm un nah den Rathustorm, wo sin brav oll Swiegervadder em noch in inspunnen laten un von Slüter Piehl eenen Denkzettel mang de Schullern schriwen laten wull, dat Achim sick vierteihn Dag' achterher den Puckel dorœwer kratzen süll, let hei sick dat infallen un je wedder in de Stadt sülben bedrapen, un nahsten kek hei de kakelbunten Gäbels von den ollen Kaland an, wo hei sick gistern so häßlich in beknisenackt hadd, un dorup kleit hei sick recht bedenklich achter de Uhren un slog de beiden Ogen vör sick dal up den Inselsee, de dor dicht ünner den Barg tau sin Fäuten lagg un de oll Mœhl un dat oll Mœhlenrad bi de Glevinerborg dor vör em langsam rundüm drew, un dor sach hei up eens hart an dat Water von den See eenen Fixköter stahn, de höll sin Snut deip in dat Water un söp dor jo woll. Dor mucht jo woll 'ne Viertelstunn œwer hengahn. Achim sin Gedanken wiren mitdes œwer den Hund un den See weg wedder stadtin gahn un nah dat Hus mit de sœben Hirschen hen. An Kœnen is 't gelägen, dacht hei grad bi sick. Man worans kann ick man recht kœnen, wenn ick doch nich kœnen kann? Un as dunn sin Og wedder dor vör em up den See föll, richtig, dor stunn de oll Hund noch un söp un söp un dreigt dorbi sinen Start mit den langhoorten Swanz, as bet em ne Wisp dor achter.

»Hett de oll Köter œwer eenen Döst«, säd dunn Achim tau sick, »dat sall wohr wäsen; de kann dor jo woll nich naug von kriegen, as ick sülben gistern von den Knisenack.« As Achim dunn œwer scharper henkek, dunn sach hei dat woll, dat dat kein Köter nich wäsen kunn; dat was nicks anners in de Welt as een Voß, un de söp dor ok nich, de hadd dor jo woll wat mit sin scharpen Tähnen fat't, wat hei ut dat Water rute un an 't Land ranne trecken wull. Up dat Kräwtfangen kunn de Voß dor unmœglich utwäsen, denn hadd de Voß jo sin Fahn in den See rinne stäken mußt, so dumm was hei nich. Dunn würd jo nu min leiw Achim niglich, wat dat mit den Voß recht up sick hebben kunn, un so steg hei denn den Barg dal, üm sick de Sak mit sin eigen Ogen dor eens up antaukiken. Min leiw Voß knep jo ok nu nich de Fahn mang de Bein un ret ut un in dat Schelf von den See rinne, as Achim ranne kamm. Na dunn sach jo nu Achim dat up de Städ, wat dat een richtigen Voß was, de dor stunn, un de hadd sick jo woll Fisch taum Frühstück ut den See halen wullt, was œwersten an den unrechten Mann kamen, hei hadd sick tau väl vermäten hatt. De oll Häkt, den hei dor beluren wullt hadd, de hadd den Spaß nich recht verstahn un hadd sick in minen leiwen Voß sin Snut so fastbäten, dat sei beid nich mihr vonein kunnen. Wat de Voß was, de wull jo nu den Häkt an dat Land trecken, man hei kunn un kunn nich, un wat de Häkt was, de hadd jo nu ok giern den Voß in dat Water rinne treckt, man de kunn ok nich sinen Willen kriegen, so deip hadd de Voß sin vier Poten as Sträwen in den Sand grawt.

Dunn, as min leiw Achim dit nu sach, dunn schot em dit mit eins wedder dörch sinen Kruskopp, wat de oll Tatersch seggt hadd, wat dennoch tauletzt geschach, wenn einer man Glück hebben süll. Land un Water sülben wiren dor nu vör sin sichtlichen Ogen tausam kamen un hüllen aneenanner fast. Un dunn gung dat nu jo dörch Achim sinen Kopp, Slag up Slag, wat de lütt Snider all vertellt hadd in den Kaland an de Mœhlenstrat von Dörchläuchten sin Steckenpird, von all de Naturspillen, von den Medikus, den Hamel mit de fif Bein, dat Kalf mit de twei Köpp, de Gaus mit de vier Flünken, den tweifarigen Rehbuck un dat slohwitte Katteiker mit den duwwelten Swanz. Een wundersames Naturspill was de Häkt un de Voß dor vör em ok. Hadd de dick oll Hertog för dat Wunnerdiert von Katteiker Möller Appeln sinen Jungen acht Markstücken gäben, wen wüßt, wat hei denn ded, wenn Achim em fuurtstens den Häkt un den Voß dor henbringen ded, denn mücht hei jo woll dordörch bi Dörchläuchten tau Gnaden kamen, un denn kunn väles noch kamen, wat nu noch nich was. Land un Water wiren nu einmal tausam kamen, un deinen süllen sei em.

Un so säd Achim ok kein Wuurt wider, kek sick den Häkt un den Voß noch eens scharp dorup an, läwen deden sei noch all beid, un de oll Häkt hadd so fast un so scharp tausnappt, dat let jo woll in 'n Läwen nich wedder los, un utstoppen kunn de oll Medikus dat hinnerher, un gung eben so stillswigens nah den Möller dal bi de Glevinerborg, un dor hannelt hei sick, ahn sick wat marken tau laten, eenen ollen Dreischäpelssack in, un dat dormit nah de sülwstige Städ hen, wo Land un Water sick ineenanner verbäten hadden un aneenanner fasthollen deden, wad't mit sin lübschen Krempstäwel munter in den See rinne, ströpt den Sack von achter tau œwer den Häkt, schöw minen leiwen Voß, de so falsch un veninsch utsach as een Vagelbund, den de Prachervagt dat Mul verbütt, vörsichtig nah in den Sack, swenkt sick dorup den Sack sülwst up den Puckel un söckt dor ok fuurtst driest mit af nah dat Sloß mit de välen Torms un de kakelbunten Schotsteins, wo de oll Dörchläuchten, de nu den dicken Buk all in duwwelte heiden Handdäuker drägen müßt un nich mihr up den swarten Urhingst nah de Sœgenhatz un up de Schittereiherjagd jagen kunn un bi den sin brav oll Swiegervadder von wegen den Leibmedikus eenen Schinken in 'n Solt liggen hadd, as Achim dat gistern man noch in den Kaland tau weiten krägen hadd, dunn noch in wahnen ded mit allergnädigst Dörchläuchten Mudder un ehr sœben Prinzen un sœben Prinzessens. Kennen würd he Achimen woll noch recht gaut, hei hadd jo all tweimal in sinen Läwen Esel tau Achim seggt hatt, un soans hadd jo nu ok Achim gaut Glück, dat hei up Slüter Piehlen nich dröp un dat de Durschriwer grad eens afsit gahn wäsen mußt, as hei nah dat Glevinerdur mit sinen Sack up 'n Puckel grad rinne kamm un nah de Sloßfriheit un Dörchläuchten sin Sloß sülben ruppe gung.

Hei kamm ok glücklich noch œwer de Sloßbrügg rœwer. Man vör dat grot Sloßdur dor mußten jo nu twei gefährliche Hatschierers stahn mit scharpe Helbardens, un de wullen em abslut nich dörch un nah den Sloßhof sülben ruppe laten. De Hatschierers hadden abslut un abslut weiten wullt, wat dat was, wat hei dor in sinen Sack up 'n Puckel hadd un wo hei dor mit hentau wull. Achim hadd dunn dor hengegen seggt, wat hei mit sinen Sack nah Dörchläuchten sülben wull, un wat hei dor in hadd un brocht, dat güng nümms nich wider wat an as Dörchläuchten sülben, wull de anners so gnädig wäsen un sick dat dor eens up ankiken. »Wenn du uns dat nich seihn laten wist, denn so laten wi di ok nich in den Sloßhof rin«, hadd de ein Hatschierer seggt. »Dat ward ok Wunner grot wat wäsen«, hadd de anner Hatschierer meint.

»Je, Wunner wat is dat«, hadd dunn Achim seggt, »un wenn ji mi nich up de Städ rinne lat't, denn dreih ick swaps wedder üm mit minen Sack, un wenn Dörchläuchten dat denn achterher tau weiten kriggt, denn möten jug beiden Köpp sick nich dorœwer wunnern, wenn jug beiden Puckels denn unverwohrens ehr blages Wunner dorvon wegkriegen süllen. Dat slohwitt Katteiker mit den duwwelten Swanz, för dat Möller Appeln sin Jung acht Markstücken krägen hett, is nicks nich gegen dat grot Wunnerstück, dat ick hier in minen Sack heww.«

Dunn so tüschelten de twei Hatschierers ierst ein mit eenanner, un dunn säd de ein von sei tau Achim: »Wenn du uns half afgäben wist, glik väl, wat dat is un woväl dat wäsen mag, denn so kannst du för unsertwegen nah den Sloßhoff ruppe gahn.«

»Ja, verspräken möst du uns dat, un wenn du dat achterher nich hollen deist, denn so drapen wi uns sacht up een anner Flach, un dat di dat denn an Kopp un Kragen geiht, dor kannst du Opperment up nähmen.«

Na, dunn hülp dat jo nu nich anners, wenn Achim nah den Sloßhoff mit sinen Sack ruppe wull, denn müßt hei de beiden Hatschierers dat woll verspräken. Nahst leten de Hatschierers sick noch den Handslag von Achim dorup gäben, un dunn leten sei em ok dörch de lütt Puurt von dat Sloßdur nah den Hoff ruppe, un de ein von de Hatschierers röp em noch nah: »Mell di man jo bi den einen Kämmerling mit de voßroden Hoor, de hett den Deinst bi Dörchläuchten; süs warst du doch nich vörlaten un kriggst nicks.«

Na, Achim ded dit jo nu ok. Hei dröp dor up den Hoff den einen von Dörchläuchten sin Füerbäuters, de säd dat einen von de Heiducken ünnen bi de grot Trepp, un de hadd dat wedder einen von Dörchläuchten sin Lavkaiens seggt, de dor rümme mulapten, kort un gaut, dat wohrt nich so lang', dunn kamm dor jo nu ok de Lavkai wedder trügg un halt minen leiwen Achim mitsamst sinen Sack ruppe un nah den einen Saal rinne, un dor müßt jo nu ok richtig de Kämmerling mit den Voßkopp in 'n groten Armstauhl sitten un warm Eierbier tau sin Frühstück drinken.

Snauzt un rort de Kämmerling œwer minen leiwen Achim an, as hei mit sinen Sack up 'n Puckel achter den Lavkaien rinne tau stigen kamm, vull so dull, as Achim sin oll brav Swiegervadder, de Ratmann, dat achter sinen sülwern Bäker un de möre Swinsbrad gistern Middag gegen em fardig krägen hadd. Achim de hadd jo nu œwersten keinen Knisenack mihr unner de Kron von sinen Kruskopp, un den Ratmann sin säute lütte Flaßkopp satt dor jo ok nich in den Saal, so dat hei sin Räd dorœwer hadd vergäten kunnt, un so vermellt hei denn an den Kämmerling mit den Voßkopp, wat hei Dörchläuchten wat bringen ded, un dat was een Wunnerspill, dat was noch nie nich dor wäst, so lang' de Welt stunn, un dat kamm ok sacht nich wedder vör, so lang' de Welt stahn würd.

Dunn wull jo nu ok de Kämmerling mit den Voßkopp weiten, wat dat was, man Achim wir nich sonn Narr, dat hei em dat säd, hei säd man blot, wenn hei den Sack apen maken ded, denn müßt de Kämmerling dat up sin eigen Kopp nähmen, wo dat intwei gung un wenn Dörchläuchten em dat achterher bitterlich verœweln würd.

Dunn würd jo nu de Kämmerling mit den Voßkopp up eens grad so hell un nürig utseihn as de beiden Hatschierers buten vör dat grote Sloßdur. Dunn schickt hei den Lavkaien wedder ut den Saal rute, un as dei ut de Dör rute was, säd hei tau Achim, so dat kein Minsch wider dat hüren kunn: »Besorgen will ick dat woll, dat du bi Dörchläuchten vörlaten warst mit dinen Sack un dat Wunnerstück dorin, man för nicks is nicks, un kein Hauhn kratzt ümsüs. Half afgäben möst du mi, wat Dörchläuchten di dorför giwwt.«

»Half weggäwen is dat all«, säd dunn Achim, »un wenn ick dat anner Halw weggäwen dau, denn bliwwt nicks nich för mi sülben nah, un denn bün ick jo dat Hauhn wäst, wat vergäws kratzt hett.«

»Na, denn helpt dat nich«, säd dunn de Kämmerling wedder, »denn möt ick mi dorin finnen un ditmal een œwriges daun un mit dat Halw von dat Halw vörleif nähmen. Einmal is ümmer dat ierst, un klagen kannst du denn nich, un denn kriggst du eben so väl as ick.«

Tau Wuurt kamen let de Kämmerling Achim dunn ok nich wider, stünn fuurtst ut sinen Armstauhl up un säd dunn tau Achim: »Nu willen wi man fuurtst nah Dörchläuchten sinen Medikus gahn un den fragen, wat Dörchläuchten dor ok nah upkratzt is un œwer din Wunnerspill œwerall sin darft un mag. Ahn den Medikus geiht dat nich, möst du weiten, de hett Dörchläuchten nu heil un ganz an 'n Band von wegen dat Zipperlein, dat ditmal nich aftrecken un nu all sörre söß Wochen em ümmer in de Mag scheiten will; all den Medikus sin Quäkentee helpt dor nich mihr tau.«

De Kämmerling gung jo nu mit Achim de ein grot Galerie lanke nah den annern Flœgel von dat Sloß rinne, un dor kemen sei jo nu ok richtig bi den Leibmedikus rinne, bi den Klistiersprüttenmeister un Schröppkoppenöllsten, de abslut ok Michel Klävenow'n sin Swiegersœhn hadd warden wullt, man so eklig afbluckt wir. De Medikus was jo nu ok ein von de rachgierigen, de nie nich naug kriegen kœnen un meinen, dat de leiw Herrgott un de gesamte Welt man blot üm ehrentwägt dort sünd, un de so binnenklauk sünd, de kœnen de Flöh hausten hüren.

Dörchläuchten sin Muk un Zipperlein was jo nu all johrenlang de Acker wäst, wo hei sin Aust von inführen ded, ahn Pacht tau betahlen. Bet Dato hadd hei Dörchläuchten noch ümmer in de fleigende Angst tau hollen verstahn, dat dat Zipperlein em in de Mag scheiten kunn un dat denn Matthäi am letzten mit em was. Hadd hei man Dörchläuchten den Brotkorf een bäten höger hängt un em den välen Knisenack zabends verbaden hatt, denn so mücht Dörchläuchten sacht von sülben in Johr un Dag een halw Dutz Stein lichter worden sin un hadd kein Handdäukers tau sinen dicken Buk brukt hatt. Man hei let Dörchläuchten middags in de Mörbraden un zabends in den Knisenack wüten un walten, as hei Lust hadd, wenn Dörchläuchten morgens man up de nüchterne Mag un denn noch taum Frühstück de Quäkensupp drunk, de hei em sülben trechtkaken ded, wil dat kein anner verstunn as hei sülben, so säd hei taum wenigsten. Un wil Hochfürstliche Gnaden nu noch ümmer nah de Quäkensupp dat Zipperlein nah söß Wochen richtig wedder utsweit't hadd un de Doktor em in de beseggten Mörbradens un den beseggten Knisenack nie nich dat Wedderpart höll un em, as hei tauletzt noch ümmer dicker würd un sick in de Putsches dragen laten müßt, wenn hei ut dat Sloß rute wull, up de Naturalien tau sin Verlustierung brocht hadd, so stunn hei bi Dörchläuchten mächtig in Gunst un in Gnaden un kunn bi em dörchsetten, wat hei wull, un hadd sick all mennigen anseihnlichen Markschilling bi Dörchläuchten sülben makt – un bi annere Lüd, de an Dörchläuchten ranne wullen –, man dat Hochfürstliche Gnaden sülben dat för em bi den ollen riken Klävenow'n von wegen den sin säut lütt Dochter un de hunnertunföftig Morgen Acker un den Sößschäpelssack vull Kronendalers nich fardig kriegen kunnt hadd. Man nu hadd jo Dörchläuchten wedder dat Zipperlein, un dat ret em so in de Bein, dat hei nachts as een Oß bölken un dags as een jungen Hund günsen müßt. De oll Quäkensupp wull ditmal abslut nich bi em anslahn, so heit as hei sei ok tau sick namm un so väl duwwelt Ratschonen de Medikus em dor ok von inpumpt hadd, in 'n Sweit kamm hei nich un kunn hei nich kamen, de Mörbrad wull middags nich mihr runne un de Knisenack zabends nich. De Hamel mit de fif Bein, dat Katteiker mit den duwwelten Swanz tröcken nich mihr bi em, dat gesamte Naturalienkabinett wull em tauwedder warden. Hei kamm dags nich mihr von den eiken Rullstauhl runne, un wenn hei nachts mal dortau kamm, een Og tautaudaun, denn was dat doch kein Slap nich, denn was dat man sonn Drusen un Vör-sick-hen-Drusseln, un denn müßt hei ümmer so swor un trurig drömen von sinen schönen swarten Urhingst, de sick unnen in sinen Marstall nu dat Spatt anstahn müßt, von sin hunnert schönen Fahlens in sin Wilden-Stauteri tau Dörp Pustekow, von de Sœgenhatz un de Schittereiherjagd üm den schönen Inselsee un den Sumpsee, wo hei jo nich mihre henkunn. Lagg hei œwersten in sinen Rullstauhl un kek den Barg von sinen dicken Buk an, denn günst hei man so still vör sick hen, wenn hei de Mœglichkeit bedenken ded, dat em nu dat verdammtige olle Zipperlein jedwer negste Stunn in de Mag scheiten kunn un dat em denn kein Minsch nich helpen kunn, kein Doktor nich un kein Aptheiker nich, un dat dat denn rein ut was mit all sin Herrlichkeit un dat schöne Regiment, dat hei von Gottes Gnaden nu all œwer Land Mäkelnborg so lang' in Freud un Fräden mit all sin Nahwers, de Hochfürstlichen Liebdens von Holstein, Pommern un de Mark, von sin eigen mäkelborgschen Herrn Vettern un sin eigen anarwten un anstammten Unnerdanen, Junker, Börger, Buer, gor nicks tau seggen, führt hadd un noch gor un gor tau giern ne lütt Stot lang länger führen ded; so olt was hei jo noch nich, wegen sin Johren hadd hei dat noch riklich twintig Sommers un twintig Winters dörchsetten kunnt, dat Hart was noch ümmer gesund un de Kopp noch ümmer so hell. Hei hadd all heimlich bi sick den Altor in de Domkirch vier witte Waßkerten för den iersten Sweitdruppen anlawt, de sick bi em wisen würd, glik väl up weckehr Städ an sinen Hochfürstlichen Leichnam, hei hadd sinen Medikus Himmel un Ierd verspraken, wenn hei em dit ein Mal man wedder dorvon afhülp. Hei hadd all vier Sünndag achter eenanner von de Kanzel för sick runner bäden laten un jedwermal einen güllen Rosenobel för sick denn in dat Armenbecken smiten laten, man utsweiten wull sick dat oll Zipperlein ditmal abslut nich, Sweit was dor nich, un Sweit wull dor nich kamen, un nu was hei all so wit, dat em de oll Quäkensupp so wedderstunn, hei müßt sick ümmer wörgen, so drad as de Medikus mit sinen Quäkenpott antreckt kamm. Nu kreg kein Minsch mihr ein gaud Wuurt von em, nich Dörchläuchten Mudder noch sin sœben Prinzen un Prinzessens, nich sin Kanzler noch sin Kämmerling mit den Voßkopp, nich Heiduck noch Lavkai.

Nu müßt allens up de Tehn gahn, wat üm Dörchläuchten un bi em was, un lut üm em rümme spräken dürft keine Seel nich, denn schacht't hei sei dörch mit sinen Handstock ahn Gnad un Erbarmen, mit sin eigen Hand von sinen Rullstauhl ut, so gnatzig, wrœglich un gnäglich was hei nu worden.

Gistern noch hadd hei dat mit sonne Unrauh krägen un narens nich Rast un Rauh hatt. Sin beiden Heiducken hadden em rümmeführen müßt in den Rullstauhl, von den roden Saal in den blagen Saal, un von den witten in den güllen Saal un von den Ecksaal in dat Naturalienkabinett un denn wedder trügg; de beiden Heiducken kunnen dorvon nahseggen, de wiren dorbi in Sweit kamen, de hadden man orig so dräben, un dunn hadd Dörchläuchten sei mit sinen Handstock mächtig dörchjackst hatt in sinen gnädigsten Arger dorœwer, dat sei sweiten kunnen as Meihers in de Roggenaust un Stœkers in dat Arwtenfack un hei dat nich kunn, so giern as hei dat dan hadd un so väl Mäuh hei sick ok dortau gaww. Dörchläuchten Mudder hadd den heilen Dag dat Näsendauk nich von ehr Ogen weg hatt, un de sœben Prinzen un sœben Prinzessens hadd Dörchläuchten mitsamst ehr Ludimagisters baben in den einen Ecktorm inspunnen laten, Dörchläuchten hadd meint, wat sei noch lachen kunnt hadden, as sei gistern de grot Trepp dalstägen wiren, üm sick ünnen in den Sloßgoren tau verlustieren. Un gistern Abend noch was dat taum iersten Mal vörkamen, dunn hadd hei ok sinen eigen Leibmedikus nich schont, dunn was de Pin in de beiden groten Tehn up eens so scharp worden, dat Dörchläuchten vuller Wut utraupen hadd, hei kunn em stahlen warden, hei was wider nicks as een ollen Quacksalber un Vergäwer; wenn nu nich morgen in 'n Dag' Sweit nah de Quäkensupp kem, denn süll Gott em strafen, wenn Dörchläuchten je wedder einen Druppen von de verfluchte Jüch œwer sin Lippen namm, denn kunn de Leibmedikus för Dörchläuchten sintwegen tau den Schinner odder leiwersten glik tau den Deuwel gahn un den sin Grotmoder ehr öbbelst Feldscherer warden, hollen würd hei em nich, un de Ratmann Michel Klävenow hadd ganz recht, verdenken kunn Dörchläuchten dat denn den ollen riken Ratmann nich – so pflichtvergäten de Ratmann sick ok gegen Dörchläuchten sülben benahmen un bedragen hadd dörch dat Order, dat hei sick unnerstahn hadd, Dörchläuchten tautauschicken up sin Vorsprak för den Medikus –, wenn Michel Klävenow sick sparren ded, sonn wantschapen ollen Klistiersprüttenmeister, de doch blot man nah Geld frigen ded un blot nah sinen Acker un sin Kronendalers ut was, taum Swiegersœhn antaunähmen. Dörchläuchten würd in desen Punkt nie wedder een starbendes Wuurt tau den Medikus sinen Gunsten an Michel Klävenow'n verlieren, sonn groten Esel de ok was un so notwennig dat ok wir, den ollen Lümmel von Ratmann, de doch sülben Obrigkeit wäsen wull un doch so för sick sülben up den Respekt ut was, dat hei sin eigen Näs vör Grotmaut nich mihr kennen ded, wil dat hei ein poor lausige Kronendalers sick anarwt un ein poor lausige oll Morgens Acker mit sin Fru sick anfrigt hadd un nu wedder Verdeinst dörch sin eselmäßige Dummheit in den Ratsstauhl kamen was un dor ok den Knop up den Büdel hadd, de Ogen eens richtig uptauknöpen œwer sin verfluchte Schülligkeit gegen Dörchläuchten un den gehürigen Respekt vör den angestammten Landesherrn. »Na täuw man!« hadd Hochfürstliche Gnaden noch seggt, »Klävenow kann man gaut paß gäben, den köp ick mi noch richtig in, lat unsen Herrgott mi man ierst in sin Langmaut wedder up de Bein stellt hebben, denn rück ick em sülben sacht noch up de Baud un wis em, wat ne Hark mit teihn Tinken is, denn ward dat Hauhn mang uns beiden plückt, un wenn denn nich dorbi de Swanzfeddern uträten warden, wenn ick ierst an tau plücken fang, denn will ick nicks nich seggt hebben.« Un dorbi hadd Dörchläuchten mit den Krückstock dörch de Luft haugt hatt, dat dat man orig so pfeifen ded un as hadd hei den würdigen Ratmann sinen Puckel all vör sick.

De oll wantschapen Medikus was grad dorbi un kakt de Quäkensupp eigenhännig taurecht mit Hederich, Kütick un Krusemünt för Dörchläuchten sin Frühstück, as de Kämmerling mit den Voßkopp un Achim mit sinen Sack up 'n Puckel bi em rinne kamm. Hei sach noch ganz œwerögt un ängstlich ut, so hadd hei sick gistern Abend verfihrt hatt œwer den Ümslag in Dörchläuchten sin Gnad gegen em sülben. Makt de Schröppkoppenöllst œwerst Ogen, as de Kämmerling em dat verkloren ded, wat Achim in sinen Sack för Dörchläuchten een Wunnerdiert mitbrocht hadd, as noch nie nich dor wäsen was, so lang' de Welt stunn, un ok sacht nie nich vörkamen ded, so lang' de Welt stahn blew; de Gaus mit de vier Flünken, de Hamel mit de fif Bein un dat Katteiker mit den duwwelten Swanz in Dörchläuchten sin Naturalienkamer was dor gor nicks gegen, un utstoppt warden kunn dat ok.

Dunn würd jo nu de Leibmedikus up sin beiden Uhren mächtig hellhürig. Dit kem em tau Paß un slog em jo in as Hagel in de Finstern. Hei makt sin beiden Uhren so spitz as den Scheper sin Fix. Dit kunn jo för em nich bäter kamen. As Dörchläuchten den letzten Anfall hatt hadd, dunn hadd dat Katteiker mit den duwwelten Swanz em up annere Gedanken brocht hatt, grad so as de tweifarig Rehbuck, de Gaus mit de vier Flünken un de Hamel mit de fif Bein dat vörhen bi em tau Wäg' brocht hadden, dunn hadd jedwermal Dörchläuchten sick so deip in de Betrachtung von den unerforschlichen un wunderboren Naturgang versett't un versenkt hatt, sin eigen Natur hadd dordörch so tau seggen unverwohrens einen heilsamen Gnickpumps von achtertau krägen, dorœwer hadd sick dat Gebläut in em kalmiert, de Quäkensupp hadd Ruum krägen antausetten un dörchtauslahn; dunn was de Sweit kamen, emmerwis' un dörch drei Pœhlen dörch, dat Feewer wir weg wäst un de Pin; tau gliker Tit wiren Dörchläuchten sin groten Tehn, de all so grot un rot un blank wäst wiren as rip Kantappels, nah drei Dag' wedder tausamen schrümpt tau de natürliche Grött von utwussen Saubohnen, hadd Dörchläuchten sin Buk üm drei vulle Stein afnahmen, was de rechte Lust un Hœg an de Mörbradens un den Knisenack von sülben wedder kamen, hadd Dörchläuchten Mudder angenehme un ruhige Nachten hatt, hadden de sœben Prinzen un Prinzessens Braunschweiger Pumpernickels tau ehr Eierbier krägen un de beiden Ludimagisters hollannschen Kes up dat Herrenbrot, hadd Dörchläuchten wedder so hell uplachen kunnt, dat dat ünnen vör dat Sloß achter de heilige Blautskapell tau hüren wäst was, kort un gaut, was Dörchläuchten wedder so gnädig un lustig worden as een Heuspringer in 'n Klewer un mang de roden Räuben un 'n Mushingst in de vull Weitengarw. Slog dat ditmal wedder mit Achim sin Wunnerdiert bi Dörchläuchten an, wull de Medikus dat denn ok wohrnähmen, dor was hei gaut för! Denn schüll Dörchläuchten em fuurtst taum Junker maken, un denn wull hei mal seihn, wat Michel Klävenow denn woll säd, wenn hei mit Dörchläuchten denn ankem un sin Meriken för sick föddern ded.

Dat schot den ollen wantschapen Medikus all so flink dörch den Kopp as ne Swœlk œwer den Soll, un dorup kek hei sick den Kämmerling, Achim un sinen Sack de Reig nah an mit grad sonn nürige Ogen as de Ilk den Duwenslag.

»Na, wat hest du denn in dinen Sack?« frog hei dunn Achim, »wat steckt denn dor för een grot Wunner in? Wis mi dat eens!«

»Je«, säd dunn œwerst Achim, »einmal apen maken dau ick dat man, terbräklich is dat, Land un Water is dat, dat tausam höllt; dat is nich Fisch un nich Fleisch un doch Fisch un Fleisch, dat möt in dat Water dot bliben, wenn dat dor rinne geiht, un verreckt up dat Land, wenn dat dor ruppe stiggt; dat kann ünnen in de Ierd nich läwen as Maddick un Ritworm un baben in de Luft ok nich as Willgaus un Schittereiher, dat is eins un doch twei un doch wedder nich eins un doch wedder nich twei. Wo dat intwei geiht, wenn dat apen makt ward, ihre Dörchläuchten dat mit sin eigen Ogen seihn hett, denn möt, de dat deit, ok nähmen, wat dornah kümmt.«

Na, as de wantschapen oll Medikus dat hüren ded, wat Achim säd, dunn schot em jo nu wedder ne Swœik dörch den Kopp, un dunn dacht hei bi sick, wenn dat so beschaffen is, as de seggt, denn is so wat ok noch nich dor wäsen, un denn kriggt hei dorför ok von Dörchläuchten eenen bannigen Hümpel Geld. An dat Geld möt ick ranne. Möller Appeln sin Jung hett mi man half afgäwen för dat Katteiker mit den duwwelten Swanz; den Lümmel dor will 'k dat Ganze afsnacken. Wo ward ick man den Kämmerling los, dat de dat nich hürt un nahsten dorvon nahseggt, tau trugen is em nich, eenen brandroden Voßkopp hett hei.

Na, dit was jo nu man een Spaß för den Medikus, den Kämmerling lostauwarden un Achim so lang' bi sick trügg tau behollen, üm sick mit den tau vereinboren. Hei würd up eens mächtig iernsthaft utseihn, läd den Finger an sin scharp Näs, kek baben nah de Deck ruppe, kek nahsten bedenklich in de Abeneck rinne, un dunn säd hei: »Je, dat is all recht gaut, Kinnings, man Dörchläuchten is upstäds so gnatzig as een Kater, de sükt un nige Hoor kriggt. Mi is dat all recht, man wen weit, wat Dörchläuchten dat ok recht is un wat Dörchläuchten dortau ok upleggt is. Wenn dat nahsten nich so is, as Dörchläuchten sick dat denkt, denn mag ick de Nackensläg nich dorvon hebben. Einer müßt all ümmer hengahn un Dörchläuchten Mudder dat vermellen, de kann dat am besten bi Dörchläuchten anbringen, un denn kriegen wi den richtigen Bescheid. Ick för mine Perßon dau dat œwer nich, ick kann hier von de Quäkensupp nich af. Wo de anbrennt odder nich up 'n Klockenslag dor is, denn is de Deuwel in 'n Busch, so kettelhoorig as Dörchläuchten is.«

Dunn gung jo nu de Kämmerling mit den Voßkopp up den Medikus sinen Lim un säd, wat hei dat woll daun wull un Dörchläuchten Mudder dornah fragen. Dat was jo dat wenigst, den Deinst hadd hei jo; un dorup gung hei ok fuurtst weg mit sin Gewarw.

As de Medikus den Kämmerling mit den Voßkopp glücklich ut sin Stuw rute hadd, dunn verlür hei ok keinen Ogenblick un snackt Achim in den Kopp rinne, wat dat för ne grote Ihr was, de Achim nu entgegen gung, wat em dat woll nich in de Weig vörsungen was, dat hei noch mal eens Hochfürstliche Gnaden Og gegen Og un Mund gegen Mund gegenœwer stahn würd. Ne Frag was dat nich, Dörchläuchten Mudder würd sick dat nich nähmen laten un dat Wunnerdiert ok mit ehr Ogen anseihn un sick dat denn von em vertellen laten, woans hei dorbi kamen was, un dat was ok kein Frag nich, Dörchläuchten würd all sin sœben Prinzen mit ehr beiden Ludimagisters denn ok runne kamen laten, un de kreg hei denn ok all tau seihn, künn wäsen, dat denn de ein odder de annere denn ok noch ein Wuurt an em richten ded, un denn süll Achim ok jo un jo man nah sin eigen Räd seihn. To sonn grote Ihr kamm sonn Minsch as Achim so licht nich, dat süll hei man nich vergäten, un dat wüßt hei woll man noch nich, wat Achim de grote Ihr em denn verdanken ded. Hei, de Leibmedikus, was dat allein wäsen, de Dörchläuchten up de Naturalien brocht hadd, ahn em würd Dörchläuchten nie nich dorup kamen sin; hei, de Leibmedikus, hadd nu all de Last un de Not dorvon, hei hadd all dat Utstoppen tau daun, all dat Utswäweln, Inpäkeln un Utrökern, dat de Fleigen dor kein Eier in drögen; afstöben müßt hei den Hamel mit de fif Bein un den tweifarigen Rehbuck Dag för Dag, süs hoorten sei doch; een anner Minschenhand vertrugt Dörchläuchten dat einmal nich an, dat süll Achim mal bedenken un nu ok vernünftig wäsen, sick an de grote Ihr, de hei entgegen gung, genäugen laten un em dat annere œwerlaten. Sei wullen nu half Part gahn, Achim süll all de Ihr hebben, un hei wull dat anner bäten nähmen, wat dor vielleicht för kamm. Väl lohnen würd dat œwerall nich, sonn Knicker as Dörchläuchten was; Möller Appeln sin Jung, de dat Katteiker mit den duwwelten Swanz brocht hadd, hadd dat ok dan. Achim schint em recht een bäten dickbläudig tau wäsen, dat hadd hei em up den iersten Blick anseihn, hei wull em nahst ok ümsünst dorför schröppen, so oft Achim sin Puls dat beseggen ded, dat Blautaftappen nödig bi em würd, un so oft hei Lust dortau hadd un Vergnäugen doran funn. Dorbi trock hei sin langhoorten Branen in de Högd, rührt Dörchläuchten sin Quäkensupp üm, de up 'n köppern Füerfatt vör em stunn, kek Achim un sinen Sack wedder nürig an, un mit sin spitzen Uhren un sin scharp Näs un sin groten Ogen let em dat liksterwelt as ne oll Ul, de nah ne Mus hen pliert, de eben ut ehr Lock rute krapen is.

Achim gung dat binah so, as dat sinen eigen ollen braven Swiegervadder, den Ratmann Klävenow, noch gahn wullt hadd, as Achim bi em sinen iersten Antrittsbesäuk noch maken wullt hadd, man in de Verlägenheit, in de em de Knisenack un de lütte säute Flaßkopp, de dunn grad wedder so quitschenrot würd, versett't hadd, dat rechte taustännige Wuurt nich finnen kunnt hadd – em wullen ok de Arm von 'n Liw dal fallen, un de Sack mit den Häkt un Voß up sinen Puckel was up een Hoor dalschaten, hadd hei nich noch tau rechter Tit un taum Glück doch noch fasthollen – taum Glück, segg ick, süs wir ut em sülben in 'n Läwen nicks wider worden, un denn hadd ick dese wohrhaftige Geschicht ok nich schriben kunnt –, so grätzt sick min leiw Achim œwer den ollen wantschapen un rachgierigen Medikus sin Utverschamtheit.

Dat sünd jo all wohre Schinners un Blautsugers hier in Dörchläuchten sin Sloß, säd dunn Achim tau sick un kek sick den Medikus ok mal eens scharp an; man de dor, dat is de dullst, de beiden dor buten vör dat grote Sloßdur un de Kämmerling mit den Voßkopp de wullen doch blot half von mi afhebben, œwersten de oll Swintrecker dor de föddert sick glik den heilen Hümpel Geld un will mi nicks wider as den Büdel laten. Sühst du, wo du büst? Nee, dit was jo œwer alle Gebühr. Wenn 't den sin Moder nich mit eenen Juden hollen hadd, denn so müßt dat sin Grotmoder dan hebben. Ih, züh mal eens, wull dat Küken in sin Pann hebben, ihre dat Ei leggt was, un den Braden an sin Spitt von de Kauh, de noch ierst kalwen süll! Dat Lork dat hadd em sinen säuten lütten Flaßkopp, bi den Achim nu in den Jumferndeinst stunn, för de Näs weg frigen wullt, de wantschapen oll Klistiersprüttenmeister de! Den hürt jo von Gotts un Rechtswägt so väl Schacht, dat hei nich krupen kunn un sick sülben Johr un Dag beplastern müßt, wull hei wedder heil warden. Achim würd so tau Sinn, as süll hei sinen Sack up de Städ dalsetten un den Medikus in sin eigen Stuw so dägt dorför afnüschen, dat em de Rippen vördwars tau sitten kemen, un wen weit, wat hei noch dan hadd, man dunn würd hei doran denken, wat denn dat Wunnerdiert in sinen Sack vonein un intwei gahn kunn; mœglich was dat jo ok, dat dat geschach, wenn hei nahst den Häkt un den Voß vör Dörchläuchten ut den Sack rute trecken süll, dat kunn jo all in den Sack unnerwägs vör sick gahn wäsen, weiten kunn Achim dat nich. Un dunn kamm Achim noch een Gedanken, un de was Annerbeulkenkind mit Dörchläuchten sinen Krückstock, man den behöll Achim för sick, utspräken ded hei sick nich. De oll Medikus würd œwersten ungedüllig, dat Achim nich fuurtst antwuurten ded un sick so lang besünn.

»Spaud di een bäten!« säd hei tau Achim, »besinn di nich twei lang twei breit! Dörch min Hänn' geiht dat doch tauletzt. De Naturalienkamer heww ick in Hänn'. Möller Appeln sin Jung hett för dat Katteiker mit den duwwelten Swanz ok nicks nahmen, de is so vernünftig wäst un hett sick an de Ihr genäugen laten, wist du nu in Gauden, odder wist du nich?«

Dunn hadd sick jo nu mitdes min leiw Achim richtig besunnen un nickt mit sinen Kopp, as wull hei den Medikus tau Willen wäsen. Tit, sick uttauspräken, hadd hei ok nich wider, denn dunn gung mit eens de Dör wedder up, un de dor rinne kamm, dat was kein anner nich as de Kämmerling mit den Voßkopp. De grint sick œwer sin heil Voßgesicht un de Häktfreß, de dor unnen ansatt, un brocht nu dat Order, wat Achim un de Medikus nu man flink taumaken süllen un mit em nah den güllen Saal kamen, Dörchläuchten Mudder hadd dat Dörchläuchten vertellt, wat Achim för Hochfürstliche Gnaden in sinen Sack mitbrocht hadd, un nu kunn Dörchläuchten dat gor nich aftäuben, bet hei dat nige Wunnerdiert tau seihn kreg. In den güllen Saal dor wiren de meisten Finstern in un föll dat meiste Licht rinne, dor kunn Dörchläuchten sick am besten un deipsten in den unerforschlichen Naturgang versenken, dor wull Dörchläuchten sick dat nige Wunnerdiert dor eens up anseihn. De Heiducken mit den Rullstauhl hadden all Order, all de Hochfürstlichen Kinner mit ehr Ludimagisters süllen ok dortau dal kamen, un wat an den heilen Hofstaat in dat Sloß bummeln un bammeln ded, würd dörch den Löper nu befahlen, un Dörchläuchten Mudder würd sick dat ok nich nähmen laten. Man in Sweit lagg Dörchläuchten noch ümmer nich, süll de Kämmerling den Leibmedikus man seggen.

Na, dit was jo nu gaut. Dunn röp sick de Leibmedikus ein von Dörchläuchtens sin Trabanten buten von de grot Galerie rinne, de müßt den groten sülwern Pott, worin hei Dörchläuchten sin Quäkensupp trecht brugt hadd, tau Dörchläuchten sinen Mundkock nah de grot Hoffkœk dal drägen, dat de sei dor warm stellen un mit sin eigen Ogen dornah seihn süll, dat sei nich anbrennen ded, den Leckhonnig würd de Medikus nahsten mit sin eigen Hänn dortaudaun, de Klockenslag för Dörchläuchten was dat noch nich. Un dunn halt sick de Medikus sinen swarten Talar rute ut dat Schapp, stülpt sick sinen Helmstädter Dokterhaut up 'n Kopp, stök sick den Dokterring up den Vörfinger, un mitdes was ok de Kämmerling wedder dor, dei flink henlopen was, üm sick sinen saubersten Bradenrock antautrecken, all von wegen Dörchläuchten sin Kettelhoorigkeit un den unnerdänigsten Respekt. Un dunn nehmen sei jo nu beid Achim mit sinen Sack in de Midd mang sick un peikten mit em af nah den güllen Saal hen, wo de välen Finsters un de beiden groten Wandspeigels in wiren, de von ünnen von den Fautbodden bet baben nah den Windelbœhn ruppe güngen, de Dörchläuchten sick eigens ut dat Welsche un achter de hogen Bargen her för sin swores Geld hadd kamen laten, üm sinen Hochfürstlichen Leichnam un vörut sin kranken Tehn un Enkels, œwerhaupt sinen gesamten ünnern Minschen, bäter observieren tau kœnen, wat hei vör sinen dicken Buk seindag' nich kunn, kamm dat verfluchtige Zipperlein un lagg hei in sinen eiken Rullstauhl vör Notanker. Was dat œwerst ne Pracht in den güllen Saal! Dunner Gnittstein noch mal tau, hadd dat œwersten dor blänkert an all de Ecken un Kanten in den hellen Sünnenschin von buten, as Achim mit sinen Sack rinne kamm. Man lang' Tit, sick tau besinnen, hadd hei nich, dunn würden mit eens de beiden Flœgeldören von den güllen Saal vör em wit upräten, un dunn kunn hei in den witten Saal rinne kiken, un dunn würden in den witten Saal ok noch een Poor duwwelte Flœgeldören wit apen räten, un dunn sach Achim nah den blagen Saal rinne, un dunn gungen deip achter in den blagen Saal noch een Poor Flœgeldören apen, un dunn kunn Achim dörch de hogen Finstern von den Ecksaal de Röwerdannen achter den Inselsee seihn. Herre du meins! Dat was jo woll een Vittel Wägs man blot bet nah den Ecksaal hen; Achim trugt sin eigen Ogen nich von wegen all den Staat un all de Pracht, de sick dor up einen Slag vör em upded. Herre du meines Läbens! dacht dunn Achim bi sick. Wenn du hier so dinen Haken so 'n lütt bäten mit anslahn kunnst, wenn du hier so mennigmal mitsamst Meriken Klävenow'n as din lütt Fru in- un utgahn dörben dedst, dat süll man gellen. Orig upstähnen müßt Achim in sick, as hei dunn tau sick sülben seggen müßt: »All wat nich is, is nich, man warden kann dat dorüm doch. Höger up!« – De Voß un de Häkt in den Sack up Achim sinen Puckel de säden œwer nicks, de legen noch so stillswigens in den Dreischäpelssack, as Achim sei bi den Inselsee herinne stäken hadd, un de Kämmerling un de Leibmedikus de stunnen ok bomstill bi Achim un räkenten sick dat nu woll beid inwennig ut, wo väl Markstücken för sei dor mœglicherwis bi affallen kunnen.

Dunn fung dat an, sick dor achter in den Ecksaal tau rögen, dunn kamm dat jo nu ranne, achter üm de Eck ut den Ecksaal sülben, ierst in den blagen Saal rinne un dor ok dörch, Kopp an Kopp un ein achter 'n annern, vörup Dörchläuchten sin beiden Löpers, un achter de beiden Löpers twei Hatschierers mit blanke Helbarden, un glik achter de kamm de swore eiken Rullstauhl mit Dörchläuchten sülben, de dor in lagg, slohwitte wullne Decken œwer sin kranken Fäut un sinen dicken Buk un ne witte Slapmütz bet œwer de swarten Branen, so dat nicks von em tau seihn was as de scharpen gragen Ogen un de vulle swarte Boort, de em œwer de Bost lagg, un de rechte Arm, wo hei den bewußten Krückstock in höll. Den Rullstauhl schöwen de beiden Heiducken, un een swor Stück Arbeit was dat, dat süll wohr wäsen. An de linke Sit von den Rullstauhl dor gung de Sloßhauptmann, un an de rechte Sit dor müßt jo nu Dörchläuchten Mudder gahn in ehr samten Släpkleed, un dat drog ehr ehr Hoffrölen nah. Achter de Heiducken, de den Rullstauhl schöwen, kemen œwersten Dörchläuchten sin sœben Prinzen un Prinzessens mit de Ludimagisters antreckt, un wen dunn noch all kem un von Dörchläuchten dortau befahlen was, dat lat ick ungeseggt, nödig wäsen deit dat nich.

As nu de Rullstauhl mit Dörchläuchten dörch den witten Saal dörch was, dunn stellten sick de beiden Löpers inwennig an de grot Flœgeldör von den güllen Saal up, de beiden Hatschierers blewen œwersten in den witten Saal an de sülwstige Dör stahn. De beiden Heiducken schöwen den Rullstauhl mit Dörchläuchten nah den güllen Saal sülben rinne un höllen dor midden in den Saal mit em still, un as sei dunn all richtig rinne wiren, Dörchläuchten Mudder un de Sloßhauptmann, de sœben Prinzen un de sœben Prinzessens samt de Ludimagisters un wat dor süs noch an bimmeln un bammeln ded, dunn röp Dörchläuchten mit sin helle Stimm ut sinen Rullstauhl rute: »Man flink de beiden Flœgeldören tau! Dat treckt hier so! Dat mi keiner mihr rinne un rute laten ward ahn min Heiten, un denn mal fuurtstens eenen recht weiken Armstauhl her för Allergnädigst Dörchläuchten Mudder, Hochfürstliche Gnaden, un denn her mit dat Wunnerdiert!«

Na, dunn würden jo nu de beiden Flœgeldören von de Löpers flink taumakt, dunn let dat Hoffrölen Dörchläuchten Mudder ehr Samtsläp fohren un sett't Dörchläuchten Mudder sick in den Armstauhl dal un stellten de Prinzen un Prinzessens, Fürstliche Gnaden un Liebden, sick nah ehr Öller achter Vadding un Mudding up, ne schöne Reig was dat, dat süll wedder wohr wäsen, œwersten smuck was sei ok, de ganze lange Reig, all as ut dat Ei pöllt, all ut Solt un Water tau geneiten.

Dunn mußt jo nu Achim mit sinen Sack vörträden. Fründlich segen Dörchläuchten sin gragen scharpen Ogen grad nich ut, as Achim dor rinne kek, dat kunn Achim nich seggen. Dörchläuchten hadd grad de Tähnen tausam bäten un sachting in sick rinne stähnt as een jungen Hund, de in 'n Swanz knäpen ward un dorüm günsen möt, un as Achim dorup den langen tagen Krückstock tau seihn kreg, de dags un nachts kein Rauh hebben süll, lagg hei nu ok fram un unschüllig as een Lamm up de wullen Decken in Dörchläuchten sin Hand, dunn wullen Achim de Knei in sin Pumpbücksen an tau bäwern fangen, dunn kreg hei dat mit de Himmelangst, dat dat Land un dat Water in sinen Sack mitdes gautwillig vonein gahn wäsen kunnen un wat dat denn woll för Schacht up sinen eigen Puckel rägen würd. Dat was ok noch nich, œwer warden kunn dat, Dörchläuchten dor vör em sach grad so ut, as wenn hei de Mann dorför was.

»Na, ward dat nu ball?« fohrt dunn Dörchläuchten up.

»Je«, säd dunn Achim un kek sick in den güllen Saal üm, »wenn ick sonn Disch hadd, dor mucht sick dat sacht bäter up hen- un upstellen laten.«

Dunn mußten de Heiducken einen von de Dischen in den güllen Saal rinne dragen un den vör Dörchläuchten sinen Rullstauhl henstellen, un as sei dat dan hadden, namm Achim vörsichtig sinen Sack von sin Schuller un stellt em up den Disch vör Dörchläuchten hen.

Dörchläuchten hadd sinen Kopp nu niglich upböhrt un kek sick den Sack an. »Läwt dat ok, un bitt dat ok?« frög hei Achim.

Dat de Häkt un de Voß noch läwen deden, dat hadd Achim woll markt, as hei den Sack up den Disch setten ded; de Voß hadd de Fahn un de Häkt hadd den Swanz noch rögen kunnt.

»Ja, läwen deit dat, un recht een bäten scharp biten kann dat ok. Man so, as dat läwt, kann dat nich biten, so scharp hett sick dat all fast bäten.«

»I, dit sall mi doch wunnern, wo mi dit verlangen ward«, säd dunn Dörchläuchten wedder, »denn treck em mal fuurtst de Bücksen af!«

Na, dunn makt jo nu ok Achim vörsichtig den Sack apen un trock den Häkt un den Voß rute, un dunn müßten jo nu ok Land un Water, üm em tau deinen, noch grad so fast tausam hollen, as sei dat in den Inselsee dan hadden.

Dunn kek sick Dörchläuchten dat an, un dunn gung dat as Sünnenschin œwer sin Ogen, un dorup röp hei: »Wohr is dat, so wat is noch nich dor wäsen un kümmt ok woll so licht nich wedder vör. Dit geiht noch œwer dat Katteiker mit den duwwelten Swanz un œwer den Hamel mit de fif Bein. Dit is een Fisch mit vier Bein un een Voß mit eenen Fischkopp. So wat hett min Vetter in Pommern Liebden nich uptauwisen, un min Öhme in Holstein ok nich. Utstoppen lett sick dat, un dat dat in min Naturalienkamer rinne hürt un rinne möt, dat versteiht sick von sülben. So wat kann allein man in min Land mäkelnborg vörkamen un sall tau een ewiges Angedenken för min Mäkelnborgschen Landskinner uphägt warden. – Mudder, kik mal eens, ick bidd di, hest du je so wat seihn, un hest du je so wat erläwt? Dor sall morgen in Dag' en visum repertum mit Tügenunnerschrift œwer upsett't warden, un dat will ick sülben mit unnerteiken, un denn sall de Kanzler dat as actum mit min Staatssiegel in dat fürstliche Archiv dallegen. Nee, so wat möt man mit sin eigen Ogen seihn hebben, wenn einer dat glöben sall. Kik mal eens, Mudder, wo de oll Voß noch ümmer mit de Fahn tillfäuten deit, un de oll Häkt de höllt jo rein so fast as de Slüter den Deif.«

Dorup let sick Dörchläuchten viermal üm den Disch in den Rullstauhl rümme führen, bekek sick den Häkt un den Voß von alle Ecken un Kanten un fot ok den Voß eigenhännig an den Start un den Häkt an de Keewen, üm sick dorvon tau œwertügen, dat dat de reine Natur un keinen nahmakten utlannschen Bedrog was. Un dunn mußt Achim vertellen, wo hei dat funnen un woans hei dorbi kamen was. Un as dunn Dörchläuchten Mudder taugestahn hadd, wat sei so wat noch in ehr ganzes Läben nich afläwt un ok nich bi Königliche Majestäten, ehren allerdörchläuchtigsten un allergnädigsten Herrn Vadder, in Sloß Rosenborg in Kopenhagen nich tau seihn krägen hadd, un dorbi bereitwilligst taugaww, dat sonn wunnerboren Fall ok woll man in Land Mäkelnborg vörkamen kunn, dunn mußten de Prinzen un Prinzessens ok all ranne un nahst de Sloßhauptmann un dorup de beiden Ludimagisters, un de ein Ludimagister slog gehursamstlich de Hänn' œwer den Kopp tausam un röp: »Mirabile dictu«, un de anner Ludimagister slog ok de Hänn' œwer 'n Kopp tausamen, üm achter sinen Kollegen nich trügg tau stahn un in Dörchläuchten sin Ogen un Gnaden tau sinken, un röp ok up Latinsch: »Obstupuere omnes.« De Kämmerling mit den Voßkopp hadd all söß Markstücken säker in sin Fick, denn dat dit dreimal so väl lohnen müßt as dat Katteiker mit den duwwelten Swanz, dat stunn bi em nu fast, un de Medikus schult slusuhrig nah Dörchläuchten sin Slapmütz un Branen hen, wat sick dor nich viellicht all een Sweitdruppen bi Dörchläuchten mellen ded; dunn wull hei henlopen un den Quäkenpott halen un sick un de Quäken achterher all den Verdeinst un den Sweit sülben tauschriwen. Achim stunn œwer ganz still dor un sach dat sihr taufräden mit an, wo sei sick all hœgten œwer sin Wunnerdiert, œwer dat Land un Water, dat dor vör ehr sichtlichen Ogen up 'n Disch tausamen höll, œwer dat Wunnerspill, wo dat Katteiker mit den duwwelten Swanz, de Hamel mit de fif Bein un de tweifarig Rehbuck nicks nich gegen was. Hei was sihr taufräden mit sick sülwst; man dat hadd hei sinen braven ollen Swiegervadder woll günnt, dat de dat mit sin eigen Ogen sach, wat sin taukünftig Swiegersœhn, den hei gistern noch so recht een bäten unorig ut de Dör begleit't hadd, wat em sihr leid tau seggen ded, nu midden in den güllen Saal un dat hoge Sloß mit de välen Torms un kakelbunten Schotsteins stramm un stur as een richtigen Junker, den Kopp grad un de Bost rut, vör Dörchläuchten, Hochfürstliche Gnaden, vör Dörchläuchten Mudder in den Samtrock un de Släp un de Dochter von de Allerdörchläuchtigste Majestät von Dänemark was, vör all de sœben Prinzen un all de sœben Prinzessens stunn, un dat nich Sloßhauptmann noch Heiduck un Löper sick dat unnerstahn darf, ok man mit den lütten Finger dor hen tau wisen, wo Meister Timmermann in Dörchläuchten sinen güllen Saal dat Lock laten hadd. Am leiwsten hadd hei dat œwer sinen eigen lütten säuten Flaßkopp günnt, dat sei an sin Sit mit em dor stunn un sick mit em so recht von Grund der Seelen freuen kunn œwer all de Herrlichkeit dor vör em, œwer all de vörnehme Bekanntschaft, de Achim nu makt hadd, un dat Achim nu sinen linken Faut all richtig in den besten Stegreip rinne hadd, üm sick höger up tau swenken. Wäst was dat bet Dato nich, wenn man dat nu nich würd, denn hadd hei kein Glück nich. Dunn föll em dat in, dat hei all sinen Lohn jo all vörweg fuurtgäwen hadd an de beiden Swintreckers, de dor bi em vör Dörchläuchten stunnen, un an de beiden annern dor buten vör dat grote Sloßdur, un dunn würd em dat achter in sin Görgel so wörgen, hei hadd giern tau Dörchläuchten seggt: »Mit Verlöw«, sick denn Dörchläuchten sinen langen tagen Krüzduurn eens herlangt un vörierst den wantschapen ollen Medikus un den rachgierigen Kämmerling mit den Voßkopp midden in den güllen Saal un vör Dörchläuchten sin eigen Ogen gehürig eens afkalascht.

Man den ollen Häkt den was dat jo woll nich gaut bekamen, dat hei so vör Dau un Dag' un up nüchtern Mag ut sin eigen Hus so ahn all Ümstänn' rute halt, in den drögen Möllersack stäken un so wit hersläpt was. De Pust mucht jo woll anfangen em knapp naug tau warden, de Keewen fungen an mächtig tau arbeiten, un dunn kunn hei jo woll nich anners, dunn jappt hei nah Luft up – un dunn was ok min leiw Voß von den Disch runne un dat up den hogen Wandspeigel los, den hei jo woll för ne apen Schnes in de Röwerdannen hollen ded. Bang! säd de oll Speigel un schot in dusend Schören in den güllen Saal rinne. »Huch!« schrigt Dörchläuchten Mudder, slog de beiden Hänn' œwer 'n Kopp tausam, föll ling un lang in den weiken Armstauhl trügg, von den sei upstahn was, üm Dörchläuchten tau Leiw dat nige Wunnerdiert tau bewunnern, un dor lagg sei so still, ehr beiden Hänn' vor ehr Ogen. »Huch!« schreg dunn ok dat Hoffrölen pflichtschülligst. »Huch!« schrigten dunn de sœben Prinzen un de sœben Prinzessens mitsamst ehr Ludimagisters, un dunn gung dat wedder perdang! an de anner Sit von den Saal, un dat was de annere grote Wandspeigel, de dor in den güllen Saal unnen von den Fautbodden bet baben nah den Winnelbœhn ruppe gung. De Voß mucht jo woll in sin Angst den annern Speigel för een Stück von den Inselsee hollen hebben un hadd dor sick rinne störten un wegswemmen wullt, as hei sick so grausam in de Schnes irrt hadd. »Huch!« schrigten dunn ok de Medikus un de Kämmerling. Man de Sloßhauptmann kek sick wild üm un tog sinen Sabel ut de Scheid un sach so grimmig ut, as was de Voß een Isbor, de eigenst dortau kamen was, Dörchläuchten in sinen kläglichen Taustand een Leid antaudaun. Oewersten dunn was de Voß weg, rein as wegblast. Dunn würd dat up eens dodenstill in den güllen Saal, un all de Ogen keken sick üm un söchten un söchten nah den Voß, wo de afbläben wäsen kunn, man de was narens nich tau seihn, hier nich un dor nich, nich in de ein Eck un nich in de anner, un dunn keken all de Ogen noch ängstlicher nah Dörchläuchten un nah Dörchläuchten sinen langen tagen Krückstock, un dor was nich ein von sei all, de dunn nich up eens sinen Puckel jœken fäuhlen ded, utbenahmen Dörchläuchten Mudder, de noch ümmer ling un lang in den weiken Armstauhl lagg, de beiden Hänn' vör ehr Ogen, as was sei in Amidam follen.