Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Hans Peiter Semmelmann.

Dor wir mal eens en Fidelmuskant, denn sin Nam was Hans Peiter Semmelmann. Dat wir man 'n lütten wanschapen Kirl; he seg ut as 'n Nätknacker acht Dag na Wihnachten, wenn de Lack dor all von af is, un de Gören em dat Krüz all afdreiht hebben; äver spęlen künn he up sin Vigelin, dat de öllsten Kräpels mit Holtfööt rümspringen müsten un Hurrah schrigen. Wenn he bi ne Hochtit odder ne Austköst upspęlen ded, denn wir dat en Lęben un ne Lust un 'n Gejuch, un de klööksten un irbarsten Lüd, de dat ganze Jor dörch so utverscham'tvernünftich wiren, for'te dat in de Been, un se müsten ok eins mit rümdanzen.

De Buren sęden äver ok: »Uns Hans Peiter spęlt vör Söss un kricht man vör Eenen betal't.« Dor wir jo denn ok Prefit bi.

Hans Peiter drev sik ümmer in 'n Lann un in de Kröög rüm un wir in de ganze Gegent bekant. He wir kinnerleef un bugte de Jungs Wint- un Watermälen un mak't ęr Ballerbüssen un lir't ęr schöne Flööten sniden ut Widen un Rur, wo 'n ornlich up spęlen künn. He kloppte de Widen ok immer na den schönen Vars:

Pipen, Pipen, Basterjan!
Lat de Fidel un Flööten gan ...

denn süss kann dor nix nich ut warden.

Krischan Römpagel in Rütebusch hadd he ne Rurflööt mak't, der kunn he ornlich up spęlen:

»O du lieber Augustin!
Alles ist weg, weg, weg!«

un ok dat anner

»Lott is dot,
Lottisdot,
Jule licht in 'n Graben ...«

De Dirns bröcht he bunt Flicken- un Lappenwark mit vör ęr Poppen, wat he sik allerwęgt tosamen snurren ded, un de Husfrugens 'n Stremel nigen Snack, un de Mannslüd vertellthe wo 't inne Welt utseg, von 'n Krig un von Napolion un allerhant, wat he inne Stat süss to weeten kreg.

So reist he ümmer von een Dörp na 't anner. Ball eins fürt he mit 'n Slachter- odder mit 'n Möllerwagen 'n Enning, un wenn 't nicht anners wir, denn güng he mit sin lütten scheeben Beenen ganz girn to Foot. Mennichmal müst he ok noch midden inne Nacht dörch 't Holt gan, denn grugen ded he sik nich, un wenn em denn mal so 'n beten von Grugel ankamen wull, denn nem he sin Vigelin un spelt 'n lustigen Danz, denn wir dat glik vörbi.

Eins Abents, dat wir all ganz lat, kem he ok in 'n grotes Holt, wat vele Milen lank wir. He güng ümmer forsch vör sik hen. De Man' schin'te baben dörch de Bööken, dat de blanken Stemm' in Düstern lüchten deden. Dat was ne rechte klore Harwstnacht, un dat Lof ruschelt in 'n Footstich un mennichmal rep ne Ul deep in 'n dicksten Holt, süss wir Allens still.

Hans Peiter äver schimpt' un gnetert' vör sik hen, denn he was hellschen falsch un hadd ok 'n bęten to deep in de Buddel kęken. He argert sik, dat he nich ok rank un slank wussen wir, as de annern jungen Kirls. Dor wir ne smucke dralle Dirn węst hüt Abent mit brune blanke Ogen, en oll lütt sööte Pummel, de wir he mit verleevte Redensorten unner de Ogen gan, wil dat he ęr gor to girn liden mücht – un se hadd sik snipschen ümdreiht un to Korlin Pümpel, wat ęr Fründin was, secht: »Wat de oll verdrögt Nätknacker wol will!«

Dat hadd em tu dull argert.

Süll he denn gor nix hebben von Leev un Lęben, wil he man kort verstipert wir un lütte scheeve Been hadd un 'n lütten Verdruß mank de Schullern? Künn he nich bęter ne Fru ernęren, as so 'n langen Lümmel von Knecht, de wider nix künn as mit Pird rüm ramenten un in 'n Mess asen? Hadd he nich 'n gatlichen Strumpschacht vull preußsche Dalers in sin Beddstroh, un weck wiren gor Luggedurs? Un künn he nich alle Tag heuraten?

So guertert nu gnarrt he vör sik hen un markt' gor nich, dat he von 'n richtigen Wech afkamen wir up 'n annern, de midden dörch de dicksten Dannen güng.

Mit eins stödd he sik an ne Bomwöttel, de as ne Adder äver den Wech leg, dat he binah follen wir.

»An, au!« man'te dat dütlich, un 't was em, as wenn de Bomwöttel sik vör Weehdag winnen ded.

De Dannen stünnen hoch un düster, as ne Want an beiden Siden un dat ruschelt un muschelt dor in un kröp in de Telgen un wir 'n heimliches Gew(?)s', dat em ganz gruglich to Mood würd. Dor sat ne Ul up den Telgen un glupt' em an mit glööndige Ogen un wiwag't mit den Kopp, ümmer up un dal, ümmer up und dal. Up den Wech schin't de Man', un dat lep dor up un krabbelt vör em wech in de Büsche un wöltert sik äver den Stich, dat hadd all so 'n verdeuveltes Anseen, he künn dor nich klook ut warden.

De ollen Bomknest keken em an mit olle Minschengesichter un trekten dat Mul scheef im stickten de Tung ut un dreihten mit de Ogen, un wenn he denn scharp henseen ded, wiren 't doch man olle Bomknest. Dat wir, as wenn em Allens to 'n Narren hebben wull.

Toletzt würd ein dat tu dull, denn ein enfamtiges Katteiker lep ümner vör em her un tröck den Puckel krumm un füng au to humpeln, as wull et sine Gangort namaken. He würd hellschen falsch: »Nu verdammtes Veeh!« sęd he, rak't 'n por Dannenappel up un smet dorna. Denn in dissen Punkt güng't em as den Swinegel – up sin scheeven Been let he nix kamen.

Dor würd nu äver en grugligen Larm in 'n ganzen Holt, un 'n Lachen un Hulen un Jaulen mit fine un grave Stimmen, un 'n Upstant un Burren in de Telgen, un ein Gespring in den Wech, un Ulen sus'ten em üm den Kopp un krisch'ten: »Nätknacker! Nätknacker!« dat den armen Fidelmuskanten Hüren un Seen vergüng.

Mit 'n Mal rep dat äver mit ne grave Stimm: »Ruhich dor, Takeltüch!« un Allens würd dodenstill.

Dor würd dat en Bręken in de Dannen un en grotes olles Wiltswin güng ganz lanksam und irbor äver den Wech.

»Gun Abent!« sęd dat in 'n deepsten Baß.

»Gun Abent!« sęd Hans Peiter un nem de Mütz af, denn he was 'n sir höflichen Minsch.

»Den Dunner, wat's dit?« sęd Hans Peiter donn un kek dat oll Swin ganz verstutzt na.

Dat durt nich lang, donn güng det Lęben in de Telgen wedder los.

De Ulen seten wedder dor un glupten em mit glööndige Ogen an un knackten mit 'n Snabel, un lütt Müs keken mit ęr plit'schen Ogen ut de Löcker un pip'ten hön'schen achter em an.

Dor dacht Hans Peiter an sin Vigelin, un füng an to spęlen so wilt un dull un lustich, dat dat wit in 't Holt to hüren wir.

Dur künn ok de öllste Ul sik nich betęmen un bört een Been up un denn dat anner, ümmer in 'n Takt, un dat durt nich lang, donn danzten alle Ulen olt un jung ümmer runt üm. Dorbi rullten se mit de Ogen un knackten mit den Snabel un flögen mit de Flüchten, dat was gruglich antoseen. Un de Katteikers danzten dörch de Telgen ümmer in Sprüng von eenen Bom na 'n annern, dat een oll Ul ganz düsig würd von 't Anseen un von 'n Telgen föll. Dat wir en grugeliges Danzen in 'n ganzen Holt; de Müs danzten Kringelkranz,un de groten Holtbück hadden sik mit de Vörderbeen an er langen Hürn fat't un danzten Kattendanz, un in de ollen Dannen kem en Rögen und Wiwagen; dat wir man goot, dat se fastwussen wiren, süss hadden se jewol ok noch mitdanzt. Dunn mit eins seg Hans Peiter vör sik her up den Wech dat oll Swin wanken, as wenn ne oll Kommod dat Danzen kricht, un achter her swenkt sik ne ganze Reeg Farken, de hadden sik all in 'n Swanz beten un dat vöddelst hadd Mudding eren in 'n Mul, un so danzten se den Wech entlank.

As he disse Wirkung von sin Vigelin gewor würd, donn würd he so dull un lustich splen, dat een oll Ul na de anner ut de Pust kem un von 'n Bom föll, denn de ollen Ulen wiren ma wat kortluftig.

Dat wort nich lang, donn würd he en Licht mank de Böm gewor un he kem an en lütt fries Flach midden in 'n Holt. Dor brennte ein grotes Für unner ne holl Eek un ne olle gruglige Hex mit 'n Puckel, de noch vel gröter wir as Hans Peiter sin, rügte dor ümmer mit 'n Lepel in runt üm.

De swenkte eren Kaklepel üm den Kopp un krisch'te em an:

»Gun Abent, gun Abent! Hans Peiter, kikst ok mal 'n beten vör? Dat 's nett von di, dat du mi olle Fru ok mal besöchst!«

»Gun Abent, Trilksch!« sed he, denn he kennte er – se wahnt in Rugenhagen, un de Lud seden, se künn Weder maken un allerhant anner Hexenkunst – »gun Abent!« sed he, »wat kakst du dor?«

»Supp,« sed se,»Supp, Hans Peiter, 'n bęten warme Suftp up 'n kollen Abeut,« Un dorbi grin't se, dat em dat kolt den Puckel lank lep.

Un in den Kętel dar mau't dat un güns't dat, as lütt Kinner und Katten, äver ganz lising, un dat rögt' sik dorin, as wenn sik Stangen un Poggen durch enanner wünnen, un denn wir dat wedder speegelblank, un 't schin't em, as wenn em en gruglich Gesicht dorut ankiken ded, un denn smeten sik wedder Blasen up un platzten, un ut jede Blas flackert ein lütt blag Flamm un flög un spelt inne Luft.

Em würd dat uuheimlich un he wir girn to Hus węst.

»Trilksch,« sęd he. »ik hevv mi verbistert, kanst du mi nich den richtigen Wech wisen?«

»Ne, min Jung!« sęd se, »ęben büst du irst kamen un wist denn glik wedder wech? Wi willen lustich sin, min Jung, hüt Abent! Ik hevv lang nich danzt, spęl mal eenen up, äver düchtich!« –

»Na, denn helpt dat nich,« sęd Hans Peiter, un füng au to spęlen.

Nu würd de oll Hex ganz as dull. Den Kaklępel swenkt se sik üm den Kopp, un nu würd dat en Springen un Beensmiten un Juchen von dat olle Wif, dat einen Hüren un Seen vergan künn. Wo seg dat Dirt ut! De ollen dünnen Been mit de groten Schoo leten as 'n por grote Soden Torf, wo Bessenstęls rin stęken sünt, de Kopp wackelt ęr up den dünnen Hals un so danzte se ümmer um dat Für un um den Kętel rüm. Den Man' würd dat to gruglich un he verkröp sik achter ne Wulk. Egentlich wir dat äver mir to 'n Lachen as to 'n Grugen, un Hans Peiter sat denn ok up sinen Bomknast un lacht sik un schüdd't sik un spęlt ümmer düller un ümmer lustiger. Toletzt künn he 't äver nich mir uthollen, sett't sin Vigelin af un höll sik den Buk un lacht, dat he bina ümfollen wir. As nu de oll Hex marken ded, dat ęr dat gellen füll, donn kam se so in Wut, dat se ornlich bęvern ded. Mit glööndige Ogen stört't se up em to un bęvert mit de Munt, as wenn se wat seggen wull, äver se wir to dull ut de Pust. Aever so vęl künn se noch, dat se 'n Bęten vör sik hen będ't un mit den Kaklępel in de Supp langt un den armen Hans Peiter dormit besprützt.

Dor was 't vörbi mit em.

Sin Vigelin wüss fast an em, un he würd lütter un ümmer lütter. Sin grise Rock un sin rode West deelten sik to Feddern ut enanner, un sin Vigelin wurd 'n lütten Snabel.

De dünnen Beenings würden dünner un dünner, un Vagelkrallen wüssen em an de Fööt. Un ganz lütt un lütting set he toletzt up den Telgen as 'n lüttes Rotbösting.

»Ik will di lirn, oll Frugens to 'n Narren tu hebben!« sęd de Hex un fort dörch de Luft as ne oll Ul mit glööndige Flüchten.

Un Hans Peiter beswim'te dat, un 't würd em düster vör de Ogen.

As he de Ogen upmaken ded, schin'te em de Sünn grad in 't Gesicht, un he lach verdwas midden in 'n Graben, de Been in 'n Enn, den Kopp in 'n Enn, tosamenklappt as 'n Klappmetz, un was grugelig düsig in sinen Kopp.

Baben in 'n Telgen hüppte en oll lütt Rotbösting un pip'te, un 't klüng grad as: »Etsch – etsch!«

Donn flög et äver mit eins baben in ne sünnbeschin'te Dannenspitz un füng wunnerschön an to singen, un flög up ne anner Spitz un süng un süng sik ümmer von eenen Bom na 'n annern. Hans Peiter gravvelt na sin Vigelin un kröp verdreetlich ut den Graben rut, reckt sin stiben Been un rev sik den düsigen Kopp un schöv lanksam as de düre Tit dörch dat Holt na Hus, un em was jemmerlich to Mood. Dat is de Geschicht von Haus Peiter Semmelmann, den Fidelmuskanten.