Heil Christdag Abend. – Oh wo säut
Sitt All'ns tausam in Leiflichkeit!
De Mutter hett dat Kind in 'n Arm
Un kickt dat leiw un selig an
Un drückt dat an sick fast un warm;
De Vader röppt den Jungen 'ran
Un will den Slüngel spelen lihren,
Wo hei dat Hottepird möt riden,
Wo hei den Tægel faten möt,
Un wo hei möt de Pietsch regiren.
Sin Weisheit æwer kümmt tau späd:
De Slüngel weit all gaud Bescheid,
Hei makt dat so, as Jochen deiht,
Un sett't sick up un fött den Tom
Un jöggt herüm un makt sick krænsch,wird von der stolzen Halsbiegung eines Pferdes gebraucht. (R.)
Jöggt üm binah den Dannenbom –
De Schimmel is so wedderdänsch.eigentlich widerdänisch, d. h. widerspenstig. (R.) – –

Un dörch de Ollen ehr Wesen klingt
Ne wunderschöne Melodei,
De dörch de däglich Noth un Mäuh
Süs Dagseigentlich: sonst des Tages, d. h. für gewöhnlich. (R.) nich bet tau 'm Harten dringt
Un in ehr Hart dor wirkt un wewt
De Leiw en sinnig Bild tausamen;
Wat lang all dod, wat frisch noch lewt,
De ollen Öllern un de Kinner,
De fött sei in den riksten Rahmen
Un wewt in ehr Gewew herinner
Mit goldnen Faden Glück un Segen.
Wo schütt ehr SpaulSpule, hier das Weberschiffchen. (R.) so lustig 'ræwer!
Wo sleiht sei fast de Lad dorgegen!
De Leiw, dat is en dägten Wewer!
Un glücklich sitten beide Ollen –
De Wewer is ehr woll bekannt –
Un drücken trulich sick de Hand:
»Dat sall woll hollen!« –

Un buten wirkt en anner'n Wewer,
Schütt ok sin Spaul recht lustig 'ræwer:
Hoch up den Barg, dor steiht sin Staul;
Hei leggt sick 'rup mit ganzen Liw',
Wo knirrt un knarrt dat oll Gedriw'!
Wo klappt de Lad, wo sus't de Spaul!
De Stormwind wewt sin Winterwand,Wand = Tuch, Gewand; daher Wandschneider = Tuchhändler. (R.)
Sin Uptog Nacht, sin Inslag Snei –
Un singt dortau 'ne Melodei,
De brus't so schurig dörch dat Land,
As wiren 'rut de bösen Geister;
Is ok en dägten Wewermeister! – –

In ehre Kamer sitt Marik –
Wat is dat för en Weder buten!
De Stormwind fegt æwer 'n Mæhlendik
Un smitt den Snei in wille Weih'n
So scharp un snidig an de Ruten –
Sei sitt bi ehre Lamp allein,
Bald sitt sei still, bald rögt s' de Knütt, –
De Ul', de krischt: »Kumm mit! Kumm mit.« –
Un schuddernd gütt 't ehr dal den Nacken;
Sei fohrt tau Höcht, sei schudd't tausam:
»Ja bald, ja bald! – Ick kam, ick kam.«
Dat Og, dat gläuht, un up de Backen,
Dor liggt 'ne Farw, de brennt un lücht,
As wenn en bitterbösen Schimp
Dat Blaut ehr jög in dat Gesicht.
Bald slütt s' dat Og, as wull sei rauhn,
Bald knütt't s' ehr Strümp, – so 'n lütte Strümp! –
So wirr un hastig is ehr Dauhn,
As wiren ehr Gedanken wid
An annern Urt, in anner Tid,
As wenn s' sick irst besinnen müßt. –
Ja – Wihnacht-Heiligabend is 't,
Ja – 't is all lang' – all lang' is 't her,
Dunn kreg s' mal wat tau 'm heil'gen Christ;
Ehr Vader bröcht ehr Stuten mit –
Hei was dunn gaud noch in de WehrRedensart für ›in guten Umständen‹. (R.) –
Un wat ehr Päding was, de Smidt,
De hadd' ehr mal vir Schilling gewen.
Dunn ded' ehr Mudding ok noch lewen,
De bünzelt»bünzeln«, mit Bündel zusammenhängend, heißt aus Zeug, Lappen, Bändern etwas zusammenwickeln und knoten. (R.) ehr denn Poppen t'recht –
Kein ornlich – ne! – man blot von Plünn'n,Lumpen, Flicken, Lappen. (R.)
Von Allens, wat sei just künn finn'n.
Sei hadd'n ok eig'ntlich kein Gesicht,
Un ok de Bein, de deden fehlen;
Sei künn dor æwerst schön mit spelen,
Sei hadd' ehr Schört un Däuker neigt,
Un hadd' sei führt up Vaders Kar,
Un in den Backtrog hadd' sei s' weigt. –
Ach, wenn s' allwil 'ne Weig doch hadd'! –
Ach, wo verlaten sitt sei dor!
Ehr Mudding dod so männig Johr,
Ehr Vader dod – oh, un Jehann!
Dat wille Fewer packt sei an
Un jöggt de Adern up un nedder,
As gläugnig Fü'r; un denn is 't wedder,
As wenn 'ne kolle Dodenhand
Von binnen löscht den willen Brand
Un 'rüm an ehren Harten 'ritt.
De Stormwind brus't. – »Kumm mit! kumm mit!
Krischt heisch de Ul'. – »»Ick kam, ick kam!
Min Jammer hett denn mal en Enn'.««
Un sackt taurügg un sackt tausam
Un fött den Kopp in beide Hänn'
Un drückt, as müßt s' mit dusend Keden
Tausam sick de Gedanken smeden. – –

Nu horkt sei up. – Hett sick wat rögt? –
Sei geiht an 't Bedd; vöræwer bögt
Süht s' in de ollen Küssen 'rin;
Un 't is, as wenn en warmen Strahl
Von Gottes Leiw un Gottes Sünn
Hell schint in 't düstre Hart hendal.
De Nacht möt wiken vör dat Licht,
Un all 't unheimlich Schummern flüggt;
Ehr Welt liggt vör ehr klor un warm
Un jung, as 't Kind in ehren Arm;
De Thranendau, de käuhlt dat Og,
In 'n Harten Nachtigal ehr slog,
Un üm den fründlich hellen Mund,
Dor bläuhn vel dusend Blaumen bunt,
Un ob dat buten weiht un sniet,
In ehr is säute Frühjohrstid.
Lat 't snien, lat störmen, lat brusen den Wind! –
Sei un ehr Kind! – Sei un ehr Kind! –
Un as s' dat Jüngschen vör sick hewt,
Dunn lacht ehr Hart vör Freuden lud:
Dat is ehr Welt, in de sei lewt,
Wo süht ehr Welt so leiflich ut! –
De Leiw, de wirkt, de Leiw, de wewt
Dörch 't Hart den Hoffnungsfaden ehr,
Von 'n Himmel hoch, dor kümmt sei her
Un bringt ok ehr den heil'gen Christ,Die Bezeichnung »heilig Christ« wird auch für »Weihnachtsgeschenk« gebraucht. (R.)
Un Wihnacht-Heiligabend is 't. – –

Un as sei noch so selig set,
Ehr leiwes lüttes Kind in Arm,
Un all ehr bitt're Noth verget,
Dunn ward dor buten so 'n Larm,
Dor rummelt nah de Del wat 'rup.
Un as de Stubendör geiht up,
Dunn is 't oll Toppelsch mit 'ne Weig!
»Süh so, Marik, nu kümmst in Reig',
Dor legg den Prinzen man herin.« –
»»Oh, Nahwersch, wenn ick doch eins künn
Jug all Jug' Gaudheit mal vergellen!«« –
»Ih,« fängt de Ollsch nu an tau schellen,
Klappt von de Tüffeln sick den Snei
Un schüdd't em af von ehren Dauk:
»Ih, Mäten, segg, büst denn nich klauk?
Meinst Du, dat Unsereins en Veih?
Dat ick dat ruhig mit anseih,
Wo dat Du hir in Weihdag' sittst
Un mit dat Worm hir Elend littst?
Ne! – Sülwst min Oll, de nich vel seggt,
Seggt hüt tau mi: ›Wo dücht Di dat?
Kem wi woll nich ahn Weig taurecht?
Du hest jo æwer Johr Kein hatt,
Un Jöching, de 's jo nu all gatlich,
För denn' findt ok en Flag sick noch,
Denn' legg wi in den Backeltrog,
Dor liggt de Slüngel jo ganz statlich.
Bring ehr de Weig doch 'rümmer,‹ säd 'e,
›Un nimm ehr ok en Küssen mit;
Sei hett am Enn' noch nich so 'n lütt.‹
Un orndlich schellen warden ded 'e,
As ick nich glicksten vör em lep.
Herr Je, Marik, wat is 't för Weder!
Un wo de Ul' so gruglich rep!
Ick heww so dägern mi verfirt,
Wenn dat man blot nich Unglück bru't.«
»»Ach, Nahwersch, ja! – Ick heww 't woll hürt;
Mi hett allein hir orndlich gru't.«« –
»Un denn is 't bi Di ok so kolt,
Dor kann dat Lütt Di jo verklamen.«
»»Ach Gott, ick glöw, dor is kein Holt.
Na täuw S', ick will . . .«« – Du darwst nich 'rut!
Ick finn so vel woll noch tausamen. –
Herr Je, wo Di de Backen brennen!
Ne! – So 'ne Umstänn' möt ick kennen;
Ick bün 'ne Fru, ick möt dat weiten,
Süh, Du geföllst mi gor nich recht,
Hadd'st Di man in dat Bedd 'rin leggt. –
Na, täuw, ick will Di Füer bäuten.« –
»»Süs ded' mi Daniel dat besorgen,
Hüt hett hei woll kein Tid nich hadd.«« –
»Ja, Min, de säd', hei wir hüt Morgen
Vör Dau un Dag all in de Stadt
Herinner schickt nah Wihnachts-Saken. –
Na, täuw, ick will Di Füer maken.« –
Un 'rute löppt s' un bött dat Fü'r,
Un as dat schön in 't Brennen wir,
Dunn halt s' de Küssen, makt sei warm
Un nimmt Marik dat Kind von 'n Arm
Un leggt dat in de Weig. »Süh söking!
Wo liggt hei nüdlich dor, Herr Jeking!
Un wo hei kickt! – Je, kik Du man!
Un wo de Hand all grippt, ach Götting!Koseform von Gott; diese Formen werden in tändelnder Rede zu oder von kleinen Kindern angewandt.
Ne, kik doch blot mal an dat Lütting!
Hei fött sick an de Weig all an.«
Woll kickt Marik em an un seggt:
»»Ach, dat Sei mi de Weig hett bröcht . . .!«« –
»Ih, red doch dorvon nich mihr, Dirn!
Ick heww s' Di bröcht un ded' dat girn,
Un dat 's 'ne Weig', Du kannst mi glöwen,
So 'n deiht 't in 't ganze Dörp nich gewen.
Kik nipp mal tau – von Berbomholt.
Nu is sei frilich slicht un olt,
Doch as sei nig noch was, mit rode Bein
Un hellblag Liw, dunn süllst Du s' seihn!
Dat was en statsches Arwstück dunn.
Na, Toppel let s' nahst gris anstriken,
Un de oll Farw is ok all 'run,
Nu deiht s' sick frilich nich mihr gliken.
Ick heww s' noch von min Öllern kregen,
Ja, Dirn, dor heww ick sülwst in legen,
Un denn bi mi nahst all min Nägen.
Ne, kik, Marik, hei makt all Öging!«macht schon Äuglein, äugelt. (R.)
»»Ach, Nahwersch, ja! – Wenn blot Ehr Jöching,
Wenn de man blot nich Schaden nimmt.«« –
»De? – Ne! – Ih wo! – De Slüngel kümmt
Bald in sin sößteihst Mand herin;
Un wenn de Ort irst so deiht sin,
Dat s' dörch sünd mit de irsten Tähnen,
Un dat s' en beten lopen kænen,
Denn möten s' 'rute ut dat Nest;
So is dat bi mi ümmer west.
De Annern heww'n so lang' nich legen,
Un heww s' bet jitzt doch grot all kregen. –
Mäuh makt dat irst; ja vele Mäuh!
Vör Allen bi de irsten drei,
Un wenn sei fix up 't Anner kamen;
Doch is en Hümpel irst tausamen,
Denn deiht sick dat all beter fäuden,
Denn kann dat Ein dat Anner häuden,
Un dauhn sei irst man hartlichstark, ziemlich herangewachsen. (R.) sin,
Denn hett en ok Plesir doran.
Min Öllst tau 'in Bispill, min Jehann,
De hött nu all de Faselswin;Schweine, welche dem Alter nach zwischen Ferkeln und Mastschweinen stehen. (R.)
Un kik, Marik, wo lang ward 't wohren?
Denn nimmt sin Herr em bi de Pird',
Denn de Verstand kümmt mit de Johren.
Un wenn ick so as Du nu wir,
Denn weit 'ck nich, ob 'ck mi grämen künn,
Dat 'ck mit so 'n lüttes Wörmken set.
Nu mag Di dat schanirlich sin –
Un 't drückt Di jo noch anner Led – –
Doch paß mal up, hest Du 't irst grot,
Un is 't en dägten Kirl irst worden
Un deiht hei gaud Di hüt un morr'n,
Denn littst up 't Öller ok kein Noth.«
»»Oh nich! Oh lat S' doch sin . . .«« – »Wes still! –
Ick red jo doch man so. Dat süll
Di jo nich in de Finstern slahn. –
Ach Gott, ick red un ick süll gahn!
Min Dirn, min Fik, sall Tüften braden,
Ick heww sei bi de Pann henstellt,
De hett s' gewiß verbrennen laten.
Ne, nicks as Arger up de Welt!
Un denn de zackermentschen Gören,
Wenn s' denn man blot uppassen deden!
Dat mægen schöne Tüften sin!
Gu'n Nacht, lütt Jüngschen, na, gu'n Nachting.
Nu ligg ok still un slap ok sachting! –
Un Du, Marik, Du bliwwst mi in
Un geihst nich 'rut! Un nu gu'n Nacht! –
Un de oll Pann is all so dünn,
Dat mægen schöne Tüften sin!« – –

Sei geiht. – Mariken rückt sick sacht
'Ran an de Weig un nimmt de Knütt
Un bögt sick fründlich æwer 't LüttEin Säugling wird vorzugsweise »dat Lütt« genannt. (R.)
Un flustert säute Leiweswürd' –
Wer hett s' ehr lihrt? –
Un weigt ehr Kind tau 'm Ersten Mal. –
De Weig, de rögt sick up un dal,
As wenn in stille Heimlichkeit
'Ne Stubenklock in Freden geiht,
Un mit den ollen truen Slag
Inweigt de Unrauh un dat Weih,
Wat swer uns up den Harten lag.
Sei singt 'ne olle Melodei –
Wo hett sei s' hürt? –
En wunnersäutes Singen wir 't,
So weik, so warm, so vull von Rauh;
Den Text, den makt ehr Hart dortau:

    Min säutes Lewen,
    Du büst mi gewen,
    Du büst min Hoffen,
    Du büst mi blewen!
    Un hett mi Noth un Elend troffen,
    Di holl ick s' firn.
    Wo girn! Wo girn!

    Du sallst nich kenn'n –
    Ick will 't woll wenn'n
    Wat uns bedrapen.
    Mit mine Hänn'
    Rit ick de wide Welt Di apen
    Sallst glücklich sin,
    Fri unner Fri'n!

    Hei hett nich schrewen,
    Wo hei is blewen –
    Is hei all storben? –
    Din Vader drewen
    Ut 't Vaderland. – Is hei verdorben?
    Un süll hei 't sin,
    Hei bliwwt doch min.

    Hei was kein Mürder,
    En Kirl blot wir 'e,
    Din brave Vader.
    Kraft in de Glider,
    Un hellen Mauth in jede Ader
    Un leiw un tru.
    So ward ok Du!

    Un büst Du 't worden
    Hut oder morr'n,
    Denn treck w' em nah;
    Up frien Borr'n
    Säuk w' em denn in Amerika.
    Dor putzt sick eben
    So gräun de Ird',
    Dor lacht de Hewen
    So blag as hir,
    Dor ript de Segen,
    Dor bläuht de Bom,
    Dor follt de Regen,
    Dor brus't de Strom,
    Dor lüchten Sünnen
    Un Wolken teihn,
    Dor ward verswinnen,
    Wat lang' gescheihn;
    De Nebel wiken
    Vör Morgenwind,
    Vör sin Mariken
    Un vör sin Kind.
    En niges Leiwen, en niges Lewen!
    Dor ward uns denn ok Hüsung gewen.

Un as s' noch in Gedanken sitt
Un lising singt de Melodei,
Dunn kümmt herup en sweren Tritt,
Ein trampst sick buten af den Snei
Un grawweltgrawweln ist das Iterativum von greifen. (R.) an de Klink herümmer;
Staathöller Brümmer kümmt herin.
»Gu'n Abend, Dirn!« – »»Gu'n Abend, Brümmer!««
Un fohrt tau Höcht: wat süll dat sin? –
Wat süll hei will'n? – Ehr Hart dat sleiht:
Wenn 't man nicks Slimmes wesen deiht. –
»Marik, weit Gott, ick dauh 't nich girn. –
Nimm Di dat nich tau Harten, Dirn!« –
Sei fött em an: »»Wat noch? Wat wedder?«« –
»Mariken, still! – Kumm, sett Di nedder!
Gott weit, dat ick nich anners kann;
Sei rep mi sülwst an 't Finster 'ran
Un hett mi 't up de Seel befahlen,
Ick süll noch hüt nah Di hendalen
Un süll Di segg'n: Dat wir nu ut,
Hir ut de Hüsung müßt Du 'rut,
Du sallst nah 't Nebengaut tau Haw'.«zu Hofe, d. h. um dort Hofdienste zu verrichten. (R.) –
Sei lett em los un sett't sick dal:
»»Dat is dat? – So? Ach, 't is egal,
Ob 'ck hir, ob 'ck dor herümmer slaw'.««Sclaven-Arbeit verrichte; slaven wird für schwere, zumal wiederkehrende Arbeit gebraucht. (R.)
Un folgt de Hänn' in ehren Schot.
»»Dat is dat? – So? – De Wahnung blot?««
Un süht sick in ehr Kamer üm
Un seggt mit trurig sachte Stimm:
»»Un 't is doch swer, dat ick sall furt.
Hir heww ick lewt sid min Geburt,
Hir heww ick spelt in jungen Dagen,
Hir heww ick Noth un Elend dragen,
Hir sünd min beiden Öllern storben,
Hir is min ganzes Glück verdorben. –
Dat 's nu vörbi. – Wotau noch klagen?
Ick möt un sall un ward ok gahn.«« –
»Dat 's recht, Marik! Man nich verzagen!
Du möst dat ut den Sinn Di slahn. –
Din Kind, dat sall denn utdahnausgethan, d. h. bei Andern in Pflege gegeben. (R.) warden.«
»»Wat seggt Hei? Wat?«« – Sei flüggt tau Höcht., –
»»Min Kind? Min Kind? – Wat hett Hei seggt?««
De Lipp, de swiggt; de Ogen starren,
Sei steiht so schrecklich antauseihn,
As wir sei Is, as wir sei Stein;
Oll Brümmer springt nah ehr heran:
»Marik! Marik!« un fött sei an.
Sei ritt sick von em los un smitt
Sick æwer Weig un Kind un ritt
Dat Jüngschen ut de Küssen 'rut:
»»Utdahn! Utdahn! – Ja, dauht 't man ut! –
Utdahn! – Utdahn! – Ick weit Bescheid. –
Utdahn, so as en 't Licht utdeiht!«« –
Springt in de bütelst Eck taurügg
Un drückt un drängt sick an de Wand
Un höllt so fast ehr Kind an sick
Un reckt so wild nah vör de Hand:
»»Furt! Furt! – Dit is min Einzigst jetzt;
Dit is min Leiwst, dit is min Letzt;
Dit Ein, dit hett min Allens kost't.
Hir! Rit't dat Hart mi ut de Bost!
Min Hart, min Lewen
Will ick Jug gewen,
Dit Ein
Allein
Is min, is min.
Min einzigst Deil up dese Ird'!«« –
Oll Brümmer bidd't: »Mariken, hür!
Kumm her, min Kind, hür doch up mi!
Sei ward 't nich dauhn. – Nimm Di tausam! –
Sei meint 't woll nich so bös mit Di!« –
»»So bös? – Oh ne! – Sei is jo fram. –
Utdahn! – Dat 's hüt min heilig Christ!
Un Wihnacht-Heiligabend is 't.««
Un lacht so grell un redt so wild
Un hett 't so hastig un so hild
Un weigt in 'n Arm dat lütte Wesen.
Den ollen Mann ward gru'n un gräsen,
Em ward so bang'; hei kann s' nich räuken,
Hei möt sick Hülp bi Nahwers säuken;
Hei stört't herut. – Sei steiht un lurt:
»Ja, Jünging, ja! Nu sünd wi furt!!«« –
Sei kickt so wild un slickt hervor
Un horkt so ängstlich an de Dör;
De Stormwind buten brus't mit Macht,
De Ul' röppt schurig dörch de Nacht:
»Kumm mit! Kumm mit! Kumm mit, mi gru't!« –
»»Un wenn Di gru't, mi gru't hir ok!««
Un sleiht üm 't Kind den dünnen Dauk
Un stört't in Snei un Nacht herut.
»Kumm mit! Kumm mit!« – »»Ick kam, ick kam!
Nah ehr, nah ehr! Sei is jo fram;
Bi ehr is hüt ok heilig Christ
Un Wihnacht-Heiligabend is 't«« –

Dat huscht de Gorenmur entlang,
Versteckt sick achter 'n Bom so bang,
Dat steiht un kickt un bögt sick vör,
Dat slickt so heimlich in de Dör
Un æw'r 'e Del' un fött den Drücker
Un klinkt so lis', un Wihnachtslicht
Strahlt up en Dodenangesicht. –
De Stormwind singt sin willen Stücker,
De Snei danzt dörch de Winternacht;
Un is dat ok en schurig Wewen,
So is 't doch noch en warmer Lewen,
As binnen bi de Lichter-Pracht. –

Kein Minsch hett seihn,
Wat dor gescheihn;
Kein Minschenkind hett je nah Johren,
Wat binnen spraken is, erfohren.
Dat was en Bidd'n, en knäglichkläglich, flehend. (R.) Quälen,
Dat was en Schell'n, en hart Befehlen,
Dat was tauletzt en hellen Schri –
Dunn was 't vörbi. – –

Un 'rute stört't wat ut de Dör,
Un drückt wat hastig an sick 'ran,
As wenn 't dat nümmer missen kann,
Un swankt un swäktwankt schwach einher. (R.) so hen un her
Un grippt un tast entlang de Wand
Un grippt un fött nah eine Hand,
De 't hollen sall.
Kein Hand is dor,
Sund storben un verdorben All,
Kein Hand höllt mihr de arme Dirn;
Dunn süfzt sei swor;
Dunn is versunken
In wide Firn
De Nacht un Qual;
Un dusend Funken
Un dusend Stirn
Gahn up un dal,
Un Klocken klingen
Üm ehr herum,
Un Engel singen
Mit säute Stimm;
Ehr swindt allmählig,
Woran sei dacht,
Ehr ward so selig,
Ehr ward so sacht,
Un sei sackt dal, erlöst von Weih,
Herinner in den weiken Snei,
An 't Hart von wille Winternacht. – –

Un binn'n is ok en willes Jagen,
Un dichter gahn ok up un dal,
Un Klocken kling'n un warden tagen,
Un dat Gesinn' stört't in den Saal,
Un alle Hänn', de dauhn un plegen:
De Fru, de hett ehr Krämpfen kregen. – –

Oll Daniel kümmt von Stadt taurügg,
Dunn stahn sin Pird' un schugen sick;
Dat is, as wenn wat Swarts dor liggt
Un as hei von den Wagen stiggt,
Dunn fött hei eine kolle Hand,
Dunn süht hei in en bleik Gesicht. –
Ach Gott! dat was em woll bekannt:
»Marik, Marik! Dat Gott erbarm!«
Hei nimmt dat Kind ut ehren Arm
Un böhrt de Mudder sacht tau Höcht
Un hett sei up den Wagen leggt
Un führt – wohen? – Wohen denn nu? –
Ja richtig! – nah de Möllerfru.
De nimmt sei up un hett sei hegt,
Von 't ganze Dörp is s' räukt un plegt,
De Ein bröcht dit, de Anner dat,
Dat Kind hett Toppelsch mit sick namen,
Sei hadd' jo æwer Johr kein hatt;
Doch as de Sprak ehr wedder kamen,
Dunn föll s' in wille Raseri;
Dat Fewer brus't ehr dörch de Ader:
»Jehann! Ehr Kind! Ehr olle Vader!
Amerika! Dor ward sei fri!«
Denn hett s' üm Hüsung wedder beden;
So hett sei vele Wochen leden
Un twischen Dod un Lewen rungen,
Doch endlich hett 't de Jugend dwungen,
As s' æwer von dat Lager stünn,
Dunn was dat Nacht in ehren Sinn;
Wat All gescheihn, ehr was 't verswunnen,
Ehr Noth un Led was all vergeten,
Still un gedüllig hett sei seten;
Uns' Herrgott hadd' en Utweg funnen.