Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Ludwig Frahm

Minschen bi Hamborg rüm

De Villa.

De Sünn' is doch en Allermannsfründ. Dar liggt en grote, schöne Villa frie an en Holtrand un lett sik von Osten un Süden beschienen. Dat Holt steiht dar achter in'n Norden, grad as wenn en Minsch den Rockskragen gegen den Storm upkrempt hett. De Böm sünd all' höger as dat Hus. Un dat is so still an'n Sünndagmorgen. Man föhlt Märkenstimmung rund um sik rüm.

Wer mag dar wahnen?

Süh, dar kümmt en Jung' mit en lerrig Melkkann' an't Fahrrad von de Villa her, den will ik doch fragen; awer en beten slau anfangen:

»Na, an'n Sünndagmorgen ok in't Geschäft?«

»Bi uns givt dat keen Sünndag.«

»Worüm denn nich?«

»De Lüd möt doch ok Sünndags Melk hebben.«

»Sünd denn dar lütte Kinner in't Hus, de noch Melk slappen möt?«

»Nei, dat grod nich.«

»Seggn Se mal, junge Herr, wer wahnt dar denn egentlich?«

»Je, dat droff ik egentlich nich verroden. Denn goht Se womuglich rin un seggt, ik harr Se rinwiest.«

»Ne, dat doh ik nich, ik hev dar nix to söken.«

»Dat seggt Se am Enn' blot so boben harten. Awer dat kann ik Se seggen, Geschäfte köhnt Se dor doch nich maken. Wat de Ohlsch is, de Senatersch, de hett en feinen Rüker. In'n Ogenblick drückt se up'n Knop, un denn is ok gliek de Rutsmieter dar.«

»Wer is dat denn?«

»Dat is de Garner. De kummt denn an un frogt Se, ob he Ihnen sien Drievhus mol wiesen schall. Dat is en Kerl as en Eekbom. Denn köhnt Se all gornich »Nei« mehr seggen. Denn möt Se mit rut, un wenn Se buten mit em alleen sünd, denn kiekt he Se mit glännige Ogen an as Hogenbek sin Keunigstiger un frogt, ob Se dat Drievhus würklich sehn wüllt oder ob Se sik leewer nich etwas plötzlich ut'n Stoff moken wüllt.«

»So also de ole Senatersch givt nich grot üm Besök?«

»Dat köhnt Se sik woll an Ehr fiev Fingern utreken, dat so'n rieke Lüd von allerhand Minschen affstroft ward. Dorto hebbt se sik hier doch nich upen Lann' buten de Stadt herbot. Se wüllt hier doch ehr Gemacklichkeit hebben.«

»Dat is sehr richtig, junge Mann. Seggen Se mal, roken Se all. Dit is'n schöne Brasil. Nehmen S' man noch een för hüt Nahmiddag.«

»Danke scheun! De eene smeuk ik nah'n Kaffee, un de annere teem ik mi, wenn ik hüt Abend in de »Flora« sitt.«

»Na ja. Is de Senatersch denn ganz alleen dar, dat se sik up en Rutsmieter verlaten mutt?«

»O Mann, nei; dar is ehr Söhn de Kommerzienrot un sin Fro, un de Dochter. Dat heet, de Herr is doas meistens ünnerwegs, in't Geschäft oder up Reisen. Dat mutt ik ober seggen, he is ümmer sehr nett. Ober sin Fru de Kommerzienrätin, de hev ik osig in'n Kieker. Wenn ik in de Kök bün un leeg de Köksch oder de Mäten de Hut geheurig vull, denn steiht se up'nmal bi een, mokt »Pst!« un seggt: »Na, Fritz, nu aber wird's Zeit für Sie.««

»Na, dat gnädige Fräulein – weeten Se, min gode Herr, wenn man blot in jeden Satz »gnädiges Fräulein« seggt, denn kann man de um den Finger wickeln. De is noch dat reine Kalv, un wie't in de Welt utfüht, dar hett se keen blasse Ohnung von, nich 'n Happen Weltplie hett se.«

»Se is woll noch heel jung.«

»Jo, jo; nu ward't ower Tied fo mi. Moign, Moign, ok veeln Dank fo de Sigarrn.«

He smeet sik up't Rad un sus den swatten, eben Slackenweg henlank, un ik pedd em langsam nah.

Ik harr noch keen hunnert Schritt dahn, da keem mi en ole Fru an'n Krückstock in de Möt.

»Na, Mudder, ok en beten in'n Sünnschien gahn?«

»Wat meent de Herr?«

»Een beten in'n Sünnschien verpedden?«

»Ne, ik bün all siet Klock söß an de Arbeit, hev in'n Gaarn all Arfen plückt, Wötteln schrapt, Franzosenkrut utreeten un Salat för de Höhner plückt. Nu will ik mi min Middageeten haln ut de Filla dar.«

»So, ut de Villa? Kriegt Se dar Eeten?«

»Ja, jeden Sünndag hal ik dar min Middageeten, dat schönste Eeten, as wi uns dat nich teemen künnt, de schönste Supp, Fleesch mit leckere Bradenschü, Fisch, Kantüffeln, Gemüs, un gewöhnlich stickt dat Fräulein mi noch en Tüt mit Koken, Schickelad un Plätten ünnern Arm.«

»Is nich möglich? Wie kümmt dat denn?«

»Na, weeten Se, all' min dree Döchter hebbt nah Reeg bi de Herrschaften dree Jahr deent, un mit all' sünd se ümmer heel tofreden west. Ümmer fragt de ole Senatersch, obschöns se all fievunsöbentig Jahr old is, mi: »Na, wie geht's denn Ihre Dora, und was macht Mike, und is bei Bertha schon was Kleines angekommen? De ole Fru is all en beten vergetern. Denn Bertha ehr lütt Hans is nu ok all dree Jahr old.«

»Wat ik man seggen wull: Ut Anhänglichkeit krieg ik nu jahrut, jahrin min Sünndagsmahltied. Sünd dat nich nette Lüd?«

»Gewiß sünd se dat.«

»Un Se mögt mi dat glöven oder nich. Ik hev keen Stück von min Kleedasch an mi, wat ik dar nich schenkt kreegen hev. Jeden Wiehnachten krieg ik en nies Kleed. O, wenn dar Wiehnachtenabend fiert ward, dat schulln Se mal sehn. Denn is de grote Saal, de merrn in't Hus liggt, hell. Rund herüm staht Stöhl un Bänk, vör jeden Stohl steiht en Disch mit Geschenke. Un denn möt de ganzen Bedeenten antreden, un veele Lüd ut'n Ort, de dat nödig hebbt, kamt, ik ok, un denn ward wi all' beschenkt. Un denn ward de Lampen utdreiht un de Lichter an den Dannbom, de in de Mitt steiht, ward ansteeken. Veeruntwintig grote Mätens ut de Schol sünd denn dar un singt »Stille Nacht« un annere schöne Leeder. Ik glöv de Engel künnt dat nich beter, un wat uns' Rekter is, de sitt denn an dat grote Klavier, dar seggt se Flügel to, un speelt so lies un schön darto, dat man dat nich för möglich holen schull, dat Minschenhänn' sowat künnt.«

»Awer nu mutt ik wieder. Dar harr ik mi ja binah in't Snacken vergeten. G'n Morgen ok.«

Ik slender mi denn ok langsam wieder. Dat hoge Drahtgitter, wat den groten Park an alle Sieden ümfat, weer to Enn', un dar füng'n denn de gewöhnlichen Latten an. En Kantüffelfeld, en Rhabarberplantasch, en Grandkuhl, en Weidkoppel, un nu keem dat erste Hus. Dat Hus weer noch mit Stroh deckt, en Warkstäd darneben awer harr rode Pann'. Dar wahn en Stellmaker; man kunn't ja an dat Holtlager un all' de halwen un ganzen Wagen, an de tweien Röd un Eggen sehn. De Meister, en Mann so merrn in de Föftiger, stünn' up den Platz. Denn meet he mal mit sin' Metermat, denn schreev he de Talln in dat Taschenbok, dat dar up en Bahl leeg.

»Na, Meister muß sich immer plagen!«

»Dar hebben Se recht; man mutt ok Sünndags noch nah'n Rechten sehn, un wat dahn is, is dahn.«

»Se hebbt hier en schönen Platz. Hier kann man je de ganze Gegend öwerkieken. Dar de grote Stadt mit ehren ewigen Dunst, de Wandsbeker Torn, de Schübarg, dar de Elwgegend un en ganzen Stremel von Hannoverland.«

»Weeten Se, wenn ik min' Verscheel seggen schall, disse Platz is je noch beter as de, wo de Villa steiht.«

»Na, dat sünd je Gesmackssaken un tweetens weer disse Platz woll nich grot genog un för keen Geld to hebben. Wie oft hett de ole Senater, de de Villa buen leet, min' Vadder un de Buern prellt, se schulln em all' dit Land verköpen. He hett ehr heel veel Geld baden; awer dat weern grad so'n Kerls as de Möller von Sanßußi. De Geschicht kennt Se doch ok woll noch ut ehr Kinnerjahren.«

»So, also se wulln Vadersarv nich verköpen?«

»Ne, nich to maken. De harrn noch Rüggrat, upstunns kann man nich blot de Minschen, ok den Düwel för Geld danßen laten.«

»Künnt Se sik denn god mit ehr vörnehme Nahwerschaft stelln?«

»O ja, allens wat recht is. Wi levt as gode Nahwers tosam, un dar is je in de langen Jahren veel von dat Kopmannsgeld in unsen Ort bleeven. Un doch, wenn man so de olen Lüd spreken hört, recht is de Villa keenen. Se paßt hier nich her. Dat is grad so as mit en schönen, groten Bom, de merrn up en Buernkoppel steiht. Den bewunnert woll mennig Minsch un de Kunstmaler sett sik gar hen un malt em aff; awer de Buer seggt, he steiht dar tom Schaden, un de Timmermann meent, he ward all to old, dar harrn all vör tein Jahr Balken ut makt warrn müßt.«

»Ja, dat is woll so.«

»Weeten Se, ik günn' disse vörnehmen Lüd gern en Platz un sogar de schönsten Plätz up de Welt, dar an de Elv, an de See, in de Anbargen, awer hier in't ole Buernland paßt se nich rin. Dar is dat Land to god un to knapp to. Denken Se ok so?«

»Ja, dat is ok so min Meenung. Man weet ok noch nich, wi dat mal afflöpt. In min Heimat hett ok vör lange Jahren en grotes Sloß stahn. Nu is't all lang' verswunn'. Ut de Steen hebbt de Buern sik Schünen but, un up den Sloßplatz grast wedder Köh un Schap.«

»Ower dit Kapittel lat sik Böker schrieven.«

»De Klock sleiht all elben. Segente Mahltied.«

»Dank schön, ik meen't ok so.«