Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Johann Hinrich Fehrs

Maren

KAPITTEL DRE

De Soldaten morscheren in 't Dörp rin mit volle Musik; op Gesicht, Rock, Steveln leeg de dicke Stuff, aver de Freud lüch eer ut de Ogen, wenn se in eer Quarteer treden.

Bi Paul Struck, de noch ni wedder to Huus kamen weer, stunn Maren op de Deel, as de Leutnant mit sien Lüüd inrücken dee; se neem eer fründlich op un wies den Offzeer sien Stuuv an. De Lüüd weren mööd un hungrig, un daher gung allens still af. Se smeten in de Schüün, wo eer en Eck anwiest waar, den Tornüster af, trocken den Rock ut, wuschen sik denn an den Börntrog, un na en lütt Stunn weer allens wedder rein und blank. Denn waar eten, Maren harr goot un rieklich tokaakt, un naher legen se in en lange Reeg in 't Stro un slepen as Palen.

Maria harr sik garni seen laten. Se seet in de Loov in 'n Gaarn un schuul blot en paarmal, as se de Musik un dat Trampen von de Fööt höör, dörch en Kiekloch. Eer lütten Hannen neien an en witten Platen, un de Gedanken gungen darbi eren egen Gang; mitto lee se de Hand in 'n Schoot un sunn, den schönen Kopp nüült un de Ogen op een Placken. So dreep Tante Maren eer, de op 'n mal vör 't Lusthuus stunn. Se seeg eer lang un scharp an, denn see se: »Wat dröömst Du, Maria?«

De lütt Deern verschraak sik, dat se hitt un koolt waar. Maren sett sik neffen eer op de Bank un lee eren Arm op Maria eer Schuller: »Segg mi mal, Kind, magst Du em denn garni liden?«

Maria sweeg en Ogenblick, dann begreep se sik un see: »Woto dat Fragen? Dat harrst Du vörher doon schullt!«

»Dien Vader un ik höpen, Ji schullen Ju kennen leren un mit 'nanner torecht finnen.«

»Dat warrt sach noch anners«, see de lütt Bruut mit beverige Lippen, denn greep se wedder na de Nadel.

»Kommst hier schöön to sitten! Sien Hoff is de gröttste in't Dörp, un een hett he gewiß noch in 't Schapp, wenn ni meer.«

»Un ik wull lever mit en annern dröög Broot eten un bedeln gaan, wenn 't en Mann weer, den ik leev harr!« see Maria lies un wisch sik de Trauen von de bleken Backen.

»Du snackst as en Kind, dat sien Daag keen dröög Broot eten hett; wat för 'n Smack in de Botter stickt, de op 't Broot höört, schallst Du eerst leren. Ik will höpen, dat Du Di besinnst, Maria; so kann 't ni bliben, Ji warrt jo to en Spitakel vör de Lüüd.«

De Bruut lee dat Neitüüch bisiet un seeg eer Tante mit eer groten fochtigen Ogen an. »Harr ik mien gode Moder noch, denn weer't ni so kamen! denn weer ik ni verköfft an en ool Wief von Keerl!« Se stunn op un gung na nerrn in den Gaarn.

Maren bleev noch en Ogenblick staan und seeg eer na, denn schüdd se den Kopp: »So geit de Saak nich«, mummel se vör sik hin, »dat mutt en Enn hebben! Mien arm Broder! he harr den riken Swigersöön as Stütt goot bruken kunnt. Een Versöök will ik noch maken, denn...« Se drei sik hastig üm, von de Blangdöör her leet sik en traag Slarren hören. Mit raschen Schritt gung se ut de Loov un reep al von widen: »Go 'n Dag, Abel, bringst Du wat Nies?«

»Nee, Maren, ik will wat halen!« Darmit wies se eren brunen Hangelpott.

» En beetjen veel, wenn Du em ganz voll hebben wullt«, lach Maren.

»Man Bottermelk, för'n Dreling.« Abel eer scharp Oog seeg mal en Ogenblick dal na'n Beek, wo Maria vör en ole Wichel stunn un in Gedanken Blatt na Blatt afplück, tweireet un hinstrei. »Wat Maria dar woll tweiplückt?«

»Hm, dat weet de Minsch woll nich ümmer, ok wenn he öller is. Hest ok Inquarteern?«

»Wenn Du Flegen un Flöön darto reekst – ja. Ji hebbt en smucken Leutnant kregen, de paßt recht bi lütt Maria.«

»Sch...t! wat schall so'n Snack, Abel!« Se maak den Deckel von de Bottermelksbütt, de in de Köök stunn, apen un greep na en Maat.

»Snack? Na, Maren, de 't hebben kann, hollt sik Paßpeer.«

»Ach wat, mi dünkt, Paul un Maria sünd en ganz paßlich Paar!« Darbi füll se iverig un keek garnich op.

»Jawoll, as en Rosenplant un en soren Paal, wo se anbunnen is! Nee, Maren, dar wüß ik veel wat beters!«

»Wat denn?« Se leet de Hand en Ogenblick rann un seeg sik üm.

»Paul mutt en Fru hebben, de Erfahrung hett un em haltern kann; he is keen Keerl, un de hier Fru ween will, mutt ok den Mann spelen. Dat kann Maria nich, dat kann blot een« – Abel sweeg un luur Maren opmarksam an.

»Un wokeen is dat?« froog Maren un bück sik wedder dal.

»Dat büst Du, Maren! Du waarst Di em en beetjen torecht stucken un em bald in Gang setten as en ool Bockmööl – weer ok goot för't Dörp, denn...«

»Hool den Baart, Abel, wat fallt Di in!« reep Maren un waar root bet an den Hals. »Nee, nee, Dien Geld will ik ni hebben, ga man los, dar!« Se geev eer den Pott un keer sik af na 'n Füürbeerd.

»Dank ok, un adüüs!« see Abel un kroop ut de Döör. Buten blang 't Huus stunn se noch en Ogenblick still un seeg wedder na Maria, de sik nerrn an den Beek op en Bank sett harr. Abel nück mal mit 'n Kopp un sleek wider. De Pott weer so swaar as en Ammer Water, se sett em mal vorsichtig dal un droog em denn mit de anner Hand. »Striken voll, un sünst ümmer so netig as Paul sülben!« un en lises Grinen kroop över eer ool Gesicht. »Wat kreeg se för en Klöör! Hm! Geld wull se ni hebben! Schallst mi keen Brett vör 'n Kopp nageln, Tante Maren! Du lettst den riken Brüdigam ni los, wenn Maria mal waak warrt un dörch de Lappen geit. Wenn uns' Herrgott mien een Oog noch en beetjen apen lett, denn warrt dat noch wat to seen krigen!«

As se ut dat Doorlock sleek, keem Paul eer in 'e Mööt. »Wat hest Du denn op 'n Staken, Paul Struck, dat Du von Dien smucke Bruut aflopen deist?« froog se.

»Dat müchst woll weten, Abel. – Hett mien Maria Di de Melk geben? de Pott is jo rein voll, rein voll!«

»Dien Maria? kennt de ok Bottermelk? weet de ok Maat un Sleef to regeren? Mi dünkt, Paul, eer Du Köst geben deist, mußt Du för eer en lütt Sloß buun mit schöne Stuben in – allens blink un blank, bunt Papier an de Wand, Sofa un Stööl mit Sied un Samt övertrocken, Footborrn lackeert, dat man sik darin spegeln kann...«

»Beware, Abel!«

»Denn köffst Du eer siden Kleder un Lacksteveln un en Hoot mit 'n slowitte Fedder, en Sünnschirm un siden Hanschen un en Sleier...«

»Beware, Abel!« Paul lach mal wietlöftig op. »Worüm? Worüm? Mien Maria kann allens, kann allens, is jo in en Buurhuus groot waarn, un Maren hett eer goot toleert!«

»Hest Du ni Dien brune Tööt an den Grafen verköfft? De weer to fien un to smuck vör 'n Mistwagen, seest Du, un Du harrst recht. Nee, Paul, so'n Prinzessin as Maria mutt in en Sloß rin, dat is nu mal nich anners!«

Darmit töffel se wider, un wedder kroop dat wunnerlich dörch de Maschen von Folen, un de ool Mund müffel, as kau se an en Happen, den se eben opsammelt harr. »Dar laat em man mit lopen, vellicht suugt he dar wat rut, wat em Liefwee maakt. Ole Giezknüppel! Wenn he markt, dat em sien lütt Popp mal Geld kosten kann, denn besinnt he sik noch. De beiden Minschen ut 'nanner to bringen, is würklich en goot Wark. So 'n jung Bloot bi en olen verdröögten Keerl – arm Deern!« So mummel se bi sik sülben un kröpel darbi mit eer Dracht na eer Kaat to.